ทันทีที่เห็นจรวดพุ่งมา วูจินออกวิ่ง
“ฮึบ”
เขาวิ่งไปทางหน้าต่างแทนที่จะหนีไปทางประตู
เพล้ง!
ร่างวูจินกระแทกกระจกหน้าต่างหนาจนแตก เขากระโดดออกจากขอบหน้าต่าง พุ่งตัวไปกลางอากาศ
วูจินกระโดดไปทางจรวด เงาร่างของเขาฝ่าความมืดตามแสงเลเซอร์
จรวดพุ่งมาทางเขาด้วยความเร็วสูง ช่วงเวลาสั้นๆวูจินออกมาจากโรงแรมได้ไม่ไกล ระเบิดจะรุนแรงขนาดไหนกันนะ? เขารับมันในโรงแรมไม่ได้เพราะมีจุงมินชานอยู่ รวมทั้งคนจำนวนมากก็อยู่ในนั้น
ระหว่างวูจินลอยกลางอากาศ เขาต่อยหัวจรวด
ถ้าเปลี่ยนทิศทางของมันได้ก็ดี แต่ถึงไม่ได้ก็ช่าง
ตูม!
พลังงานระเบิดออก เกราะผีที่ห่อหุ้มวูจินไว้เสมอทำงานเร็วกว่าการระเบิด บริเวณที่เกราะหุ้มหนาที่สุดคือกำปั้นของวูจิน มันสร้างเกราะหุ้มหลายๆชั้นป้องกันมือเขาไว้
กึง!
แรงระเบิดถูกเกราะผีกันไว้ เปลวไฟจึงระเบิดขึ้นฟ้า
วูจินรับแรงสะท้อนที่เกิดจากการระเบิด ร่างเขาร่วงลงพื้นเร็วกว่าเดิมหลายเท่า เขาทะยานผ่านตึกอาคารโดยหลบพวกมันได้เฉียดฉิว จากนั้นปะทะเข้ากับถนนจนกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่
คลื่นกระแทกส่งผลให้สัญญาณกันขโมยของรถที่จอดอยู่รอบๆดังระงม
ฝุ่นผงจากถนนที่ถูกทำลายลอยคลุ้ง ท่ามกลางทั้งหมดนั้น วูจินทรงตัวขึ้น
เกราะผีรับแรงระเบิดจากจรวดได้จริง แต่วิญญาณที่เขาเก็บไว้ในเกราะสลายไปกลางคัน แรงปะทะกับพื้นหลังจากนั้นเป็นวูจินรับไว้เอง
“อูย ทำแบบนี้ในอเมริกาก็ได้ด้วยเหรอ?”
วูจินปาดเลือดที่กระอักออกจากปากออก หน้าอกเขาปวด หายใจลำบาก ดูเหมือนซี่โครงจะหัก
“ฮู้ว”
วูจินใช้วิญญาณที่กักขังไว้ไปหมดจึงสกัดวิญญาณมารักษาตัวไม่ได้ เขาไม่อยากฆ่าเอาวิญญาณของคนที่มองออกมาจากหน้าต่างบ้านอย่างแปลกใจ
ถ้าเขาเป็นผู้ไม่ตายของอัลเฟน เขาคงฆ่าไปแล้ว แต่วูจินบนโลกมีทางเลือกอื่น
เขาซื้อโพชั่นจากร้านแลกเปลี่ยนความสำเร็จมาดื่ม
“อืม”
ร่างกายเริ่มฟื้นสภาพ ความเจ็บบรรเทาลงแต่วูจินเริ่มหงุดหงิด
จรวดในอเมริกา... ไอ้บ้าที่ไหนทำวะ?
ฝีมือกิลด์ไททันรวมหัวกับกระทรวงกลาโหม? หรือเป็นองค์กรอื่น?
ใครก็ช่าง นี่มันประกาศสงครามกับเขาชัดๆ ตอนเกาหลีเหนือ เขาโดนระเบิดในที่แคบอย่างสถานีรถไฟใต้ดิน และเขาเกือบไม่รอด ถ้าไม่มีเกราะผีเขาคงตายเปล่า
“ทำไมพวกมันถึงโจมตีฉัน?”
เขารู้ว่าพวกที่โจมตีเขาเป็นคนละพวกกัน แต่ส่วนสำคัญคือพวกมันต่างมุ่งเป้ามาที่เขา นี่เป็นการยืนยันให้เขาแน่ใจว่าคนบนโลกไม่อาจร่วมมือร่วมใจกันต่อต้านทราห์เน็ต
ไม่สิ มันเป็นไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว
เขาไม่ได้พยายามขอความร่วมมือจากทุกคน เขาแค่อยู่ไปตามประสา เขาตัดสินใจแสดงให้คนบนโลกเห็นว่าเขาเป็นคนแบบไหนโดยไม่แยแสสายตาคนอื่น จะสร้างศัตรูบ้างก็ช่าง
ถ้าเขาสร้างศัตรูก็หมายถึงว่าเขาได้สร้างพวกเดียวกันด้วย
วูจินต้องปรับเปลี่ยนแผนอีก
ใครจะรับบทผู้นำปกป้องโลก?
กลุ่มประเทศพัฒนาแล้ว? เราส์ที่ครอบครองพลังไว้? หรือบรรดาประเทศที่มีกำลังทหารเข้มแข็งที่สุด?
ไม่ว่าไอ้เวรที่ไหน ถ้ามีพลังสักหน่อยก็ต้องพยายามฉวยตำแหน่งผู้นำทั้งนั้น
ทราห์เน็ตจะโจมตีเมื่อโลกแบ่งกำลังเป็นฝักฝ่าย
ทราห์เน็ตจะยกกองทัพนับไม่ถ้วนมา ส่วนโลก รอจนขุมพลังต่างๆเริ่มล้มหายถึงจะเริ่มหันมาร่วมกัน
นี่เป็นแบบฉบับที่เขาเจอมาแล้วตอนอยู่อัลเฟน
ตอนที่คังวูจินถูกเรียกตัวไป เป็นช่วงสงครามดุเดือดระหว่างกองทัพพันธมิตรกับกองทัพของทราห์เน็ต
หลายคนตาย ดินแดนกว้างใหญ่ถูกทิ้งร้าง ความเห็นของวูจินไม่มีความหมายในกองทัพพันธมิตร เขาจึงตัดสินใจออกมาสร้างกองทัพของตัวเองท่ามกลางดินแดนรกร้าง
เขาจะสร้างกองทัพบนโลกไปเงียบๆอีกไหม?
ถ้าอยากจะทำพลาดอีกรอบก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลว
“ถ้าโผล่หน้ามาเจอกันตรงๆก็ดีสิ...”
ถ้าเป็นแบบนั้นวูจินจะได้เอาพวกมันมาเป็นตัวอย่างให้โลกรู้ซึ้งว่าเขาเป็นคนแบบไหน
เขาไม่สนว่าจะทำให้คนกลัวเขาหรือเปล่า
ศัตรูที่โหดร้ายกว่าเขาอยู่ตรงหน้า โลกต้องร่วมมือกัน วูจินจะเป็นคนนำโลกต่อต้านทราห์เน็ต อย่างน้อยเขาต้องมีตัวตนมากพอให้คนรับฟังเขา
เพื่อเป้าหมายนี้เขาไม่สนว่าตัวเองจะมีชื่อเสียงเลวร้ายขนาดไหน
ปัญหาคือ...
“มันเร็วไป...”
เหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นเร็วกว่าที่วูจินคาดไว้
เขาไม่ได้ทำตัวเรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการสร้างศัตรู ที่เขาทำคือเผยตัวตนแท้จริงของตัวเอง
แล้วไอ้ฉลาดน้อยที่ไหนถึงอยากรีบจัดการเขานัก?
ปับๆๆๆ
วูจินเงยหน้า เฮลิคอปเตอร์ลอยลำกลางอากาศห่างไปไกลกำลังบินจากไป
“บิบิ ตาม”
[ได้จ้า]
เกิดควันดำ บิบิลอยตามลมไปถึงใต้ฮ.แล้วเปลี่ยนกลับเป็นแมวเกาะไว้แน่น
“เฮ้อ ไปดูหน้าไอ้เวรพวกนั้นหน่อยดีไหม?”
วูจินวางกาเกบิไว้กับคนยิงเลเซอร์ เขาเดินไปทางที่ๆมีพลังของกาเกบิอยู่
***
“ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์ ประธานกิลด์อลันดาล คุณคังวูจินมาถึงสนามบินแล้วค่ะ”
คำพูดของมิสซิสฮามิลตันทำให้เมโลดี้สะดุ้ง
‘ทำไมพอได้ยินชื่อคนเกาหลีคังวูจินแล้วต้องตกใจขนาดนั้นนะ?’
ฮามิลตันสงสัยว่าคนจากอัลเฟนอย่างเมโลดี้มารู้จักคนเกาหลีได้อย่างไร และเธอก็สงสัยว่าทำไมเมโลดี้ต้องตกใจทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนี้ แต่เธอถามไม่ได้
ฮามิลตันเป็นสาวกของอาเรีย เมโลดี้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์คนสำคัญ
“แน่ใจนะว่าเราไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้เขาไม่พอใจ?”
“ไม่ค่ะ ดิฉันขอให้ทางกิลด์ไททันพาเขาไปโรงแรมโดยดูแลเป็นพิเศษ”
“...”
เมโลดี้เม้มปากไม่ให้สั่น
เมื่อนึกว่าพวกเขาจะต้องเจอกัน เมโลดี้อดตัวสั่นไม่ได้ วูจินคงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่เลยมาหาเธอ
เธอหลบไม่ได้ วิธีเดียวคือเจอกันตรงๆ แต่เธอก็อดกลัวไม่ได้
ไม่นะ เธอต้องเป็นคนไปหาเขาก่อนไม่ใช่เหรอ?
เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน ถ้าเธอไม่ไปทักทายเขาก่อนเขาอาจจะโกรธก็ได้?
‘ถ้าเป็นเขาก็อาจเป็นไปได้’
สตรีศักดิ์สิทธิ์ลุกพรวดขึ้น
“เขาพักที่ไหน?”
“อะไรคะ?”
ฮามิลตันตกใจมาก เมโลดี้เป็นบุคคลสำคัญรองจากเทพีอาเรีย คังวูจินคู่ควรเหรอ?
“ฉันต้องไปหาเขา”
“...ฉันจะไปเตรียมอัศวินศักดิ์สิทธิ์ค่ะ”
ธุระของสตรีศักดิ์สิทธิ์ส่วนใหญ่จัดการเสร็จในโบสท์อาเรียในสำนักงานใหญ่ของกิลด์ไททัน แต่บางครั้งเธอต้องจัดงานข้างนอก จึงมีอัศวินศักดิ์สิทธิ์คุ้มกัน
อัศวินศักดิ์สิทธิ์ทั่วไปมีความสามารถระดับเราส์แรงค์ B ขึ้นไป ผู้คุ้มกันของเธอเป็นกลุ่มที่เข้มแข็งที่สุดในโลก
“ถือเป็นเกียรติของผมที่ได้ติดตามท่านครับ สตรีศักดิ์สิทธิ์”
“ผมขออาสารับใช้ท่านครับ”
อัศวินศักดิ์สิทธิ์แย่งกันอาสา อัศวินสิบคนถูกเลือกออกมา
พวกเขาร่วมทางกับเมโลดี้มุ่งหน้าไปที่โรงแรมที่คังวูจินพัก
มีรถ 3 คัน สตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่ในรถคันที่สอง เจมส์นั่งข้างเธอ
สตรีศักดิ์สิทธิ์รักษาโรคที่ไม่มีทางรักษาให้ลูกสาวของเขา หลังจากได้เจอปาฏิหาริย์เข้ากับตัว เจมส์กลายเป็นสาวกที่เคร่งครัดที่สุดคนหนึ่งของโบสถ์อาเรีย
เขาเคยเป็นเราส์แรงค์ A ตัวแทนของกิลด์ไททัน แต่ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าอัศวินศักดิ์สิทธิ์
“ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์กังวลเรื่องอะไรอยู่หรือครับ?”
“ไม่มีอะไร”
ความกระวนกระวายใจฉายชัดในดวงตาสตรีศักดิ์สิทธิ์ เจมส์ไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ที่เขาเคยเห็นปลอดโปร่งเยือกเย็นอยู่เสมอ เหมือนนางฟ้าจากสวรรค์ งดงาม องอาจสมเป็นตัวแทนของเทพธิดา
“เฮ้อ ฉันไม่เป็นไร โปรดอย่ากังวลเรื่องฉันเลย”
“ครับ”
เมื่อเห็นเมโลดี้กระสับกระส่าย เจมส์ตัดสินใจจะตั้งใจคุ้มกันเธอให้ดี
ขณะพวกเขามุ่งหน้าไปทางโรงแรมรถก็หยุดวิ่ง
“เกิดอะไรขึ้น?”
“รอสักครู่ครับ...”
เจมส์แตะเครื่องฟังที่หูแล้วพูด
“มีอะไร?”
[ซ่า มีระเบิดใกล้ๆ]
“อะไรนะ?”
เจมส์มองผ่านที่นั่งคนขับ เขาเห็นภาพเมืองข้างหน้า มีควันสีหนาลอยเหนือเมือง นี่เป็นเหตุการณ์ไม่ปกติ
ที่หน้าต่างรถสั่นเมื่อกี๊เป็นผลสะท้อนจากการระเบิดเหรอ?
“ดูเหมือนจะมีการก่อการร้าย เพื่อความปลอดภัยของท่านเราต้องกลับแล้วครับ”
“...”
สตรีศักดิ์สิทธิ์ส่ายศีรษะ
เขากำลังอาละวาดเหรอ? เธอควรไปดูไหมนะว่าเกิดอะไรขึ้น?
“ฉันต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เราต้องกลับครับ ผมจะรายงานท่านหลังจากหาข้อมูลได้แล้ว”
“...”
สตรีศักดิ์สิทธิ์เงียบ เจมส์สั่งการคนในทีม
“เราจะกลับโบสถ์ นิค พาเด็กๆไปดูว่าเรื่องอะไร”
[ทราบแล้ว]
รถสองคันเลี้ยวกลับ คันสุดท้ายมุ่งหน้าไปยังที่เกิดระเบิด
***
นิคยืนเบื้องหน้าหลุมขนาดใหญ่
“อุกกาบาตตกตรงนี้เหรอไงเนี่ย?”
มองไปรอบๆ แรงกระแทกไม่ทำให้ตึกหลังไหนถล่ม แต่รอยแตกตามกำแพงและรถที่เสียหายมีไม่น้อย แล้วยังหลุมใหญ่นี่อีก
หนึ่งในสมาชิกทีมที่ถูกส่งดูลาดเลากลับมา
“นายคงไม่เชื่อ แต่มีคนหล่นมาตรงนั้น มีพยานเห็นเยอะ”
“ศพล่ะ?”
จิมมี่ยักไหล่
“ไม่ตาย พยานบอกว่าเขาเดินออกไปเฉยๆ”
“ล้อเล่นเหรอจิมมี่ ไม่พูดซะเลยล่ะว่ามีเทอร์มิเนเตอร์มา? เจอแรงปะทะที่ทำให้เกิดคลื่นกระแทกระดับนี้เข้าไปนายรอดเหรอ?”
“ใครจะรู้ ถ้าเป็นเราส์สายกายภาพก็อาจเป็นไปได้”
“ฮืม”
ที่เขาพูดก็มีเหตุผล ถ้าเป็นเราส์สายเวทย์คงตายเพราะถูกยิง แต่กระสุนทะลุผิวของเราส์สายกายภาพไม่ได้ด้วยซ้ำ เราส์หลายคนมีผิวเหล็กกายเหล็ก
อย่างน้อยต้องเป็นเราส์สายกายภาพแรงค์ B ขึ้นไปถึงจะรอด เราส์สายป้องกันหล่นมาจากฟ้าเหรอ?
เพราะอะไรล่ะ?
เสียงใบพัดทำให้นิคเงยหน้าขึ้น เขาเห็นเฮลิคอปเตอร์รายงานข่าวบนฟ้า เมื่อมองรอบๆก็เห็นนักข่าวกำลังถ่ายรูป
“กลับเถอะ”
“แบบนี้เหรอ? แล้วเรื่องตรวจสอบล่ะ?”
“เดี๋ยวข่าวก็บอกเอง”
จิมมี่หัวเราะลั่นเมื่อนิคตอบง่ายๆ
“ก็ได้ กลับกันเถอะ”
อัศวินศักดิ์สิทธิ์มุ่งหน้ากลับโบสถ์
***
หน้าห้องพักของคังวูจิน
“โอย ขอร้องล่ะ”
จุงมินชานยืนหลังพนักงานที่กำลังใช้มาสเตอร์คีย์เปิดประตูห้องพัก เขาขยับเท้าไปมาอย่างร้อนใจ ตอนเขาอาบน้ำอยู่ตึกก็สั่นและเขาได้ยินเสียงระเบิด
มันสั่นเหมือนเกิดแผ่นดินไหว
สิ่งแรกที่มินชานนึกถึงคือคังวูจิน
เขารีบมาที่ห้องวูจินทันที แต่ประตูล็อกไว้ และยังไม่มีเสียงตอบจากในห้อง ด้วยเหตุนี้มินชานจึงรีบไปตามพนักงานทันที
“โอย ท่านประธาน ขอร้องล่ะ”
เมื่อประตูเปิดออก มินชานเห็นด้านในเป็นห้องมืด
เมื่อเปิดไฟ ลมที่พัดเข้ามาในห้องทำให้จุงมินชานตัวชาวาบ
“อา”
มินชานมองหน้าต่างพังด้วยท่าทีสิ้นหวัง
“ท่านประธาน”
เขารู้สึกคับแค้น ตอนได้ยินเสียงระเบิดเขาคาดเดาว่าเกิดอะไรขึ้น
‘ท่านประธานเป็นคนทำ’
จุงมินชานมองไปนอกหน้าต่าง จากนั้นมองหาทั่วห้อง แต่ไม่เจอคังวูจิน
“เฮ้อ”
ท่านประธานมาก่อการร้ายในประเทศอเมริกาเหรอ? ถึงเป็นเขาก็ตามแก้ปัญหาไม่ไหวหรอกนะ
ไหนบอกว่าจะไม่ก่อเรื่องไง...
มินชานทรุดลงต่อหน้ากระเป๋าเดินทางที่ถูกรื้อของวูจิน
ขอบคุณครับ
ตอบลบอากาศเปลี่ยนรักษาสุขภาพนะครับ
รักษาสุขภาพเช่นกันค่ะ ^^ หนาวอีกแล้ว
ลบ