เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 101

บทที่ 101 – ทุ่งราบของจูเลียล



 “ก...เกิดอะไรขึ้นครับ?”

“ไว้คุยกันทีหลัง”

วูจินผละจากซุงกูมุ่งหน้าไปทางจูเลียล

“นายเรอะ? นายใช่ไหมที่เป็นคนเที่ยวไปทำดันเจี้ยนเบรก?”

หัวใจวูจินเย็นเฉียบ เมื่อเขากลับจากส่งเงาตามพวกผู้ก่อการร้าย เมโลดี้ก็มารายงานสถานการณ์ในเกาหลี เดกูเกิดดันเจี้ยนเบรกขึ้นกะทันหัน

ขณะเขากำลังเตรียมตัวกลับเกาหลีก็ได้ยินเรื่องดันเจี้ยนในโซลระเบิดเป็นวงกว้าง เมื่อสถานีข่าวทุกช่องรายงานเรื่องนี้ วูจินตัดสินใจกลับโดยใช้จรวดมิสไซล์

ด้วยการสนับสนุนเต็มที่ของนายพลเดวิด วูจินได้รับอนุญาตให้ใช้ ICBM ที่ถอดหัวรบออกแล้ว เขาใช้พลังของโดลเซเอาเครื่องบินรบหลายๆลำมารวมกันแล้วติดกับ ICBM เขาทำแท็กซี่จรวดขึ้นมา

วูจินไม่จำเป็นต้องใช้ของอย่างร่มชูชีพ เกราะผีจะปกป้องเขาเอง

นี่คือเหตุผลที่วูจินสามารถมาถึงโซลภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากดันเจี้ยนสถานีซาดางระเบิด

กฎของการเกิดดันเจี้ยนเบรกแต่เดิมเปลี่ยนไป และจูเลียล หนึ่งในแม่ทัพของทราห์เน็ตอยู่ต่อหน้าวูจิน

ในความจำของเขา เจ้านี่ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร พวกเขาสู้กันบ่อยๆแต่มันไม่ถือเป็นภัยคุกคามเท่าไหร่

[ข้าไม่เชื่อ...]

จูเลียลตัวสั่น

ไอ้รัชโมด

รัชโมดได้โอกาสใช้เวทย์อัญเชิญ มันจึงสร้างตัวตนของมันบนโลกโดยการใช้เวทย์อัญเชิญ แต่มันไปไม่นานก็กลับ ไม่มีโอกาสแม้แต่ได้ออกไปเห็นท้องฟ้า

จูเลียลเฝ้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รัชโมดไม่ยอมพูดอะไร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะผู้ไม่ตาย...

[เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?]

“นี่บ้านฉัน”

[…]

มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง?

จูเลียลเฝ้าสังเกตที่แห่งนี้มานาน มันมองมนุษย์บนโลกสู้ ประเมินพลังทำลายล้างของอาวุธสมัยใหม่ มันยังเข้าใจว่าเราส์บนโลกมีพลังในขั้นไหน

มันตัดสินใจเปลี่ยนที่นี่เป็นฐานทัพของมันช้าๆ แต่แล้วจู่ๆผู้ไม่ตายก็มาปรากฏตรงหน้ามัน

“นายทำให้เกิดดันเจี้ยนเบรกได้ยังไง?”

[เห่าอะไรของเจ้า?]

“ถูกหมาถามว่าเห่าอะไรนี่รู้สึกแปลกๆแฮะ”

จูเลียลตัวสั่นสะท้าน มันเป็นจ่าฝูงของเผ่าหมาป่าเทาอันเกรียงไกรแต่ถูกทำเหมือนหมาตัวหนึ่ง สำหรับมันนี่เป็นคำดูถูกที่สุด

แถมผู้ไม่ตายยังเคยด่ามันมาหลายครั้ง เป็นจ้าวที่นิสัยเลวร้ายที่สุด

“นายเป็นคนทำให้เกิดดันเจี้ยนเบรกหรือเปล่า?”

[…]

“ไม่ใช่สินะ”

[โอ้ เจ้าถูกเปลี่ยนมาเริ่มใหม่นี่]

“...”

มันพูดเหมือนรัชโมด

[คึ ฮ่าๆๆ เจ้าเป็นมนุษย์จากโลกจริงๆ]

จูเลียลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แสงเริ่มมารวมกันที่เขาของมัน ผู้ไม่ตายถูกเปลี่ยนกลับมาที่จุดเริ่มต้นจึงยังได้พลังคืนมาไม่เต็มที่ เป็นโอกาสดีที่จะได้ล้างแค้น

[พลังของทราห์เน็ตเข้าข้างข้า ฮ่าๆๆ]

“ไร้สาระ”

วูจินขมวดคิ้วมองจูเลียลรวบรวมเวทย์สายฟ้า

“เปลี่ยนมาเริ่มใหม่ ไอ้คำบ้านี่”

คำนี้ทำให้วูจินหงุดหงิด อาชีพของเขากลายเป็นขั้นพัฒนาแล้ว แต่เลเวลของเขาลดลง เขาได้พลังคืนกลับมาอย่างเร็วแต่การที่แม่ทัพของทราห์เน็ตสังเกตเห็นได้ทำให้เขารู้สึกไม่ดี

“ฉันว่านายเข้าใจผิดไปมากนะ”

วูจินดึงอาวุธอาชีพวอริเออร์ออกมา เปลี่ยนมันเป็นรูปแบบขวาน วูจินวิ่งไปทางจูเลียล เขาใช้ ‘พุ่งตัว’ ไปที่เบื้องหน้าจูเลียลในพริบตาเดียว

“ถ้านักเรียนม.ปลายกลายเป็นนักเรียนม.ต้น นักเรียนม.ต้นคนนั้นจะแพ้เด็กประถมเหรอ?”

วูจินเหวี่ยงขวาน เขาเล็งหัวของจูเลียล

จูเลียลยื่นเขาออกมาปะทะตรงๆกับวูจิน

[ข้ารู้อยู่แล้วว่าสักวันความยโสโอหังของเจ้าจะทำให้ตัวเจ้าเองลำบาก]

จูเลียลหัวเราะ สมัยอยู่ที่อัลเฟนผู้ไม่ตายเป็นผู้อวดดีที่สุดแต่ไม่รู้ตัวว่านี่เป็นจุดอ่อน คราวนี้จูเลียลจะจัดการให้สิ้นซาก

หมาป่าตัวโตเท่ารถบรรทุกออกวิ่ง การที่มนุษย์คนหนึ่งสู้กับหมาป่าดูบ้าบิ่นมาก แต่การต่อสู้เป็นไปอย่างสูสีอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อการต่อสู้ยืดเยื้อไป จูเลียลรู้สึกมันเริ่มกลายเป็นฝ่ายถูกกดดัน มันรู้สึกสิ้นหวัง

‘ผู้ไม่ตายสู้เก่งแบบนี้เลยเหรอ?’

มันรู้สึกถูกดูถูกเพราะผู้ไม่ตายไม่ใช้เวทย์มนตร์ใดๆ มาคิดดูก็เห็นว่าผู้ไม่ตายไม่ใช้กองทัพที่ถือเป็นกำลังรบหลัก

‘อย่างนี้นี่เอง ไอ้ทุเรศนี่เสียกองทัพผีดิบไปแล้ว!’

ทำไมมันจู่ๆหายไปจากอัลเฟน? หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น?

ดินแดนของผู้ไม่ตายคืออลันดาล

มันเป็นที่ๆกองทัพผู้ไม่ตายอาศัยอยู่ หลังจากผู้ไม่ตายหายตัวไป อาณาจักรก็ไม่มีราชาและไม่มีอัศวินใดครอบครอง ตอนนั้นกองทัพผู้ไม่ตายก็ไม่ใช่กองทัพอีกต่อไป มอนสเตอร์ผีดิบแค่ร่อนเร่ไปมาในอลันดาล
ผู้ไม่ตายสูญเสียลูกน้องของตัวเองไป... ไม่เหมาะกับชื่อราชาแห่งความตายอีกต่อไป...

จูเลียลคำรามสั่ง พวกหมาป่าเทาออกวิ่ง

พวกหมาป่าเทาแยกเขี้ยวคำราม วูจินยิ้มเยาะ พวกมอนสเตอร์รอบๆเบนมายังที่นี้ วูจินจงใจถอย

จูเลียลคิดว่าคังวูจินพยายามจะหนีเพราะกำลังเสียเปรียบ มันคำรามดังกว่าเดิม พวกมอนสเตอร์รวมทั้งหมาป่าเทาถูกเรียกมา

พวกมันรวมตัวกันตรงที่วูจินรอยแตกที่วูจินร่วงลงมา วูจินหันไปมองให้แน่ใจว่าชั้นล่างของตึกกิลด์แฮมเมอร์ปิดสนิท

ขณะจูเลียลรวบรวมลูกน้องของมัน ซุงกูได้รับข้อความโทรจิตจากวูจิน จากนั้นปาร์คซังโอและเราส์ของกิลด์แฮมเมอร์ก็ล่าถอยไป

[คึๆ รู้สึกยังไงบ้างที่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ?]

จูเลียลไม่เคยนึกเลยว่าจะมีโอกาสได้โจมตีผู้ไม่ตายด้วยจำนวนที่มากกว่าแต่มันก็เกิดขึ้นจริงๆ มันจะสู้จนเหนื่อยแล้วสุดท้ายก็ตายไป

จูเลียลไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่สิ มันจะใช้เขี้ยวฉีกกระชากคอของผู้ไม่ตายในจังหวะสุดท้าย

ผู้ไม่ตายรู้สึกแบบที่มันรู้สึกตอนนี้เสมอเลยหรือ?

“ทำไมหมาถึงเห่าจัง?”

[หมา...ข้าคือเผ่าหมาป่าเทาอันเกรียงไกร...]

“หมาป่าก็คือหมาอยู่ดีไม่ใช่หรือไง?”

[...ฆ่ามัน]

พวกมอนสเตอร์ทำตามประสงค์รุนแรงของจูเลียล ค้างคาวหน้าคน หมาป่าเทาและมอนสเตอร์อื่นๆที่ออกมาจากดันเจี้ยนมุ่งตรงมาที่วูจิน วูจินหัวเราะ

“ขอบใจที่ช่วยรวมพวกมันมาให้”

เมืองซับซ้อนเกินไป เป็นที่ๆเลวร้ายที่สุดต่อการตามล่าเหยื่อ มอนสเตอร์แค่ตัวเดียวหนีลงท่อประปาไปก็ต้องเสียเวลาอีกหลายวันกว่าจะจับมันได้ วูจินจึงอดปลื้มไม่ได้ที่เห็นมอนสเตอร์มารวมกันเพื่อเขา

“ออกมา”

เงาดำรวมตัวกัน อัศวินมรณะทั้งหมดถูกเรียกออกมาในทีเดียว

“จัดการพวกมันให้หมด”

[บัญชาจากท่านจ้าว!]

คิบะกับอัศวินตนอื่นเรียกม้าปีศาจออกมาจากนั้นร่ายวงเวทย์อัญเชิญ มิติแหวกออกเป็นรอยแยกสีดำแล้วทหารโครงกระดูกในบัญชาการก็กระโดดออกมา

“เคะๆๆๆ”

ทหารโครงกระดูกส่งเสียงน่าขนลุกแล้วพุ่งใส่พวกมอนสเตอร์ที่โจมตีเข้ามา พริบตาเดียวกองทัพผีดิบก็ล้อมรอบพวกมอนสเตอร์ จูเลียลผงะ

[จ...เจ้าซ่อนพวกนี้เอาไว้!]

“เห็นเขาว่าหมามันแสนรู้ไม่ใช่เหรอ ทำไมนายโง่จัง?”

[…]

วูจินเดินทอดน่องไปทางจูเลียลโดยใช้เส้นทางเลือดที่อัศวินมรณะถางไว้ น่าอายนัก น่าอายจนพูดไม่ออก จูเลียลอยากฉีกผู้ไม่ตายเจ้าเล่ห์ออกเป็นชิ้นๆ

“เลิกร้องเอ๋งๆได้แล้ว มาสู้ฉันนี่”

วูจินเปลี่ยนอาวุธเป็นค้อน จูเลียลปล่อยสายฟ้าทันที

สายฟ้าแผ่ไปรอบบริเวณ แต่เกราะผีป้องกันมันได้หมด จูเลียลหายไปจากสายตาของวูจิน ไม่นานเมื่อเขากลับมาเห็นได้ชัด วูจินเตรียมพร้อมรับการจู่โจม

“อ้าว?”

วูจินนึกว่าจูเลียลจะโจมตีต่อ แต่มันหนีไป

[ฝากไว้ก่อนเถอะผู้ไม่ตาย!]

มันปล่อยประโยคที่พูดบ่อยจนน่าเบื่อ จากนั้นวิ่งหนีกลับเข้าไปในสถานีใต้ดิน ไม่รู้ร่างใหญ่ขนาดนั้น
เข้าไปได้อย่างไร

“ชิ”

วูจินนึกถึงนิสัยของจูเลียล มันสู้กับเขามานับครั้งไม่ถ้วน มันชอบเห่าเหมือนหมาจริงๆ พวกเขาสู้กันบ่อยแต่จำนวนครั้งที่วูจินได้ฆ่าจูเลียลกลับนับด้วยนิ้วได้ ไอ้เวรนั่นพอจะแพ้เมื่อไหร่มันจะหนีหางจุกตูด

“สะสางที่นี่ให้เรียบร้อย”

[รับบัญชา]

อัศวินมรณะรับคำสั่งใหม่ ศพมอนสเตอร์กองสูงขึ้นเรื่อยๆ วูจินอยากไล่ตามจูเลียลไปทันทีแต่เขาต้องจัดการพวกมอนสเตอร์ก่อนที่พวกมันจะหนีไปให้ต้องลำบากตามอีก

“ลูกพี่! ผมช่วย”

เมื่อจูเลียลหนีไป ซุงกูกับเราส์คนอื่นก็วิ่งออกมาจากตึก

เฮลิคอปเตอร์ห้าลำติดปืนกลมาถึง และไม่นานก็เห็นรถถังวิ่งมาตามถนน

ทหารมาถึง พวกเขาเรียงเป็นวงกว้าง รถถังยิงเข้ามาตรงที่มีมอนสเตอร์รวมกันเป็นฝูงใหญ่

ทหารกับเราส์ร่วมมือกัน การสะสางมอนสเตอร์จบไปในเวลาอันสั้น

“เราชนะแล้ว!”

ความดีใจในชัยชนะคงอยู่ไม่นาน

“ฮือๆ แม่จ๋า”

“อาจิน! ไม่มีอาจินแล้วฉันจะทำยังไง”

พลเมืองที่เสียครอบครัวมิตรสหายไปส่งเสียงคร่ำครวญ มองเผินๆมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ถูกจัดการไปแล้ว แต่ก็ยังมีมอนสเตอร์ที่ไม่ฟังคำสั่งของจูเลียลเหลืออยู่ พวกมันยังสร้างปัญหา ยังต้องใช้เวลาอีกถึงจะฆ่าพวกมันหมดจริงๆ

มีศพมอนสเตอร์มากมาย แต่ศพมนุษย์ก็เช่นกัน

นี่เป็นหายนะที่เกิดขึ้นจากการเกิดดันเจี้ยนเบรกกะทันหัน

คนที่มาหลบภัยในตึกกิลด์แฮมเมอร์เริ่มส่งเสียงประท้วง

“ขอฉันออกไป”

“อย่าเพิ่งครับ มันอันตราย กลับเข้าไปก่อน”

“ลูกสาวฉันอยู่ตรงนั้น! คุณจะไม่ให้ฉันไปเอาศพลูกกลับมาเลยเหรอ?”

พวกมอนสเตอร์ยังถูกกำจัดไม่หมด ทำไมคนพวกนี้ถึงสร้างปัญหาล่ะ? พนักงานกิลด์แฮมเมอร์เหงื่อตกขณะพยายามปลอบพลเมืองที่กำลังโกรธ

ตอนใกล้ตายพวกเขาหนีเพราะชีวิตตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ แต่เมื่อแน่ใจแล้วว่าตัวเองปลอดภัย ความเศร้าก็ระบาดไปในกลุ่มคนเหมือนพายุ

แต่เมื่อวูจินปรากฎตัว กลุ่มคนหยุดส่งเสียงร้อง เมื่อวูจินก้าวเข้ามาใกล้ พวกเขาถอยให้ทันที

เมื่อมินชานเห็นวูจิน เขาแทรกผ่านฝูงชนเข้ามาหา

“ท่านประธาน!”

“ยังไม่ตายสินะ”

“...”

“ครอบครัวฉันล่ะ?”

“คุณแม่กับน้องสาวของท่านปลอดภัย”

วูจินเป็นกังวลเมื่อได้ยินว่าดันเจี้ยนสถานีซาดางระเบิด แต่ดูเหมือนครอบครัวเขาจะโชคดีหนีทัน วูจินตบบ่ามินชาน

“ดี งั้นฝากที่นี่ด้วยล่ะ”

“อะไร? ท่านไม่ไปหาครอบครัวเหรอ?”

วูจินยักไหล่

“นายบอกเองว่าพวกแม่ปลอดภัย”

“ก็ใช่ แต่...”

“งั้นก็ดีแล้ว ไว้ตามไปจัดการไอ้เวรนั่นเสร็จแล้วฉันจะกลับมา”

“ครับ”

วูจินจากที่หลบภัยไปอย่างรวดเร็ว มินชานมองร่างวูจินที่ผละไปอย่างงงๆ ทำไมเขาแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ดีขนาดนี้?

‘ไม่ใช่’

ไม่เหมือนกัน

ครอบครัวของวูจินตกอยู่ในอันตราย และเขาดูสงบนิ่งเกินไป...

มินชานสะบัดศีรษะเหมือนจะทำให้ความคิดหลุดไป เขากลับเข้าไปในกลุ่มคนเพื่อหาครอบครัววูจินและสมาชิกกิลด์อลันดาล

***

วูจินส่งอัศวินมรณะกับทหารโครงกระดูกกลับห้องรออัญเชิญ จากนั้นเขาคนเดียวเข้าไปในดันเจี้ยนที่จูเลียลหนีเข้าไป

ความลับของดันเจี้ยนคือมันสามารถใช้เป็นประตูเปิดไปมิติอื่นได้

ทำไมดันเจี้ยนถึงระเบิดก่อนเวลา 30 วัน?

การระเบิดเชื่อมต่อกับสมดุลของมิติ

ถ้าสามารถไปมาระหว่างมิติได้อย่างอิสระ ดันเจี้ยนเบรกก็เกิดได้ทุกเมื่อ ประชากรจะตายเป็นล้านคน

วูจินเดินลงบันไดสถานีใต้ดินไป

เขาตัดสินใจไล่ตามก่อนค่อยถาม

เมื่อเข้าไปในดันเจี้ยน วูจินได้ยินเสียงประกาศที่ต่างไปจากเคย

<ท่านได้เข้าสู่ดงป่าของจูเลียล>

<ที่นี่มีสถานะไม่ถูกระบุ ไม่สามารถเลือกโหมด ‘Battle -ต่อสู้’ และ ‘Intelligence - เรียนรู้’>

<ท่านสามารถเลือกระหว่าง ‘Visit - เยี่ยมเยือน’, ‘Infiltration  - แทรกซึม’ และ ‘Clear  - พิชิต’>

 “เฮ้อ...”

วูจินขมวดคิ้ว ดันเจี้ยนนี้เป็นอาณาเขตมิติของจูเลียล เขาเคยได้ยินประกาศนี้ครั้งหนึ่งตอนรัชโมด

ตอนนั้นไม่มีข้ออื่นให้เขาเลือกนอกจากโหมดเคลียร์...

“ช่วยไม่ได้แฮะ”

ในสถานการณ์แบบนี้ ข้อนั้นน่าจะเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด

สารบัญ                                           บทที่ 102