บทที่ 67 – ความคิดของวีรบุรุษ
ตอนนี้เป็นเวลาเย็น พนักงานเข้าใหม่ส่วนใหญ่เลิกงานไปแล้ว พนักงานที่ยังอยู่ในออฟฟิศก็ถูกบอกให้เลิกงานได้ ช่วงนี้งานยุ่ง สมาชิกแรกก่อตั้งจึงยังไม่ได้กินข้าวเย็น พวกเขาตัดสินใจออกไปกินข้าวเย็นพร้อมทั้งร่วมดื่มกัน
“ย่า!”
“โอ๊ะ หลานมาเหรอ?”
ย่าของเพื่อนยังอยู่ที่ชานเมืองเช่นเดิม ซุงกูช่วยงานที่ร้านเหมือนเป็นร้านตัวเอง เขาเริ่มจัดวางจานกับข้าวบนโต๊ะ พวกเขาเป็นลูกค้ากลุ่มเดียวในร้านอาหารเก่าๆนี้ บรรยากาศจึงผ่อนคลาย
จุงมินชานเอ่ยปากเป็นคนแรก
“ท่านประธานแน่ใจเหรอว่าไม่ไป?”
“ฉันไม่ไป ถามทำไมอยู่ได้?”
เขาถามเพราะโทรศัพท์เขาร้อนจะแย่แล้ว
จุงมินชานเป็นคนจัดการธุระข้างนอก โทรศัพท์มือถือเขาจึงสั่นตลอด
“ท่านประธานมีนัดกับประธานาธิบดีไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันไม่เคยสัญญาว่าจะไป พวกเขาตัดสินใจกันเอง ฉันต้องตอบรับคำเชิญเหรอ?”
“แต่เขาจะให้รางวัลด้วยนี่?”
“ฉันไม่อยากได้รางวัล บอกพวกเขาว่าไม่ต้องโทรแล้ว”
“แต่ว่า...”
วูจินขมวดคิ้ว
“เออ ไปก็ไป ถ้าอยากให้รางวัลนักฉันก็...”
“มะ..ไม่ ผมปฏิเสธไปดีกว่า”
จุงมินชานมองโทรศัพท์ของเขาที่ตั้งโหมดเงียบไว้
[สายที่ไม่ได้รับ 27 สาย ข้อความใหม่ 128 ข้อความ]
อืม ไม่ส่งวูจินไปอาจดีกว่า เขาอาจก่อเรื่องอีก มินชานออกไปคุยโทรศัพท์ วูซุงฮุนหัวเราะพยายามคลี่คลายบรรยากาศ
“ฮ่าๆๆ เล่าเรื่องที่พย็องยังให้ฟังหน่อยสิครับ ตำนานผู้กล้าของท่านประธานน่ะ ตำนาน”
“ก็ไม่มีอะไรมาก”
“เอ๋ ไม่เอาสิครับ เล่าให้ฟังหน่อย”
ตำนานผู้กล้า...
“ไม่มีหรอกตำนาน แค่เข้าดันเจี้ยน ออกมาลงโทษคนที่อยากลองของ แล้วก็กลับ”
“ฮ่าๆๆ เรากลัวกันว่าท่านประธานจะไปฆ่าคิมจองอึน”
“อ้อ ฉันก็กะอยู่ แต่ตัดสินใจปล่อยเขา”
“...”
“เขาบอกว่าเป็นแฟนฉัน”
“...”
เขากะ... แล้วคิมจองอึนเป็นแฟนเขา... ซุงฮุนกับเฮมินหน้าแข็งค้าง
จากนั้นซุงกูก็เอาเครื่องในวัวมา มินชานคุยโทรศัพท์เสร็จก็กลับมานั่งที่
“ตกลงกันได้แล้ว ท่านประธานต้องตอบรับคำเชิญของชองวาแดหลังจากกลับจากอเมริกานะ” (ชองวาแด – ทำเนียบประธานาธิบดีเกาหลีใต้)
“อืม อย่างนั้นก็ได้”
วูจินตอบแบบขอไปที จากนั้นหันไปสนใจเครื่องในที่วางบนกระทะร้อน
ฉ่า
“เฮ้ เครื่องในที่นี่ยอดเยี่ยม กินกับโซจูแล้วสุดยอดเลย”
มองวูจินเช็ดปาก เฮมินกับซุงฮุนสบตากัน เฮมินขยิบตายิกๆ ซุงฮุนสูดลมหายใจแล้วถาม
“แล้ว...ทำไมท่านประธานถึงจะฆ่าคิมจองอึนล่ะครับ?”
“อ้อ มีไอ้บ้าเอาระเบิดเข้ามาในดันเจี้ยน ฉันนึกว่าคิมจองอึนเป็นคนสั่งเลยจะลงโทษเขา”
“...”
เขากลับมาได้ทั้งๆที่เจอระเบิดพลีชีพเข้าไป?
วูจินพูดหน้าตาเฉย ซุงกูถือคีมค้าง วูจินเลยใช้ตะเกียบพลิกเครื่องในเอง
“เฮ้ยซุงกู ไหม้แล้ว”
“ครับ? อ้อ ครับๆ”
ซุงกูเริ่มปรุงเครื่องในต่อ
ฉ่าๆ
“ฮ้า น่ากินแฮะ”
วูจินเปิดขวดเหล้าโซจูเมื่อเห็นเครื่องในเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล ขวดเหล้ายื่นไปข้างหน้า มินชานยกแก้วขึ้น
“ใครตายเรอะ? ทำไมบรรยากาศมันซึมเศร้านักล่ะ นี่เป็นงานเลี้ยงแรกของบริษัทเรานะ”
“ไม่..มีอะไรครับ”
อาจเป็นเพราะวูจินพูดเรื่องฆ่าคนได้หน้าตาเฉย
พวกเขาไม่รู้ว่าท่านประธานเป็นคนอย่างไร พวกเขาพยายามรวมชายตรงหน้าเข้ากับคนในจินตนาการของพวกเขา ถ้าไม่นับเรื่องนี้ งานเลี้ยงของบริษัทก็ถือว่าดำเนินไปได้ดี
ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นงานเลี้ยงแรกของกิลด์อลันดาล
วูจินเทเหล้าให้สมาชิกแรกก่อตั้งทุกคน จากนั้นเทให้ตัวเอง
“พวกนายลำบากมามากทีเดียว หวังว่าอนาคตจะลำบากได้ยิ่งกว่านี้นะ”
“...”
ช่างเป็นคำกล่าวที่... ซุงฮุนรับมุก เขาตะโกน
“ขอบคุณความพยายามของทุกท่าน”
หลังจากดื่มเหล้าลงไป วูจินจุ่มเครื่องในลงถ้วยซอส จากนั้นเอาเข้าปาก
อา นี่ล่ะ
วูจินตั้งต้นกินจริงๆจังๆ เขาเตรียมใบงามาห่อกินกับเนื้อ ทุกคนมองรอบๆแบบแปลกๆ จากนั้นขยิบตาให้วูซุงฮุน วูซุงฮุนฝืนหัวเราะ
“ฮ่าๆๆ ท่านประธานรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ใครดังกว่าท่าน”
วูจินเป็นชื่อที่ถูกค้นหามากที่สุดในเกาหลี แต่ ถ้ามองไปต่างประเทศ มีอีกคนที่มีชื่อเสียงมากกว่าเขา
วูซุงฮุนให้วูจินดูรูปที่เขาทำเป็นวอลเปเปอร์ในโทรศัพท์ของเขา
“ผู้หญิงคนนี้ชื่อเมโลดี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ของโบสถ์อาเรีย ผมไม่แน่ใจว่าแหกตาหรือเปล่า แต่วิดีโอนั่นมหัศจรรย์จริงๆ ไม่รู้ว่าเทพีของเธอมีจริงหรือเปล่า...”
“ไม่ได้แหกตา นั่นของจริง”
“หืม? ทำไมท่านประธานรู้?”
“หือ? ฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้น”
“อะไรนะครับ?”
วูซุงฮุนประหลาดใจ ส่วนจุงมินชานมีสีหน้าเคร่งเครียด เมโลดี้คือมนุษย์คนแรกที่ออกมาจากดันเจี้ยน
“เธอเป็นมนุษย์คนแรกที่ถูกพบในดันเจี้ยน ว่ากันว่าระดับของเธออย่างต่ำคือแรงค์ S ...ท่านประธานรู้จักเธอจริงเหรอ?”
“อืม รู้จัก คิดว่าทำไมฉันถึงจะไปอเมริกาล่ะ? ฉันมีเรื่องจะถามเธอนั่นไง”
“...”
ไม่รู้เลย พวกเขาคิดว่าวูจินไปอเมริกาเพื่อร่วมงานประชุมของกิลด์ไททัน ตอนนี้กลายเป็นเขาเป็นคนรู้จักของสตรีศักดิ์สิทธ์เมโลดี้...
“ท่านประธานเกี่ยวข้องยังไงกับเธอ?”
วูจินดื่มหมดไปอีกแก้ว จากนั้นเอาเครื่องในพันใบงาคำโตเข้าปาก ทุกคนรอคำตอบ แต่วูจินลิ้มรสอาหารอย่างสบายใจ
วูจินเคี้ยวอยู่นานแล้วกลืน จิบเหล้าอีก
“มีดาวดวงหนึ่งชื่ออัลเฟน”
ท่านประธานสนใจเรื่องดวงดาวและจักรวาลเหรอ? ทุกคนฟังเงียบๆ วูจินพูดต่อ
“ฉันหายสาบสูญไปเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนนั้นฉันถูกอัญเชิญไปที่ดาวอัลเฟน”
“...”
ทุกคนเงียบเมื่อได้ยินคำเล่าน่าตกใจของวูจิน วูซุงฮุนดูสถานการณ์แล้วหัวเราะเบาๆ
“ฮะๆ ตลกของท่านประธานมันลึกซึ้งไปนิด กว่าผมจะเข้าใจ”
“ฉันไม่ได้เล่าเรื่องตลก เงียบ”
“ครับ...”
ซุงฮุนห่อไหล่ ทุกคนตั้งใจฟังวูจินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกอัญเชิญไปที่นั่น ฉันดิ้นรนเอาตัวรอดอยู่ 20 ปี ฉันรอดและได้กลับโลก แต่ที่นี่เพิ่งผ่านไป 5 ปี”
“เหมือนเวลาในดันเจี้ยนเลย...”
“ใช่ เมื่อฉันกลับมา โลกเปลี่ยนไปมาก มีดันเจี้ยนเกิดที่นี่”
ทุกคนสับสนเมื่อได้ฟังความจริงจากปากวูจิน ควรจะเชื่อหรือไม่เชื่อ?
นี่คือความลับของพลังน่าเหลือเชื่อของวูจินหรือ?
“ฉันไม่รู้ว่าเธอทำได้ยังไง แต่เมโลดี้อาจจะมาที่นี่ด้วยวิธีเดียวกับที่ฉันใช้ ไม่รู้สิ เพราะงั้นฉันเลยจะไปถามเธอ”
“...”
เพราะได้ฟังเรื่องน่าเหลือเชื่อหรือเปล่า? แต่ไม่มีใครกล้าพูด ซุงกูถามเกร็งๆ
“ลูกพี่... แน่ใจหรือครับว่าควรบอกเรื่องสำคัญแบบนี้กับพวกเรา”
เราส์คังวูจิน ปรากฏตัวเหมือนดาวตก ความเป็นมาของเขาถูกคาดเดาไปต่างๆนานา และทุกคนต่างสงสัยว่าเขาไปอยู่ที่ไหนระหว่างที่หายตัวไป 5 ปี ไม่มีใครรู้คำตอบ
“แล้วทำไมฉันต้องปิด?”
“...”
มีดันเจี้ยน มีมอนสเตอร์ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็โผล่มาแล้ว เขาจะปิดเรื่องตัวเองไปทำไม? วูจินไม่คิดมาก จะช้าหรือเร็วเรื่องของเขาก็ต้องมีคนรู้
เขาพูดเรื่องนี้กับคนในครอบครัวอลันดาลของเขาไว้ก่อน เพราะอยากให้พวกเขาเตรียมตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“แล้วที่ดาวนั่น ท่านประธานเกี่ยวข้องกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ยังไง?”
“เมโลดี้น่ะเหรอ?”
วูจินยิ้มพลางนึกถึงเรื่องเก่าๆ มันซับซ้อนจริงๆ
“เพื่อนล่ะมั้ง เพื่อนคนหนึ่ง”
***
โบสถ์อาเรีย สำนักงานใหญ่กิลด์ไททัน
เมโลดี้ สตรีศักดิ์สิทธิ์ยืมพลังของเทพีในการสื่อสารกับคนอื่น
เธอเพิ่งจะสื่อสารกับสาวกได้เมื่อเร็วๆนี้ แต่ความสามารถในการเรียนภาษาของเธอเรียกได้ว่าเหนือธรรมดา ตอนนี้เธอสามารถสื่อสารทางจิตได้โดยใช้ภาษาอังกฤษอย่างสมบูรณ์แบบ
ทุกคนคิดว่าเธอเป็นใบ้ และต้องประหลาดใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเพราะของเธอ
“อะ...อะไรกัน?”
“คะ? เกิดอะไรขึ้นคะ ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์?”
สตรีศักดิ์สิทธิ์งามสง่าอยู่เสมอ บางครั้งก็เย่อหยิ่ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฮามิลตันเห็นสีหน้าของสตรีศักดิ์สิทธิ์เปลี่ยน แสดงว่าเธอกำลังตกใจจริงๆ
ช่วงนี้สตรีศักดิ์สิทธิ์เริ่มฝึกใช้คอมพิวเตอร์ มิสซิสฮามิลตันเดินไปมองหน้าจอ มันมีรูปของเราส์ชาวเกาหลีชื่อคังวูจิน
“คุณคัง”
“คุณคัง? เธอหาข้อมูลของชายคนนี้อีกได้ไหม?”
“ได้สิคะ”
ฮามิลตันคุ้นเคยกับการใช้คอมพิวเตอร์ เธอใช้ชื่อของคังวูจินเป็นคำหลัก ดึงบทความที่มีข้อมูลเกี่ยวกับคังวูจินขึ้นมาให้เมโลดี้ดู
เมโลดี้อ่านช้าๆ ประกายตาสั่นไหว ฮามิลตันที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกได้ว่าเธอหวั่นไหว เมโลดี้นิ่งเสมอ จนฮามิลตันสงสัยว่าเธอเป็นคนจริงๆหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอกำลังหวั่นไหวมาก
“สตรีศักดิ์สิทธิ์ ท่านไม่เป็นอะไรนะคะ?”
“เป็นไปได้อย่างไร...เขา...เป็นเขา...”
“คะ? ท่านรู้จักคนๆนี้เหรอ?”
เมโลดี้หน้าซีด
รู้จัก เธอจะไม่รู้จักได้อย่างไร? เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในอัลเฟน
“เนโครแมนเซอร์ผู้ล้างบาง... ทำไมเขาอยู่ที่นี่...”
เมโลดี้ตัวสั่นเหมือนเห็นหนังสยองขวัญ
“ท่าน...ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์ ใจเย็นๆค่ะ”
ฮามิลตันรีบปิดจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังแสดงภาพของวูจิน ผ่านไป 10 นาที เมโลดี้จึงสงบใจได้พอจะขอร้องฮามิลตัน
“คุณตรวจสอบเรื่องของคนนี้เพิ่มอีกได้ไหม?”
“แน่นอนค่ะ”
ฮามิลตันหาข้อมูลเพิ่ม ระหว่างนั้นเมโลดี้มองออกไปข้างนอกหน้าต่างเพื่อสงบจิตใจ โบสถ์อาเรียอยู่บนตึกสูง
เห็นเมืองแมนฮัตตันในทันที ขณะเธอมองภาพของเมืองที่ทอดไปเบื้องหน้า เธอตัวสั่น
‘นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ไม่ตายจะอยู่ที่นี่’
เมื่อเขาหายตัวไป สถานการณ์ในอัลเฟนก็พลิกผัน เมื่อกองทัพผีดิบของเขาหายไป ทราเน็ตก็เข้ามาครอบครองดินแดนที่เคยเป็นของผู้ไม่ตาย สมดุลอำนาจเสียไปอย่างรวดเร็ว
ทุกคนคาดว่าผู้ไม่ตายได้ตายไปแล้ว ไม่เช่นนั้นแล้วจู่ๆเขาจะหายตัวไปได้อย่างไร?
โลกเป็นสถานที่ๆมหัศจรรย์
พลังมานาที่นี่ต่ำ ดังนั้นจึงมีเราส์ไม่มากนัก ซ้ำความสามารถก็เทียบกับที่อัลเฟนไม่ได้ แต่ที่นี่มีทหารมีอาวุธทรงพลังมากกว่า
พวกเขาใช้เวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมงในการกำจัดมอนสเตอร์ที่ออกมาจากดันเจี้ยนเบรก พวกเขามีพลังทำลายล้างสูง
ยิ่งกว่านั้นข้อมูลข่าวสารยังเผยแพร่ไปอย่างรวดเร็ว พลังสื่อสารของเธอเทียบไม่ได้ เธอจึงทึ่งมาก
เทียบกับที่อัลเฟน ที่นี่มีดินแดนประเทศเยอะกว่าแต่ผู้คนกลับเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมากกว่า เป็นเพราะการสื่อสารที่เป็นไปอย่างราบรื่น
เรื่องนี้ต้องยกให้เป็นความดีของอินเตอร์เน็ต มันทำให้ได้รู้ว่าประเทศอื่นๆกำลังทำอะไรอยู่แม้จะอยู่ห่างกันมาก
“มะ...ไม่จริง!”
“อะไรเหรอคะ?”
เมโลดี้มองฮามิลตัน
“เธอคิดว่าเรื่องของฉันจะเป็นข่าวในเกาหลีใต้หรือเปล่า?”
“แน่นอนค่ะ ตอนนี้คุณเป็นบุคคลมีชื่อเสียงที่สุดในโลก”
“...”
สตรีศักดิ์สิทธิ์หน้าซีด
ทำอย่างไรดีล่ะ? หนีดีไหม? ล้มเลิกแผนการ? ถ้าผู้ไม่ตายรู้... บางทีเขาอาจยังไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่?
“อ๊ะ เจอแล้วค่ะ คุณคังเป็นหัวหน้ากิลด์อลันดาล เขาจะเข้าร่วมการประชุมที่จะถึงนี้”
อลันดาล อลันดาล... นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินชื่อต้องสาปของอาณาจักรผีดิบอีกครั้งที่นี่
‘จบสิ้นแล้ว’
สตรีศักดิ์สิทธิ์เมโลดี้สิ้นหวัง
เธอแน่ใจว่าผู้ไม่ตายรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ เธอหนีไปไหนไม่ได้และไม่มีที่ไหนให้เธอซ่อนตัว
สารบัญ บทที่ 68
มีลุ้นจะเกิดอะไรขึ้นรอคอยด้วยใจระทึกๆๆๆ
ตอบลบโปรดติดตามตอนต่อไป ^w^
ลบเพื่อนหรือทาสเอ็งเอาดีๆ😂😂😂
ตอบลบ