เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 13

บทที่ 13 - สถานีชินริมทางออกที่ 7

วูจินถามซุงกูอย่างระวัง

“เฮ้ นายได้ยินเสียงนั่นไหม?”

“หืม เสียงแบบไหน? เสียงลมเหรอ?”

“...อื้ม ลมพัดแรงนะ”

ดูเหมือนจะมีแต่เขาที่ได้ยินเสียงประกาศนั่น

ดันเจี้ยนของโลกนี้กับโลกอัลเฟนใกล้เคียงกันมากแต่ไม่ใช่ทุกคนที่โดนผลกระทบ

“เอาล่ะ เข้าประจำตำแหน่งกัน”

พอได้ยินเสียงของเบโดซู สมาชิกทีมสี่คนก็เดินไปข้างหน้า พวกเขาทั้งสี่เป็นนักสู้ระยะใกล้จึงแบกโล่ที่ดูทนทานไว้ เบโดซูกับอีกคนไปประจำที่ด้านหลังคนทั้งสี่

เบโดซูเป็นเราส์ที่มีพลังจุดไฟ อีกคนมีธนู

ดังนั้น รูปแบบของทีมนี้คือนักสู้ระยะประชิดสี่คนกับนักสู้ระยะไกลสองคน

“อ่า พวกนายสองคนยังใหม่ งั้นช่วยไปยืนด้านหลังนะ พยายามไปพร้อมๆกัน เดี๋ยวเลี้ยวตรงหัวมุมนั่นจะมีก็อบลิน 4 ตัวถูกเรียกออกมา”

นี่เป็นครั้งแรกที่เบโดซูเข้าดันเจี้ยนสองดาว แต่ดูท่าทางเขาจะศึกษามาอย่างดี เขารู้จักที่แห่งนี้เหมือนเนื้อหาในคู่มือ

“กี๊ก?”

พอพวกเขาเลี้ยว ก็อบลิน 4 ตัวก็พุ่งเข้าใส่ ก็อบลินเป็นมอนสเตอร์ตัวเล็กหน้าตาน่ากลัวถือกระบองสั้น

ตึง ตึง

กระบองถูกโล่กันไว้จึงไม่สร้างความเสียหายมาก จังหวะนี้พลังเพลิงของเบโดซูก็สว่างวาบ

ฟู่ว

ไฟลุกพรึ่บตรงหน้าพวกมัน ก็อบลินตาพร่าจากนั้นก็แตกขบวน ตอนนั้นเองนักรบระยะใกล้กระชับอาวุธแล้วเดินเข้าไปใกล้

ฉัวะ!

พวกเขาฟันใส่ก็อบลินอย่างไร้ความปราณี ก็อบลินตัวหนึ่งพยายามหนีแต่แล้วศรดอกหนึ่งก็ปรากฏเหมือนภูติพราย บินมาปักใส่หัวมัน

แม้ไม่เข้าขั้นนักกีฬาโอลิมปิก แม้จะอยู่แค่แรงค์ F แต่นักธนูก็ยังเป็นเราส์ นี่เป็นการโจมตีที่คุกคามมอนสเตอร์ได้อย่างเหลือเฟือ

ก็อบลินกลายเป็นกองเลือดเนื้อ พวกเขาตัดหัวมันออก วูจินกับซุงกูชมดูอยู่เงียบๆ

วูจินเคยเห็นมากกว่านี้มาแล้ว ดังนั้นจึงไม่คิดอะไร ฮังซุงกูก็มีประสบการณ์จากดันเจี้ยนหนึ่งดาวเช่นกัน เขาจึงเพียงขมวดคิ้ว เขาไม่ทำเรื่องน่าขายหน้าอย่างอาเจียนแห้ง

“โชคดีจริง ได้บลัดสโตนมาสองก้อน ถ้าก้อนขนาดนี้น่าจะได้อย่างน้อย 20”

คำพูดของเบโดซูทำเอาวูจินประหลาดใจ บลัดสโตนก้อนเล็กกว่านิ้วเสียอีกแต่ราคาตั้ง 20 คิดถูกจริงๆที่ตัดสินใจมาเข้าดันเจี้ยนแม้จะหมายถึงต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม

“แสนวอนไม่แพงอย่างที่คิดแฮะ”

วูจินรู้สึกตลกตัวเองที่ก่อนหน้านี้มองว่าเงินหนึ่งแสนเป็นเรื่องใหญ่

“เอาล่ะ เดี๋ยวเลี้ยวหัวมุมหน้ามาช่วยกันสู้นะ พวกนายมีพลังอะไรนะ?”

“ฉันเรียกลูกไฟได้ ถ้ายิงไปลูกนึง รออีกสามวิจะยิงได้อีกลูก ฉันยิงได้ทั้งหมด 6 ลูก”

“ดี แล้วของนาย?”

เบโดซูมองวูจิน วูจินมองรอบตัวแล้วยกมือไปทางศพศพหนึ่งของก็อบลิน

โพละ

“เคะๆๆๆ”

ทหารกระดูกตัวหนึ่งปรากฏตัว ทุกคนตกใจแล้วหันมาทางวูจิน

“โฮ่ นายเป็นพวกผู้อัญเชิญนี่เอง แล้วมีความสามารถอย่างอื่นไหม?”

วูจินหยิบกระบองของก็อบลินขึ้นมาเหวี่ยง

“นอกนั้นก็ ฉันมีแรงพอจะปกป้องตัวเองได้”

คนในทีมวุ่นอยู่กับการมองทหารโครงกระดูก

“เพิ่งเคยเห็นเนโครแมนเซอร์เป็นครั้งแรกเลย”

“ว้าว น่าทึ่ง”

“น่าจะใช้หาของหรือลาดตระเวนได้นะ?”

ขณะทุกคนออกความเห็นของตัวเอง เบโดซูก็จัดตำแหน่งใหม่

“พวกเราจะใช้ตำแหน่งเดิม แต่อสูรของคุณคังจะไปอยู่ด้านหน้าสุด ส่วนคุณฮงจะยิงลูกไฟเมื่อฉันให้สัญญาณ”

วูจินเดินเลี้ยวตรงหัวมุมอย่างระมัดระวังพร้อมทั้งเปิดหน้าต่างทักษะของตัวเองขึ้นมา จากนั้นเพิ่มระดับทักษะเรียกทหารโครงกระดูก

[เรียกทหารโครงกระดูก เลเวล 9]

บูชายัญศพของมอนสเตอร์เพื่อเรียกทหารโครงกระดูกที่มีสถานะ [โจมตี14 ความเร็ว17 ร่างกาย14] ออกมา

ต้องการเวทย์: 1, บงการ: 1

เขาใช้แต้มทักษะไป 8 แต้มเพื่อเพิ่มระดับทักษะ ความสามารถของทหารโครงกระดูกพุ่งพรวด ตอนนี้มันมีความสามารถในการต่อสู้สูงกว่ามนุษย์ผู้ใหญ่มาก

ถ้าทักษะขึ้นไปถึงระดับ 10 รูปร่างภายนอกของทหารโครงกระดูกจะเปลี่ยนไป ถ้าคนอื่นเห็นเป็นไปได้ว่าต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งวูจินขี้เกียจอธิบายจึงเพิ่มระดับทักษะแค่ให้ถึงระดับ 9

‘เท่านี้น่าจะเอาอยู่’

วูจินตั้งใจจะไม่ทำอะไรมาก เขาแค่จะหาเงินให้มากๆหน่อย เมื่อได้เงินพอแล้วเขาตั้งใจจะตีดันเจี้ยนเอง

“หัวมุมหน้ามีก็อบลิน 6 ตัว!”

ทหารโครงกระดูกขึ้นไปล่อศัตรูข้างหน้าตามคำสั่งของเบโดซู จากนั้นนักสู้ระยะใกล้ยกโล่แข็งแรงตั้งรับ

ลูกไฟของซุงกูมีประสิทธิภาพเกินคาด

ฟู่ว บูม

ขบวนก็อบลินแตกกระเจิงเมื่อลูกไฟขนาดเท่าศีรษะพุ่งไปทางพวกมัน

พลังจุดไฟของเบโดซูไม่ทำอันตรายโดยตรง แต่ใช้สร้างโอกาสบุกจู่โจมได้ดี

ไฟปะทุขึ้นตรงหน้าก็อบลินอย่างกะทันหัน ขณะที่พวกมันกำลังตกใจ นักสู้ระยะใกล้จะวิ่งเข้าไปโจมตี

วูจินก็ช่วยสู้ด้วย เขาใช้ทหารโครงกระดูกสังหารพวกก็อบลิน

“โครงกระดูกขยับตัวเร็วกว่าที่คิดแฮะ”

“มันตีแรงด้วยนะ นี่ถือว่าเก่งกว่าแรงค์ F ทั่วไปหรือเปล่า?”

ทีมของเบโดซูยอมรับวูจินกับซุงกู ยิ่งสู้ก็ยิ่งเข้าขากันมากขึ้น ความเร็วในการล่ายิ่งเพิ่มขึ้น

เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่เคลียร์ดันเจี้ยนตั้งแต่แรก พวกเขาตั้งใจจะสังหารมอนสเตอร์ทุกตัวเพื่อหาบลัดสโตน พวกเขาไม่ได้รีบไปเอาหินรีเทิร์นสโตนตรงชั้นล่างสุด แต่สู้กับทุกสิ่งที่ขวางหน้าระหว่างเดินลงไป

พวกเขาสู้กับมอนสเตอร์จำนวนมาก ดังนั้นวูจินจึงอัพเลเวลอีกครั้งกลายเป็นเลเวล 5 ก็อบลินยังให้ค่าความสำเร็จตัวละสองแต้ม มากกว่าแดรบบิทอีก

วูจินใช้ทหารโครงกระดูก ดังนั้นจึงไม่มีอะไรทำนัก ทีมนี้ต่อสู้ร่วมกันในดันเจี้ยนหนึ่งดาวมาแต่แรกจึงมีจังหวะของตัวเอง

เนื่องจากนี่เป็นดันเจี้ยนสองดาว เบโดซูจึงระวังตัวมากแต่แล้วก็ค่อยๆมั่นใจมากขึ้น อัตราการดรอปของบลัดสโตนในดันเจี้ยนหนึ่งดาวเทียบกับที่นี่ไม่ติด

พวกเขาเก็บบลัดสโตนได้ 17 ก้อนแล้ว มันมีขนาดต่างกันไป แต่ถ้าเอาไปแลกเงินต้องได้ไม่ต่ำกว่า 400 เมื่อเอามาแบ่งกันในทีม สมาชิกแต่ละคนจะได้ไม่ต่ำกว่า 100

แน่นอนว่านี่นับแค่บลัดสโตนที่มีอยู่ตอนนี้ พวกเขายังมีมอนสเตอร์ให้ฆ่าอีกมาก ดังนั้นก็ยังหาเงินได้อีกมาก

‘ดันเจี้ยนสองดาวคือขุมทองชัดๆ’

สมาชิกทีม 6 คนเป็นตัวหลักอยู่แล้ว แต่ความอันตรายลดลงเพราะทหารโครงกระดูกของวูจินเป็นตัวรับความเสียหายแทน ลูกไฟของซุงกูก็ช่วยได้มาก

ทั้งคู่มีพลังที่มีประโยชน์ คงมีทีมที่อยากได้พวกเขา แม้แต่เบโดซูก็คิดจะชวนพวกเขาหลังวิ่งดันเจี้ยนเสร็จแล้ว

“นี่เป็นชั้นสุดท้ายแล้ว พยายามกันอีกนิดนะ”

พวกเขาต้องเคลียร์ดันเจี้ยนแล้วออกไปภายในหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นเวลาพักจึงสั้น ทั้งทีมอยู่ในห้องกว้างแห่งหนึ่งและกำลังจะเดินลงบันไดสู่ชั้นสุดท้าย

ปากทางมีก็อบลิน 5 ตัวกับฮอบก็อบลิน 1 ตัวยืนอยู่ ฮอบก็อบลินตัวใหญ่กว่ามาก มันถือไม้เท้าอันใหญ่

“เข้าไปเถอะ ใช้รูปแบบขบวนพื้นฐานของพวกเรา”

วูจินหันมาอย่างสงสัยเมื่อได้ฟังคำพูดมั่นใจของเบโดซู เขาเคยสู้กับกองทัพจอมมารในโลกอัลเฟน ปะทะกับมอนสเตอร์มานับไม่ถ้วนซึ่งรวมถึงฮอบก็อบลินด้วย

ไอ้พวกนี้เทียบกับก็อบลินธรรมดาแล้วยุ่งยากกว่ามาก ไม่ใช่เพราะตัวใหญ่กว่า เพราะมันมีภูมิปัญญาสูงสุดในหมู่ก็อบลิน มันเป็นนักเวทย์ ยิ่งกว่านั้น...

‘แบบนี้ไม่ไหวหรอก’

วูจินเดาะลิ้นเมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมขยับไปข้างหน้า

“น่าจะระวังกันมากกว่านี้หน่อยนะ?”

คำพูดของวูจินทำให้เบโดซูพยักหน้ารับ แต่สีหน้าเขายังมั่นใจเต็มเปี่ยม ความสำเร็จอย่างราบรื่นตลอดทางทำให้เขาลืมไปว่านี่เป็นครั้งแรกที่เข้าดันเจี้ยนสองดาว

“ฉันอ่านคู่มือมาดีแล้ว ไอ้เวรนี่โจมตีเวทย์เป็นหลัก จองชูลมีพลังสร้างบาเรียได้ ระหว่างที่พลังโจมตีของมันถูกบาเรียบล็อกเราจะวิ่งเข้าไปโจมตี ชนะชัวร์”

จองชูลเป็นนักสู้ระยะประชิดที่ถือโล่ วูจินฟังแล้วยักไหล่ไม่ค้าน เบโดซูเป็นหัวหน้าทีมส่วนเขาแค่ติดท้ายมา

แน่อยู่แล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นหัวหน้าทีมต้องรับผิดชอบ

“มาแล้ว บล็อก!”

จองชูลปล่อยพลังตามคำสั่งของเบโดซู บาเรียสีเทาแผ่ออกปะทะกับสายฟ้า

ซี่ๆๆ

บาเรียหายไปพร้อมๆกับสายฟ้า

“ดีล่ะ ไปกันได้!”

เบโดซูใช้พลังจุดไฟรบกวนการมองเห็นของฮอบก็อบลิน จากนั้นคนในทีมก็พุ่งเข้าไป แม้แต่ซุงกูก็โยนลูกไฟใส่ฮอบก็อบลิน

‘ก็ยังอันตรายอยู่ดี’

ฮอบก็อบลินฉลาดมาก มากพอจะร่ายเวทได้ แล้วเวทมนตร์ก็ไม่ใช่สาเหตุเดียวที่ทำให้มันอันตราย

“กี๊ กี๊ก”

ฮอบก็อบลินเปล่งเสียงข่มขวัญแล้วก็อบลินใกล้ๆก็รวมกลุ่มกัน พวกก็อบลินถือโล่หยาบๆกับกระบอง

โล่ทำเองนั้นทำมาจากป้าย ชั้นวางหนังสือพิมพ์และของต่างๆ จากนั้นพวกมันดึงท่อนเหล็กซึ่งซ่อนไว้ในตัวออกมาเตรียมฟาด

“โจมตี! เราแค่ต้องฆ่าฮอบก็อบลินก่อน”

นักธนูเล็งยิงไปที่ฮอบก็อบลิน แต่มันหนีไปหลบหลังราวบันไดเรียบร้อยแล้ว ซ้ำร้ายพวกก็อบลินถูกไฟบอลแต่ไม่แตกขบวนอย่างที่เคย พวกมันยืนตั้งโล่เป็นแถวมั่นคง

พวกก็อบลินกับทีมเราส์ปะทะกัน

“นี่ พวกแม่งนี่ไม่เหมือนเคยหรือเปล่า?”

พวกก็อบลินที่พวกเขาสู้อยู่นี้มีพลังและรูปร่างเหมือนก็อบลินกลุ่มก่อนๆ แต่ที่ต่างไปคือพวกมันสู้อย่างฉลาด ทั้งทีมรู้สึกถึงอันตรายเมื่อพวกเขาเริ่มตกเป็นรอง

พวกก็อบลินที่หลบซ่อนตัวอยู่ยิงเข็มอัมพาต อาวุธพิเศษของพวกมัน บางตัวก็ใช้เข็มพิษ

“อ๊ะ เจ็บ อะไรนี่?”

“อึ๊ก ร่างฉัน”

พวกเขาไม่ได้อัมพาตทั้งตัว แต่ตำแหน่งที่โดนเข็มกลายเป็นแข็งทื่อ แม้จะชั่วคราวแต่ในการต่อสู้ที่อาวุธเหวี่ยงฟาดกันมั่วก็อันตรายยิ่ง

ปึก!

“อั๊ก?”

หนึ่งคนล้มลงเมื่อถูกกระบองจากก็อบลินฟาด เบโดซูหายใจไม่ออกเหมือนหัวใจถูกบีบ ไอ้พวกนี้ที่แค่เขาฟันดาบใส่ครั้งเดียวก็ตายแล้วกลับตอบโต้เป็นกลุ่มก้อน การสู้กับพวกมันกลายเป็นยุ่งยากมาก

‘ชิ ถึงได้บอกไงว่าไม่ไหวแน่’

ฮอบก็อบลินนั้นอันตราย ไม่ใช่เพราะตัวใหญ่หรือใช้เวทมนตร์ได้ เพราะพวกมันฉลาดกว่าจึงสามารถสั่งการก็อบลินตัวอื่นๆได้ต่างหาก พวกก็อบลินไม่ใช่มอนสเตอร์หนึ่งดาวอีกต่อไปเมื่อมีหัวหน้า มันกลายเป็นกองทัพที่เคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียว

“ถ... ถอย!”

เบโดซูตะโกนจากข้างหลัง นักสู้ข้างหน้าแย่งกันหนี แต่สมาชิกทีมคนหนึ่งหมดสติไปแล้ว ถ้าพวกเขาหนี คนๆนั้นต้องตายแน่นอน

วูม ปัง!

ทันทีที่ช่วงคูลดาวน์หมดซุงกูก็โยนลูกไฟใส่พวกก็อบลินที่ไล่ตามพวกเขามา ก็อบลินสองตัวรีบถอยเมื่อติดไฟ พวกนักสู้ฉวยโอกาสนี้ถอนตัว

“ไม่ไหวแน่ หนีกันก่อนเถอะ!”

“แล้วจองชูลล่ะ?”

“เขาตายแล้ว! ไม่เห็นเหรอ?”

เสียงตะโกนเดือดดาลของเบโดซูทำให้สีหน้าคนในทีมแข็งทื่อ พวกเขารู้สึกผิดกับเพื่อนร่วมทีม แต่ก็กลัวและไม่อยากตาย สีหน้าพวกเขาจึงเลวร้ายมาก

แต่ถึงจะลังเลการตัดสินใจของพวกเขาก็ชัดเจน

ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตตัวเอง

“ถอย!”

สมาชิกทีมวิ่งหนีตามเสียงตะโกนของเบโดซู แต่ใช่ว่าพวกก็อบลินจะอยู่เฉย

ซี่ๆๆ

ฮอบก็อบลินปล่อยสายฟ้า มันโดนร่างซุงกูพอดี

ซุงกูอ้าปากแต่ไม่ได้ส่งเสียงกรีดร้อง เขาตาเหลือก

“เชี่ย รีบหนีเร็ว!”

ซุงกูไม่ใช่สมาชิกแรกเริ่มของทีมดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกอะไรมาก เมื่อเราส์ตัดสินใจจะเข้าดันเจี้ยนก็เหมือนตายไปครึ่งตัวแล้ว

เขาแค่โชคไม่ดี

“กี๊ก กี๊ก!”

พวกก็อบลินไล่ตามไป แต่ไม่นานก็กลับมาอยู่รอบๆฮอบก็อบลิน วูจินซึ่งหลบอยู่หลังเสาต้นหนึ่งก็เลิกหลบ

“ไม่ได้ล่าฝูงมอนมานานแล้วสิ”

มีคนเคราะห์ร้าย 2 คน ที่เหลือหนีไปหมด วูจินหัวเราะระหว่างมองไปทางกลุ่มก็อบลิน

ก่อนนี้เขาสนุกกับการทำตัวเป็นผู้ชม แต่ได้เวลาแสดงเองแล้ว

บทที่14

-----------

...ตีก็อบลินสี่ตัวตกบลัดสโตนมาสองก้อนเรียกโชคดีแสดงว่ามันตกน้อย บลัดสโตนก้อนละ 20 ค่าเข้าดันหนึ่งแสน ถ้าจะเอาให้คุ้มค่าเข้าก็ต้องเก็บให้ได้มากกว่าห้าพันก้อน คือต้องฆ่าก็อบลินมากกว่าห้าพันตัวมากๆ ...ไม่ใช่ละ เดาว่าน่าจะเป็นภาษาปากค่ะ 20 ของเค้าอาจจะหมายถึง 200 หรือ 2000 วอน - ไอ 400 แบ่งเป็นเก้าส่วนแจก 8 คนได้คนละเกิน 100 ก็ด้วย มันคงมีสูตรคำนวณอะไรบางอย่างที่เราไม่เข้าใจ