เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 18

บทที่ 18 - เรื่องราวของพวกเขา (2)

“ไอ้หยา เจ้าลูกเกเร ปล่อยให้แม่เธอห่วงแทบแย่”

วูจินถูกตีหลังเผียะๆ เขาลังเลว่าจะทำอย่างไรดี บอกความจริงไปเลยดีไหม?

“ไอ้หยา เธอติดเกมอยู่ตั้งห้าปีเพิ่งจะกลับมา!”

เอ่อ ไม่ใช่นะ

“ถึงอย่างนั้นแม่ก็ดีใจที่ลูกกลับมาอย่างแข็งแรงดี”

วูจินโยนความคิดที่จะบอกความจริงกับแม่เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดทิ้งไป

ใครจะสนเล่าว่าแม่จะเชื่อว่าอะไร?

เขากลับบ้านแล้วและแม่เขาก็ดีใจ

น้ำตาของแม่ไม่ได้ตัดพ้อเขา หากจะมีก็เป็นการตัดพ้อวันเดือนปีที่เหนื่อยยากที่ผ่านมา

มือที่ตีเขาเริ่มเบาลง หยาดน้ำตากลับมากขึ้น วูจินร้องไปกับแม่

เขาร้องไม่หยุดเหมือนจะปัดวันเวลายี่สิบปีนั้นทิ้งไป

***

โซอาเบิกตากลมกว้างพลางถาม

“เอ๊ะ ทำไมแม่จ๋าตาแดงจังเลย ร้องไห้มาเหรอคะ?”

“เปล่าจ้ะ ทำไมแม่ต้องร้องล่ะ?”

“ไม่ แม่ร้อง หนูรู้ทำไมแม่ถึงร้อง”

“ทำไม?”

“แม่ดีใจที่จะได้กินเนื้อใช่ไหมล่า”

“เอ๊ะ โฮะๆ เจ้าลูกคนนี้นี่ ถูกจ้ะ แม่ดีใจที่พี่ชายของหนูซื้อเนื้อให้เราเลยร้อง”

เขาเห็นประกายน้ำตาจากดวงตาของแม่ มันไม่ได้มาจากความเศร้าแต่เป็นหยาดน้ำตาของความสุข วูจินยิ้มกริ่ม

หลังออกจากสวน วูจินกับแม่พาโซอาไปที่ร้านเนื้อย่างแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่เล่าลือกันว่าเยี่ยมยอดที่สุดในแถบนี้ เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยมากินที่นี่เพราะราคาอาหารแพงเกินไป

ฉ่า ฉ่า

เนื้อส่งเสียงน่าอร่อยเมื่อวูจินย่าง แล้วเขาก็วางเนื้อใส่จานของโซอา โซอาเคี้ยวพลางคีบเนื้อชิ้นหนึ่งใส่จานของแม่

“แม่จ๋ากินนี่ อร่อยมากเลย”

“จ้ะๆ โซอาเอาให้แม่เลยยิ่งอร่อยกว่าเดิมอีก”

แม่ของเขากินเนื้อชิ้นนั้นแล้วยิ้มอย่างมีความสุข โซอายิ้มมองวูจิน

“หนูชอบจังเลยที่พี่มา”

“จริงเหรอ? หนูชอบพี่เพราะพี่ซื้อเนื้อให้ใช่ไหม?”
“อื้ม! ชอบมาก มินซูชอบแกล้งหนู เขาบอกว่าเขากินเนื้อเยอะๆบ่อยๆ”

“มินซู?”

“เขารวยที่สุดในห้องเรา ที่โรงเรียนเขาอวดทุกวันเลยว่ากินอะไร เขามีของเล่นเยอะแยะ พ่อเขาเป็นเราส์เลยรวยมาก”

“อ้อเหรอ? อย่าไปอิจฉาเขาเลย ถ้าโซอาอยากได้อะไรก็บอกพี่ พี่จะซื้อให้ทุกอย่าง พี่ก็เป็นเราส์”

“ว้าว จริงเหรอคะ พี่เก่งที่สุดเลย หนูชอบพี่”

โซอาหัวเราะร่าเริง แต่แม่ของเขามองมาเหมือนยังกังวลไม่หาย

“แม่ยังไม่แน่ใจว่าลูกควรจะทำอย่างนั้น”

“ผมไม่เป็นไรหรอกแม่ ผมไม่อ่อนแอขนาดนั้น อีกอย่างผมก็ไม่ทำอะไรที่อันตรายเกินไปหรอกแม่ไม่ต้องห่วง”

“พี่มีอันตรายเหรอคะ?”

“เปล่าจ้า พี่ไม่มีอันตรายอะไร”

วูจินตั้งใจย่างเนื้อต่อ เขายกขวดเหล้าโซจูรินใส่ถ้วยของแม่ เหมือนว่าสิ่งที่เขาทำกระทบจิตใจของนาง ดวงตาจึงมีน้ำตาคลอ

“ลูกฉันที่เคยอยู่ม.ปลายปี 3 กลับมาอีกทีก็โตแล้ว ลูกดื่มเหล้ากับแม่ได้แล้ว”

“นั่นสิ แต่ผมเพิ่งเคยดื่มโซจูครั้งนี้ครั้งแรก”

“เอ๊ะ ลูกฉันเพิ่งเคยดื่มโซจูเป็นครั้งแรกเหรอ? ลูกต้องฝึกดื่มเหล้าจากผู้ใหญ่นะ รีบดื่มสิ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาดื่มโซจูจริง แต่เขาเคยดื่มเหล้าอย่างอื่นมามากแล้ว วูจินยกถ้วยใส่โซจูขึ้นด้วยใจตุ้มต่อม

อึกๆ

“ถ้าพ่อของลูกมาเห็นคงภูมิใจ ลูกของเราโตเป็นหนุ่มแล้ว ลูกดื่มกับแม่ได้ เลี้ยงพวกเราได้”

พอพูดถึงพ่อของเขา วูจินก็รู้สึกหม่นหมอง แต่เทียบไม่ได้กับความเศร้าของแม่เขา วูจินดื่มโซจูในถ้วยจนหมด มันมีรสชาติดีทีเดียว ออกขมหน่อยๆ

‘อร่อยแฮะ’

อย่างอื่นเขาไม่รู้ แต่เขาถูกใจรสเหล้าของที่นี่มากกว่าที่โลกอัลเฟน

รอให้เวลาผ่านไปเขาคงหวนคิดถึงประสบการณ์ในอดีตแล้วชื่นชม แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้เขาหนีรอดจากก้นบึ้งของนรกและมีความสุขกับครอบครัว

“พวกเรามามีความสุขกันนะแม่”

“จ้ะลูก”

“หนูด้วยๆ”

โซอายื่นถ้วยของตัวเองออกไปบ้างอย่างไม่รู้ประสีประสา ซึ่งวูจินก็รินให้แต่เป็นโซดา จากนั้นพวกเขาก็ชนแก้วกัน

****

แม่ของวูจินเมาไปแล้วและเอาแต่ขอบคุณเขาไม่หยุด เขาพาโซอาที่ยิ้มอย่างมีความสุขกับแม่กลับบ้านก่อนจะออกไปข้างนอกอีก

ตอนที่พวกเขาเดินบนถนน วูจินได้ถอนเงินจากตู้เอทีเอ็มมาแล้ว เขาวางเงินล้านวอนบนโต๊ะทำครัว

เขาอยากเอาเงินที่หามาได้ทั้งหมดให้แม่ แต่เขาต้องเก็บไว้ลงทุน

เขาต้องมีเงินจำนวนหนึ่งไว้เป็นค่าเข้าดันเจี้ยนดาวสูงๆ เพื่อหาเงินได้เร็วขึ้น

วูจินอยากย้ายไปบ้านหลังใหญ่ๆเร็วๆ

“ฮ้า อร่อยจัง”

วูจินพาแม่กับน้องกลับบ้านแล้วก็ตัดสินใจออกมาเดินในถนนยามกลางคืน ตอนนี้เป็นหนึ่งทุ่ม เขาพาโซอาออกมากินข้าวเย็นเร็วกว่าปกติ ดังนั้นตอนนี้จึงยังไม่ดึกนัก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาดื่มโซจูและยังติดใจรสชาติอยู่ เขาอยากดื่มอีกแต่ไม่อยากเมา

ยี่สิบปีก็ผ่านไปแล้ว ดังนั้นแทนที่จะเป็นหน้าของบรรดาเพื่อนสนิท สิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดของวูจินคือใบหน้าของโดเจมิน

“หมอนั่น ฉันต้องคืนเงินให้นี่นะ”

วูจินติดหนี้เขาหลายอย่าง เขาตอบแทนบุญคุณความแค้นเสมอ ใครดีมาเขาดีตอบ ใครร้ายมาเขาแก้แค้น

เจมินช่วยเขาไว้เยอะตอนที่เขาศึกษาความเปลี่ยนแปลงในโลก

วูจินแวะห้างสรรพสินค้าที่ยังเปิดให้บริการอยู่เพื่อซื้อของขวัญ เขาเดินไปมาในชุดเก่าบางและตัวส่งกลิ่นเหล้า ถึงอย่างนั้นพนักงานขายก็ใจดีช่วยเขา

เขาไปที่เคาน์เตอร์ขายเครื่องสำอาง และซื้อของที่นักเรียนมัธยมปลายใช้ได้มาตามคำแนะนำของพนักงานขาย

เขาจ่ายเงินไปเยอะแต่ไม่เสียดาย วูจินหิ้วของขวัญออกมาแล้วซื้อไก่ทั้งตัวจากร้านไก่ทอด ซื้อเหล้าโซจูอีกขวดจากร้านสะดวกซื้อแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านของเจมิน

ไม่มีการตอบรับหลังจากเขากดกริ่งหน้าประตู ดังนั้นวูจินจึงเปิดแผงกดรหัสเปิดประตู

ตี๊ดๆๆ! ตี๊ดๆๆ!

“ไอ้เด็กเวร... เปลี่ยนพาสโค้ดแล้วเรอะ?”

วูจินจะโทรหาเจมินก็ได้ แต่ใกล้เวลาที่เจมินจะเลิกเรียนพิเศษกลับถึงบ้านแล้ว ดังนั้นเขาเลยรอ

เจมินผงะเมื่อเห็นวูจินยืนอยู่หน้าประตูบ้านเขา

“กลับมาแล้วเหรอ?”

“ลูกพี่... มาเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว มากินไก่กัน”

เจมินแอบมองวูจิน เขาเอามือบังระหว่างกดพาสเวิร์ดเปิดประตู

วูจินวางไก่กับจานบนโต๊ะครัวด้วยท่าทางเหมือนอยู่บ้านตัวเอง

“เอาแก้วมาสิ”

“อ๊ะ แป๊บนะครับ”

เจมินวางกระเป๋าเป้แล้วไปเอาแก้วมาทันที เขารู้สึกอึดอัดเพราะวูจินมาที่บ้านทุกคืน แต่พอคิดถึงไก่แล้วก็น้ำลายสอ เขาอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน

เจมินจะรินโค้กใส่แก้ว แต่วูจินห้ามไว้

“เฮ้ ลองสักแก้วสิ”

“เอ๊ะ พี่ ผมยังเป็นนักเรียนอยู่นะ?”

“พี่ให้อะไรนายก็รับไปซะ...”

“ถ้า...ถ้างั้นก็”

วูจินเติมโซจูใส่แก้วของเจมินจนเต็ม และเขาก็เติมให้ตัวเองด้วย พวกเขาไม่มีจอกเหล้าเลยใช้แก้วแทน พอเติมเต็มสองแก้วเหล้าในขวดก็หมดเกลี้ยง

“เอาล่ะ ดื่ม”

“ครับ...”

วูจินจัดการหมดแก้วด้วยท่าทางร่าเริงพลางกัดขาไก่ เจมินหันหน้าไปอีกทางแบบไม่ค่อยชินแล้วจิบเหล้าเข้าไป (ดูอ้างอิง 1) จากนั้นเขาก็ทำหน้าเบ้

“ค่อก”

ขม ขมจัง ทำไมถึงดื่มกันเข้าไปได้นะ เจมินเคี้ยวปีกไก่แล้วถาม

“พี่เคลียร์ดันเจี้ยนสำเร็จแล้วเหรอครับ”

“อยู่แล้ว อ้อ ฉันซื้อของมาให้นาย”

เจมินเปิดถุงช็อปปิ้งอย่างงุนงง เขาเห็นขวดโคโลญยี่ห้อราคาแพง

“พ...พี่?

“เลิกตกใจได้แล้วเจ้าบ้า นี่เงินที่ฉันยืมนายไป”

วูจินดึง 500,000 วอนออกมาจากกระเป๋าเงิน เจมินลืมตาโต

“นี่มันมากไปครับ แค่คืนเท่าที่ยืมผมไปก็พอ ไม่สิ บอกพี่ตรงๆเลยนะ ผมไม่อยากได้หรอก ที่พี่ทำให้ผมก็มากพอแล้ว”

นี่ไงล่ะ คนเราต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณ วูจินพยักหน้าอย่างพอใจ

“งั้นเหรอ เพราะงั้นนายเลยเปลี่ยนรหัสเข้าบ้าน?”

“นั่น... นั่นมัน...”

วูจินยิ้มกริ่มเมื่อเห็นเจมินประหม่า

“นอกจากเงินที่ยืมแล้วที่เหลือเป็นค่าเช่าบ้านน่ะ”

เอ๊ะ? ก็หมายความว่าเขาจะอยู่ที่นี่ต่อเหรอ?

เจมินไม่เชื่อหูตัวเอง

บทที่ 19

---------------

อ้างอิง 1 - อันนี้เห็นว่าเป็นมารยาทในการดื่มเหล้าของคนเกาหลีเขาค่ะ เวลาผู้ใหญ่รินเหล้าให้ ผู้น้อยก็ต้องใช้สองมือประคองแก้วรับ แล้วหันหน้าไปทางอื่นเอามือป้องปากแก้วแล้วดื่ม ส่วนโซจู มีบล็อกเกี่ยวกับเรื่องนี้บอกว่าเวลาดื่มต้องดื่มรวดเดียวเลย ถ้าจิบรสชาติจะแย่มาก เจมินก็พลาดไป