เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 89

บทที่ 89 – มุ่งหน้าสู่จุดจบ (2)


สมาชิกหลักของอลันดาลนั่งล้อมโต๊ะตัวหนึ่งในห้องประธาน พวกเขากำลังทะเลาะกันว่าควรจะซอสเปรี้ยวหวานใส่หมูผัดเลยดีหรือไม่

ในฐานะประธาน คังวูจินมีสิทธิ์เป็นคนตัดสินใจ แต่สถานการณ์เลวร้ายมาถึงขั้นนี้เพราะเขาพูดว่า ‘ฉันไม่สน’

เพราะซุงฮุนยืนกราน พวกเขาจึงตัดสินด้วยเป่ายิ้งฉุบ ฝ่ายเทเลยได้ชัย วูจินที่มองผลเป็นเช่นนี้จึงกระตุ้น ‘เทไปเลย’ ดังนั้นซอสจึงถูกเทใส่จานหมูผัด เรียกเสียงกู่ร้องแห่งชัยชนะจากฝ่ายเทเลยแล้วกิน

วูจินกำลังคนจาจังเมียนตอนที่เห็นมินชานนั่งเฉย เขาพยักหน้าไปทางจานจาจังเมียนของมินชาน

“ทำอะไรอยู่? เส้นจะอืดหมดแล้วนะ”

มินชานแทนที่จะหยิบตะเกียบเขากลับถามเสียงเศร้า

“ท่านประธาน ทำไมถึงทำแบบนี้กับผมเรื่อยเลย?”

“ทำอะไร?”

“ท่านรู้เรื่องข่าวด่วนบน CCB หรือเปล่า?”

“ข่าวอะไร?”

วูจินคนจาจังเมียนเสร็จก็กินคำโต

“เขาว่ารัฐบาลสหรัฐ ไททัน กับอลันดาลกำลังร่วมมือกันชั่วคราวตั้งกลุ่มตอบโต้การก่อการร้าย”

“เหรอ?”

วูจินคีบเนื้อหมูที่ชุ่มไปด้วยซอสเปรี้ยวหวาน เอามาจุ่มซอสถั่วเหลืองแล้วกิน

อืม ร้านนี้ทำอร่อยแฮะ

“คนที่นั่นก็ปากเบาเหมือนกันแฮะ ยังไม่ทันไรก็เป็นข่าว”

“ท่านประธานจะมาทำใจเย็นแบบนี้ไม่ได้นะ”

“อ้าว?มีปัญหาอะไรล่ะ?”

“พวกนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์จนพวกเราทำงานไม่ได้แล้ว”

ตอนนี้จะบอกว่าพนักงานที่อยู่นอกห้องทุกคนกำลังรับโทรศัพท์อยู่ก็ไม่เกินไปเลย

“ก็ถอดสายโทรศัพท์ออกเลย”

“นั่นมัน...”

ตอบอะไรได้ไร้สาระมาก

“ยังไงก็จะตอบปฏิเสธไปอยู่ดีนี่ จะต้องรับโทรศัพท์ไปทำไม?”

“แล้วงานล่ะ...”

“นายบอกไม่ใช่เหรอว่างานไม่เดินแล้ว”

ทำไมท่านประธานเป็นแบบนี้ล่ะ? ได้เข้าเรียนตรรกศาสตร์อะไรมาบ้างไหมเนี่ย?

มินชานอยากเถียง แต่นึกคำเถียงไม่ออก

“แต่...”

“นายรับงานทางโทรศัพท์เหรอ?”

“เปล่า แต่...”

“งั้นก็หยุดใช้โทรศัพท์”

นั่น... แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็...

ถ้าปัญหาคือโทรศัพท์ ไม่รับโทรศัพท์ก็หมดเรื่อง มันใช่เหรอ? มินชานทำใจให้สงบแล้วพูด

“เฮ้อ ท่านประธาน ถ้าเราทำแบบนั้นภาพลักษณ์ของเรา กับความเชื่อถือของกิลด์อื่นๆที่เราติดต่อด้วย...”

วูจินยิ้มเยาะ

“ชื่อเสียงเรายังเลวร้ายไปได้ยิ่งกว่านี้อีกเหรอ?”

“นั่น...”

อ่าฮะ!

ภาพลักษณ์ของบริษัทเรามันก็แย่มาตั้งแต่แรกแล้ว

วูจินเป็นนายของตัวเองตลอดเหนือฟ้าใต้หล้า

เราเป็นกิลด์ที่เก่งที่สุดของเกาหลี เอาแต่ใจที่สุดในเกาหลี

เราเป็นกิลด์ที่จะล่มทันทีถ้าหัวหน้ากิลด์ ที่สามารถเคลียร์ดันเจี้ยน 6 ดาวคนเดียว ไม่อยู่

มินชานมีสีหน้าว่างเปล่า

วูจินพยักหน้าให้ซุงฮุน

“ไปดึงสายโทรศัพท์ออกให้หมด”

“ครับผม”

หลังจากกลายมาเป็นหัวหน้าเลขานุการ ซุงฮุนทำตามคำสั่งของวูจินว่องไวเหมือนถูกไฟไล่จี้ เขาออกจากห้องประธานทันทีแล้วดึงปลั๊กโทรศัพท์ออก

“คราวนี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว นายทำงานได้ตามสบาย”

“...”

“นายไม่จำเป็นต้องตอบสนองทุกอย่างหรอก”

บางครั้ง เมินคนอื่นก็เป็นคำตอบที่ถูกต้อง

วูจินกินหมูผัดเปรี้ยวหวานต่อ

“เฮ้ อาหารร้านนี้อร่อยดี ชื่อร้านอะไรนะ”

“โซมุนกัคครับ”

“ต่อไปก็สั่งจากที่นี่ล่ะ”

“ครับ”

วูซุงฮุนเข้ามาประจบ

“ความสามารถในการจัดการงานของท่านประธานนี่ระดับขงเบ้งเลยนะครับ”

วูจินยิ้มพลางมองซุงฮุนประจบเขา

เดี๋ยวนี้เจ้านี่ทำตัวน่ารักดี เขาบังเอิญได้ยินมาว่าฐานะทางบ้านของซุงฮุนไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงพยายามอย่างหนัก วูจินรู้สึกสงสารขึ้นมาหน่อยๆ

“นาย...ตั้งแต่วันนี้ไปนายได้เงินเดือนเพิ่ม”

“ความเมตตาของท่านประธานกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตเหมือนท้องฟ้าเลยครับ”

ช่างเป็นบริษัทที่เสี่ยงเจ๊งจริงๆ

มินชานถอนหายใจอยู่ในใจ

ขนาดเป็นคำสั่งประหลาดซุงฮุนยังเอ่ยปากชื่นชมได้ อย่างน้อยมินชานก็ตอบสนองแบบคนปกติ

ตู๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือของมินชาน และของพนักงานอีกหลายๆคนดังขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

กระทั่งฮีซอลที่เพิ่งเข้ากิลด์ไม่นานก็ยังมีคนโทรเข้ามือถือของเธอ

สื่อมวลชนทำทุกทางเพื่อจะได้ติดต่อกับคนในกิลด์อลันดาล

“ปิดเครื่องซะ”

“ครับ”

ทุกคนเริ่มปิดโทรศัพท์มือถือ มินชานก็เช่นกัน

“ฮะๆ”

มินชานคิดขึ้นมาได้ตอนปิดเครื่อง

เขายอมแพ้ มาคิดดูดีๆแล้วไม่ใช่เรื่องซับซ้อนเลย พวกเขาไม่ใช่หน่วยงานของรัฐบาล ไม่จำเป็นต้องอธิบายการตัดสินใจของบริษัท

รัฐบาลจะเป็นคนจัดการเอง

เอาล่ะ...

เมื่อจอมือถือดับลง เขารู้สึกว่าความเครียดลดลงไปอย่างรวดเร็ว

แต่ยังมีปัญหาอีกข้อที่ต้องแก้

“ท่านประธาน ท่านจะไปตะวันออกกลางแล้วจะสัมภาษณ์พนักงานใหม่ยังไงล่ะ?”

“ทำไมล่ะ?”

ทำไม...

มินชานจะเป็นคนเลือกพนักงานเข้าหน่วยสนับสนุน แต่วูจินต้องมีส่วนในการเลือกเราส์

“เราไม่รู้ว่าท่านจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าไม่เป็นไปตามกำหนดการจะไม่มีปัญหาเหรอ”

“ไม่น่าจะนานเท่าไหร่หรอก”

ถ้าสามารถปราบปรามการก่อการร้ายได้ในเวลาไม่กี่วัน โลกคงขจัดมันหมดไปแล้ว

“เลือกทีเดียวเลยแล้วกัน”

“อะไร? ทำได้ด้วยเหรอ?”

“ได้ ไปเช่าโรงยิมใหญ่ๆมาสักที่”

วูจินแค่ต้องคัดไอ้พวกที่มีวิญญาณร้ายออก จากนั้นก็เลือกคนที่มีศักยภาพสูง สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถอ่านจากเอกสารได้  เขาต้องสัมภาษณ์โดยใช้ทักษะของตัวเอง

“แล้วเราจะสัมภาษณ์วันไหนครับ?”

“อืม”

วูจินกินจาจังเมียนอีกคำ แล้วหันไปมองฮีซอล เขาวางแผนจะให้ฮีซอลเป็นคนสั่งการ เธอจึงต้องแข็งแกร่งให้ได้ถึงจุดหนึ่ง อย่างน้อยก็ต้องให้ได้แรงค์ B…

“ภายใน 3 อาทิตย์แล้วกัน ก่อนหน้านั้น ฉันอยากให้นายจ้างคนเข้าหน่วยสนับสนุน แล้วก็หาสถานที่สัมภาษณ์เราส์”

“อืม เข้าใจแล้วครับ”

เมื่อได้วิธีจัดการปัญหาใหญ่ มินชานเปิดจาจังเมียนแล้วคน เส้นอืดหมดแล้วจึงผสมกับซอสได้ไม่ดี เห็นอย่างนั้นแล้ววูจินเดาะลิ้น

“เห็นไหม นายน่าจะคนก่อนเส้นอืด”

“ไม่เป็นไร”

ตอนนี้จาจังเมียนไม่ใช่เรื่องสำคัญ

มินชานคนจาจังเมียนพลางถาม

“ไม่ร่วมมือกับไททันหลังจาก 3 อาทิตย์หน้าเลยล่ะ?”

“พูดอะไรของนาย?”

“อ้าว?”

วูจินยิ้ม

“ฉันจะกลับมาก่อนหน้านั้น”

“ท่านหมายถึง...หลังจาก 3 อาทิตย์?”

“ไม่ถึง 3 อาทิตย์หรอก อาทิตย์เดียวก็พอ”

“...”

วูจินไม่ได้หมายถึงจะไปในอีก 3 สัปดาห์ เขาวางแผนจะกลับมาภายใน 3 สัปดาห์...

“แล้วจะไปเมื่อไหร่ครับ?”

“โทรหากิลด์ไททันให้หน่อย บอกให้มารับตอนพวกเขาไปตะวันออกกลาง”

“...”

ใครมาฟังคงนึกว่าวูจินจะเรียกแท็กซี่

แต่มินชานยอมรับ พวกเขาสมควรมารับวูจินจริงๆ

“เข้าใจแล้วครับ”

“งั้นฉันกลับบ้านก่อน”

“ผมไปส่งครับ”

วูซุงฮุน เลขาส่วนตัวของวูจินเสนอตัวทันที

เขาต้องปกป้องวูจินจากนักข่าว

“นายจองดัน 6 ดาวเหมาะๆสำหรับลงพรุ่งนี้ ก่อนเครื่องบินมาฉันอยากสอนพวกนายให้ได้มากที่สุด”

อีกนานกว่าเขาจะกลับจากตะวันออกกลาง วูจินต้องวางพื้นฐานให้ซุงกูกับฮีซอนเพื่อพวกเขาจะได้เคลียร์ดันเจี้ยนกันเอง

“ครับผม”

วูจินกินจาจังเมียนจนหมดแล้วกลับไปเตรียมแผนการฝึกพรุ่งนี้ มินชานเริ่มเขียนอีเมล์ส่งกิลด์ไททัน

***

สำนักงานใหญ่กิลด์ไททัน

หัวหน้ากิลด์เดคอนอดทึ่งกับข้อเสนออันเหลือเชื่อนี้ไม่ได้

‘เขาจะหาและทำลายพวกก่อการร้าย’

การโจมตีด้วยจรวดครั้งก่อนเป็นฝันร้ายของชาวอเมริกา เป็นหายนะจากฝีมือของมนุษย์ด้วยกันเอง บางคนอาจคิดว่าตลก แต่เขาเกลียดพวกก่อการร้ายยิ่งกว่าดันเจี้ยนเบรกที่คาดเดาไม่ได้เสียอีก...

วูจินรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังอัล อัสสาด

ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นฝ่ายชวนเดคอนก่อน เขากำลังจะล้างแค้น เดคอนจะเอาด้วยไหม?

เดคอนเกลียดองค์กรก่อการร้าย แต่มีปัญหาบางข้อที่ทำให้เขาลังเล

‘ธุรกิจของชาวอเมริกาหลายอย่างเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้’

นี่เป็นหนึ่งในเรื่องที่พบระหว่างการตรวจสอบ

เรื่องดันเจี้ยนประดิษฐ์กับรัชโมด พวกเขารู้จากสมาชิกแก๊งที่ถูกจับว่าได้รับการสนับสนุนจากบริษัทแห่งหนึ่ง... ตัวตนของบริษัทนั้นมีแต่หัวหน้าแก๊งที่รู้ น่าเสียดาย เขาถูกฆ่าระหว่างเกิดเหตุ

และพวกนักวิทยาศาสตร์ที่พบในที่เกิดเหตุก็ยืนยันแล้วว่ามีความเกี่ยวข้องกับบริษัทหลายแห่ง ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็เพิ่งอยู่ในขั้นแรกของการประเมินหลักฐาน

การตรวจสอบยังไม่จบ พวกเขาทำไปอย่างเงียบๆ...

แล้วข้อเสนอของวูจินก็มาถึง

ถ้าเคลื่อนไหวอย่างไม่ระวัง ศัตรูจะตัดหางตัวเองแล้วปฏิเสธทุกอย่าง อย่างนั้นพวกเขาจะเอาผิดคนร้ายไม่ได้ ถูกต้องแล้วหรือที่จะสู้กับพวกนั้นซึ่งๆหน้า?

และยังมีอีกเรื่องที่ต้องกังวล

‘รัฐบาลจะเคลื่อนไหวหรือเปล่า’

แน่นอน บริษัทมีสายสัมพันธ์กับบางคนในรัฐบาล บางทีรัฐบาลอาจจะไม่ต้องการตอบโต้พวกก่อการร้ายและสิ่งที่พวกเขาทำจะเสียเปล่า และนี่ยังหมายความว่ากิลด์อลันดาลของเกาหลีจะตรงไปตะวันออกกลางไม่ว่าจะมีใครร่วมมือด้วยหรือไม่

‘แย่ล่ะ’

ถ้ากิลด์ไททันไม่ร่วมด้วย ทางการเงินพวกเขาไม่เสียหาย  แต่พวกเขาจะสูญเสียสิ่งสำคัญที่ประเมินไม่ได้ไป

มันคือชื่อเสียงของกิลด์ และจุดยืนของพวกเขา

ภาพลักษณ์ของพวกเขาคือกิลด์อันดับหนึ่งของอเมริกา เป็นกิลด์ที่ปกป้องอเมริกา และภาพลักษณ์นี้จะเสียหาย

ตอนนี้อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าคำทำนายของสตรีศักดิ์สิทธิ์เป็นจริง ตอนหายนะมาถึงโลกจะกลายเป็นปัญหาร้ายแรง

กิลด์ไททันต้องมีคุณค่าในเชิงสัญลักษณ์

เมื่อหายนะมาถึง คนจะเสียสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ กิลด์ไททันต้องเป็นความหวังและเกราะให้คนเหล่านั้น ดังนั้นเขาต้องยอมรับข้อเสนอของวูจิน

พวกเขาต้องยอมเสี่ยงทำในสิ่งที่รัฐบาลอาจไม่เห็นด้วย และต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็ว...

เดคอนกดปุ่มอินเตอร์คอมหาเลขานุการของเขา

“ติดต่อ CCB”

[ทราบแล้วค่ะ]

เขาจะปล่อยข่าวแล้วดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่ทำตอนนี้ พวกเขาจะไม่อาจนำทางทั้งโลกในตอนเกิดหายนะ

พวกเขามีเหตุผลสมควรที่จะร่วมมือกับวูจิน ชาวอเมริกันต้องการอย่างนี้

รัฐบาลก็ห้ามไม่ได้

เขาไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง แต่อีกไม่นานพวกมันไม่ได้สบายใจแน่

***

หัวหน้ากิลด์ฮวาราง

ช่วงนี้ลีซังโฮอารมณ์ไม่ดีอย่างยิ่ง

ก่อนหน้านี้เขาก็อารมณ์ไม่ดี แต่ตอนนี้ยิ่งเป็นหนัก

เมื่อไหร่ที่เปิดโทรทัศน์ ฟังวิทยุหรือเข้าอินเตอร์เน็ต มันจะเต็มไปด้วยเรื่องของอลันดาล

คังวูจินๆๆ

ทุกอย่างมีแต่เรื่องของเขา แม้แต่ในข่าวซุบซิบนินทา

[สวัสดีค่ะ ดิฉันจุงซูยุนจาก MBS และเรากำลังอยู่ในร้านอาหารจีน ที่นี่เป็นที่เดียวที่ได้คุยกับอลันดาลกิลด์ทางโทรศัพท์ เราจะสัมภาษณ์เจ้าของร้าน]

[อ๋า –ตี๊ด- แบบนี้ลูกค้าก็หนีหมดสิ –ตี๊ด- ไปให้พ้นเลย –ตี๊ด- ]

[ค่ะ สมกับที่เป็นร้านที่ได้คุยกับอลันดาล พวกเขาดูดุร้าย พวกเขา...]

เจ้าของร้านอาหารจีนโกรธที่พวกนักข่าวมารุมรอบร้าน ลีซังโฮปิดโทรทัศน์

“เรื่องไม่เป็นเรื่อง...เฮ้อ...”

ลีซังโฮถอนหายใจ

ช่วงนี้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นโรคประสาท

โลกนี้บ้าไปแล้ว ทุกคนพูดถึงแต่คังวูจิน

“ที่หนึ่งในธุรกิจด้านนี้ พูดบ้าๆ”

องค์กรในตะวันออกกลางที่รับงานสังหารครั้งนั้นไม่ติดต่อเขามานานแล้ว พวกมันเป็นฝ่ายติดต่อเขาและใช้เบอร์ที่ตามรอยไม่ได้ ดังนั้นนอกจากพวกนั้นจะติดต่อมาเองลีซังโฮไม่มีทางติดต่อพวกมันได้เลย

ประธานคิมไม่รับโทรศัพท์จากเขา สมาชิกรัฐสภาเชก็ไม่ยอมพบกับเขา

หลังจากเสียเราส์แรงค์ A หนึ่งเดียว ลียุนฮี อำนาจของกิลด์ฮวารางก็ร่วงลง อิทธิพลของกิลด์อลันดาลกลับพุ่งขึ้นฟ้า

สูงจนเขาไม่กล้าทำอะไรพวกมันลับหลังอีก

เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังบีบล้อมเขา

ในตอนนั้นเอง ควันสีขาวก็มารวมตรงหน้าลีซังโฮกลายเป็นภาพของอะไรอย่างหนึ่ง

“คะ...ใคร นายคือตัวอะไร?”

เขาคือเราส์แรงค์ B แม้จะตกใจแต่ลีซังโฮจ้องศัตรูเขม็ง เขาพอเห็นร่างในควันเลือนราง แต่บอกเพศไม่ถูก ตัวตนอันไม่รู้ที่มาหัวเราะ

[เจ้าอยากล้างแค้นหรือไม่?]

เขาไม่เคยได้ยินคำที่ดังในหัวอยู่นี้มาก่อน แต่เขากลับเข้าใจความหมาย

“นายเป็นใคร?”

[เจ้าไม่อยากแก้แค้นไอ้คนที่ฆ่าลียุนฮีหรือ?]

ไอ้คนที่ฆ่าลียุนฮี...

คนๆนี้รู้อะไร?

“คังวูจิน?”

[คึๆๆ ข้าจะมอบพลังที่จะทำให้เจ้าได้แก้แค้น จงไปยังดันเจี้ยนที่น้องสาวของเจ้าตาย]

“อะไร?”

ทำไมเขาต้องทำตามคำสั่งของใครก็ไม่รู้? ไม่ใช่ มันคืออะไรก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

ลีซังโฮตะโกน ลืมตาขึ้นทันที

“อะไรวะ? ฉันสลบไปเหรอ?”

เขาหมดสติไปเพราะความเครียดเหรอ? ภาพนั้นชัดเจนจนไม่เหมือนฝัน ลีซังโฮงง

ตอนนั้นเอง เขาลืมตาโตเมื่อเห็นดาบวางตรงจุดที่ตัวตนไม่รู้ที่มาปรากฏ

มันคือดาบที่ลียุนฮี น้องของเขาใช้

เขาสำรวจด้ามดาบทันที มันมีตัวย่อของยุนฮีสลักอยู่ทำให้เขาแน่ใจ

“ดะ...ได้ไง?”

น้องสาวของเขาเสียชีวิตในดันเจี้ยน แล้วดาบนี้ยังอยู่ได้อย่างไร ตอนนั้นคังวูจินออกมาคนเดียวไม่ได้เอาของๆน้องสาวเขาออกมาด้วย

หลังจากดันเจี้ยนถูกเคลียร์ ภายในดันเจี้ยนจะถูกรีเซ็ทใหม่

การคงอยู่ของดาบนี้ไม่สอดคล้องกับทฤษฎีเกี่ยวกับดันเจี้ยน

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำที่สิ่งลึกลับนั้นพูด

“แก้แค้น พลัง...”

แสงมันเลื่อมวาบขึ้นในดวงตาลีซังโฮ

สารบัญ                                       บทที่ 90