บทที่ 3 - เลเวลอัพ!
"ฮ้า ดันเจี้ยนที่ว่านี่ดันเจี้ยนจริงๆเหรอ?"
เขานึกว่าเป็นสแลงเสียอีก ดูเหมือนจะไม่ใช่
ขมับเต้นตุบๆ เขานวดมันเบาๆ
วูจินถอนหายใจแล้วสำรวจข้อความที่ปรากฎต่อหน้า
[ดันเจี้ยนแห่งนี้ถูกครอบครองแล้ว มอนสเตอร์ธรรมดาจะถูกเรียกมา]
นี่เป็นสถานการณ์ที่ชวนให้ตกตะลึง แต่วูจินไม่ตกใจ กลับกัน เขารู้สึกคุ้นเคย
"นี่มันเหมือนที่โลกอัลเฟนเกินไปหน่อยไหม?"
วูจินเคยดิ้นรนเอาตัวรอดในที่นั่น โลกอัลเฟนไม่ผิดแผกไปจากโลกเกมอื่นๆ ไม่ใช่สิ เขาควรจะบอกว่ามันเป็นอีกโลกที่มีระบบเกมเป็นระบบหลัก?
"โลกเปลี่ยนไปเหรอ? หรือมันเกิดขึ้นเฉพาะกับฉัน?"
วูจินสงสัยแต่ไม่รู้คำตอบ เขาแค่อยากจะขึ้นรถไฟแต่กลับเข้ามาในดันเจี้ยนแห่งหนึ่ง เท่าที่ดู 5 ปีที่ผ่านมาโลกต้องเจอกับจุดเปลี่ยนอะไรสักอย่าง
"กลับออกไปก่อนดีกว่า"
ถ้าขึ้นรถไฟไม่ได้อย่างนั้นก็ใช้รถเมล์แทนแล้วกัน พอวูจินหันกลับ บาเรียล่องหนก็ขวางทางเขาไว้
[ท่านไม่มี ริเทิร์น สโตน]
"หา ฮึ้ย"
วูจินเกาศีรษะ เขาไม่รู้ว่ารีเทิร์น สโตน เป็นอย่างไร ตอนนี้เขามืดแปดด้าน
"ที่ประตูล็อกก็เพราะแบบนี้เอง"
ความสงสัยทำให้เขาเปิดประตูเข้ามาในที่นี่ เขาอยากกลับ แต่ตอนนี้โดนขังแล้ว ไม่มีทางเลือกนอกจากหาสิ่งที่เรียกว่า รีเทิร์น สโตน เพื่อออกจากที่นี่
"ขอคิดก่อน"
เขาสูญเสียเวทมนตร์ไป ไม่รู้ทำไมแต่ร่างกายยังแข็งแกร่งเหมือนเดิม ยิ่งกว่านั้นเขามีประสบการณ์เอาชีวิตรอดมากกว่า 20 ปี
เขาสำรวจร้านขายของร้าง เจอเสาแขวนเสื้อ
กริ๊ก กริ๊ก
เขาดึงเสาออกมาจากที่แขวนเสื้ออย่างสบายๆมาทำเป็นกระบองแบบง่ายๆ แต่เขาไม่พอใจ
"มันเบาเกิน"
เขามองทั่วร้านที่อยู่ติดกัน ท่ามกลางกองรกๆเขาเห็นค้อนอันหนึ่ง
วูม วูม
"อันนี้น่าจะใช้ได้"
วูจินเอาค้อน จากนั้นเหวี่ยงเก้าอี้ตัวหนึ่งกระแทกพื้นพัง ดึงพนักออก เกลาๆขัดๆหน่อยก็ได้โล่ที่น่าจะรับการโจมตีได้สักสองสามที
"ไปได้ยังนะ?"
เขาไม่รู้ว่ารีเทิร์น สโตนเป็นอย่างไร แต่ได้ข้อมูลว่ามอนสเตอร์ธรรมดาถูกเรียกออกมา เขาไม่แน่ใจว่าที่เตรียมตัวนี้เพียงพอไหมดังนั้นจึงลังเล แต่นี่เป็นสถานการณ์ที่เขาไม่อาจถอยหลังกลับ
เขาไม่มีทางเลือกนอกจากไปต่อ
วูจินพึ่งแสงไฟติดๆดับนำทาง จากนั้นก็รู้สึกแปลกๆจากทางห้องน้ำของสถานี เหมือนใครกำลังจ้องเขาอยู่
เขาค่อยๆก้มลง หยิบเศษกระเบื้องแล้วโยน
เกร๊ง
เสียงกระเบื้องชนประตูกระจกทำให้มันไหวตัว
"คูรู"
มันส่งเสียงแหลมประหลาด มันมีรูปร่างพิลึกจนไม่มีใครคิดว่าสิ่งมีชีวิตนี้มีอยู่บนโลก มันเหมือนสุนัขแต่มีหูยาวใหญ่เหมือนกระต่าย
มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมีอยู่บนโลก แต่วูจินรู้จักสัตว์ประหลาดตัวนี้ดี เขาเผชิญหน้ากับตัวแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนในโลกอัลเฟน
"แดรบบิท"
"กว๊าา"
แดรบบิทวิ่งแสยะเขี้ยวขู่ มันใช้ขาหลังซึ่งเท่ากับครึ่งหนึ่งของร่างกายกระโจนเข้าใส่ นี่เป็นท่าถนัดของแดรบบิทแล้วก็เป็นท่าจู่โจมเดียว
บูม
ทันทีที่เขาใช้โล่กันได้ก็เหวี่ยงค้อน
"กกรู๊กกก"
มันถูกเขาทุบจนกลิ้งบนพื้นพร้อมส่งเสียงโหยหวน วูจินไม่หยุด เขาวิ่งไปกดคอมันไว้แล้วใช้ส่วนของค้อนที่ใช้งัดตะปูแทงมัน
ตอนที่สัตว์ประหลาดที่คุ้นเคยโผล่ออกมาเขาไม่รู้สึกถึงอันตรายนัก แต่เขาก็ไม่วางใจ ถ้ามีโอกาสก็ต้องฆ่าให้ตายสนิท
นี่เป็นกฎพื้นฐานและสำคัญที่สุดที่ต้องรักษาไว้หากอยากรอดจากสัตว์ประหลาด
ร่างแดรบบิทอ่อนลงพร้อมเสียงครางแผ่วๆเหมือนลม หลังจากนั้นวูจินรีบตรวจสอบรอบๆตัว แดรบบิทมักจะไปไหนมาไหนเป็นคู่
อย่างที่คาด แดรบบิทอีกตัวกระโดดออกมา อ้าปากกว้างน่ากลัวพุ่งใส่เขา โล่ที่เขาทำจากพนักเก้าอี้พังไปกับการโจมตีก่อนหน้านี้แล้ว
วูจินเงื้อค้อนแล้วเหวี่ยง
กึ้ง!
"กี๊กกก"
ค้อนแทงเข้าไปในปากแดรบบิทอย่างแม่นยำไปโผล่ยังอีกด้านของหัวมัน เขากะจังหวะแทงสวนได้อย่างงดงาม
"ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเดจาวู?"
วูจินนึกถึงครั้งแรกที่เขาถูกเรียกไปยังโลกอัลเฟน เขาทั้งตกใจและหวาดกลัว แต่สถานการณ์ของเขาตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนมากนัก
"มอนสเตอร์ของโลกอัลเฟนมาที่นี่ได้ยังไง? ดันเจี้ยนนี่ก็ด้วยมันดูผิดที่ผิดทางสุดๆ"
เขารู้สึกถึงอันตราย ความรู้สึกนี้เขาคุ้นเคยมาก
ข้อความที่ปรากฎต่อหน้า สัตว์ประหลาดที่จู่ๆก็ปรากฎตัวไม่ใช่เรื่องแปลกในโลกอัลเฟน แต่ที่นี่เป็นโลก
ประเด็นคือที่นี่เป็นสถานีรถไฟใต้ดินของโลก
"ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆคงเลเวลอัพ"
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมวูจินถึงเอาตัวรอดในโลกอัลเฟนได้
ที่นั่นเหมือนโลกเกม ไม่ใช่ วูจินคิดแบบนั้นเพราะเขาเป็นคนจากโลกนี้ซึ่งคุ้นเคยกับเกม
มันอาจเป็นกฎธรรมชาติของโลกที่นั่น แต่มันเหมือนเกมสำหรับวูจิน ความแตกต่างอย่างเดียวคือโลกนั้นไม่ใช่โลกความจริงเสมือน มันเป็นของจริง
มีเลเวล และวูจินก็พัฒนาเป็นเนโครแมนเซอร์เลเวลเต็ม เขาไปไม่ถึงจุดหมายแต่ได้เจอแอดมินแห่งห้วงมิติ ดังนั้นเขาจึงกลับมาอย่างไม่ผิดหวังนัก
เขาสูญเสียเวทมนตร์ทั้งหมดที่ฝึกมา แต่เขาไม่สนใจ เขานึกว่าความสามารถนั้นไม่จำเป็นอีกในโลกที่เขาไม่ต้องเสี่ยงชีวิตอีกแล้ว
แต่แล้วเขาก็มาอยู่ในดันเจี้ยนและเขาอยากได้เวทมนตร์กลับคืนมา ถ้าเป็นระดับแดรบบิทเขายังสู้กับมันได้ไม่ยาก แต่ถ้าเป็นสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งกว่าอย่างนั้นก็อันตรายเกินไป
สถานการณ์ที่ดีกับเขาที่สุดคือได้รีเทิร์นสโตนมาโดยไม่เจอสัตว์ประหลาดเก่งๆ
"ถ้าที่นี่เหมือนกับอัลเฟน มอนสเตอร์ก็น่าจะมีของ หรือไม่ก็น่าจะมีพลังงานอะไรออกมา"
ถ้าเป็นหินหรือไอเทมที่มีความสามารถพิเศษอย่างนั้นมันก็น่าจะปล่อยพลังงานออกมา เขามองสัตว์ประหลาดทั้งสองตัว แต่ในตัวมันไม่มีอัญมณีเวทมนตร์ที่เรียกว่าบลัดสโตน
"ไร้ประโยชน์ว่ะพวกนี้"
วูจินทิ้งซากแดรบบิทไว้ตรงนั้นแล้วไปหลบในเสาข้างๆ เขาคิดว่าถ้าสัตว์ประหลาดใกล้ๆถูกกลิ่นเลือดล่อเข้ามาก็ดี แต่ถึงไม่มีตัวอะไรโผล่ออกมาเขาก็จะเริ่มค้นหาใหม่เมื่อเตรียมตัวเสร็จแล้ว
"คิวรีก?"
แดรบบิทสองตัวออกมา มันเดินวนรอบซากแดรบบิท มันเหมือนสุนัขแต่ประสาทรับกลิ่นไม่ได้ดีเท่า พวกมันใช้การฟังในการตรวจสอบสิ่งรอบๆตัว
แครก
วูจินจงใจเหยียบเศษกระเบื้องแรงๆเพื่อเผยตัว
"ควี๊!"
แดรบบิทวิ่งมาทันที แล้วกระโจนใส่วูจิน
วูจินกระชับค้อนแล้วเหวี่ยงไม้
ปึก ปึก!
แดรบบิทสองตัวกระโดดไม่พร้อมกัน เขาทุบหัวมันแหลกทีละตัวๆ แล้วข้อความก็ปรากฎขึ้นต่อหน้า
[เพิ่มระดับ!]
---------------------------------------------------
บทที่ 2 สารบัญ บทที่ 4
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น