เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 100

บทที่ 100 - Bullet Taxi

“แล้วตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันนี่?”

หนึ่งในบรรดาเราส์ที่ยืนใกล้ฮีซอลเป็นคนตอบคำถามของซุงกู

“เฮ้อ คุณไม่รู้อะไร เริ่มตั้งแต่สถานีซาดาง จากนั้นดันเจี้ยนอื่นใกล้ๆก็ระเบิดกันเป็นแถว ตอนนี้ทั้งเมืองโซลอยู่ในภาวะฉุกเฉิน คุณมาจากกิลด์ไหนเหรอ...”

มองแวบเดียวก็บอกได้ว่าความสามารถต่อสู้ของซุงกูไม่ธรรมดา ด้วยความสามารถขนาดนี้เขาควรจะเป็นเราส์แรงค์สูงและมีชื่อเสียง แต่พวกเขาไม่รู้จักหน้าซุงกู พวกเขาจึงถามอย่างไม่แน่ใจ ฟังคำถามของชายคนนี้แล้วซุงกูก็แค่หัวเราะตามเคย

ดูเหมือนจะเกิดดันเจี้ยนเบรกหลายแห่ง กระทั่งตอนนี้ซุงกูยังได้ยินเสียงระเบิดกับเสียงปืนดังกระแทกหู
ฟังจากที่พูด มีคำหนึ่งซึ่งทำให้เขารู้สึกสะกิดใจ

“สถานีซาดางระเบิดเหรอครับ?”

“ใช่ มันระเบิดเป็นที่แรก กิลด์แฮมเมอร์อยู่แถวนั้นที่จริงน่าจะควบคุมสถานการณ์ได้เร็ว แต่พอดันเจี้ยน 6 ดาวระเบิด ดันเจี้ยน 5 ดาวกับ 4 ดาวก็ระเบิดตาม เหมือนพวกเขายังพยายามควบคุมสถานการณ์อยู่”

ทางเข้าสถานีใต้ดินมีมาก จำนวนทางเข้าดันเจี้ยนก็เท่ากัน ดันเจี้ยน 3 แห่งใกล้ๆระเบิดพร้อมกันคงต้องใช้เวลากวาดล้างมอนสเตอร์อีกนาน

และสถานีซาดางยังเป็นศูนย์กลางของการระเบิด ไม่ว่าจะหนีไปทางไหนก็ต้องเจอมอนสเตอร์

ครอบครัวเขาอยู่ที่นั่น...

“คุณฮีซอล ผมต้องไปที่ซาดาง”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

มันห่างไปเพียงสถานีเดียว

ซุงกูออกวิ่งทันที

***

สำนักงานใหญ่ของกิลด์แฮมเมอร์ใกล้สถานีซาดาง

ที่นี่เป็นตึกสูงสร้างหลังจากเกิดดันเจี้ยนเบรก จึงแข็งแกร่งเหมือนปราการเหล็ก สามารถป้องกันมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ไม่ให้เข้ามาได้

จากชั้นหนึ่งถึง 3 ประตูเหล็กหนาถูกดึงลงมาบังประตูและหน้าต่างทุกบาน หยุดพวกหมาป่าเทาที่รุกล้ำเข้ามา

ที่นี่ยังออกแบบมาให้เป็นที่หลบภัยด้วย

“เร็วๆ!วิ่ง!”

เราส์ของกิลด์แฮมเมอร์กำลังเร่งและปกป้องชาวเมือง พวกหมาป่าเทากระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆ

ปาร์กซังโอ ประธานกิลด์แฮมเมอร์เดินออกมา

“ฮ่า!”

เขากางแขนออก สร้างพายุพัดใส่พวกหมาป่ากระเด็น

นักเวทย์ลมที่เก่งที่สุดของเกาหลี,ปาร์กซังโอ ตะโกน

“วิ่งเร็วเข้า”

ชาวเมืองรีบวิ่งเข้าไปในตึก ปาร์กซังโอพึมพำกับตัวเองขณะมองฝูงมอนสเตอร์

“มันเรื่องบ้าอะไรกัน...”

เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?

เป็นเรื่องบังเอิญ? หรือดันเจี้ยนเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง?

นี่ไม่ตรงกับความรู้เรื่องดันเจี้ยนเบรกที่พวกเรารู้กันมา

ดันเจี้ยนที่ถูกพิชิตแล้วกำลังระเบิด

“เอ๋?”

ในกลุ่มชาวเมือง ปาร์คซังโอเห็นคนคุ้นหน้า

“คุณจุงมินชาน”

“...ประธาน”

พวกเขาจากกันด้วยไม่ดีนัก มินชานหันมาหาหัวหน้าเก่าของเขาแล้วยกมือไปทางแม่และน้องสาวของคังวูจินกับครอบครัวของซุงกูที่มาด้วยกัน

“เข้าไปก่อนเถอะครับ”

“อา แล้วคุณรองประธานล่ะ”

“เดี๋ยวผมตามไป”

เฮมินนำครอบครัวของเขาและครอบครัวของสมาชิกกิลด์เข้าไปในที่หลบภัยของกิลด์แฮมเมอร์

“เฮ้อ”

ปาร์คซังโอมองมินชานอย่างลังเล

พวกเขาอายุไล่เลี่ยกันและมินชานเคยเป็นพนักงานมากความสามารถ ดูเหมือนตำแหน่งใต้ปาร์คซังโอจะเล็กเกินไป เขาเคยเป็นหัวหน้าทีมแต่ปีนขึ้นไปถึงตำแหน่งรองประธานเมื่อย้ายไปอยู่กับอลันดาล

“ที่นี่อันตราย เข้าไปเถอะ”

“ครับ อีกเดี๋ยวเราส์ของกิลด์เราจะมาด้วย”

ปาร์คซังโอทำเสียงดังฮึอย่างไม่เชื่อถือ กิลด์อลันดาลก็มีแต่คังวูจินไม่ใช่เหรอไง? เขายังอยู่ที่ตะวันออกกลางจะมาที่นี่ได้ยังไง? นอกจากเขาก็มีเราส์แรงค์ B ชื่อฮงซุงกู กับเราส์ที่เคยเป็นทหารอีกคนที่เพิ่งมาร่วมทีมได้ไม่นาน เราส์ระดับนั้นในกิลด์แฮมเมอร์ก็มีเกลื่อนกลาด

“เอาเถอะ รีบเข้าไปข้างใน”

“ครับ”

พลเมืองอยู่ตรงนี้ก็มีแต่เกะกะ การอพยพไปอย่างปลอดภัยและอยู่นิ่งๆก็เป็นการช่วยอย่างหนึ่ง

“ชิ ถ้าจินวูอยู่ที่นี่ก็ดี...”

เราส์แรงค์ A อีกคนของกิลด์แฮมเมอร์ รองประธานปาร์คจินวูกำลังเคลียร์ดันเจี้ยน 6 ดาวอยู่ที่ปูซาน

เรื่องเหตุการณ์ครั้งนี้ถูกส่งไปที่ทีมสนับสนุนของเขา ตอนนี้เขาคงกำลังเดินทางกลับโซล แต่คงไม่มีความหมายอะไรนัก เพราะเมื่อเขากลับมามอนสเตอร์คงถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว ดูท่าปาร์คซังโอคงต้องรับหน้าที่พาทีมเราส์ของกิลด์เขาออกมาสู้กับมอนสเตอร์เอง

“วิ่งไปจนกว่าจะหมดแรง...หือ?”

ปาร์คซังโอพูดไม่จบ เขาเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งเดินกลางถนน

ต่อให้เป็นดันเจี้ยน 6 ดาวที่ระเบิดก็เถอะ เจ้านี่ออกมาได้ด้วยเหรอ?

มอนสเตอร์ระดับบอสไม่ควรจะอยู่ในดันเจี้ยนที่ถูกพิชิตแล้ว แค่มองแวบเดียวไกลๆเขาก็บอกได้ว่าพลังที่มันเปล่งออกมาเป็นระดับเดียวกับบอส

[โอ]

มันคำรามแล้วฝูงหมาป่าเทาก็เดินออกมาจากช่องว่างระหว่างตึกต่างๆ จ่าฝูงหมาป่าเรียกพวกมันมา

“มันไม่ใหญ่ไปหน่อยเหรอ?”

“คำว่าใหญ่ไปหน่อยนี่ออกจะเบาไปนะ”

ปาร์คซังโอขมวดคิ้วตอบเราส์ที่พูดขึ้นข้างๆเขา

ขนาดตัวของจ่าฝูงเทียบกับหมาป่าธรรมดาแล้วผิดปกติมาก ถ้าหมาป่าเทาธรรมดาขนาดประมาณรถคันหนึ่ง หมาป่าจ่าฝูงก็ขนาดเท่ารถบรรทุก

มันมีกระทั่งเขางอกขึ้นที่หัว และส่งคลื่นพลังน่าอึดอัด

“ชิ เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เตรียมตัวให้พร้อมทั้งป้องกันและโจมตี”

ปาร์คซังโอเป็นเราส์แรงค์ A สมาชิกทีมของเขาเป็นเราส์แรงค์ B มากประสบการณ์ พวกเขาเคยเข้าพิชิตดันเจี้ยน 6 ดาวมาหลายครั้ง เขาล้มบอสขนาดเท่านั้นมามากจึงไม่กลัว

นอกจากนั้นเขายังได้เปรียบที่ไม่มีข้อจำกัดเรื่องจำนวนคนแบบในดันเจี้ยน

[โอ]

พวกหมาป่าพุ่งเข้ามาโดยมีจ่าฝูงอยู่ตรงกลาง

“พายุหมุน!”

ฉายาของปาร์คซังโอคือนักเวทย์ลม เวทย์ที่เขาร่ายขึ้นมาทันทีพุ่งไปทางฝูงหมาป่าทำลายรูปขบวนของพวกมันอย่างสมฉายา เราส์สายกายภาพถืออาวุธวิ่งขึ้นไป

การต่อสู้เกิดขึ้นตามที่ต่างๆ ส่วนใหญ่เป็นเราส์จากกิลด์แฮมเมอร์ แต่ก็มีเราส์จากกิลด์ขนาดกลางไม่น้อย พวกเขาร่วมมือกันสู้

ท่ามกลางทั้งหมดนั้น ความสนใจของปาร์คซังโอมุ่งไปที่จ่าฝูงหมาป่าเท่านั้น ถ้าทีมของเขาสามารถควบคุมมันได้ การกวาดล้างมอนสเตอร์จะเป็นไปอย่างราบรื่น

กองทหารจะมาในอีกไม่นาน

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีแต่แล้วการเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น

“กี๊ซ!”

เสียงร้องชวนให้ขนลุกมาจากมอนสเตอร์ที่มาใหม่

‘ค้างคาวหน้าคน’

ถ้าแค่หน้ามันเหมือนคนก็ดีไป โชคร้ายขนาดตัวของมันก็เท่ากับคน มันล่าเหยื่อด้วยการใช้มือเท้าที่เหมือนของคนจับเหยื่อแล้วปล่อยจากกลางอากาศลงมาตาย

ระหว่างเราส์สู้กับฝูงหมาป่า ถ้าค้างคาวหน้าคนเข้ามาร่วมสู้ด้วยจะกลายเป็นปัญหา ในการสู้เสี่ยงชีวิต สิ่งรบกวนสามารถเปลี่ยนสถานการณ์ได้เลย

“เวร! นักเวทย์ยิงเวทย์ไปให้เต็มที่เลย เราส์กายภาพจะหยุดพวกหมาป่า”

ปาร์คซังโอตะโกนแล้วจ้องไปที่จ่าฝูงหมาป่า มันยืนนิ่ง เขาไม่รู้ว่ามันมีเป้าหมายอะไร แต่เขารู้สึกว่ามันจะกระโจนใส่เขาทันทีถ้าเขาเสียสมาธิ

แต่ถ้าเขาสนใจแต่จ่าฝูงหมาป่า ฝ่ายเขาจะเสียเปรียบ เขากังวล ดูท่าฝ่ายเขาต้องได้รับความเสียหายมากกว่าเราส์คนอื่นหรือกองทหารจะมาถึง

ตอนนั้นเอง กำลังเสริมที่ดึงสถานการณ์ในสนามรบให้กลับมาสมดุลใหม่ก็มาถึง

‘เราเคยเห็นคนนี้มาก่อนหรือเปล่า?’

ปาร์คซังโอมีสีหน้าสับสนเมื่อมองนักเวทย์ที่ควบคุมไฟได้ดังใจ

“ฮ่า!”

ซุงกูเผาค้างคาวไปสามตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นต่อยใส่หัวหมาป่าที่แยกเขี้ยววิ่งใส่เขา แรงหมัดไม่น่าเชื่อว่ามาจากนักเวทย์!

ซุงกูขมวดคิ้วเมื่อมองบรรดามอนสเตอร์พุ่งเข้ามาทางถนนไม่หยุด

‘ดันเจี้ยนสไลม์ 5 ดาว’ 

พวกดันเจี้ยนสไลม์คลานมาทางพวกเขา การโจมตีกายภาพทำร้ายพวกมันไม่ได้ พวกมันมากันหลายสี มีพิษร้าย ซ้ำยังโจมตีด้วยกรด การที่มันมาปรากฏในเมืองเท่ากับหายนะ

ถ้าไม่จัดการสไลม์พวกนี้ให้หมดทันทีจะเกิดความเสียหายหนัก

“กำแพงไฟ!”

ซุงกูเกร็งท้อง ยื่นมือออกแล้วร่ายคาถา พลังเวทย์ถูกดึงไปจากตัวเขาจนทำให้รู้สึกมึน แล้วกำแพงไฟอันยาวก็พุ่งขึ้นตรงจุดที่มือของซุงกูหันไป

พวกสไลม์เข้าใกล้ไม่ได้เพราะความร้อน ขณะพวกมันถูกรั้งไว้ เราส์กายภาพฆ่าพวกหมาป่าและค้างคาวหน้าคนอย่างรวดเร็วเพื่อให้นักเวทย์ตั้งสมาธิไปที่การฆ่าสไลม์

“มาตั้งใจสู้กันเถอะครับ”

การกระทำของซุงกูดึงดูดความสนใจของเราส์และพวกเขาเริ่มสู้อย่างคึกคักกว่าเดิม

“สกัดพวกมันให้ได้”

เฮลิคอปเตอร์ของหน่วยป้องกันเมืองหลวงปรากฏกลางท้องฟ้า เมื่อเราส์,พลเมืองในที่หลบภัยของกิลด์แฮมเมอร์,และพลเมืองที่ติดอยู่ในอาคารอื่นเห็น พวกเขาต่างส่งเสียงเชียร์

ตอนนั้นเองที่จ่าฝูงหมาป่าขยับ

[โลกเป็นที่ๆน่าสนุกมาก]

คำพูดจากปากหมาป่าดังในหัวของคนในที่นั้น ทุกคนกลายเป็นสับสน บางคนถึงกับตะโกนอย่างตกใจ

‘หมาป่ามันพูดได้?’

[ที่นี่จะเป็นพื้นที่ล่าที่น่าสนุก]

มันเฝ้าสังเกต มันอยากเห็นว่ามนุษย์โลกสู้อย่างไร มันรู้แล้วว่าพวกมนุษย์จะทำอะไร และ...มันรู้ว่าจะสู้พวกมนุษย์อย่างไร

แม่ทัพ 72 ตนของทราห์เน็ต

จูเลียล แม่ทัพขั้นที่ 2 ครอบครองแท่น 2 แท่น

มันหัวเราะ

การล่าจะทำให้มันแข็งแกร่งกว่าเดิม จากนั้นมันจะท้าทายขั้นที่ 3

มานาบนโลกเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันจึงสามารถทุ่มเทพลังมาสร้างร่างกายบนโลกได้ นี่เป็นขีดจำกัดของมัน แม่ทัพขั้นที่ 3 ต่อให้ใช้พลังทั้งหมดก็ยังสร้างร่างกายบนโลกไม่ได้ มันมาที่โลกตอนนี้เป็นจังหวะเหมาะพอดี

มันจะใช้โลกเป็นพื้นที่ล่าก่อนใคร มันมีโอกาสที่จะแข็งแกร่งขึ้น

บนเขาของหมาป่าจ่าฝูงเกิดแสงสีขาวแล้วแผ่ไปรอบด้าน

เปรี๊ยะๆ!

“อึก!”

กระแสไฟพุ่งเป็นวงกว้าง คนที่มีพลังต้านทานน้อยตายทันที ขนาดคนที่มีพลังต้านทานมากยังตัวสั่นสะท้าน

“ร...เราต้องหยุดมัน”

ซุงกูลิ้นคับปาก เขาพยายามสลัดอาการช็อกออกไป แต่จูเลียลปล่อยกระแสไฟรอบที่สองใส่ร่างของซุงกู มันไม่ใช่การจู่โจมวงกว้างเหมือนครั้งแรกแต่พุ่งเป้ามาที่คนๆเดียว มันเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่

ซุงกูตาเหลือกแล้วล้มลง

‘ล...ลูกพี่’

ความทรงจำต่างๆปรากฏในหัวเขา เมื่อเขายอมรับความตาย สิ่งที่น่าขำก็เกิดขึ้น คนแรกที่เขานึกถึงไม่ใช่พ่อแม่...แต่เป็นวูจิน

เราคงยังอยากอยู่ต่ออีกนิดสินะ?

เขาอยากเจอคังวูจิน

‘มนุษย์น่าอร่อยมารวมกันที่นี่’

จูเลียลมองไปทางตึกของกิลด์แฮมเมอร์ มนุษย์... นั่นเป็นที่ๆแหล่งพลังงานของมันไปรวมกัน

โลกเหมือนสวรรค์สำหรับจูเลียล ที่นี่ไม่มีเราส์ระดับวงแหวนที่ 7 ดังนั้นจึงไม่มีใครทนเวทย์สายฟ้าของมันได้

เฮลิคอปเตอร์ยิงจรวดใส่ แต่ไม่อาจทำร้ายจูเลียลได้แม้แต่เส้นขน

[น่ารำคาญ]

จูเลียลส่งสายฟ้าไปและเฮลิคอปเตอร์เสียการทรงตัว มันหมุนแล้วร่วงลง

[โอ]

ไม่ได้มีแต่หมาป่าสีเทาที่มารวมกันตามคำเรียกของจูเลียล สไลม์,ค้างคาวหน้าคนและมอนสเตอร์อื่นเริ่มมารวมกัน พวกมันทำตามคำสั่งของแม่ทัพ

***

ห้องประชุมในภาวะไม่ปกติของหน่วยป้องกันเมืองหลวง

“เฮลิคอปเตอร์ที่เราส่งไปร่วงทั้งสองลำ”

“หน่วยภาคพื้นดินยังไปไม่ถึงหรือ?”

“พวกเขาจะถึงสถานีซาดางในอีก 12 นาที”

“ฮึ่ม”

หลังจากดันเจี้ยนเบรกครั้งแรก กองทหารก็มาประจำการในหลายๆส่วนของโซล แต่การเคลื่อนย้ายหน่วยทหารไปยังที่ต่างๆภายในเวลาไม่กี่นาทีก็ยังยากอยู่ดี และมอนสเตอร์ได้ทำลายถนนหลายสายไปบวกกับพวกมันยังอาละวาดอยู่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้น

“เอ๋? มีสิ่งบินไม่ระบุชื่อกำลังเข้าใกล้สนามบินโซล”

“อะไร? เป็นมอนสเตอร์บินได้หรือเปล่า?”

“ม...ไม่ใช่ครับ”

เจ้าหน้าที่อ่านเรดาร์และตอบอย่างอึกอัก

“ดูจากความเร็ว น่าจะเป็นขีปนาวุธ”

“อะไรนะ!”

ผู้บัญชาการขมวดคิ้ว ไอ้บ้าที่ไหนยิงมิสไซล์ใส่เกาหลี? จีน? เกาหลีเหนือ? หรือญี่ปุ่น?

“เป้าหมายมาอยู่เหนือโซลใน 2 นาที กรุณาออกคำสั่งขัดขวาง”

มันเป็นขีปนาวุธปริศนา สุดท้ายแล้วที่สำคัญที่สุดคือต้องหยุดมัน

“อนุญาต”

“เปิดระบบป้องกันขีปนาวุธ”

ขีปนาวุธต้องเป็น ICBM (ขีปนาวุธข้ามประเทศ) มันเกือบมาอยู่เหนือน่านฟ้าของโซล ดูจากวิถีแล้วก็บอกได้ว่าขีปนาวุธขึ้นไปถึงชั้นบรรยากาศแล้วกลับเข้ามาใหม่ มันยิงมาจากที่ไกลขนาดไหน...

พวกเขาทำอะไรกับความเสียหายที่เกิดจากแรงระเบิดของเศษชิ้นส่วนขีปนาวุธที่หล่นมาไม่ได้ แต่ถ้ารอช้าไปมากกว่านี้ แรงระเบิดจะทำลายโซล ถ้าขัดขวางมันไม่ได้ โซลอาจหายไปจากแผนที่

“ยิงสำเร็จ!”

จุดสีแดงบนเรดาร์หายไป

***

ซุงกูกำลังนอนบนพื้น มองท้องฟ้า

เมื่อมองเห็นฟ้าสดใสมากเขาคิดว่าตายวันนี้ก็ไม่ใช่แย่นัก ความคิดนี้ปลอบใจเขาแบบแปลกๆ

กระแสไฟคงทำให้เขาเพี้ยนไป ซุงกูจ้องท้องฟ้านิ่งแล้วก็เห็นจุดหนึ่งบนท้องฟ้า

“หือ?”

เขากินหินเพิ่มพลังเหมือนเป็นขนม สายตาจึงดีกว่าคนปกติ ถ้าตั้งใจเพ่งเขาจะมองได้เหมือนกล้องส่องทางไกล ซุงกูมองไปที่จุดนั้น

เหมือนมันจะเป็นขีปนาวุธ มีเครื่องบินรบหลายลำขับตามมัน ปัญหาคือขีปนาวุธที่ว่ากำลังหล่นลงมาจากฟ้า

‘รัฐบาลจะทิ้งโซลแล้วมั้ง’

ซุงกูคิดอย่างนั้นจริงๆ เขาคิดว่ารัฐบาลต้องการจัดการพวกมอนสเตอร์โดยใช้การโจมตีด้วยขีปนาวุธ

แต่ระบบต่อต้านขีปนาวุธยิงขึ้นสกัด ดูเหมือน ICBM ไม่ได้ติดหัวรบเอาไว้เมื่อมันระเบิดออก มีแต่เศษชิ้นส่วนที่ร่วงลงมา

ท่ามกลางเศษซากเหล่านั้น มีคนๆหนึ่งร่วงลงมาด้วยความเร็วสูง

“เหอ?”

คนๆนั้นอยู่ห่างเกินกว่าจะเห็นหน้าตาชัดเจน แต่ดูเหมือนเขากำลังหล่นมาทางซุงกู เมื่อเกือบมาอยู่เหนือซุงกู ปากของซุงกูอ้าค้าง

“ลูก...พี่?”

ขีปนาวุธที่แหวกอากาศลงมาระเบิด แล้วลูกพี่ก็ร่วงลงมาแถมยังไม่ได้ติดร่มชูชีพด้วย

กึง!

เขาหล่นมาเหมือนดาวตก ชายคนนั้นคนเดียวทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนเกิดแผ่นดินไหวรอบตัวพวกเขา ความสนใจของทุกคนพุ่งไปที่ชายคนนั้น

กลางถนนเกิดหลุมบ่อขึ้น คังวูจินเดินออกมาพลางยกมือปัดฝุ่นที่ลอยตรงหน้า ฝุ่นลอยคละคลุ้งไปทั่ว

ซุงกูยันตัวขึ้นนั่งทันทีแล้วขยี้ตาตัวเอง

เป็นคังวูจินจริงๆ

คนที่น่าจะอยู่ตะวันออกกลางมาอยู่ที่นี่?

“ล...ลูกพี่ หรือว่าลูกพี่มากับจรวดเมื่อกี๊?”

“แล้วนายคิดว่าฉันมากับกวางเรนเดียร์หรือไง?”

คังวูจินยิ้ม จากนั้นมองไปที่หมาป่าตัวใหญ่ จูเลียล

“นายสินะที่อาละวาด?”

เขาได้ยินว่ามีคนทำให้เกิดดันเจี้ยนเบรกติดต่อกัน เจ้านี่คือตัวการ?

จูเลียลขั้นสอง แน่นอน พวกเขาเคยเผชิญหน้ากันมาก่อน

เนื้อตัวของจูเลียลเปลี่ยนจากสงบนิ่งเป็นสั่นระริก

สารบัญ                                           บทที่ 101

100 แล้ว \o/ เหลืออีก100 กว่าตอน...