เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 19

บทที่ 19 - เรื่องชวนเข้าใจผิด

“ไม่ใช่ว่าพี่เจอกับแม่แล้วเหรอครับ?”

“หึ บ้านฉันเล็กไป ฉันจะกวนนายไปจนกว่าจะซื้อบ้านใหม่ได้”

ถึงแม้ราคาที่ดินในเมืองโซลจะตกต่ำแต่ก็ยังเป็นจำนวนเงินที่เจมินไม่คิดฝันถึงอยู่ดี นี่วูจินบอกว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะซื้อบ้านใหม่ได้เหรอ?

เจมินทำหน้ายุ่ง เห็นอย่างนั้นแล้ววูจินก็หัวเราะ

“ไม่นานหรอกน่าอย่าห่วงไป วันนี้พี่ชายคนนี้หาเงินได้พันสาม แล้วเดี๋ยวก็จะได้อีกสี่ร้อย”

“ไม่ใช่นะครับ คือพี่สาวผมจะมาที่นี่ช่วงวันหยุด”

“อ๊ะ งั้นเหรอ?”

“ผมจะโทรไปบอกพี่สาวแล้วกัน อ้อ พี่รู้จักพี่ผมหรือเปล่า? พอผมบอกชื่อพี่ไปแล้วเขารู้จักนะ”

“เอ๊ะ? พี่นายชื่ออะไร”

“โดจีวอนครับ”

วูจินทบทวน เมื่อนึกได้ก็เบิกตากว้าง

“โดจีวอน? ชอนจีฮยอนห้องสาม?” (TN-เผื่อใครไม่รู้จักเหมือนกัน ชอนจีฮยอนเป็นชื่อดาราค่ะ)

“เอ่อ จะให้พูดถึงพี่ตัวเองแบบนี้ก็แปลกๆ แต่ครับ พี่เคยถูกเรียกแบบนั้น”

“โฮ่ นายเป็นน้องของจีวอนเหรอนี่”

วูจินสำรวจโดเจมินแล้วพยักหน้า แต่แรกเขาก็คิดว่าเด็กนี่หน้าตาดี มาตอนนี้ก็ได้รู้ว่าโดจีวอนเป็นพี่สาวอีก

สองคนนี่ต้องมีพันธุกรรมชั้นดีติดตัวมาแน่เพราะหน้าตาดีกันทั้งคู่ ยี่สิบปีมาแล้วแต่วูจินยังจำโดจีวอนได้

เธอเคยเป็นที่รู้จักว่าน่ารักที่สุดในโรงเรียน วูจินก็ชอบจีวอน แต่ตอนนั้นเขาขี้อายเกินไป...

ถ้าได้เจอกับเธอตอนนี้ เขาจะ...

“พี่นายมาแค่ตอนวันหยุดแล้วปกติเขาอยู่ที่ไหน”

“โรงงานครับ”

“หา? โรงงาน? โดจีวอนน่ะนะ? ถ้าเขาอยากได้เงินก็น่าจะไปเป็นดาราสิ”

วูจินเอียงคออย่างงุนงงเพราะนึกภาพจีวอนทำงานโรงงานไม่ออก เจมินตอบกลับด้วยสีหน้าอึมครึมเล็กน้อย

“มัน...มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นน่ะครับ ว่าแต่พี่เปลี่ยนมือถือเหรอ?”

“อ้อ ฉันเอาอันเก่าไปเปลี่ยนน่ะ”

“ว้าว นี่ของแพงเลยนะ ขอดูหน่อยได้ไหมครับ”

“งั้นเหรอ แล้วมันของดีไหม”

“เฮ้ย นี่มัน เครซี่เรด”

“เครซี่เรด?”

“มันใช้เทคโนโลยีของบลัดสโตนเลยแพงมากครับ พี่ต้องจ่ายไปเยอะเลยสิ?”

บลัดสโตนเป็นแร่ชนิดใหม่ที่มีพลังงานมหาศาล หลังผ่านการวิจัย 5 ปี เทคโนโลยีนี้ก็เผยแพร่ออกมาและค่อยๆเอามาใช้กับสิ่งต่างๆ

เทคโนโลยีที่ใช้บลัดสโตนเป็นแบตเตอรี่เป็นเรื่องมาแรงในตลาดไอที

“เขาเปลี่ยนให้ฟรีๆ”

“หา? ฟรีเลยเหรอ?”

“ก็ เขาจัดอีเวนท์น่ะ อีเวนท์”

เป็นอีเวนท์ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของคนขายโทรศัพท์ที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน

“โห พี่โชคดีจัง อันนี้มันแพงมากจริงๆ”

ดูท่าคนขายโทรศัพท์จะรู้ดีรู้ชั่วอยู่ วูจินเลิกแค้น

เจมินเห่อโทรศัพท์มากกว่าเจ้าของเสียอีก เขาอธิบายฟังค์ชั่นใช้งานใหม่ๆให้วูจินฟัง ในตอนนั้นเองข้อความก็เข้ามา

เจมินอ่านข้อความบนหน้าจอแล้วก็เบิกตากว้าง

2015.9.13 21:13

ฝาก 40,000,000

เงินคงเหลือ 51,230,000

ธนาคารxxx ฮงซุงกู

“ศูนย์กี่ตัวนั่น?”

เจมินมองข้อความแล้วมองวูจิน บนบัตรประจำตัวเราส์บอกว่าเขาเป็นเราส์แรงค์ F แต่วูจินหาเงินได้สิบสามล้านวอนในวันเดียว แล้วตอนนี้ก็ยังได้เพิ่มอีกสี่สิบล้านวอน

เจมินได้แต่มองวูจินใหม่

“พี่เก่งสุดๆเลย”

วูจินฉวยโทรศัพท์มือถือกลับมาแล้วขมวดคิ้ว

“ไอ้เวรนั่น ฉันบอกว่าให้ส่งมาสี่ปึก”

วูจินโทรหาซุงกูทันที

‘เงินเท่านี้มันกวนใจฉัน’

ซุงกูรับโทรศัพท์โดยที่เสียงเรียกครั้งแรกยังไม่ทันหยุด

[ฮัล...ฮัลโหล พี่เช็คเงินเข้าแล้วยังครับ?]

“เฮ้ย ไอ้หอก นายเห็นฉันเป็นขอทานเหรอ? ฉันบอกว่าให้ส่งมาแค่สี่ปึกใช่ไหม แล้วนี่อะไร?”

[นั่นสินะ ที่บอกว่าสี่ปึกเขาหมายถึงสี่ปึกนั่น]

เสียงอู้อี้เหมือนซุงกูเอามือปิดโทรศัพท์ไว้ แต่วูจินหูดีเลยขมวดคิ้ว

“นายพูดอะไรของนาย”

[ละ...ลูกพี่ ผมอยากจะคุยต่อหน้า ช่วยบอกที่อยู่ของลูกพี่หน่อย]

“หา? นายจะอยากเจอฉันไปทำไม?”

[ถึงที่นั่นแล้วผมจะอธิบาย ลูกพี่อยู่ไหนครับ]

เสียงของซุงกูฟังเหมือนจะเป็นจะตายให้ได้ ดังนั้นวูจินจึงบอกที่ๆเขาอยู่ไปงงๆ

[แถวนั้นมีคาเฟ่ชื่อแองเจิล แองเจิล ผมจะไปที่นั่นในสิบนาที]

ซุงกูตัดสายอย่างรีบร้อน วูจินได้แต่จ้องโทรศัพท์ตัวเอง

“มันเป็นอะไรของมัน”

แค่ซุงกูบอกเลขที่บัญชีธนาคารของตัวเองมาเขาก็คืนเงินสามสิบหกล้านไปได้แล้ว แล้วจะอยากเจอกันทำไม?

“เหล้าหมดแล้วงั้นฉันออกไปซื้อเพิ่มแล้วกัน นายก็กินไก่ไปพลางๆก่อน”

“ครับพี่”

“เปลี่ยนรหัสผ่านกลับเป็นแบบเดิมด้วย”

“...ครับ”

วูจินตัดสินใจจะซื้อโซจูเพิ่มแล้วไปเจอกับซุงกูเพื่อคืนเงิน พอเจมินอยู่คนเดียวเขาก็จิบโซจูอีกแล้วนิ่วหน้า

“แค่ก ทำไมคนอื่นถึงกินกันเข้าไปได้นะ?”

เขาเปิดโค้กแล้วดื่มล้างปาก พอเบื่อๆก็เล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

“นี่น่าจะแพง”

เจมินดูยี่ห้อของโคโลญ พอเสิร์ชเจอโคโลญรุ่นนี้ก็อ้าปากค้าง

‘สอง...สองแสนวอน?’

ราคานี้แพงเกินกว่านักเรียนมัธยมปลายจะใช้มันโดยไม่รู้สึกหนักใจ อีกอย่างเขาแทบไม่ใส่โคโลญ ถ้าเขาสูบบุหรี่ก็อาจจะใช้อยู่หรอก (TN-เดาว่าเอาไว้กลบกลิ่นบุหรี่ไม่ให้ครูจับได้ค่ะ)

“พี่...พี่เขาคงใช้เงินแบบไม่คิดอะไรมากมั้ง แบบพอได้เงินมาง่ายก็จ่ายไปง่ายมั้ง”

เขารู้สึกกระสับกระส่ายเมื่อเห็นเงิน 500,000 วอนที่วูจินให้ ตอนนี้พี่สาวของเขาคงกำลังทำงานหนักในโรงงาน แต่เงินที่พี่สาวเขาทำงานหนักทั้งปีได้มายังน้อยกว่าเงิน 53,000,000 วอนที่วูจินหาได้ในวันเดียว

เจมินรอวูจินจนเบื่อ เขาเลยออนไลน์ในบอร์ดที่เข้าประจำแล้วเขียนโพสต์

[พี่น้อง ผมได้น้ำหอมเป็นของขวัญ เมื่อสามวันก่อนผมบังเอิญไปเจอลุงคนหนึ่งและให้เขานอนพักที่บ้านหนึ่งคืน เขาซื้อโคโลญให้กับให้เงินอีกห้าแสนวอน นี่มันลาภลอยชัดๆ ตอนนี้ผมกำลังกินไก่ทอดกับเหล้า พี่ชายเขาออกไปซื้อเหล้าเพิ่ม เขารวยชะมัด ขออวดของขวัญหน่อยนะ ถถถ]

เจมินอัพโหลดรูปโคโลญเพื่อยืนยันจากนั้นก็รอคนอื่นๆตอบ

ตริ๊ง ตริ๊ง

ข้อความมากมายตอบมาในพรวดเดียว

[555 พี่ ระวังข้างหลังไว้]

[น้ำหอม ห้องเช่า เสร็จ]

[หรือวันนี้จะได้ใช้ห้องร่วมกันจริงๆ ถถถ]

[ถถถ เดี๋ยวพี่จะย้ายไปอยู่ข้างห้องน้องนะจ๊ะ]

[ไม่ได้ไปซื้อเหล้ามั้ง ซื้อถุงยางมากกว่า]

[ประสาท ซื้อถุงยางทำไม เขาไม่ท้องซะหน่อย]

[อ้าวเหรอ งั้นยาสวนทวาร]

[ฮ่าๆๆๆ ยาสวนทวารแน่ะ]

[พี่ชาย ยังไม่สายไปนะ หนีออกจากห้องนั้น ปกป้องข้างหลังไว้]

[ใครอยู่ล่าง?]

[คนจ่ายเงินก็ต้องอยู่บนสิ]

[ขอแสดงความยินดีด้วยกับประสบการณ์เปิดโลกใหม่!]

[อะไรของเอ็ง]

[ห่า]

[หันก้นมาหน่อย ตั้งกล้องไว้เรียบร้อย]

เจมินขมวดคิ้ว

“จุ๊ๆ ถ้าอิจฉาก็บอกมาตรงๆสิ ทำไมต้องมาเหมาว่าเป็นเกย์”

เจมินอ่านโพสต์ที่ตอบมาเรื่อยๆ เขาเหลือบไปมองประตูหน้า อืมม วูจินไม่ทำอย่างนั้นหรอก

เขาไม่ทำ

ไก่รสอร่อยพลันกลายเป็นเหมือนเขากำลังเคี้ยวยาง

เอ่อ เขาไม่ทำหรอกน่า...

บทที่ 20