บทที่ 167 – สู่อัลเฟน (2)
เคะๆๆ
เสียงชวนขนลุกของโครงกระดูกดังก้องหู
[ข้าเคยเห็นนังเอลฟ์นั่นหรือเปล่า?]
[ฮ่าๆ เทศกาล มันคือเทศกาล!]
[จะพนันกันรึ ข้าย่อมชนะเช่นเคย]
เหล่าอัศวินมรณะคุยกันอย่างออกรส มนุษย์กลั้นหายใจเมื่อพวกมันผ่านไป อัศวินมรณะไม่มีท่าทีมุ่งร้าย แต่มนุษย์รู้ว่าพวกมันน่ากลัวขนาดไหน
พวกนี้สามารถตัดศีรษะมนุษย์ขณะกำลังหัวเราะ
กองทัพของผู้ไม่ตาย
ผู้ประหารแห่งความตาย
ทหารโครงกระดูกและซอมบี้ก็ผ่านพวกเขาไป มนุษย์ถูกทำเหมือนไม่มีตัวตน
ฝูงวีสิคและทิวดอนถูกฆ่าอย่างไร้ทางสู้
เมื่อกองทัพผ่านไปแล้ว มนุษย์ผ่อนลมหายใจที่กลั้นไว้
“เฮ้อ”
พวกเขาถูกพลังสะกดไว้จนกระทั่งขยับปากไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น?”
กองทัพผู้ไม่ตายเคียดแค้นสิ่งมีชีวิตเป็นที่สุด แต่พวกมันเพียงผ่านมนุษย์ที่อยู่ต่อหน้าพวกมันไป...
ยิ่งกว่านั้น ผู้ไม่ตายปรากฏตัวพร้อมกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกลักพาตัว
“ดูนั่น เราต้องช่วยสตรีศักดิ์สิทธิ์”
“กองทัพอยู่ห่างไปแล้ว นี่เป็นโอกาสดี”
“แต่ ไอ้เวรนั่นมีอสูรตัวอื่นอีก...”
ขณะพวกเขาลังเลใจ ผู้ไม่ตายขี่ม้าปีศาจมาหาพวกเขา
“โย่ ไม่เจอกันนานนะ”
วูจินไม่รู้จักชื่อคนพวกนี้ แต่พอจำหน้าได้ เขายกมือทักอย่างอบอุ่น
“...”
ทัวริคและผู้กล้าคนอื่นตัวแข็งทื่อ พวกเขาจ้องวูจินเขม็ง
“เจ้าลักพาตัวสตรีศักดิ์สิทธิ์ไปคิดจะทำอะไร?”
“ลักพาตัวอะไร?”
วูจินให้เมโลดี้ลงจากหลังม้า
เมโลดี้ควบคุมสีหน้าไม่อยู่ เธอดีใจและขอโทษเมื่อเห็นคนรอดชีวิต สีหน้าเธอเปลี่ยนกลับไปกลับมา
“ขอโทษที่ข้ามาช้า เพื่อช่วยอัลเฟน ข้าไปที่โลกเพื่อขอกำลังเสริม”
“ท่านพูดอะไร?”
“ผู้ไม่ตายตกลงช่วยพวกเราเอาอัลเฟนคืนมา”
“...!”
ทัวริค กราแฮมและลาตาชามองหน้ากัน เมโลดี้หัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อเห็นสีหน้าพวกเขา
เมโลดี้ก็ประหลาดใจมากเช่นกัน
ชื่อของผู้ไม่ตายที่มีความหมายเดียวกับหายนะ กลายมาเป็นพวกเดียวกับเธอ
“สตรีศักดิ์สิทธิ์ตายแล้ว!”
“นางกลายเป็นหุ่นเชิดของผู้ไม่ตาย!”
“ไอ้ปีศาจ!”
เมโลดี้ผงะไปเมื่อเห็นพวกเขาจับอาวุธแน่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ผิดแล้ว เขามาเพื่อช่วยสหพันธ์จริงๆ...”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! ข้ารู้แล้ว ปีศาจเงากำลังควบคุมนางอยู่”
“เฮ้อ ไม่น่าเชื่อว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ของอาเรียจะจากไปแบบนี้”
ทัวริคดูเสียใจจริงๆ เขาน้ำตาไหล
“เข้าใจผิดแล้ว ข้ายังไม่ตาย ผู้ไม่ตาย...”
“ใช่แล้ว นางคือแม่มดมายา! นี่คือภาพลวงตา”
“โอ สเกีย โปรดประทานพลังให้ข้า”
แสงสีชมพูท่วมท้นทัวริค เขาเตรียมตัวพร้อมบุก
วูจินถอนหายใจ
“เออนี่ เราต้องมานั่งอธิบายจริงๆเหรอ?”
“ฉันต้องแก้ไขความเข้าใจผิดค่ะ...”
“นี่ไม่ใช่ของที่แก้ได้ด้วยคำพูด”
วูจินกระโดดลงจากชิงชิง เรียกอาวุธนักรบออกมา ยิ้มอย่างขี้เล่น
“เธอแค่ต้องให้พวกนั้นรู้ด้วยร่างกาย”
เมื่อวูจินแสดงท่าทีเตรียมพร้อมสู้ ทัวริคพุ่งใส่วูจินเป็นคนแรก น้ำตาเขาไหลอย่างห้ามไม่อยู่
“ข้าเคยฝันถึงวันนี้ โอกาสทำลายผู้ไม่ตายที่ไม่มีกองทัพคุ้มครองเขา ท่านสเกียให้โอกาสข้า”
ไม่มีใครเคยสังหารผู้ไม่ตายได้ เพราะเขาจะมีอสูรและผีดิบนับหมื่นห้อมล้อมอยู่เสมอ
ทัวริคไม่รู้ว่าทำไม แต่กองทัพของผู้ไม่ตายมุ่งแต่สังหารกองทัพทราห์เน็ต นี่เป็นโอกาสทองของเขา
กระบองของทัวริคถูกกันโดยไม้เท้าเหล็กของวูจิน เขาลืมตาโตอย่างแปลกใจ ทัวริคเป็นพระของสเกีย เทพของนักเดินทาง พละกำลังของเขาไม่อ่อนด้อย
ไม่เท่านั้น วูจินออกแรงผลักทัวริคถอยไป จากนั้นใช้ไม้เท้าเหล็กทุบที่หัวเข่าของทัวริค
“อั่ก!”
ทัวริคเคยคิดว่าด้านพละกำลังเขาไม่มีทางแพ้ ผู้ไม่ตายแข็งแกร่งขนาดนี้มาตลอดเหรอ? ยิ่งกว่านั้นการโจมตีต่อเนื่องก็รวดเร็ว
เขาเร็วพอๆกับลาตาชายามเธอเอาจริง
“...”
ทัวริคตกเป็นเหยื่อของผู้ไม่ตาย ไม้เท้าเหล็กทุบหัวเข่าของเขาแตก จากนั้นถูกทุบที่ศีรษะ
เลือดทะลักจากศีรษะล้านของเขา ทัวริคเลี่ยงความตายไปได้แต่ต้องสลบไป เขาล้มลงบนพื้น ตาเหลือกขาว
วูจินทิ้งทัวริคไว้ด้านหลัง เขาพุ่งไปทางกราแฮมทันที
“ฮ่า!”
กราแฮมใช้คาถาเคลื่อนย้ายระยะสั้นชื่อ บลิงค์ ร่างเขาหายไปในพริบตาและปรากฏในอีกที่ไม่ไกลนัก
แต่...
วู่ม
วิญญาณในเกราะผีเปลี่ยนเป็นหอกไล่ตามกราแฮม
“ฮึ่ย!”
หอกวิญญาณจะไล่ตามจนกว่าจะถูกเป้าหมาย กราแฮมกำลังหลบหอกวิญญาณอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย คังวูจินเปลี่ยนอาวุธเป็นธนูแล้วยิง
ปุ!
“อ๊าก!”
กราแฮมร่ายเวทป้องกันไว้ แต่ไหล่ของเขายังระเบิดเละเทะ กราแฮมกลิ้งไปบนพื้น
“ศัตรูของท่านพ่อ!”
ลาตาชา
เธอขึ้นเป็นลอร์ดเอลฟ์ด้วยวัยเพียง 60 ปี มันเป็นความจำเป็นเพราะผู้อาวุโสกว่านับไม่ถ้วนสละชีพไปในสนามรบ
ผู้ไม่ตายเป็นคนฆ่าพ่อของเธอ!
แก๊ง แก๊ง
ลาตาชาแกว่งมีดในมือทั้งสองข้าง วูจินเปลี่ยนอาวุธเป็นมีดเผชิญหน้ากับเธอ
มีดสี่เล่มปะทะกัน การต่อสู้ยืดเยื้อออกไป ลาตาชามีสายเลือดของเอลฟ์ เผ่าพันธุ์ที่ไม่เป็นรองใครในด้านความเร็ว แต่วูจินเร็วเท่ากับลาตาชา
เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ไม่ตายจะเร็วขนาดนี้
ผู้ไม่ตายเคยต่อสู้ด้วยตัวเองเพียงน้อยครั้งจึงไม่แปลกที่นาตาชาจะไม่รู้ว่าผู้ไม่ตายมีความสามารถขั้นไหน เธอได้ยินเรื่องเลวร้ายของเขามานับไม่ถ้วนแต่เธอเคยเผชิญหน้ากับเขาเพียงสองครั้ง
นี่เป็นครั้งที่สาม
ผู้ไม่ตายฉวยช่องว่างที่เกิดขึ้นเพียงวูบเดียวแทงใส่ขาลาตาชา
“อั่ก”
บาดแผลไม่สาหัสแต่รุนแรงพอจะตัดสินผลการต่อสู้
คังวูจินสะบัดมีดจนเกิดบาดแผลทั่วร่างลาตาชา
สุดท้าย มีดทั้งสองเล่มปักไหล่ทั้งสองข้างของเธอ ผนึกการเคลื่อนไหวของแขน
“อ๊าก!”
ลาตาชาใช้แรงเฮือกสุดท้ายเตะต่ำ อาจเพราะเธอควบคุมแรงไม่ได้หน้าแข้งจึงหักไป เธอล้มลง ขาเธอบิดในองศาประหลาด
“ไอ้บ้าเอ๊ย! ถึงข้าตายไปแล้วก็จะสาปแช่งเจ้า”
วูจินยิ้ม
“เราลืมเรื่องในอดีตกันเถอะ”
“เจ้าจะให้ข้าลืมความแค้นสังหารครอบครัว?”
“เธอก็ทำร้ายลูกน้องของฉันเหมือนกัน”
“...”
แม้ว่าลาตาชาจะเคยสู้กับกองทัพผีดิบ เธอที่อยู่แนวหลังสังหารไปเพียงเท่าไหร่?
“ข้าสังหารผีดิบไร้วิญญาณ จะเทียบกับการสูญเสียครอบครัว...”
“ฉันไม่สน พวกนั้นสำคัญสำหรับฉัน”
“เจ้าเล่ห์...”
“พวกเรามีความแค้นระหว่างกัน เพราะงั้นถือว่าไม่ติดค้างกัน”
“...”
วูจินเก็บอาวุธนักรบที่ปักไหล่ลาตาชากลับไป เลือดทะลักออกจากปากแผล
วูจินเหลือบมองด้านหลังและเห็นเมโลดี้หน้าซีด และชาวบ้านที่กลัวจนไม่กล้าสบตาเขา
“เอาล่ะ คราวนี้ฉันจะไปช่วยจริงๆแล้ว”
“...ไม่เห็นต้องรุนแรงนักเลยค่ะ...”
เมโลดี้พูดพึมพำแต่สุดท้ายก็หยุด ทั้งสามคนยังไม่ตาย ปัญหาคือพวกเขาบาดเจ็บสาหัส
“เธอจัดการไป”
วูจินขึ้นไปนั่งบนหลังชิงชิงแล้วเรียกเจนิสกับโดลเซออกมา
[เราจะช่วยอัลเฟนแล้วใช่หรือไม่!]
วูจินยิ้มพลางมองซุงกูที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับเฟริส
“จะเริ่มเดี๋ยวนี้ล่ะ”
[...]
ร่างเจนิสบินขึ้นไป
[ข้าจะช่วยปลดปล่อยพวกเจ้าจากชีวิตเลวร้ายนี่!]
ไม้เท้าของเจนิสปล่อยไฟออกมา มันปะทะกับฝูงเวสิคนับไม่ถ้วนที่กำลังรุมล้อมมาทางพวกเขา
“ฉันต้องรวบรวมวิญญาณก่อนสินะ?”
วูจินมีการปกป้องของทราช ความสามารถของมันถูกผนึกเป็นส่วนใหญ่เพราะเสียหาย แต่มันทำให้เขาเก็บวิญญาณในเกราะผีได้ไม่จำกัด ดังนั้นวูจินจึงรับวิญญาณนับพันไว้อย่างยินดี
เขายังเห็นลอร์ดมิติ โกชูชู ที่กำลังนำกองทัพเข้าสู่สนามรบ
“ไปกันเถอะ โดลเซ”
[วิ้ง]
โดลเซรวมเลือดในสนามรบเข้ามา บิบิไม่ได้มาด้วย การทำให้โกเลมเลือดสงบลงจะเป็นงานยาก แต่ไม่มีอะไรเป็นคำเตือนถึงโลกนี้ได้ดีกว่าโกเลมเลือดที่กำลังคลั่งอีกแล้ว
คังวูจิน... ไม่ใช่ กองทัพผีดิบของผู้ไม่ตายกลับอัลเฟนแล้ว
***
ยักษ์ตาเดียวโกชูชูกำลังนอนบนพื้น เขากลายเป็นกองเลือดเละเทะ
“เจ้าปลาเน่ากลับมาแล้ว”
“ฉันรู้ว่านายคิดถึงฉัน ใช่ไหมล่ะ?”
“กำหนดอาณาเขตของเจ้า ข้าจะไม่บุกรุกมัน”
วูจินพาดขวานบนบ่า เขายืนอยู่หน้าดวงตาข้างเดียวของไซคลอป
“ทำไงดี?”
“เจ้าพูดถึงอะไร?”
“ฉันอยากครอบครองทั้งดาวนี้เลย”
“...”
โกชูชูกระพริบตา
“เจ้าอยากได้รหัสของอัลเฟนสินะ?”
“...”
วูจินขมวดคิ้ว
“รหัสที่ว่ามันคืออะไร?”
โกชูชูกลอกตา
“เข้าใจล่ะ เจ้าไม่รู้เรื่องของมัน เพราะอย่างนี้เจ้าจึงช่วยคนในโลกนี้อย่างไร้ความหมาย”
ถ้ารู้ เขาคงตั้งใจทำสงครามมิติมากกว่านี้ ผู้ไม่ตายทำตัวประหลาดจนมองไม่เหมือนลอร์ดมิติ
“นายควรจะทำตัวให้เป็นมิตรมากกว่านี้นะ บอกฉันหน่อยไม่ได้เหรอว่ามันเรื่องอะไร?”
“ทำไมข้าต้องทำอย่างนั้นด้วย?”
วูจินขมวดคิ้ว เขาออกแรงฟาดขวานในมือ
“ถ้าคิดจะเล่นยี่สิบคำถามก็ไปตายซะ”
ขวานปักลงในศีรษะไซคลอป ร่างของมันกลายเป็นแสงสีเทาแล้วสลายไป
“น่ารำคาญ”
72 บัลลังก์ของทราห์เน็ตอาจมารวมกันที่อัลเฟนเพราะรหัส เทียบกันแล้วลอร์ดมิติที่โลกจาคุอ่อนแอกว่าที่อัลเฟน
วูจินปัดมือแล้วมองเจมินกับซุงกู
“พวกนายคิดว่าไหวไหม?”
“เอ่อ ผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากงานที่เราทำครั้งก่อนเท่าไหร่”
วูจินมองไปยังจุดที่โกชูชูสลายไป และมองซากศพมอนสเตอร์ที่มีอยู่เต็มพื้นที่
“เจ้าพวกนี้มันแค่ปลาซิวปลาสร้อย อย่าวางใจนัก”
“ครับลูกพี่”
“ครับพี่”
“งั้นพวกนายสะสางรอบๆ ถ้าเห็นอะไรมีประโยชน์ก็เก็บมา”
“ครับผม!”
เมื่อพวกเขาจากไป วูจินดูดวิญญาณที่กำลังลอยอยู่รอบๆ จากนั้น...
เปรี้ยง!
เคะๆๆ!
โครงกระดูกนับพันลุกขึ้นใหม่แทนตัวที่ถูกทำลายไป
“ฉันต้องรวบรวมเซ็ทไอเทมให้เร็วที่สุด”
ถ้าได้เซ็ทไอเทมครบ เขาจะสามารถควบคุมกองทัพใหญ่กว่านี้
วูจินไปหาเมโลดี้
เธอรักษาทัวริค กราแฮมและลาตาชา เสร็จแล้วไปรักษาชาวบ้าน เธอกำลังอวยพรให้พวกเขาอยู่
เมื่อรู้แล้วว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของเธอเป็นของจริง ทัวริคและคนอื่นๆมองวูจินอย่างอึ้ง
“ทำไม...เจ้าไว้ชีวิตพวกข้า?”
“นายอยากให้ฉันฆ่านาย?”
พวกเขาไม่ได้ขอให้วูจินฆ่า แค่สงสัยว่าทำไมไม่ทำอย่างนั้น
“ทำไมเจ้าช่วยสหพันธ์?”
“เออ มีกฎห้ามไว้เหรอ?”
“...”
ผู้ไม่ตายแข็งแกร่ง และยังกวนตีนเช่นเดิม
“ฉันจะสะสางเรื่องนี้ให้พวกนายเอง แค่อย่ามาขวางงานฉัน”
วูจินจะล่าพวกมันให้หมด อย่างน้อย เขาอยากกลับโลกพร้อมกับรงรง
วูจินพูดจบแล้วเดินจากไป ทุกคนมารวมกันรอบเมโลดี้
“คนนั้นเป็นผู้กล้าเหรอ ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์?”
เธอหัวเราะแห้งๆกับคำถามของเด็ก
“...ข้าไม่รู้..”
ลาตาชาคำรามเสียงต่ำขณะมองแผ่นหลังของผู้ไม่ตาย
“ข้าไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ สุดท้ายเขาต้องทำร้ายพวกเราแน่”
“เรื่องนั้นข้าไม่แน่ใจ”
สตรีศักดิ์สิทธิ์มองวูจินด้วยสายตาเศร้าจางๆ
‘ทั้งๆที่เขารู้เทพยากรณ์แล้ว...’
เมโลดี้ถ่ายทอดคำของอาเรียแล้ว
ถึงกระนั้น วูจินยังเหมือนเดิม เขายังมาอัลเฟนโดยไม่ลังเล เธอไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของวูจิน แต่เธอรู้ว่าเธอสมควรขอบคุณเขา
เมโลดี้ค้อมศีรษะไปทางแผ่นหลังของวูจิน
โกชูชูน่าจะเป็นเพื่อนเก่าของเราตอนบทที่ 50-52 ที่ราบสูงทาริวห์มั้งคะ? ตอนนั้นเป็นตัวประกอบไม่มีชื่อ แต่เป็นไซคลอปเหมือนกัน มาจากอัลเฟนด้วย
ดีที่จบไม่มีอะไรสูงกว่านี้ สงสัยว่าระบบนี่ใครให้มาสุดท้ายจะได้ไปตบกับผู้สร้างรึเปล่าหว่า
ตอบลบฉันยังรอเธออยู่ แต่เธอคงไม่รู้ >..<
ตอบลบ