บทที่ 46 – ยาฟื้นฟูสภาพ (4)
ในรถแท็กซี่เงียบสงบ วูจินมองจีวอนที่นั่งอึดอัดแล้วถามขึ้น
“ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ฉัน?”
“เอ๊ะ ก็...”
มีคำตอบที่ไม่ชัดเจนมากกว่า “ก็...” อีกไหม
“ฉันทำให้เธออึดอัดเหรอ?”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น”
เธอไม่ได้อึดอัด แต่กังวลใจ
เธออาจจะชอบเขา
เธอกังวลว่าอาจจะชอบเขาทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์
ดังนั้นจึงบังคับตัวเองให้ไม่สนใจเขา แต่เขามาหาเธอ...
“แล้วเหตุผลจริงๆที่นายมาที่นี่คือ?”
“ไม่มีเหตุผล ฉันแค่มีของจะให้
แล้วไหนๆก็มาแล้วก็น่าจะไปเดทด้วยกัน”
“ดะ...เดท?”
อา เหตุการณ์ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นติดๆกันจนจีวอนมึน
“ถึงแล้ว ไปเถอะ”
เธอลงจากรถตามคำของวูจิน
และก็พบว่ากำลังอยู่ที่เขตดาวน์ทาวน์ของพย็องแท็ก
ที่นี่มีคนมากเกินไปเธอจึงไม่เคยมาที่นี่สักครั้ง
“จะกินข้าวเย็นก็เร็วไปหน่อย ไปดูหนังกัน”
“วูจิน แถวนี้มัน...”
วูจินมองจีวอนแล้วถาม
“ทำไม? เพราะคนเยอะเหรอ?”
“อ๊ะ? อืม”
“เธอกลัวคนอื่นมองขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เอ๊ะ?”
หน้าเธอเป็นอย่างนี้จะไม่ให้กลัวสายตาคนอื่นได้เหรอ?
จีวอนกดหมวกให้บังหน้าเธอไว้
วูจินมองแล้วนำเธอไปยังแผงลอยแห่งหนึ่ง
เขาซื้อหน้ากากถูกๆมาสองใบ
“เธออยากเป็นไอรอนแมนหรือสไปเดอร์แมน?”
“เอ๋?”
อะไรกัน? เขาเป็นคนแบบไหนกัน?
ระหว่างจีวอนสับสน วูจินก็ใส่หน้ากากไอรอนแมน
เขาใส่สูทแต่กลับใส่หน้ากากแบบเด็กๆ เขาดูตลก
“ใส่สิ”
“...”
จีวอนตกใจเมื่อวูจินถอดหมวกของเธอออก
เขาใส่หน้ากากสไปเดอร์แมนให้เธอ
“เป็นไง?”
“เอา...เอาหมวกคืนมาเถอะ”
สำหรับโดจีวอนหมวกก็เหมือนเสื้อ
ไม่มีมันเธอรู้สึกเหมือนกำลังเปลือยกายต่อหน้าคนอื่น
วูจินจับไหล่คู้งอของจีวอนให้หันไปทางกระจกหน้าต่างบานหนึ่ง
“เป็นไง?”
เป็นไงน่ะเหรอ... เธอเหมือนคนบ้า
สไปเดอร์แมนกับไอรอนแมน
“ดีใช่ไหม งั้นไปต่อเถอะ”
“นาย... จะไปทั้งอย่างนี้เหรอ?”
“มีปัญหาตรงไหนล่ะ หรืออยากได้หน้ากากแบบอื่น?”
“ไม่...”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
วูจินจูงมือจีวอนเดินต่อ
เธอมองเงาของพวกเขาในหน้าต่างใส
ไอรอนแมนในชุทสูทกำลังเดินจูงมือสไปเดอร์แมนผมยาว
ทุกครั้งที่เดินผ่านคน คนเหล่านั้นจะจ้องมองทั้งสอง
“ว้าว อะไรน่ะ ตลกดี”
“สุดยอดอ่ะ”
จีวอนห่อตัว
“ว้าว พวกเขาหุ่นดีนะ เป็นดาราหรือเปล่า?”
“มีอีเวนท์อะไรหรือเปล่า?”
“จะว่าฮัลโลวีนก็ยังเร็วไปนะ”
ทั้งสองยืนรอข้ามถนน จีวอนรู้สึกว่ากำลังถูกรุมมอง
สายตา สายตา สายตา
เป็นสายตาจับจ้องเปิดเผยที่เธอเจอมาตลอด
แต่มีบางอย่างต่างไป ความรังเกียจความสงสารเปลี่ยนเป็นความอยากรู้อยากเห็น
“ว้าว ผู้หญิงหุ่นดีเป็นบ้า หน้าต้องสวยแน่”
“มองอะไรน่ะพี่ บ้าหรือเปล่า?”
จีวอนอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคู่รักข้างๆทะเลาะกัน
“อะไร?”
วูจินไม่สนใจเสียงกระซิบรอบๆ เขาหันมาทางจีวอน
“มันไม่เหมือนที่คิดเลย...”
“ทำไม?”
“มันตลก แล้วก็ตื่นเต้นดีด้วย...”
“อืม ข้ามได้แล้ว ไปเถอะ”
วูจินคว้ามือจีวอนเดินไป จีวอนบีบมือวูจินแน่นขึ้น
ไหล่คู้งอเหยียดตรงขึ้นและเธอเดินอย่างมั่นใจขึ้นมาหน่อย
เธอโยนความอายทิ้งไป
ไอรอนแมนกับสไปเดอร์แมนเดินเข้าโรงหนัง
***
“อ้า แย่จัง”
วูจินเกาศีรษะ
ตั๋วหนังทุกรอบขายหมดแล้ว
จีวอนดึงแขนวูจิน
“ไม่ต้องดูหนังก็ได้นี่”
“แย่จัง”
วูจินกำลังจะหันกลับไป แต่ชายใส่หมวกกับผ้าปิดปากคนหนึ่งตบบ่าวูจินไว้ก่อน
“ผมมีธุระด่วน คุณอยากดูหนังเรื่องนี้ไหม?”
“อะไร?”
“ขอให้สนุกครับ ผมมีธุระด่วนจริงๆ”
วูจินรับตั๋วไปทั้งยังงงๆ
เขามองชายคนนั้นเดินดุ่มๆจากไป
‘คุ้นๆแฮะ’
ชายคนนั้นหันกลับมาแล้วกระพริบตาให้วูจิน
จากนั้นก็หายไป
‘หมอนั่นตามมาทำไม’
วูจินโบกตั๋วตรงหน้าจีวอน
“ถือว่าโชคดีใช่ไหม?”
“น่ะ...นั่นสินะ”
จีวอนกับวูจินซื้อข้าวโพดคั่ว เมื่อพวกเขาเข้าไปแล้ว
ชายที่สวมหมวกปิดหน้าก็โผล่มาใหม่ เมื่อดึงผ้าปิดปากลงก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากวูซุงฮุน
เขาไปที่ช่องขายตั๋วแล้วหยิบตั๋วหนังออกมาปึกหนึ่ง
“ขอเงินคืนด้วยครับ”
“เอ๊ะ? ก็คุณบอกว่าจะมาดูกันหลายคน...”
“อ้า ขอเงินคืนไม่ได้เหรอ? เหลืออีกตั้ง 20
นาทีกว่าหนังจะฉาย”
“...”
ระหว่างพนักงานกำลังรับมือลูกค้าคนนี้ วูจินกับจีวอนที่อยู่ข้างในต่างมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ
***
“ไหนบอกว่าตั๋วขายหมดแล้ว แต่ในนี้ไม่มีใครเลย”
จีวอนมีสีหน้าแปลกใจ
“จริงด้วยสิ”
ลูกน้องเขาทำเกินไป
“เฮ้อ ช่างเถอะ มาดูกัน”
วูจินนั่งในโรงหนังว่างเปล่า
เขานั่งตรงกลางที่มองได้ดีที่สุด
“ในนี้ไม่มีใคร ถ้าอึดอัดก็ถอดออก”
“ได้เหรอ?”
จีวอนถอดหน้ากากออกแล้วหันไปทางวูจิน
“ขอหมวกคืนด้วย”
“ไม่เป็นไรน่า ดูไปอย่างนี้แหละ”
“นายจะไม่อึดอัดเหรอ”
“ทำไมล่ะ ฉันต้องมองเธอแปลกๆหรือเสียใจกับเธอด้วยเหรอ?”
“ไม่...ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...”
คำตอบของวูจินแทงใจ
จีวอนผงะ วูจินพูด
“เธอสวยนะ อย่าดูถูกตัวเองเพราะมีแผล”
“...”
“คนน่าเกลียดต่อให้ไม่มีแผลก็น่าเกลียด
เหมือนพวกออร์คกับก็อบลินก่อนหน้านี้ไง”
“ออร์คกับก็อบลิน?”
“ผู้หญิงสองคนนั่นไง วูบหนึ่งฉันนึกว่าหลงเข้าไปในดันเจี้ยนซะอีก”
“อ๋อ... แต่นายไม่ควรตัดสินคนที่ภายนอกนะ”
“เอ่อ นอกจากหน้าตา วิญญาณสองคนนั่นก็ไม่ได้สวยนะ เลอะ”
“วิญญาณเหรอ?”
“วิญญาณเธอสวย สีขาวบริสุทธิ์”
“...”
จีวอนขนลุก เขาพูดประโยคเลี่ยนๆออกมาได้หน้าตาเฉย
ก่อนหน้านี้จีวอนไม่ได้รู้จักวูจินดีนัก
แต่นิสัยของวูจินเหมือนมิติที่สี่
เขาไม่ตกใจเมื่อเห็นแผลของเธอ ไม่แม้แต่นิดเดียว
เขาไม่ได้มองมาอย่างอคติ เรื่องนี้ทำให้หัวใจจีวอนหวั่นไหว
เขาซื้อหน้ากากเพื่อเธอ...
“อ๊ะ เริ่มแล้ว”
วูจินดูหนังพลางกินข้าวโพดคั่วอย่างตั้งใจ
จีวอนมองสลับระหว่างวูจินกับหนัง
***
“เฮ้อ สนุกนะ”
“ฮู้ว ฉันไม่ได้ดูหนังมา 5 ปีได้”
“ของฉัน 20 ปีมั้ง”
“ฮะๆๆ อะไรของนาย”
วูจินยิ้มเมื่อจีวอนหัวเราะ
ต่อให้ใส่หน้ากากอยู่ วูจินก็รู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ดี
เขารู้สึกถึงความสุขจากวิญญาณบริสุทธิ์ของเธอ
“เป็นไงล่ะ หัวเราะเป็นเรื่องดีใช่ไหม?”
“...”
“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”
วูจินผละไปเข้าห้องน้ำ จีวอนกุมแก้มตัวเอง
“ทำไงดีล่ะฉัน?”
หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรง
“ทำไงดีล่ะ?”
ระหว่างจีวอนกำลังเครียด วูจินเข้าห้องน้ำ
โทรศัพท์ของวูจินสั่น เขาเช็คข้อความที่ส่งมา
[ผมใช้ชื่อของท่านประธานจองที่ไว้ที่ห้องอาหาร
xx แวะไปหน่อยนะ]
มันเป็นข้อความจากซุงฮุน
“หมอนี่คิดจะทำอะไร?”
แต่เขาก็วางแผนจะหาอะไรกินอยู่แล้ว...
วูจินกับจีวอนออกจากโรงหนัง
เขาดูแผนที่แล้วก็เห็นว่าห้องอาหารอยู่ไม่ห่างนัก พวกเขาต้องเดินถนนที่คนเดินแน่น
แต่ไม่เป็นไร
จีวอนชินกับหน้ากาก เธอจึงตื่นเต้น
“โอ้ คู่ฮีโร่ตรงนั้น มาหมุนสักครั้งสิครับ ฟรีนะ”
ดูเหมือนกำลังมีอีเวนท์ขายของที่ให้คนมาหมุนวงล้อ
จีวอนกับวูจินไปเข้าแถวไม่นานก็ถึงตาของพวกเขา วงล้อมีช่องให้รางวัลเกือบทั้งหมด โอกาสพลาดรางวัลมีเพียง
10%
จีวอนหมุนวงล้อแล้วพนมมือ
“อา กับเรื่องแบบนี้ฉันจะดวงไม่ดีเลย”
ทั้งๆที่ภาวนาไว้แล้ว จีวอนยังหมุนไม่ได้รางวัล
“อ้า น่าเสียดาย”
“ฮะๆ แล้วไอรอนแมนจะหมุนด้วยไหมครับ
ถ้าได้ของขวัญให้แฟนก็ดีนะ”
“อืม”
วูจินหมุน
วงล้อหมุน แล้วค่อยๆหมุนไปตรงพลาด จีวอนมองลุ้น
วูจินมองเธอ ชายที่ดูแลกิจกรรมนี้เดิมพันชีวิตไว้กับมัน อารมณ์ของทั้งสามคนปะทะกัน
วงล้อกำลังจะหยุดตรงพลาด
“ฮึ้ย”
ชายคนนั้นแอบตบวงล้อ ทำให้มันหมุนต่อไปอีกหน่อย
วูจินชนะรางวัล
“โอ้ คุณได้รางวัลพิเศษ ยินดีด้วยๆ”
ชายคนนั้นส่งกระเป๋าใบเล็กให้วูจิน
รางวัลของเขาต่างจากคนอื่นที่ได้พวกทิชชู่ ขวดน้ำ
วูจินหรี่ตามอง ซุงฮุนขยิบตาตอบ
“เฮ้อ ไปเถอะ”
วูจินเริ่มเดินต่อ
ระหว่างจีวอนเล่นเกม มองของที่วางขาย
พวกเขาเดินไปเอื่อยๆ คนรอบข้างยังมองพวกเขาอย่างสนใจ แต่พวกเขาไม่ใส่ใจ
ทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องใหม่
จีวอนรู้สึกขอบคุณกับทุกสิ่ง
เธอรู้สึกอย่างนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ?
ปกติเธอเดินก้มหน้าก้มตาเหมือนถูกใครไล่ตาม...
จีวอนรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป
‘ถ้ามันเป็นความฝัน ฉันก็ไม่อยากตื่นเลย’
เธอกำลังสวมหน้ากาก แต่ถ้าไม่มีวูจินอยู่ด้วย
เธอก็ไม่กล้าทำเรื่องอย่างนี้
ไอรอนแมนกับสไปเดอร์แมนไม่สนใจเสียงซุบซิบในห้องอาหาร
เมื่อกินเสร็จ พวกเขาเดินไปที่สวนใกล้ๆ
ทางเดินในสวนมีคนหลายคน ครอบครัวออกมาเดินเล่น
คู่รักออกมาเดท มีกระทั่งนักเรียนเดินไปมา แต่ก็ยังไม่คนเยอะเท่าถนนหลัก
ทั้งสองเดินไปเงียบๆ
ทั้งสองนั่งลงบนม้านั่งตัวหนึ่ง
จีวอนหัวเราะออกมา
“ตลกจัง”
“ตลกตรงไหน?”
“ตรงนี้ไง เราใส่หน้ากากพิลึกเข้าโรงหนัง ใส่หน้ากากกินข้าวในห้องอาหาร
คนอื่นต้องคิดว่าเราแปลกแน่”
“ไม่เห็นสนใจเลย”
“นั่นสินะ”
รอยยิ้มของจีวอนจางลง ดีจัง เขามีความกล้าที่จะเมินเฉยสายตาคนอื่น
“ฉันไม่กล้าพอ นี่เหมือนฝันเลย ฉันได้เดินในถนนคนแน่นๆ ได้ดูหนัง
ได้กินข้าวในห้องอาหาร”
“...”
แม้จะเป็นแค่ไม่นาน เธอก็ขอบคุณวูจินที่ทำให้เธอได้ฝัน
ชั่วครู่หนึ่ง จีวอนเผลอคิดไปว่าวูจินชอบเธอ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเธอก็ไม่กล้าตอบรับเขา
เธอไม่ดีพอสำหรับเขา
“ขอบคุณจริงๆนะ”
“...”
“เหมือนฝันเลย
ฉันไม่ได้ไม่กลัวสายตาคนรอบข้างมานานมากแล้ว ขอบคุณจริงๆ”
วูจินรับรู้ได้ว่าเธอขอบคุณจากใจจริง ต่อให้เธอไม่พูดออกมา
มันเป็นเวลาไม่นาน
แต่จีวอนรู้สึกเหมือนเป็นนางเอกในนิยาย แต่ชีวิตไม่ใช่นิยาย
ในที่สุดก็ต้องตื่นขึ้นมา ถึงเวลากลับสู่ความจริงแล้ว
ถ้ายังฝันนานไปกว่านี้ เธอคงตกหลุมรักวูจิน
“สไปเดอร์แมนจะกลับไปเป็นฮัลค์แล้วนะ”
“...”
จีวอนปิดตาแน่นแล้วถอดหน้ากากออก
วูจินยิ้ม
“สำหรับความกล้าของเธอ ฉันมีของขวัญจะให้”
วูจินหยิบขวดยา
ตอนนั้นเอง
ฟิ้ว ปุ ปุ้ง
ทันใดนั้นดอกไม้ไฟก็ระเบิดกลางฟ้า
ผู้คนที่เดินเล่นอยู่ส่งเสียงเชียร์ แต่ละคนถือดอกไม้คนละดอก
“ว้าว ยินดีด้วย”
“ยินดีด้วย”
ผู้คนมารายล้อมแสดงความยินดีกับทั้งสอง แต่เมื่อเห็นหน้าของจีวอนก็ผงะไป
“กรี๊ด อะไรกัน?”
“หน้าคนนั้น...”
“อา เขาต้องรักเธอจริงๆ”
คนพวกนี้ถูกซุงฮุนจ้างมา พวกเขาเริ่มส่งเสียงหนวกหู
วูจินกดขมับแน่น
‘วูซุงฮุน นี่... เฮ้อ’
วูจินมองจีวอน เธอถอดหน้ากากออก
ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอแข็งทื่อ เหมือนวิญญาณกำลังหลุดจากร่าง
เธอตัวสั่นเหมือนกำลังจะช็อค
วูจินเรียกกำแพงกระดูกออกมา
ม้านั่งเป็นศูนย์กลาง
วูจินจีวอนถูกกำแพงกระดูกล้อมไว้เหมือนโดม ตัดขาดจากผู้คนรอบๆ
พวกเขาไม่ได้ยินเสียงคนอื่น ไม่ได้ยินเสียงดอกไม้ไฟ
วูจินถอดหน้ากากตัวเองออก
“วู...วูจิน...”
จีวอนดูไม่สงบ วูจินเอายาฟื้นฟูสภาพออกมา
“ใส่หน้ากากนั่นแล้วไม่อึดอัดเหรอ?”
“เอ๋?”
“ปิดตาสิ ฉันมีของจะให้”
“เอ๋?”
“เธอพูดถูก เธอต้องตื่นจากฝันนี่”
“...”
วูจินทายาฟื้นฟูสภาพที่มือ แล้วลูบแผลของจีวอน
เมื่อมือเขาแตะเธอ จีวอนตัวสั่น
‘ฝันร้ายมันแย่มาก’
เรื่องนี้วูจินรู้ดีกว่าใคร จีวอนลำบากมามาก เขาเข้าใจ
ถึงเวลาตื่นจากฝันร้ายที่ยาวนานเสียที
วูจินทายาอย่างระมัดระวังเหมือนกำลังภาวนา
ยาฟื้นฟูสภาพซึมเข้าไปในแผลของจีวอน
