บทที่ 44 – ยาฟื้นฟูสภาพ (2)
หลังหมดกะ จีวอนกลับมาที่หอพักเธอล้มตัวลงบนเตียงทันที
“เฮ้อ”
เดิมบริษัทเป็นเพียงบริษัทเล็กๆ แต่ขยายใหญ่ขึ้นตามธุรกิจดันเจี้ยน
งานเพิ่มขึ้นทุกวัน และแต่ละวันก็ทำให้เธอรู้สึกท้อใจ
ประตูห้องเปิดออก เพื่อนร่วมห้องของเธอ เฮจินกับนายองเดินเข้ามา
“เฮ้อ พี่สาวเสร็จงานแล้วนะคะ”
“ค่ะ พวกเธอก็เสร็จงานแล้วนะ”
เฮจินกับนายองต่างอายุ 21 ปี จีวอนเป็นพี่สาวอายุ 24 ปี
ไม่ใช่เพราะจีวอนแก่กว่าที่ทำให้พวกเธอรู้สึกอึดอัด ยังมีใบหน้าของเธอด้วย
สองคนเข้ากันได้ดี แต่ทำกับจีวอนเหมือนเป็นคนนอก
“พี่คะ เราไปอาบน้ำก่อนนะ”
“จ้ะ พวกเธอไปก่อนเลย”
จีวอนเปิดมือถือ หลังเสร็จจากงานหนัก เธอจะอ่านเว็บตูนครู่หนึ่งก่อน
จากนั้นจึงอ่านนิยายรักโรแมนติก
“ฮุๆ”
จีวอนแทนตัวเองเป็นนางเอกในนิยายรักแล้วฟินไปไกล
ตอนเธอเรียนมัธยมปลายปี 3 เหตุการณ์ดันเจี้ยนระเบิดครั้งแรกสังหารบิดามารดาของเธอ
หลังดันเจี้ยนระเบิดครั้งแรกยังมีครั้งต่อๆมา ทำให้เมืองโซลเกิดโกลาหล
วันนั้นจีวอนเกือบตาย แต่ถูกเราส์ไม่ทราบชื่อคนหนึ่งช่วยชีวิตไว้ได้หวุดหวิด
จีวอนจำหน้าเราส์คนนั้นได้ แต่เธอไม่รู้จะตามหาเขาได้อย่างไร
ถึงจะรักษาชีวิตไว้ได้แต่สิ่งที่สูญเสียมากเกินไปจริงๆ
จีวอนเคยถูกเรียกว่านางฟ้า เป็นจุดสนใจของทุกคน เคยหยิ่งยโส
ปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่มาสารภาพรัก แต่แล้วชีวิตของเธอก็พังทลาย
ทุกคนมองเธอเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด หรือไม่ก็มองอย่างสงสาร
ไม่มีผู้ชายคนไหนขอคบกับเธอเพราะความสงสาร
ดังนั้นจีวอนจึงไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหนมาก่อน
นิยายทำให้หัวใจเธอชุ่มชื่น หลังจากงานนี่เป็นวิธีผ่อนคลายอย่างเดียวของเธอ
“ฮ้า สนุกจัง คนเขียนชอบปล่อยให้ค้างทุกตอนเลย”
อ่านนิยายจบอย่างค้างคาใจแล้วแต่รุ่นน้องร่วมห้องของเธอก็ยังอยู่ในห้องน้ำ
จีวอนจึงอ่านบทความจากเว็บไซต์เพื่อนบ้านต่อ
“เอ๊ะ วูจินนี่นา”
เธอคลิกบทความที่เป็นข่าวเด่นที่สุด
เธอเห็นภาพของวูจินแล้วหน้าก็เริ่มแดง
วูจินทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจบางอย่าง จีวอนหัวเราะ
“เห วูจินดังขนาดนี้เลย”
พื้นที่ครึ่งหนึ่งของหน้าเว็บเป็นบรรดาบทความเกี่ยวกับวูจิน
[กิลด์อลันดาลของคังวูจินทำการลงทะเบียนแล้ว กำลังอยู่ในช่วงประเมินผล]
[คังวูจิน เราส์คนที่ 11 ของเกาหลี เขาจุติมาจากดาวดวงไหน?]
[ดาวเด่นคังวูจิน ความเห็นของคิมกังชุลคือ?]
[คนของคังวูจิน ใครคือฮงซุงกู?]
[โรงเรียนของคังวูจิน มัธยมปลายมิโด บทสัมภาษณ์จากครู]
“เอ๋? ครูสอนประวัติศาตร์เกาหลีตอน ม.6 พูดถึงเขาด้วย”
ได้เห็นคนรู้จักกลายเป็นคนดังนับว่าน่าทึ่งและน่าตื่นเต้น
เธอเพิ่งไปดื่มเหล้ากับคนๆนั้นมาเมื่อไม่กี่วันก่อน
เธอรู้สึกเหมือนกำลังมีความลับ เหมือนในนิยายเลย
“ฮืม”
หลังอ่านบทความเหล่านั้นไปสักพัก จีวอนลุกจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ
ในนั้นมีหมวกหลายใบหลายสีสัน
หมวกเป็นของสำคัญที่เธอขาดไม่ได้
ในนั้นมีหมวกใบหนึ่งที่กินพื้นที่ตรงมุมตู้
ข้างหมวกมีเทปใสกับเส้นผมกระจุกบางๆติดอยู่
“ฮุฮุ”
จีวอนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อนแล้วยิ้ม
คนที่มีอคติจะมองเธออย่างเวทนาและขยะแขยง เธอทนกับสายตาแบบนั้นมาตลอด
5 ปี
ต่อมาเธอได้เจอกับเพื่อนร่วมรุ่น คังวูจินที่เหมือนกับตัวเอกในนิยาย
“อ้อ ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนของเจมินแล้ว”
จีวอนจะโทรหาเจมินหลังเลิกเรียนเสมอ
เขาเป็นครอบครัวของเธอคนเดียวที่เหลืออยู่ และเป็นเหตุผลเดียวที่เธอเลือกมีชีวิตอยู่ต่อไป
[อ้า พี่]
“เอ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่า เสียงเป็นอะไร”
เขาป่วย เป็นไข้ใจ เฮ้อ
[ไม่ครับ ผมสบายดี]
“ก็ดี กินอะไรแล้วยัง กำลังไปเรียนพิเศษเหรอ?”
[ครับ อ้อพี่ พี่วูจินส่งข้อความหาผม บอกว่าอยากได้เบอร์พี่
ให้ผมบอกเขาไหม?]
“เอะ เอ๋? วูจินอยากได้เหรอ?”
หัวใจโดจีวอนเต้นแรง
[พิลึกใช่ไหม งั้นผมไม่...]
“บอกไปสิ!”
[หา?]
“พี่บอกให้บอก”
[...พี่คนนั้นเขาค่อนข้างอันตราย...]
“เดี๋ยวนี้คิดจะสั่งสอนพี่เหรอ?”
[ขะ...เข้าใจแล้วครับ ถึงที่เรียนพิเศษแล้ว ผมวางสายก่อนนะ?]
“ได้ ตั้งใจเรียนล่ะ อาทิตย์นี้พี่ยุ่งคงกลับไปเยี่ยมเธอไม่ได้”
[โอเคครับ]
จีวอนตัดสาย หน้าของเธอแดง
“เฮ้อ”
ทำไมเขาถึงอยากรู้ ทำไมวูจินถึงถามเบอร์โทรศัพท์ของเธอจากเจมิน?
‘มันเรื่องใหญ่ตรงไหน
ก็ยังสวยอยู่นี่’
คำพูดของวูจินยังติดหู
จีวอนแน่ใจว่าได้ยินเขาพูดอย่างนั้นจริงๆไม่ใช่ว่าเธอเมาแล้วฟังเพี้ยนไป
หรือว่าวูจินจะ...
“ไม่มีทาง”
มีคนคบกับผู้หญิงขี้เหร่ แต่ไม่มีใครคบกับสัตว์ประหลาดหรอก
เธอกำจัดความคาดหวังที่ผุดขึ้นมาออกไป
กริ๊ก
ประตูห้องน้ำเปิดออก แฮมินกับนายองออกมา พอเห็นจีวอนพวกเธอก็สะดุ้ง
“อ๊ะ รุ่นพี่!”
“เอ๊ะ?”
“ก็รู้อยู่หรอกว่าอยู่ในห้อง แต่ช่วยใส่หมวกไว้ไม่ได้เหรอคะ?”
“จริงด้วยค่ะรุ่นพี่ เกรงใจกันหน่อย แบบนี้เราตกใจนะคะ”
“อ่า จ้ะๆ”
จีวอนลนลานปิดหน้าพลางหยิบผ้าเช็ดตัว เข้าไปในห้องน้ำ
เปิดน้ำจากฝักบัวแล้วเริ่มถอดเสื้อ
“เฮ้อ ยัยออร์ค ทำเอาตกใจหมด”
“จริงๆเลย ไว้ฉันเก็บตังค์ได้มากกว่านี้จะย้ายออกจากหอนี่เป็นอย่างแรกเลย
เห็นหน้ายัยนั่นทีไรตกใจทุกที”
“หน้าแบบนั้นอยู่ได้ยังไงนะ เป็นฉันฆ่าตัวตายไปนานแล้ว”
พวกเธอพูดเหมือนอยากให้จีวอนได้ยิน จีวอนถอดเสื้อผ้าเงียบๆจนหมด
ร่างกายของเธอสวยงาม
เสียงน้ำจากฝักบัวไม่ดังพอ เธอเปิดก๊อกน้ำอ่างล้างหน้า
ซ่า
จีวอนเอามือทั้งสองแช่ในอ่าง
คำพูดเหล่านั้นเธอได้ยินจนชินชา แต่วันนี้มันเจ็บกว่าเดิม
เหมือนถูกบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์รักใคร
น้ำตาของเธอร่วงไปตามสายน้ำ
ไม่มีใครเข้าใจ...
สัตว์ประหลาดในกระจกร้องไห้อย่างเศร้าสร้อยยิ่งกว่าทุกวัน
***
เฮ้อ
ซุงกูรวบรวมของทุกอย่างเรียบร้อยแล้วถอนหายใจ จากนั้นเดินไปหาวูจิน
“ลูกพี่ ผมเก็บหมดแล้วครับ”
“เหรอ?”
วูจินที่กำลังพักผ่อนอยู่เก็บของดรอปที่ซุงกูรวบรวมมาเข้าคลัง
“ลูกพี่จัดการพวกมอนเร็วกว่าเดิมอีก”
แน่อยู่แล้ว เลเวลของเขาเกือบถึง 33 แล้ว
“อาร์ติแฟคเริ่มไม่ค่อยมีแล้วแฮะ”
“ครับลูกพี่ ผมว่าเราคงเก็บมาเกือบหมดแล้ว”
วูจินฟังแล้วเซ็ง เข้าดันเจี้ยนครั้งนี้เขาหาอาร์ติแฟคได้เพียง 3 ชิ้น
“ออกกันเถอะ”
“ครับลูกพี่”
วูจินซุงกูออกจากดันเจี้ยน วูซุงฮุนกำลังรอพวกเขาอยู่
“กรรมการใหญ่จุงส่งผมมาให้รอท่านประธานครับ ผมมีหน้าที่พาท่านกลับ”
ดูเหมือนจุงมินชานจะส่งซุงฮุนมาเป็นคนขับรถ
“กรรมการจุงอยู่ไหนล่ะ”
“เห็นว่าคำขอตั้งกิลด์ได้รับการยอมรับแล้ว
เขาเลยไปที่ที่ทำการจากนั้นก็จะกลับออฟฟิศครับ”
“เข้าใจแล้ว”
“งั้นผมไปเอารถก่อนนะ”
“ไปสิ”
วูซุงฮุนหายไปแล้วซุงกูจึงถามเรื่องที่สงสัยมาได้สักพักแล้ว
“ลูกพี่รู้จักกับคุณซุงฮุนได้ยังไงครับ”
“หมอนั่นเหรอ?”
“ครับ”
“เขาขายมือถือให้ฉัน”
“หา?”
ที่จอดรถอยู่ห่างไปไม่ไกล ซุงฮุนขับรถออกมาแล้วเริ่มบีบแตร
“นักข่าวข้างหน้าช่วยหลีกหน่อย!”
ซุงกูเหงื่อตก วูจินให้คนขายโทรศัพท์ให้เขาเป็นสมาชิกแรกก่อตั้งกิลด์?
เมื่อวูจินเข้ามาใกล้รถ ซุงฮุนออกจากรถมาเปิดประตูหลังให้
“เชิญนั่งครับ”
วูจินซุงกูจะเข้าไปในรถ แต่นักข่าวพุ่งเข้ามาเหมือนฝูงผึ้ง
“คุณคังวูจิน ได้ยินมาว่าดันเจี้ยนสถานีมหาวิทยาลัยโซลทางออกที่ 6
ของคุณยังไม่รับจอง เมื่อไหร่คุณจะเปิดจองครับ?”
“คุณคังวูจิน...”
ท่ามกลางคำถามของนักข่าว วูซุงฮุนทำหน้าข่มขู่แล้วตะโกน
“หลีกทางด้วย พวกเขาเพิ่งเคลียร์ดันเจี้ยนเสร็จเหนื่อยๆ
กรุณาติดต่อขอสัมภาษณ์ผ่านทางสำนักงาน
ถ้าพวกคุณยังเข้ามาถามตรงๆแบบนี้เราจะฟ้องร้องนะ ตอนนี้เราไม่ตอบอะไรทั้งนั้น
กรุณาถอยไป ผมจำหน้าพวกคุณได้หมดแล้วนะ ถึงคุณจะติดต่อขอสัมภาษณ์ไปผมก็จำคุณได้
และผมก็เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นซะด้วย”
“...”
นักข่าวถอยไปเพราะคำพูดของวูซุงฮุน วูซุงฮุนเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ
“กรรมการจุงบอกจะฟ้องสถานีโทรทัศน์เหรอ”
“เปล่าครับท่านประธาน”
“อ้าว?”
“ผมโกหกครับ”
“...อ่า ทำได้ดี”
วูซุงฮุนได้ยินคำชมของวูจิน
“โปรดให้ผมรับใช้ท่านประธานต่อไปนะครับ”
“อ่า ได้”
เขาขายร้านไปแล้ว เขาจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อกิลด์
วูซุงฮุนจับพวงมาลัยแน่นตั้งใจจะทำหน้าที่อย่างดี
***
สามวันผ่านไป วูจินเคลียร์ดันเจี้ยนไป 9 ครั้ง
ครั้งสุดท้ายสถิติการเคลียร์ดันเจี้ยนอยู่ที่ 2 ชั่วโมง 49 นาที
เรื่องนี้ทำให้บรรดานักข่าวเขียนข่าวออกมาไม่ขาดสาย
มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
คังวูจินไม่เคยเจอเราส์อันดับหนึ่งของเกาหลี
แต่ตอนนี้เขามักจะถูกเทียบกับคิมกังชุล ไม่สิ
เขาถูกเอาไปเทียบกับเราส์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก
ส่วนคนที่ถูกพูดถึง คังวูจินกลับไม่สนใจ
เขานั่งบนโซฟาในห้องประธานกิลด์ กำลังกินขนมที่ใส่ไว้เต็มตะกร้า
[[เห็ดเสียง]ถูกรับประทานเข้าไป]
[[แรงแห่งความมุ่งมั่น]ถูกดูดกลืนเข้าไป]
[[โลหิตเรนิน]ถูกดูดกลืนเข้าไป]
ยาที่เพิ่มค่าสถานะไม่สามารถรับเข้าสู่ร่างกายได้โดยไม่จำกัด
ร่างกายต้องใช้เวลาในการดูดซึมมัน
เวลาที่ใช้จะนานขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่กินยาเข้าไป
วูจินกินโลหิตเรนินกับความปราดเปรื่องของเชน
ทั้งสองชนิดเพิ่มค่าร่างกาย เขากินเข้าไปรวดเดียว
ใช้เวลาอีกนานกว่าร่างกายจะดูดซึมเสร็จ
วูจินกินยาหลายชนิดเพื่อเพิ่มค่าสถานะต่างๆ
บางชนิดจะกินได้อีกหลังผ่านไป 2 ชั่วโมง บางชนิดต้องรออีก 17 วันถึงจะย่อยเสร็จ
ซุงกูมองวูจินกินหินเพิ่มความแข็งแกร่งพวกนี้เหมือนลูกอม
เขากลืนน้ำลาย
‘นั่น 200 ล้าน นั่น 170 ล้าน อันนั้น 500 ล้านวอน...’
วูจินเป็นฮิปโปเขมือบเงิน ฮิปโปเขมือบเงินอยู่ตรงหน้าซุงกูนี้แล้ว
วูจินรู้สึกถึงสายตาของซุงกู เขาถามกวนๆ
“อะไร? อยากกินมั่งเหรอ?”
“ปละ เปล่าครับ ผมหรือจะกล้า...”
กรรมการใหญ่จุงเป็นคนซื้อหินเพิ่มความแข็งแกร่ง
เพราะต้องรอให้ย่อยเสร็จก่อนถึงจะกินต่อได้เขาจึงกินทั้งหมดไม่ได้
เขาให้ซุงกูกินได้สักสองสามเม็ดอย่างไม่เสียดาย
ซุงกูต้องติดตามเขา ทำงานจุกจิกให้เขา
ถ้าซุงกูแข็งแกร่งขึ้นก็มีโอกาสรอดตายสูงขึ้น และวูจินไม่ต้องห่วงเขามาก
“กินนี่ นี่กับนี่”
วูจินหยิบยาที่เพิ่มโจมตี,ความเร็วและฟื้นฟูพลังให้ซุงกู
“ขะ...ขอบคุณครับลูกพี่”
ซุงกูซาบซึ้ง เขาโค้งขอบคุณ
“อืม ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ถ้าซุงกูแข็งแรงขึ้น เขาจะแบกของได้มากขึ้น ถ้าความเร็วสูงขึ้น
เขาจะเก็บของดรอปได้เร็วขึ้น ถ้าฟื้นฟูจากความเหนื่อยง่ายขึ้น เขาก็จะทำงานได้มากขึ้น
“ต่อไปฉันจะให้ยาที่จำเป็นกับนายเรื่อยๆ”
“ผม ฮงซุงกู ถือว่าโชคดีมากที่ได้พบลูกพี่”
“ใช่แล้ว กรรมการงานจับฉ่าย รีบๆกินเข้าไป”
อ่า ชื่อตำแหน่งตรงกับงานที่เขาทำอยู่มาก แต่เรียกชื่ออื่นไม่ได้เหรอ?
ซุงกูทำท่าเหมือนได้รับพระราชทานยา
เขากินมันเข้าไปด้วยสีหน้าปลื้มปิติ วูจินยิ้ม จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
เขาเปิดโปรแกรมแชท
แชทกับคุณโดจีวอน
[นี่ฉันนะ]
[โดจีวอนใช่ไหม]
[ทำไมไม่รับโทรศัพท์?]
“เฮ้อ นี่ก็ไม่อ่าน”
อวาตาร์เป็นรูปของเธอกับเจมิน วูจินรู้ว่าเขาติดต่อโดจีวอนอยู่แน่ๆ
แต่เธอไม่รับโทรศัพท์และไม่อ่านข้อความจากเขา
“เฮ้อ อะไรวะ ถ้าไม่เจอกันแล้วจะรู้ได้ไงว่าจะให้ยาดีหรือเปล่า?”
วูจินเปรยขึ้นมา ซุงกูก็ถามกลับ
ใบหน้าเขาแดงเพราะกำลังย่อยหินเพิ่มความแข็งแกร่ง
“ครับ? พูดอะไรเหรอครับลูกพี่?”
“จีวอนน่ะ เธอไม่รับโทรศัพท์”
“ถ้าเค้าเข้ากะก็คงใช้โทรศัพท์ไม่ได้ แต่วันนี้วันเสาร์
เค้าไม่หยุดเหรอครับ?”
“เจมินบอกว่าอาทิตย์นี้เธอยุ่งมากจนกลับมากไม่ได้”
“ฮืม คุณพี่จีวอนไม่มีเหตุผลต้องหลบหน้าลูกพี่นี่ครับ
หรือว่า...วันนั้นเกิดอะไรขึ้นหรือครับ?”
“วันนั้น...”
วูจินขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงวันที่พวกเขาไปกินเครื่องในวัวด้วยกัน
“หรือเธอจะโกรธเรื่องเทป...”
“อะไรเหรอครับ?”
“หมวกเธอเอาแต่หล่น ฉันเลยเอาเทปมาติดกับหัวเธอ...”
“อืม ผมก็ไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิงซะด้วย...”
“เฮ้อ นายนี่นะ โตขนาดนี้แล้วมัวแต่ทำอะไรอยู่?”
“...”
เขาล่ะอยากจะโต้กลับว่า “ทีลูกพี่ล่ะ” เกือบหลุดปากไปแล้วแต่ยั้งไว้ทัน
“ออกไปเลย พาคนที่เชี่ยวๆเรื่องนี้กลับมาให้ฉัน”
“...ครับ”
ซุงกูเดินคอตกออกจากห้องไป ไม่นานก็พาวูซุงฮุนกลับมา
“ท่านประธานเรียกผมหรือ?”
“ใช่ ดูข้อความพวกนี้สิ มันอะไร ทำไมเธอถึงจงใจไม่อ่านข้อความที่ฉันส่งไป”
นี่ไงล่ะ โอกาสของเขามาถึงแล้ว
จุงมินชานกับคิมเฮมินเก่งกาจในงานของพวกเขา รวมถึงยินดีทำงานน่าเบื่อทั้งหมด
ฮงซุงกูเป็นเราส์จึงมีที่ยืนของตัวเองในกิลด์ มีแต่วูซุงฮุนที่ไม่มีตำแหน่งสำคัญอะไรในกิลด์
เขาไม่อยากถูกไล่ออก จึงประจบเอาใจทุกคน รับงานจิปาถะต่างๆมาทำ
แต่แล้วโอกาสที่เขาจะได้เปล่งประกายก็มาถึง สวรรค์กำลังช่วยเขา
เขาต้องทำให้สำเร็จ
“ท่านประธานคิดถูกแล้วที่จ้างผม”
“หืม?”
“ผมเป็นมืออาชีพด้านนี้เลย”
“...?”
ฉันจะแสดงให้เห็นว่ามีค่าขนาดไหน
ซุงฮุนยิ้มอย่างพอใจ แต่วูจินกลับมองเขาอย่างคาใจ
---
วูซุงฮุน ที่ปรึกษาปัญหาหัวใจ!
...อ่านที่จีวอนเจอแล้วได้ฟิลแบบตอนอ่านเว็บตูนเรื่อง
My ID is Gangnam Beauty เลยค่ะ นวดขมับเป็นพักๆ สงสัยว่าพวกม็อบ (ตัวประกอบ)
ในเรื่องมันเป็นอะไรมากป่าววะ พอขี้เหร่ก็ด่า ด่าไม่พอมีทำร้ายร่างกายด้วย
พอไปทำศัลยกรรมก็ด่าว่าปลอม คืออยากบอกนางเอก (ทั้งสองเรื่องเลย) ว่าที่ชีวิตคุณอยู่ยากไม่ใช่เพราะหนังหน้าคุณนะ
เพราะม็อบพวกนี้สมองมันคิดแต่เรื่องฉาบฉวยแล้วคุณก็ยอมให้พวกมันมาทำร้ายคุณต่างหาก
แถมยังเหมาว่าพระเอกจะคิดแบบพวกม็อบด้วย! (อันนี้พูดถึงเรื่องกังนัมบิวตี้ค่ะ)
สงสารพระเอกอ่า TwT
ขอบคุณครับสนุกดีพระเอกเกรียน
ตอบลบ