บทที่ 158 – เทพของโลก
“คิมคังชุล?”
วูจินเอียงคอ
กระทั่งวูจินเองยังเคยได้ยินเรื่องของเขา คิมคังชุลเป็นเราส์ของเกาหลีที่เลื่อนเป็นแรงค์ A ได้เร็วที่สุด เขาเป็นเราส์พิลึกที่ปฏิเสธไม่ตั้งกิลด์ของตัวเองและไม่ร่วมกิลด์ของคนอื่น
เขามีร่างกายค่อนไปทางเตี้ยล่ำ หัวเถิก หน้าบาน เป็นคนที่ให้ความรู้สึกอยากเป็นมิตรด้วย
“ขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม?”
“ทำไม? นายอยากมาอยู่กับพวกเราเหรอ?”
“ผมแค่อยากคุยกับพระราชาของอลันดาล”
“งั้นมาใหม่วันหลัง”
“...ผมคือคิมคังชุล”
“ฉันรู้”
“...”
วูจินมองรปภ.ที่ยืนด้านล่าง
“เชิญเขาออกไป”
“ครับ”
รปภ.วิ่งไปทางคิมคังชุล
“กรุณาออกไปด้วยครับ”
“...”
คิมคังชุลไม่ตอบและยืนนิ่ง รปภ.ทำอะไรไม่ได้ คิมคังชุลเคยได้ชื่อว่าเป็นเราส์ที่เก่งที่สุดของเกาหลี รปภ.เป็นคนธรรมดาพวกเขาจึงไม่รู้จะทำอะไรได้
วูจินขมวดคิ้ว คิมคังชุลเงยหน้ามองชายที่กำลังยืนบนกำแพง
“ถ้าผมสู้กับอัศวินมรณะได้ถึง 30 วินาที คุณจะแบ่งเวลามาคุยกับผมได้ไหม?”
วูจินส่ายหน้า
“นายมาผิดเวลาแล้ว ฉันยุ่ง มาใหม่วันหลังเถอะ”
“ถ้าผมไม่ได้คุยตอนนี้ ต่อไปจะไม่ยิ่งหาตัวคุณยากเหรอ?”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็จะไม่ได้เจอกันอีก”
“...”
แต่คิมคังชุลไม่ยอมถอย ถ้าคังวูจินเข้าดันเจี้ยน คิมคังชุลไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาอีกทีเมื่อไหร่
“ผมแค่ขอเวลาแป๊บเดียว”
“น่ารำคาญ”
วูจินกระโดดลงจากกำแพง
รูปร่างวูจินไม่เล็ก เมื่อยืนต่อหน้าคิมคังชุลทำให้ดูกดดันมาก เมื่อฝูงชนรู้สึกถึงบรรยากาศที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อก็ถอยหลังเว้นที่ว่างให้ชายทั้งสอง
“นายกำลังทำให้ฉันปวดหัว ต้องการอะไร อยากได้สัมภาษณ์?”
คิมคังชุลส่ายศีรษะอย่างอึดอัด
“ผมมีอย่างอื่นต้องทำ คงเข้ากิลด์คุณไม่ได้ ผมแค่อยากได้เวลาคุยกับคุณแป๊บเดียว...”
วูจินเรียกดาบใหญ่ออกมาแล้วเหวี่ยงดาบ คิมคังชุลดึงมีดจากเสื้อแจ็คเก็ตออกมาขวางดาบไว้แล้วถอยหลัง
“ทำบ้าอะไรน่ะ?”
“สัมภาษณ์พิเศษโดยฉันไง”
“...”
วูจินพูดต่อ
“ถ้านายทนได้ 30 วิ ฉันจ้างนาย”
“พูดบ้าอะไรวะ...”
เคร้ง
คิมคังชุลไม่มีเวลาประท้วง ดาบของวูจินใกล้เข้ามา เขาไม่กล้าประมาท
การต่อสู้ที่เกิดขึ้นกะทันหันทำให้คนรอบข้างถอย
‘เขาคิดจะฆ่าฉันจริงๆ’
คิมคังชุลรู้สึกถึงอันตรายถึงชีวิต
‘เขาเก่งจริงๆ’
สิบวินาที
ท่าดาบของวูจินเปลี่ยนไป
การเคลื่อนไหวของวูจินเร็วขึ้นมาก คิมคังชุลขยับมือเท้าอย่างละลานตาแต่บนตัวของเขาเริ่มมีเลือดไหล แต่แผลพวกนี้เป็นเพียงรอยบาดตื้นๆ
‘เขาออมมืออยู่เหรอ?’
เมื่อคิดแบบนั้น เขาเผลอปล่อยให้การโจมตีผ่านการป้องกันของเขาเข้ามา
“ชิบ!”
ดาบแทงทะลุไหล่ของคิมคังชุล เขาแทงมีดสวน ถ้ารู้ว่าจะมีการต่อสู้เขาคงเอาอาวุธหลักมาด้วยแล้ว เขาเสียใจที่ไม่ได้เอามาด้วย
มีดของเขาไม่เฉียดโดนแม้แต่ชุดของวูจิน
วูจินเตะคิมคังชุลล้ม และกระทืบซ้ำก่อนจะทันลุกขึ้น
“อั่ก!”
ที่แย่คือต่อจากเตะคือดาบ
ฉึก!
“อ๊าก!”
ขาของคิมคังชุลถูกตัด
“บ้า...บ้าไปแล้ว”
“ฉันไม่อยู่แล้ว”
กลุ่มคนที่มองอยู่แตกตื่นวิ่งหนี วูซุงฮุนพูดไม่ออกและจุงมินชานกุมขมับ
ประธานก่อเรื่องอีกแล้ว
คิมคังชุลโดน...
“อ๊าก!”
วูจินตัดเส้นเอ็นที่แขนของคิมคังชุลและแทงดาบทะลุไหล่ไปปักพื้นดิน
เลือดไหลท่วมพื้น วูจินก้มลงตรงหน้าคิมคังชุล
“ผ่านไปสามสิบวิแล้ว”
“อ...ไอ้บ้า”
วูจินยิ้ม
“จะฆ่านายแบบนี้ก็เสียของ นายผ่านการสัมภาษณ์!”
“ฮึ่ม ฆ่ากันเลยดีกว่า”
“ได้”
“...”
อย่างไรเสียเขาจะอยู่หรือตายก็ไม่เป็นไร คนบางคนตายไปแล้วจะควบคุมง่ายกว่า
วูจินกระชับดาบที่ปักบนไหล่คิมคังชุล เหมาะดีทีเดียว ถ้าออกแรงอีกหน่อยก็จะตัดศีรษะออกได้
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน!”
“อะไร? จะสั่งเสียก็เอาสั้นๆ”
“...ไว้ชีวิตผมด้วย”
“หา?”
เขาเป็นเราส์อันดับ 1 ของเกาหลีไม่ใช่เหรอ? ทำไมขี้ขลาดนัก?
“ผมจะเข้ากิลด์คุณ”
“ได้ นายตายแล้วมาเข้ากิลด์ฉัน”
“ผม...ผมอยากเข้าแบบไม่ตายน่ะ”
“เหรอ?”
“ได้โปรด”
วูจินขมวดคิ้วเหมือนไม่ชอบใจ
“นายตายไปแล้วฉันจะใช้งานได้สะดวกกว่านะ”
“ไม่ได้นะ ผมมีเรื่องต้องทำเพื่อช่วยโลก”
“เฮ้ย คิดจะโกหกฉันเหรอ?”
วูจินกำดาบแน่นอีก คิมคังชุลใช้ไพ่ใบสุดท้าย
“ผมมาที่นี่เพื่อส่งข้อความจากด็อกเตอร์ท็อปเลอร์”
“ไอ้เปรตนั่นอยู่ไหน?”
วูจินถามอย่างโกรธจัด
คิมคังชุลรู้ตัวแล้วว่าเขาประมาทเกินไป ไม่ได้เตรียมตัวก่อนมาที่นี่เลย
‘ไหนบอกว่าแค่ส่งข้อความก็ได้แล้วไง’
สถานการณ์เลวร้ายลงถึงขีดสุด ดูเหมือนคังวูจินไม่ชอบด็อกเตอร์ท็อปเลอร์ คิมคังชุลกำลังตกที่นั่งลำบาก
“เข้าไปข้างในกันเถอะ...”
รอบๆมีคนมองมากเกินไป วูจินดึงดาบออกจากไหล่ของคิมคังชุลอย่างหงุดหงิด
วูจินเก็บดาบแล้วมองรอบๆ ส่วนใหญ่หนีไปแล้วและเหลือคนอีกไม่มาก พวกที่เหลืออยู่มีสายตาหวาดกลัว
“พวกนายตรงนั้น”
“อะไร?”
“คุณ...คุณพูดกับพวกเราเหรอ?”
เมื่อถูกวูจินหันไปให้ความสนใจ คนที่เหลือพูดเสียงสั่น
“ใช่ พวกนายทุกคนผ่าน เข้ามา”
วูจินหันแล้วเดินไปทางประตูหน้า อัลอัสสาดที่มองอยู่ด้านข้างเหวี่ยงคิมคังชุลพาดบ่า
“อ๊าก!”
ขาเขาบิดเบี้ยวแต่อัลอัสสาดไม่สนใจ มันเพียงเดินตามวูจิน
“เบาๆหน่อยครับ!”
[จงดีใจเถอะที่แกยังมีเลือดเนื้อ]
“...”
คิมคังชุลหุบปาก เขาเคยเป็นเราส์อันดับหนึ่งของเกาหลี แต่ไม่ได้รับอภิสิทธิ์ใดๆในอลันดาลเลย
“เรา...เราเข้าไปดีไหม?”
“หรือจะหนีดี?”
พวกเขาคือเราส์ที่มารับการสัมภาษณ์ที่เหลืออยู่ พวกเขากลืนน้ำลายมองรอยเลือดที่หยดเป็นทาง เราส์ที่ถูกเลือกยืนอีกด้านของประตูหน้า หน้าซีดด้วยความกลัว
“คนที่ผ่านการสมัครงานมารวมกันตรงนี้ครับ”
วูซุงฮุนจัดระเบียบอย่างรวดเร็วและรวบรวมคนที่ยังลังเลมาทันที รปภ.และพนักงานสะสางเรื่องหน้าประตู นอกจากคิมคังชุลแล้ว อลันดาลได้เราส์ใหม่เพิ่มมา 23 คน
***
ห้องประธานกิลด์กลายเป็นห้องทำงานของพระราชา เจ้าของอลันดาลกำลังพบปะเป็นการส่วนตัวกับผู้บาดเจ็บที่สมควรส่งไปห้องฉุกเฉินทันที
“ฉันยุ่ง มีอะไรก็รีบพูด”
“...รักษาผมได้ไหม?”
“ทำไมฉันต้องทำ? ยังไงนายก็จะตายอยู่ดี”
“...”
“นายมีแผนอะไร?”
“งั้นผมไม่พูดแล้ว”
“งั้นฉันก็แค่ฆ่านาย”
วูจินยื่นมือออกแล้วเรียกอาวุธนักรบรูปแบบมีดออกมา
“ผม...ผมพูดแล้ว”
“ฉันไม่อยากฟังแล้ว”
วูจินก้าวเข้ามาใกล้ คิมคังชุลพูดทันที
“เขาบอกว่าถ้าคุณต้องการช่วยโลกจากทราห์เน็ต คุณต้องรวบรวมรหัส”
“นายลืมแนะนำตัวนะ”
วูจินก้าวเข้ามาใกล้อีก ดาบคมวาววับ คิมคังชุลกลืนน้ำลาย
“คิม...คิมคังชุล ผมไม่มีความสัมพันธ์กับกิลด์ไหน ไม่ใช่สิ ผมเป็นตัวแทนของโลกพระจันทร์”
“โลกพระจันทร์”
วูจินหยุดเดิน
คิมคังชุลถอนหายใจโล่งอก
“มันคืออะไร?”
“ด็อกเตอร์ท็อปเลอร์เป็นส่วนหนึ่งขององค์กรนั้น”
“มันคือชื่อโลกของพวกเขาเหรอ?”
“...ผมก็คิดอย่างนั้น”
วูจินนึกถึงคำพูดของด็อกเตอร์ท็อปเลอร์
‘เรามีเป้าหมายเดียวกัน’
วูจินต้องการตัดการเชื่อมต่อระหว่างทราห์เน็ตกับโลกให้หมด ท็อปเลอร์ก็ต้องการแบบเดียวกันกับโลกของเขา
คิมคังชุลบอกว่าต้องการช่วยโลก...
“รหัสคืออะไร?”
“ผมไม่รู้ เขาแค่บอกให้ผมส่งข้อความนี้ให้คุณ”
“รหัส”
วูจินลูบคาง
“เอาล่ะ เข้าใจแล้ว”
“ฮู่ว คราวนี้คุณช่วยรักษาผม...”
“นายจะปกป้องโลก นายจะทำงานให้โลกหลังตายไปแล้ว”
“...ถ้าคุณฆ่าผม คุณจะติดต่อกับโลกพระจันทร์ไม่ได้”
“ถ้าพวกนั้นต้องการจริงๆก็จะติดต่อฉันอีก”
“...”
“นายเชื่อถือไม่ได้ ใช้นายที่ตายแล้วมันง่ายกว่า”
เขาจะฆ่าคนเพราะมันสะดวกกับเขามากกว่า...
“ผมไม่ใช่คนเลว ถ้าคุณไว้ชีวิตผม ผมจะเข้ากับอลันดาล แค่ขอให้ผมทำงานเป็นอิสระ”
“เฮ้อ”
วูจินได้มาเจอกับคนที่เหมือนซุงฮุนเข้าแล้ว ไม่สิ เขาไม่รู้ว่าคิมคังชุลต้องการอะไร แบบนี้แปลว่าเขาแย่กว่าซุงฮุนอีก
ไหนๆก็จะตายแล้ว ทำไมต้องมาขออะไรไร้เหตุผลด้วย?
อย่างที่คิดเลย เขาน่าจะ...
วูจินยกมีดขึ้น
“หยุด...หยุดก่อน! ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะเข้ากับอลันดาล?”
“ฉันจะทำให้แน่ใจไง”
ไม่นะ คิมคังชุลอยากเข้าร่วมแบบมีชีวิตมากกว่า
คิมคังชุลพยายามหาเหตุผล แต่เมื่อเห็นสีหน้าของวูจินก็รู้ว่าไม่ว่าจะพูดอะไรเขาก็จะถูกฆ่าอยู่ดี
ปีศาจแบบไหนกันนี่
ก่อนวูจินจะลงมีด ประตูก็เปิดออก
“อะไร? ฉันสั่งไว้ไม่ให้ใครเข้ามานะ”
“ประ...ประธาน”
“อะไร?”
วูจินถามเมื่อเห็นสีหน้าร้อนรนของซุงฮุน
“คุณหนูตื่นแล้ว”
“คุณหนู?”
“ผมหมายถึงคุณคังโซอา”
“...”
วูจินมองคิมคังชุลที่หมอบบนพื้น
“ผมขอยกความจงรักภักดีให้คุณ ได้โปรดไว้ชีวิต”
“...”
เขาจะเชื่อคนอ่อนแอแบบนี้ได้เหรอ?
ชายคนนี้กลายเป็นเราส์แรงค์ A คนแรกของเกาหลีได้ยังไง หนำซ้ำยังไม่รับความช่วยเหลือจากกิลด์...
“โลกพระจันทร์”
วูจินพอนึกภาพออก พวกนั้นเป็นคนสนับสนุนคิมคังชุล
เงิน? ไม่ใช่
ด็อกเตอร์ท็อปเลอร์สามารถสร้างดันเจี้ยนในบ้านตัวเองได้ วูจินไล่ตามเขาแต่เขาหายตัวไปด้วยวิธีการบางอย่าง เขาเป็นคนแปลก
อย่างน้อยที่สุด เขาเป็นคนที่เข้าใกล้การค้นพบความลับและตัวตนของดันเจี้ยน คนกลุ่มนั้นฝึกฝนคิมคังชุลขึ้นมา
เพื่ออะไร?
“ท่านประธาน เราต้อง...”
“เข้าใจแล้ว”
วูจินเก็บอาวุธ ถ้าเขาต้องการข้อมูล ทำให้คิมคังชุลเป็นอัศวินมรณะจะดีกว่า แต่คิมคังชุลอาจมีประโยชน์มากกว่าในฐานะตัวประกัน
“เดี๋ยวฉันจะมาหานายใหม่”
วูจินมองวูซุงฮุน
“เฝ้าเขาไว้”
“ครับผม”
วูจินออกจากห้อง ภายในห้องเหลือเพียงซุงฮุนกับคิมคังชุล
‘โอ้โห’
วูซุงฮุนมองสภาพของคิมคังชุล ขาของเขาถูกตัดไปข้างหนึ่ง แขนขวาห้อย เพียงมองแวบเดียวสภาพของคิมคังชุลก็ทำให้ซุงฮุนรู้สึกคลื่นเหียน แต่คิมคังชุลกลับนอนอย่างสงบเหมือนไม่รู้สึกเจ็บเลย
“นี่นะ สหาย”
“ผมเป็นหัวหน้าเลขานุการ”
“ได้ๆ คืองี้ คุณเคยคิดถึงเรื่องนี้ไหม?”
ทำไมเขายังมีแรงพูดได้อีกนะ?
วูซุงฮุนตอบพลางรู้สึกไม่สบายใจปนสงสัย
“เรื่องไหน?”
“คุณเชื่อในความบังเอิญไหม?”
“หา พูดอะไรของคุณ?”
เขากำลังพูดไร้สาระ ซุงฮุนกำลังจะแสดงความหงุดหงิดเมื่อหินก้อนหนึ่งลอยมาทางเขา
“เอ๊ะ?”
ปึก!
วูซุงฮุนเห็นว่ามีอะไรลอยมาแต่หลบไม่ได้ ไหล่คิมคังชุลยับเยินเขาจึงโยนก้อนหินด้วยการสะบัดข้อมือ ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นหินที่โยนโดยเราส์แรงค์ AA
ซุงฮุนล้มน้ำลายฟูมปาก เมื่อเห็นอย่างนั้น คิมคังชุลเอื้อมมือขึ้นแล้วหยิบโพชั่นขวดหนึ่งออกมา เขาเอามันออกมาจากมิติอื่น คล้ายๆกับคลังส่วนตัว
เขาเทน้ำยาลงบนรอยแผล ไม่นานก็รู้สึกถึงพลังที่คืนมา
“เทพเมตตาฉัน”
คิมคังชุลเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดออกไป
น่าจะฆ่าไปซะจะได้จบ ๆ จริง ๆ เล้ย~
ตอบลบไม่ใช่ว่ามีกาเกบิตามไปด้วยหรอกใช่มั้ย
ตอบลบ