เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 17

บทที่ 17 - เรื่องราวของพวกเขา

“ออกเถอะ”

“แม่ออกไม่ได้”

“แม่ไม่ต้องหาเงินแล้ว ผมหาเงินได้เยอะอยู่แล้ว นี่เงินที่ผมหาได้ครึ่งวันนี้”

วูจินเปิดแอพธนาคาร ให้แม่ดูตัวเงินในบัญชี แต่นางไม่เปลี่ยนใจ

“ลูกเพิ่งจะกลับมาหลังจากหายไป 5 ปี แล้วแม่จะผลักให้ลูกไปทำงานน่ากลัวอย่างนั้นได้ยังไง?”

“งั้นแม่จะให้ผมแบมือขอเงินแม่ไปเรื่อยๆเหรอ? แม่จะให้ผมว่างงานไปทั้งชาติคอยเกาะแม่กินเหรอ?”

วูจินโวย

“ผมจะหาเงินเยอะๆ เอาให้เยอะจนแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินอีกเลย ตอนนี้แม่กับโซอาเป็นหน้าที่ของผม ผมกลับมาแล้วเพราะงั้นผมเป็นหัวหน้าครอบครัว”

“วูจิน ลูก...”

แม่ของเขาพูดไม่ออก นางเพียงปล่อยให้น้ำตาไหลริน คำว่า ‘หัวหน้าครอบครัว’ ก้องไปมาในหัว

ลูกชายคนโตของนางหายสาบสูญ แม้แต่สามีของนางก็เสียชีวิตไป

ลูกสาวที่นางมีเมื่ออายุมากแล้วก็เพิ่งสองขวบ และนางก็เป็นเพียงแม่บ้าน แต่นางก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปพร้อมภาระอันหนักหนา จะบอกว่านางมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่เชิง นางเพียงทนอยู่ต่อไป

วูจินกอดแม่ไว้แน่นขณะน้ำตาแม่หลั่งริน

ก่อนแม่ลูกจะคุยเรียกน้ำตากันต่อ เจ้าของร้านอาหารก็ส่งเสียงกระแอม คิมซุนอุค นางเป็นแม่ของซุงมี ปกตินางคงด่าพวกเขาไปแล้วที่มาดราม่าในร้านชาวบ้าน แต่ซุงมีลูกสาวของนางส่งสัญญาณปรามไว้ ดังนั้นนางจึงเพียงมองเฉยๆ 

“ฮะอึ้ม ฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่เธอจะออกไปเฉยๆได้ยังไง? ก็เข้าใจนะว่าเรื่องของทางเธอเป็นยังไง แต่เธอก็ต้องเข้าใจทางฉันบ้าง ร้านเรายุ่งแค่ไหนเธอก็รู้เพราะฉะนั้นทำต่อไปจนกว่าฉันจะหาคนใหม่ได้สิ”

วูจินฟังแล้วหน้าตึง เขาอยากให้แม่ออกจากงานครัวที่ยากลำบากนี้ทันที แต่แม่ชิงตอบก่อน

“ใช่ ถึงแม่จะออกแต่คนที่มีความรับผิดชอบก็จะไม่ทิ้งงานไปเลย นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเพราะฉะนั้นไม่ต้องเถียง”

“ฮึ่ม งั้นต้องออกภายในหนึ่งอาทิตย์นี้นะ โซอาต้องการแม่มากกว่าผม”

โซอาเป็นเพียงเด็กประถมอายุ 7 ขวบ แม่รู้สึกผิดต่อโซอาเสมอ ดังนั้นน้องสาวของเขาจึงเป็นเครื่องต่อรองชั้นดี

‘พ่อ วูจินของเรา...’

นางไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรมา แต่จู่ๆลูกของนางก็ปรากฏตัวหลังจากผ่านไป 5 ปี เขาบอกว่าจะเตรียมสอบเทียบ แต่กลับมาหลังจากหาเงินได้มากมาย สำหรับคนที่ทำงานในร้านอาหาร เงินจำนวนนี้ถือว่าเยอะมาก

น้ำตาของนางไหลไม่หยุดเมื่อนึกถึงวันอันยากลำบากที่ผ่านมา

“แม่ ฮึกๆ เศร้าจัง”

ซุงมีก็ร้องบ้าง คิมซุนอุคเลยส่งผ้าเช็ดหน้าให้ นางไม่เคยเห็นลูกสาวทำตัวแบบนี้มาก่อนเลยตกใจ ถึงซุงมีจะเป็นลูกของนาง แต่นางก็รู้ว่าลูกคนนี้ไม่ใช่เด็กใจดี ออกจะเป็นนางร้ายหน่อยๆด้วยซ้ำ

ปกติลูกสาวนางจะเรียกแม่ครัวว่าป้า และแสดงกริยาไม่ดีใส่ ด้วยสาเหตุบางประการ วันนี้ลูกสาวของนางทำตัวเหมือนผู้หญิงว่านอนสอนง่าย

หลังจากร้องอยู่นาน ลีซุกยุงก็อารมณ์เย็นลง แล้วนางก็ขอร้องคิมซุนอุค เจ้านายของนาง

“วันนี้ฉันขอเลิกงานเลยได้ไหมคะ?”

“ถ้าเค้าไม่ให้แม่ก็ออกเลย”

วูจินผสมโรง คิมซุนอุคคิดหนัก แต่สุดท้ายนางก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมอนุญาต ในร้านอาหารที่งานยุ่งนี้พนักงานหายไปแม้แต่คนเดียวก็แย่แล้ว แต่ถ้าออกไปเลยยิ่งแย่กว่า

“ได้อยู่แล้วค่ะคุณแม่ ไปก่อนเลยค่ะ ขอให้สนุกกับพี่วูจินนะคะ”

“เอ่อ... ค่ะ คุณซุงมี”

ลีซุกยุนแปลกใจกับท่าทางเป็นมิตรของลูกสาวเจ้าของร้านอาหาร

“พี่คะ เดินทางดีๆนะ ไว้เจอกันใหม่ อ้อ นี่เบอร์โทรฉันค่ะ”

ปักซุงมีฉวยโทรศัพท์มือถือของวูจินแล้วบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเธอลงไป

“ฮิๆ สวัสดีนะคะ คุณแม่”

บอกลาเสร็จแล้ว วูจินกับลีซุกยุงก็ออกจากร้านอาหาร อีกไม่นานคนจะหลั่งไหลเข้ามารับประทานมื้อเย็น แต่นางไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานในวันแบบนี้

“เอ๊ะ แม่จะพาผมไปไหน?”

วูจินถูกลีซุกยุงลากไปยังคนละทางกับทางกลับบ้าน

“พอไปถึงลูกก็รู้เอง ว่าแต่ คุณซุงมีเป็นอะไรกับลูก?”

“หืม เธอเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนผม ทำไม?”

“ฮืม”

แม่ของเขาไม่พูดอะไรเป็นนาน แล้วจู่ๆก็หยุดเดิน นางหันกลับมามองวูจินตรงๆ และเขาเห็นรอยกังวลบนใบหน้าของนาง

“แม่ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งกับชีวิตรักของลูกชายตัวเอง แต่ถ้าลูกเลือกผู้หญิงอย่างนั้นแม่ไม่ยอมแน่”

วูจินหัวเราะหึ

“ผมก็นึกว่าแม่จะพูดอะไร ผมไม่สนใจเธอหรอก”

เด็กคนนั้นให้ของขวัญเขามากมายในวันวาเลนไทน์ แต่สำหรับเขาเรื่องมันผ่านมายี่สิบปีแล้ว สิ่งเดียวที่เขาจำได้คือหน้าของเธอ

ตอนนั้นเขาไม่รู้สึกอะไรกับเธอ ดังนั้นตอนนี้จะให้รู้สึกอะไรก็ยังสงสัยอยู่ ยิ่งกว่านั้นเห็นท่าทางของแม่ เขาก็เดาได้ว่าปกติเธอทำตัวอย่างไรกับแม่เขา ดังนั้นวูจินจึงรังเกียจเธอ

“แล้วเราจะไปไหนกัน?”

“ถึงแล้วลูกก็จะรู้”

ลีซุกยุงพาลูกชายของนาง คังวูจิน ไปยังอพาร์ทเมนท์สร้างใหม่หลังหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน กิลด์แฮมเมอร์สร้างสำนักงานใหญ่บนพื้นที่ๆเคยถูกทำลายล้าง นำความเจริญมาให้พื้นที่แถบนั้น แต่อีกฟากหนึ่ง มีสวนขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้น

ลีซุกยุงให้ลูกชายซื้อเหล้าจากร้านสะดวกซื้อใกล้ทางเข้าสวนแห่งนั้นมาหนึ่งขวด แล้วนางก็ซื้อดอกเบญจมาศจากร้านขายดอกไม้มาหนึ่งดอก

พวกเขาเดินไปตามทางสายโดดเดี่ยวในสวนมาถึงตรงหน้าอนุสาวรีย์ขนาดใหญ่ใจกลางสวน

คนหลายร้อยคนเสียชีวิตไปในระหว่างเกิดดันเจี้ยนระเบิดครั้งแรก อีกหลายต่อหลายคนเสียชีวิตไปในดันเจี้ยนระเบิดครั้งต่อๆมา แต่ถ้าจะบอกว่าวันไหนเป็นวันที่เกิดการเสียชีวิตมากที่สุดก็ต้องเป็นดันเจี้ยนระเบิดครั้งแรก

วูจินหายสาบสูญไปในวันนั้น

วันนั้น ทุกคนที่ใช้เส้นทางรถไฟใต้ดินเสียชีวิต สวนแบบนี้มากมายถูกสร้างขึ้นใกล้สถานีเพื่อผู้คนที่เสียชีวิตไปในเหตุการณ์ดันเจี้ยนระเบิดครั้งต่อๆมา

วูจินวางดอกไม้ตรงหน้าอนุสาวรีย์เงียบๆแล้วเทเหล้าลงไป เขาคุกเข่าคำนับด้วยหัวใจหนักอึ้ง ลีซุกยุงมองเงียบๆพลางปาดน้ำตา

“พ่อ วูจินของเรากลับมาแล้ว วูจินของเรา...”

วูจินคำนับเสร็จก็กอดแม่แน่น แม่ของเขาร้องไห้ไม่หยุดอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้

‘พ่อ’

วูจินคิดถึงพ่อแล้วก็เศร้าใจ เขาเป็นห่วงแม่ที่ยากลำบากมากกว่าจนไม่มีเวลานึกถึงพ่อ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะลืม

วูจินคิดถึงพ่อ แต่ความเจ็บปวดที่มีต่อแม่และโซอามีมากกว่า คงเป็นเพราะประสบการณ์ยี่สิบปีที่ผ่านมาทำให้เขาเฉยชาต่อความตาย

“บอกแม่ได้แล้ว”

“อะไรครับ?”

“ตอนนั้นลูกไปอยู่ไหน ทำอะไรมา”

“...”

เมื่อเห็นใบหน้าเอาจริงเอาจังของแม่ วูจินสองจิตสองใจอยู่นานแต่แล้วก็ตัดสินใจบอกความจริง แต่เพราะกลัวว่าแม่เขาจะช็อคกับเรื่องที่ได้รู้จึงพูดให้เรื่องเบาลง

เขาผ่านประสบการณ์เฉียดตายนับไม่ถ้วน และขณะดิ้นรนเอาชีวิตรอดมือเขาก็พรากชีวิตคนอื่นมานับไม่ถ้วน

ผู้คนมากมายกลัวเขา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาไม่อยากให้แม่มองเขาอย่างนั้น

“เอ่อ ผมว่ามันน่าจะมาจากดันเจี้ยนระเบิด ผมถูกเรียกตัวไปยังอีกโลกที่ชื่ออัลเฟน”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนแม่ไม่เชื่อเขาแน่ แต่โลกเปลี่ยนไปแล้ว สิ่งที่เป็นไปไม่ได้กลายเป็นเป็นไปได้

“อ้อ แล้วลูกไปทำอะไรที่นั่น?”

ให้เขาอธิบายอย่างไรดีล่ะ? วูจินคิด หลังจากเรียบเรียงคำพูดได้ก็เปิดปาก

“ไม่ได้อันตรายเท่าไหร่หรอก อ๊ะ มันเหมือนเกม พอผมอัพเลเวลได้เยอะแล้วก็ออกล่า บงการอสูรที่ผมอัญเชิญมาแล้วก็เข้าร่วมสงคราม แต่แม่ไม่ต้องห่วง ผมใช้อสูรอัญเชิญเลยแค่มองอยู่ไกลๆ”

“...”

แม่เขาหน้าเคร่งเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของวูจิน

“ไอ้หยา ฉันห่วงเธอขนาดไหนแต่เธอไปเล่นเกมแล้วเพิ่งกลับมาเหรอ?”

เอ๊ะ เปล่านะ

บทที่ 18