บทที่ 45 – ยาฟื้นฟูสภาพ (3)
“มีเทคนิคน่าตื่นตาตื่นใจเยอะ
แต่สำคัญคือความจริงใจและมีอารมณ์ร่วม สำหรับสถานการณ์นี้
ท่านประธานต้องพุ่งเข้าหาเธอตรงๆ”
วูซุงฮุนพูดอย่างกระตือรือร้นเหมือนเป็นปัญหาของตัวเอง
ซุงฮุนโทรหาเจมินเพื่อถามว่าพี่สาวของเขาเลิกงานกี่โมง จากนั้นเขามองนาฬิกา
“เหลือเวลาไม่มาก ท่านประธาน ไปกันเถอะ”
“ไปไหน?”
“ท่านประธานน่ะเพอร์เฟ็คทุกอย่าง เพียงแต่...
การแต่งตัวออกจะ... มาเปลี่ยนโฉมใหม่ให้ผู้หญิงชอบมากกว่านี้หน่อยไหม?”
วูจินตั้งใจจะให้ยาแก่โดจีวอน
จำเป็นต้องแต่งตัวด้วยเหรอ? เอาเถอะ วันนี้วันหยุดดังนั้นเขาหยุดสักวันก็ไม่เป็นไร
“ไปก็ได้”
ซุงกูก็ว่าง
ดังนั้นจึงตามวูจินและวูซุงฮุนผู้กำลังตื่นเต้นไปที่ห้างสรรพสินค้า
“เวลามีไม่มาก
งั้นก่อนอื่นเรามาแต่งตัวให้ท่านประธานก่อน”
ในฐานะเป็นเราส์แรงค์ A
คนล่าสุด วูจินจึงมีชื่อเสียง สังคมรู้จัก เขามาห้างสรรพสินค้าเป็นครั้งแรกแต่กลายเป็น
VIP แล้ว พนักงานต้อนรับแขก VIP มาต้อนรับและพาเขาไปที่ห้องพักสำหรับแขก
VIP
ห้องพักตกแต่งหรูหรา
พนักงานจัดแจงวัดตัวของวูจินด้วยไม้บรรทัด
“รอนี่นะครับท่านประธาน ผมจะไปเอาเสื้อมา”
วูซุงฮุนออกไป ในห้องเหลือวูจิน ซุงกู
กับพนักงานขายที่ทำหน้าที่ดูแลพวกเขา
เธอมีหน้าตาน่ารักจนซุงกูไม่กล้าสบตา
เขามองไปรอบๆอย่างประหม่า
“ขอน้ำหน่อย”
“ค่ะคุณลูกค้า”
พนักงานตอบรับคำของวูจิน เธอนำถาดวางน้ำหนึ่งแก้วมา
วูจินพยักหน้าไปทางถาดนั้น
“ดื่มสิ”
“อะ? ครับ...”
ดูเหมือนว่าเขาจะสั่งน้ำให้ซุงกูที่กำลังประหม่า
“เฮ้อ ลูกพี่ชินกับที่แบบนี้เหรอครับ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่วูจินมาที่ห้างแบบนี้
แต่ที่อัลเฟน...
“อืม จะว่าชินก็ชินอยู่”
“แน่อยู่แล้ว ก็เป็นลูกพี่นี่นะ...”
ซุงกูยิ่งนับถือเลื่อมใสวูจินกว่าเดิม
ตอนนั้นเองวูซุงฮุนก็เข้ามา ดูเหมือนเขาเพิ่งซื้อของเสร็จ
มีพนักงานถือเสื้อผ้าต่างๆตามเขาเข้ามา
คังวูจินเป็น VIP
แต่ดูท่าแล้วเป็นวูซุงฮุนมากกว่าที่ใช้สิทธิ์เต็มที่
“ทรงผมกับการแต่งหน้าของท่านประธานควรเป็นแบบนี้...”
ซุงฮุนเอารูปในมือถือให้วูจินดูแล้วเริ่มอธิบาย
วูจินดึงหูซุงฮุนเข้ามา
“เฮ้ย ซุงฮุน”
“ครับท่าน”
“ยังไม่พออีกเรอะ?”
อันตราย สัญชาติญาณเตือนภัยของซุงฮุนทำงาน
ถ้าวุ่นวายกับวูจินมากกว่านี้อันตรายแน่
“ท่านประธานล่ำสันมาก
ถ้าใส่เสื้อผ้าๆดีจะยิ่งเสริมบุคลิกนะครับ”
วูจินเหยียดยิ้ม เขาแค่จะเอายาไปให้จีวอน
ทำไมซุงฮุนถึงวุ่นวายขนาดนี้ แต่ซื้อเสื้อสักสองสามตัวก็ไม่เลว
วูจินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องลองชุด
เมื่อออกมา ซุงฮุนกับซุงกูต่างยกนิ้วชมเชย
ผู้ชายก็ต้องใส่สูท
วูจินมีร่างกายเหมือนรูปปั้นโมเดล ใส่สูทผูกไททำให้ดูดี
พนักงานผู้หญิงหลายคนมองแล้วหน้าแดง
ซุงฮุนส่งรองเท้ากับนาฬิกาข้อมือให้
“นาฬิกาทำให้สูทเติมเต็ม”
วูจินยิ้มพลางคาดนาฬิกา
“งั้นฉันไปล่ะ”
“เอากรรมการฮงไปด้วยเถอะครับ”
วูจินส่ายหน้า
“นายคิดว่าเขาเป็นคนขับรถหรือไง?
เขาเหนื่อยมากแล้วควรพัก ฉันจะเรียกแท็กซี่”
ใช่เลย ซุงกูเหนื่อยจะตายแล้ว ถึงจะเพิ่งไม่กี่วันแต่เวลาในดันเจี้ยนนานกว่าเวลาปกติ
4 เท่า และเขาทำงานไม่หยุดพัก
“พวกนายไปพัก ระหว่างพักก็ไม่ต้องเข้าออฟฟิศล่ะ
มาอีกทีวันจันทร์ บอกกรรมการจุงว่าฉันสั่ง”
“ครับท่านประธาน ขอให้ประสบความสำเร็จนะครับ”
ประสบความสำเร็จอะไร? เขาแค่ต้องทายาให้จีวอน
วูจินจะไปแล้วแต่ซุงฮุนยื่นกระดาษจดให้เขาก่อน
“ผมหาข้อมูลเกี่ยวกับพย็องแท็กเสร็จแล้ว
ท่านประธานทำตามนี้เดี๋ยวดีเอง”
“หา?”
วูจินอ่านในกระดาษ
มันมีที่ตั้งของร้านอาหารชื่อดังหลายร้าน
มันคือแผนออกเดทที่เตรียมไว้อย่างดีทีเดียว
อืม ไหนๆก็ไปที่นั่นแล้ว เที่ยวสักหน่อยก็ดี
“อืม ขอบใจ สุขสันต์วันหยุด”
วูจินออกไป
พนักงานห้างถูกเรียกให้เตรียมแท็กซี่ให้วูจิน
“ฮ้า นานๆจะได้พักซักที วันหยุดคุณซุงฮุนจะทำอะไรครับ?”
ซุงกูยิ้มเมื่อนึกว่าได้หยุดตั้งสองวัน
แต่ซุงฮุนมองซุงกูอย่างแน่วแน่
“โฮ่ๆๆ ผมยังมีงานต้องทำ”
“อ้าว?”
“เวลาผมจับคู่ให้ใครแล้วไม่เคยพลาด
ผมจะสนับสนุนท่านประธานให้ถึงที่สุด”
“ฮ้า? ลูกพี่จะสารภาพรักเหรอ?”
“โฮ่ๆๆๆ ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว”
ซุงกูเอียงคออย่างแปลกใจเมื่อซุงฮุนตอบอย่างมั่นใจ
ลูกพี่วูจินชอบคุณพี่จีวอนเหรอ? เขาไม่รู้เลย
“โฮ่ๆๆ เจอกันวันจันทร์นะกรรมการฮง
ผมยังต้องเตรียมอะไรอีกหลายอย่าง ต้องรีบไปพย็องแท็กอย่างด่วน”
ซุงกูส่ายหน้าเมื่อเห็นซุงฮุนรีบเร่งจากไป
“ผมว่าเขาไม่ได้จะสารภาพรักนา...”
ซุงกูว่าเขาได้ยินว่าท่านประธานจะรักษาอะไรนี่ล่ะ
แต่ก็นะ ซุงกูเป็นคนโสด เรื่องแบบนี้เขาก็ไม่ค่อยรู้
ในเมื่อมาถึงห้างแล้ว
ซุงกูจึงตัดสินใจหาของขวัญให้พ่อแม่ เขาทำงานหนักแต่ได้เงินมามากพอดู
อย่างน้อยก็ควรซื้ออะไรให้พ่อแม่บ้าง
ระหว่างซุงกูเลือกซื้อของ
วูจินก็มุ่งหน้าไปยังพย็องแท็ก
***
“เรามาช้าไป”
วูจินจะนั่งแท็กซี่
แต่ทางห้างสรรพสินค้าให้เขานั่งรถของห้าง
เขานั่งรถมาอย่างสะดวกสบายจนถึงโรงงานที่จีวอนทำงานอยู่
แต่ผลัดของจีวอนทำงานเสร็จแล้ว พวกเขาจึงกลับมาที่หอพัก
วูจินได้แต่ตามมาหาเธอที่หอ
หอพักดูเหมือนอพาร์ทเม้นท์ 7 ชั้นเก่าๆ มี 2
หลังเรียงข้างกัน
วูจินเจอพนักงานรักษาความปลอดภัยของหอ
“คุณช่วยเรียกคุณโดจีวอนลงมาหน่อยได้ไหมครับ”
“คุณไม่มีเบอร์เขาเหรอครับ โทรหาง่ายกว่าไหม?”
“เขาไม่รับโทรศัพท์ผม”
“อะไรนะ”
รปภ.ผู้สูงวัยมองวูจินแล้วทำท่าเข้าใจ
“ทะเลาะกับแฟนเหรอ?”
“...”
หลังเกษียณ เขามาเป็นรปภ. 10 ปี เด็กคนนี้ตั้งใจแต่งตัว
ดูเหมือนจะมาหาคนรัก
“โฮ่ๆๆๆ ผมจะไปเรียกให้”
รปภ. ลุกจากที่นั่ง ส่วนวูจินตัดสินใจรอข้างนอก
***
จีวอนอาบน้ำเสร็จกำลังจะเข้านอน
ตารางงานของเธอถูกจัดใหม่ หลังจากช่วงพักสั้นๆเธอต้องเข้ากะกลางคืนต่อ
แต่เสียงกริ่งที่หน้าประตูขัดขึ้นเสียก่อน
“คุณโดจีวอน คนรักของคุณมาหาน่ะ ออกไปหาเขาเร็วเข้า”
เมื่อเสียงของรปภ.ดังเข้ามา
คนที่มีปฏิกิริยาก่อนไม่ใช่จีวอน แต่เป็นเพื่อนร่วมห้อง เฮจินกับนายอง
“ว้าว!
พี่มีแฟนด้วยเหรอ?”
“ว้าว เหลือเชื่อ!”
พวกเธอรีบไปที่หน้าต่าง ยื่นหน้าออกไป
“ว้าว ตัวสูงนะ”
“อ้า เขามองขึ้นมาทางนี้ หล่อนี่นา โชคดีจัง!”
เมื่อจีวอนได้ยินก็คิดจะดูบ้างว่าใครมาหา
เธอยื่นหน้าออกไปทางหน้าต่าง
เมื่อวูจินเห็นหน้าของโดจีวอนจากหน้าต่างชั้น 3
เขาหัวเราะแล้วโบกมือให้
“ว้าว เขาเป็นแฟนพี่จริงๆเหรอ?”
“ฉันว่าเห็นเขาโบกมือขึ้นมาตอนเห็นพี่ด้วยนะ”
“ว้าว ฉันก็เห็น เรื่องใหญ่เลยนะนี่!”
จีวอนตกใจกับท่าทางของเฮจินและนายอง หน้าเธอแข็งค้าง
ทำไมจู่ๆก็โผล่มาล่ะ?
จีวอนหาโทรศัพท์แล้วรีบโทรออก
“นายมาทำไม?”
[คิดว่าทำไมล่ะ? เธอไม่รับโทรศัพท์
ไม่ตอบข้อความ ฉันก็เลยมาเอง]
“เฮ้อ”
จีวอนถอนหายใจ เฮจินกับนายองยกมือปิดปาก
‘ว้าว ไม่น่าเชื่อ’
‘ตัวจริง จริงๆด้วย’
“ถ้าอยากพูดอะไรก็พูดเลยสิ”
[ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ ออกมาเถอะ
ไปหาอะไรกินกัน ฉันมีของขวัญให้เธอด้วย]
เฮจินกับนายองพยายามไม่กรี๊ด ส่วนจีวอนพยายามไปคุยห่างๆเพราะรู้สึกอึดอัด
ยิ่งทำให้พวกเธออยากรู้อยากเห็นมากขึ้นแล้วตามมาฟังจีวอนคุยโทรศัพท์
“ฉันยังมีงานกะกลางคืนต้องทำอีก ไม่มีเวลาหรอก
บอกทางโทรศัพท์เถอะ”
[ตอนฉันไปที่โรงงานของเธอ
ฉันคุยกับเจ้าของแล้ว วันนี้เธอไม่ต้องทำงานแล้ว ออกมาเถอะ]
“อะไรนะ?”
ทำไมเขาทำตัวอย่างนี้?
ทำไมถึงพยายามเข้ามายุ่งกับเธอ
หน้าของเขาปรากฏบนสื่อทุกแขนง... เขาเป็นคนดัง ถ้าเขามาอยู่กับเธอจะโดนดูถูกไปด้วย
[ถ้าเธอไม่ออกไปฉันเข้าไปเองแล้วกัน]
“ไม่ๆ ฉันไปเอง คนนอกเข้ามาไม่ได้นะ”
[เข้าใจแล้ว ไม่ต้องรีบล่ะ]
จีวอนถอนหายใจเมื่อวูจินตัดสาย
“ว้าว! ส้มหล่น
พี่คนนั้นเป็นใครคะ? เป็นแฟนพี่จริงๆเหรอ?”
“เปล่า เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนม.ปลาย”
เมื่อได้ยินดังนั้น
สีหน้าของเฮจินกับนายองเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่น
“คังวูจิน!”
“อ้า จริงๆด้วย เราส์คังวูจิน”
ใครบางคนตะโกนจากหน้าต่างหอบานอื่น เฮจินกับนายองวิ่งกลับไปที่หน้าต่าง
ใช้โทรศัพท์มือถือเสิร์ชชื่อวูจิน
“ว้าว ขนลุกเลย เขาเป็นคังวูจินจริงๆ”
“พี่เป็นเพื่อนกับคังวูจินจริงเหรอ?”
“เอ๊ะ ใช่”
เฮจินกับนายองฟังแล้วตาลุก
“พี่พาเราไปด้วยได้ไหมคะ เราก็หิวเหมือนกัน”
“ใช่ๆ พี่คะ พาเราไปกินข้าวเย็นด้วยสิคะ”
“เอ๋?”
จีวอนแค่จะไปคุยกับเขาแล้วก็กลับ ทำไมพวกเธอถึงทำตัวแบบนี้ล่ะ?
จู่ๆก็ทำดีด้วย จีวอนตกใจและอึดอัด
พวกเธอสนิทกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่...
“ฉัน...ไม่ได้บอกวูจิน มันจะเสียมารยาทนะ...”
“งั้นถ้าพี่เขาโอเคก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
“เย้ รีบเตรียมตัวเถอะ”
“ว่าแล้วว่าพี่ต้องเป็นคนดี”
“ฉันจะถ่ายรูปเป็นหลักฐานแล้วเอาลงเฟซบุ๊ค ฮิๆ”
“...”
เฮจินกับนายองวุ่นวายกับการเลือกเสื้อผ้าแต่งหน้าทำผม
ส่วนจีวอนหยิบหมวกขึ้นมาเงียบๆ
***
“เฮ้อ ทำไมช้านัก?”
ตอนนี้หน้าต่างหอทุกบานมีหน้าคนชะโงกออกมามองวูจิน
เขารู้สึกเหมือนเป็นลิงในสวนสัตว์ แต่เขาไม่เคยสนใจสายตาคนรอบข้างดังนั้นจึงไม่รู้สึกอึดอัด
ไม่นาน จีวอนก็ออกมา วูจินยิ้มเมื่อเห็นเธอ
“อะไรของเธอ? บอกไม่ออกๆ แต่แต่งตัวซะสวยเลย”
“...”
จีวอนหน้าแดง
“พี่...พี่ชายคะ สวัสดีค่ะ”
เฮจินกับนายองตามหลังจีวอนมา พวกเธอทักทายวูจิน
“อะไรนี่? พวกออร์คก็อบนี่ใคร?”
คนหนึ่งหน้าบาน อีกคนตาตี่ เอ่อ? ออร์ค กับ ก็อบลิน?
โดจีวอนตกใจ แล้วรีบเอามือปิดปากเขา
“พวก... พวกเธอเป็นเพื่อนร่วมห้อง บอกว่าอยากกินข้าวกับนาย...”
จีวอนพูดอย่างยุ่งยากใจ วูจินยิ้มแล้วดึงมือเธอออก
“พวกเธอหิวเหรอ?”
“ค่ะพี่”
พวกเธอรู้สึกเหมือนได้ยินคำบาดหู
แต่พอคิดว่าจะได้กินข้าวกับเราส์คังวูจิน พวกเธอก็ตัดสินใจทำเป็นไม่ได้ยิน
วูจินเอาแบงค์ 50000 วอนออกมา
“เอ้า เด็กๆ ระหว่างทางมานี่เห็นมีร้านขายไก่ทอดหลายร้านอยู่
ไปซื้อกินเอานะ พี่ชายมีเรื่องต้องคุยกับพี่สาวคนสวยนี่”
“ฮะ พูดอะไรนะ?”
“ร้ายกาจ...”
พวกเธอถูกปฏิเสธทันที
จีวอนทำตัวไม่ถูกแต่วูจินโอบบ่าเธอแล้วพาเธอออกไป
“เอาล่ะ ปล่อยน้องๆไว้เถอะ
ฉันว่าพวกเขากินไก่ทอดก็พอใจดีแล้ว เราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันดีกว่า”
“เอ๊ะ? วู...วูจิน”
วูจินพาเธอออกไป เรื่องนี้ตลกจนเธออดหัวเราะไม่ได้
เกิดอะไรขึ้น?
เมื่อเห็นท่าทางโมโหของเฮจินกับนายอง
หินหนักๆที่ทับบนหน้าอกเธอก็หายไป
“อะไรเนี่ย? ไม่เห็นเข้าใจเลย...”
“ฮึ่ม คังวูจินห่วยแตก ฉันจะประกาศบอกทุกคนในเฟซบุ๊คเลย...”
“นั่นสิ ตอนอ่านบทความฉันก็เขียนว่าเขาเท่ด้วย
ต้องไปเปลี่ยนใหม่แล้ว”
“อ๊า บ้าจริง เขาจะกินข้าวลงเหรอ
กินข้าวกับคนอย่างพี่จีวอนน่ะนะ?”
“ไม่รู้สิ ฉันว่าเขาบ้า...”
“คนหล่อกับสัตว์ประหลาดชัดๆ”
“เฮ้อ อุตส่าห์แต่งหน้ามา เสียเที่ยวเลย
ไปกินไก่ทอดกันดีกว่า”
“เฮ้อ กลับเถอะ”
พวกเธอกลับหอพร้อมกับที่วูจินพาจีวอนขึ้นแท็กซี่จากไป
ฮ่าๆๆๆๆอ็อคกับก๊อบบิน
ตอบลบ