บทที่ 65 – ผลได้ที่เกินคาด
บรรยากาศหนักอึ้ง เมื่อวูจินก้าวออกจากทางเข้าหนึ่งก้าว บรรดาทหารถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างลังเล
“บอกให้ไอ้หมูออกมา”
“...”
จากคำพูดของวูจิน ทหารเกาหลีเหนือ,ทีมเจรจาของเกาหลีใต้และนักข่าวต่างชาติต่างนึกถึงคนๆเดียวกัน
ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังรู้สึกช็อกกับน้ำเสียงเชื่อมั่นของเขา
ที่วูจินพูดไปก็คือการประกาศสงครามดีๆนี่เอง แถมเขายังพูดตอนอยู่ใจกลางเกาหลีเหนือด้วย
“ถ้ามันไม่ออกมา ฉันไปหาเองแล้วกัน”
วูจินก้าวเท้าต่อ พวกทหารเข้ามาขวางไว้ สายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสายตาเฉยชาของวูจินก็ดูดกลืนความหวาดกลัวนั้นเข้าไป
วูจินกำลังจะลงมือแต่แล้วแมวตัวหนึ่งก็กระโดดออกมาจากด้านหลังเขา
“เฮ้อ เจ้านายเอาแต่จะใช้แรงอย่างเดียวเลยเมี้ยว”
บิบิยืนข้างหน้าวูจิน ตวัดอุ้งมือน่ารัก ตัวบิบิสั่นวูบแล้วกลีบดอกไม้สีดำก็กระจายตกใส่คนแถวนั้นเหมือนหิมะ
“เอื่อ”
ทหารและนักข่าวค่อยๆหลับตาแล้วทรุดลงกับพื้น
“ไม่เห็นจำเป็นเลย”
“เมี้ยว แบบนี้ดีกว่า ถ้าถูกฟ้องเพราะฆ่าอย่างไร้เหตุผลจะทำไงเมี้ยว ที่นี่คือโลก โลกนะเมี้ยว หยุดทำให้กลายเป็นเรื่องยุ่งยากเลยเมี้ยว”
อืม ถ้าเขาฆ่าทุกคนที่นี่คงไม่แค่ถูกฟ้องแน่... เพราะดูโทรทัศน์มากหรือเปล่า? บิบิถึงได้รู้เรื่องสังคมโลกมากกว่าเขา
ถ้าเลี่ยงเรื่องน่ารำคาญได้เขาก็ไม่ค้าน วูจินไม่ได้อยากฆ่าไม่เลือกหน้า เขาแค่อยากฆ่าคนที่กล้าสั่งให้คนอื่นมาระเบิดตัวเองใส่เขา
ถ้าได้เอาวิญญาณของมันคนนั้นมาเคี้ยวเล่นเขาคงใจเย็นลงได้
วูจินตั้งใจจะเดินผ่านคนที่หลับไป แต่ไม่ใช่ทุกคนที่หลับด้วยมนตร์ของบิบิ พวกเราส์มีความต้านทานเวทย์มนตร์
“เฮ้ย ไอ้ทุเรศ แกนึกว่าจะมารังแกสาธารณรัฐเราได้ง่ายๆเหรอ?”
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่น่าให้ไอ้คนจากเกาหลีใต้มาเลย”
คนเหล่านี้เป็นสมาชิกหน่วยรบพลังพิเศษของเกาหลีเหนือ พวกเขาแฝงตัวเข้ามาในกลุ่มทหารตามคำสั่งของรีพยังกาน
...
มีแรงค์ A หนึ่งคน กับแรงค์ B เก้าคน
นี่คงเป็นทีมที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนหลังจากเขาออกมาเลยมารอตรงนี้
พวกมันขวางทางเขา
วูจินมองทีละคนๆ
“มีอะไร?ไอ้สัตว์”
“...”
มองแล้วทำไม? เมื่อได้ยินคำพูดของวูจิน พวกเราส์ปล่อยพลังของตัวเอง
วูจินยิ้มเมื่อเห็น
“ต้องแบบนี้สิ”
เขาอยากฆ่าคนเป็นหัวหน้า ถ้าลูกน้องยอมยืนดูเฉยๆคงประหลาดเต็มที วูจินเรียกหอกกระดูกออกมาก่อนพวกเราส์จะเตรียมตัวเสร็จ
สมเป็นเราส์ระดับสูง หลบการโจมตีของเขาได้ง่ายๆ แต่วูจินเล็งอย่างอื่น
วูจินดึงวิญญาณออกจากเกราะผีแล้วเอามายิงหอกวิญญาณ หอกวิญญาณไล่ตามไปจนกว่าจะถูกเป้าหมาย
“ฮะ! นั่นมันอะไร?”
เราส์บางคนกางบาเรียป้องกันหอก บางคนใช้เวทย์ยิงใส่หอกวิญญาณแทน
ขณะความสนใจพวกเขาถูกดึงไปที่หอก วูจินก็ยิงธนูกระดูก
“อ๊าก!”
วูจินยิงธนูไปเรื่อยๆ ทักษะยิงธนูของอาชีพวอริเออร์ทำให้วูจินยิงธนูได้ดีมาก
แต่เราส์คนหนึ่งหลังจากกันธนูได้ก็ตอบโต้ทันที
เราส์คนนี้มีท่าโจมตีที่รวดเร็วแหลมคม
ดาบเร็วอยู่ระดับเดียวกับลียุนฮี วูจินยังจำได้ว่าเขาอึ้งไปที่เธอทำหน้าเขาเป็นแผลได้
แต่ เลเวลของวูจินตอนนี้เทียบไม่ได้กับเมื่อก่อน
ก็แค่การโจมตีของเราส์แรงค์ A
ธนูในมือวูจินเปลี่ยนเป็นขวานทันที เขาเหวี่ยงขวานไปทางท่อนล่างของศัตรูที่โจมตีเข้ามา
แรงเหวี่ยงทำให้ศัตรูเซ วูจินส่งหอกวิญญาณไปทางเขาทันที
“อั่ก!”
วูจินก้าวเข้ามา คมขวานตัดศีรษะศัตรูกระเด็นขึ้นฟ้า วูจินแสยะยิ้มแล้วใช้ทักษะปลุกชีพ
อัศวินหัวขาด
ดุลลาฮานมีพลังสูงกว่าศพที่ถูกปลุกชีพทั่วไป เงื่อนไขในการปลุกคือศัตรูเป็นนักเวทย์ระดับวงแหวนที่ 6 หรือเราส์แรงค์ A และศีรษะถูกตัดขาดในการต่อสู้
เป็นเงื่อนไขที่ยุ่งยาก แต่ให้ผลน่าประทับใจ
นี่ไม่ใช่ศพงุ่มง่าม
การเคลื่อนไหวของมันไม่ต่างจากตอนตาย แต่พลังทำลายเพิ่มขึ้นกว่าเดิมมาก
ดุลลาฮาน สวมเครื่องแบบทหารเกาหลีเหนือ คว้าศีรษะของมันแล้วพุ่งไปทางเราส์เกาหลีเหนือ สหายร่วมรบเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน
พวกเขาเคยสู้กับศพคนตายไหม? ไม่ คนนี้ๆเคยเป็นสหายของพวกเขา แต่ตอนนี้ต้องมาสู้กับศพของเขา
การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็ว และวูจินดูดวิญญาณของพวกเราส์เข้าไปในเกราะผี
จากนั้นศพก็ระเบิดออก ทหารโครงกระดูก นักเวทย์โครงกระดูกปรากฏออกมา
วิ้ง
โดลเซถูกเรียกมาในร่างแสง ลอยวนรอบๆบิบิ เมื่อถูกสั่งโดลเซจะดึงกรวดหินมาสร้างร่างกาย
“ไปกันเถอะ”
วูจินเดินไปทางวังอนุสรณ์ เขาไม่สนว่าคิมจองอึนหลบที่ไหน ถ้าตามพลังงานของกาเกบิไปเขาก็จะเจอคิมจองอึนเอง
ถึงกับลอบกัดคนอื่น วูจินจะชมความกล้าหาญของเขาไปพร้อมๆกับมอบความตายให้อย่างโหดร้ายที่สุด
ครั้งนี้เป็นเชฮีซอลเข้ามาขวางหน้าวูจิน
“หยุดเถอะค่ะ”
วูจินมองอย่างสงสัยเมื่อเจอเหตุการณ์ไม่คาดหมาย
“เธอเป็นเราส์เหรอ?”
เชฮีซอลไม่เหมือนเราส์ วูจินจึงไม่ได้ตรวจสอบเธอก่อน เมื่อเขาใช้ทักษะประสาทสัมผัสของนักรบถึงรู้ว่า เธอมีเลเวล 11 เป็นนักเวทย์วงแหวนที่ 1 อย่างเฉียดฉิว เธอเป็นเราส์แรงค์ F
คนธรรมดาจะมีเลเวล 1 – 9
เชฮีซอลมีพลังต้านทานเวทย์ไม่มาก แต่กลับทนคำสาปนิทราของบิบิได้ มีจิตใจเข้มแข็งน่าชื่นชม
“หยุดเถอะค่ะ เรายังพอกู้สถานการณ์ได้...”
วูจินยิ้ม
“เธอชอบพูดเหมือนฉันทำเรื่องร้ายๆ”
จะกู้สถานการณ์? วูจินไม่รู้จะว่ายังไงดีแล้ว
“เรื่องร้ายจะเริ่มจากนี้ไปต่างหาก”
“...”
เราส์ 10 คน คนของหน่วยรบพลังพิเศษตายไป ทหาร 300 คนกับนักข่าวถูกทำให้หลับตรงกลางลานวังอนุสรณ์
‘เรื่องร้ายแรงกว่านี้...’
ศรีษะเชฮีซอลปวดตุบ สายตาของวูจินบอกว่าไม่ได้ล้อเล่น เธอยังเห็นเขาสังหารเราส์ระดับสูง 10 คนอย่างง่ายดาย
ศพที่ถือศีรษะของมันไว้ ลูกตาหมุนไปมา ภาพยิ่งกว่าน่าขยะแขยง แม้แต่ทหารโครงกระดูกที่ปรากฎตัวหลังจากศพระเบิดก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับเธอ
ฮีซอลกลืนน้ำลาย ไม่เคยเห็นใครดื้อขนาดนี้มาก่อน
“หยุดเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ”
“ทำไม?”
“มันจะกลายเป็นสงครามนะคะ”
นี่เป็นการต่อสู้ด้วยกำลังที่เกิดในพย็องยัง เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
มันจะส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง
ปัญหาคือมันไม่ส่งผลดี
“สงครามอะไร? ฉันแค่จะสั่งสอนไอ้หมูนั่น”
“...”
ก็หมูนั่นไม่ใช่เหรอที่แตะไม่ได้?
ฮีซอลมองวูจินอย่างพูดไม่ออก
“ฉันเกลียดคนที่แทงฉันข้างหลัง ยกโทษให้ไม่ได้”
แทงข้างหลัง? ถ้าอย่างนั้นผู้ชายปริศนาที่เข้าดันเจี้ยนก็เป็นคนที่เกาหลีเหนือส่งมาโจมตีวูจิน?
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องควบคุมตัวเอง
“กรุณาคิดถึงประเทศของตัวเองด้วยเถอะค่ะ อย่าทำสงครามเลย”
“เฮ้อ พูดมากน่ะ ฉันไม่ได้จะทำสงครามซักหน่อย”
วูจินก้าวดุ่มๆมาทางฮีซอลที่ยืนขวางทางเขา หัวใจฮีซอลเต้นตุบๆตามเสียงฝีเท้าของวูจิน
เมื่อวูจินมาถึงตรงหน้าเธอ หัวใจฮีซอลเต้นแรงจนเธอสงสัยว่ามันจะหลุดจากร่าง
“ไม่อยากตายก็ถอยไป”
“...”
เชฮีซอลหนาวเยือก เธอกัดริมฝีปาก
“ฆ่าดิฉันแทนเถอะค่ะ คุณต้องควบคุมตัวเองไว้ ดิฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในดันเจี้ยนแต่ได้โปรดสงบสติอารมณ์ วิธีนี้มันไม่ถูก”
วูจินมองเธอเงียบๆ
ใช่ เขาควรควบคุมตัวเอง แต่เขาไม่มีเหตุผลต้องทำนี่? ไอ้หมูส่งมือระเบิดมา วูจินจะปล่อยไปทำไม?
“ขอร้องล่ะค่ะ...”
วูจินต่อยท้องฮีซอล ฮีซอลงอตัวเหมือนกุ้งแล้วทรุดลงกับพื้น มันคงเจ็บแต่เขาไม่ได้ฆ่าเธอ
วูจินมองรอบๆ ไม่มีใครตื่นมาขวางทางวูจินอีก มีคนแอบมองเขาจากไกลๆ เคลื่อนไหวกันวุ่นวาย แต่วูจินไม่สนใจพวกเขา
***
สถานที่ – ทางใต้ดินพาไปยังหลุมหลบภัยใต้วังอนุสรณ์
ปุๆๆๆ!
ปืนตรงแท่นยิงใส่วูจิน แต่เกราะผีกันไว้ได้ทั้งหมด
ปึง!
ค้อนของวูจินฟาดใส่แท่นยิง ปืนบิดเบี้ยว ถล่มไปพร้อมๆกัน
“เหวอ!”
เมื่อแท่นปืนที่ป้องกันพวกเขาหายไป ทหารสองนายที่ไม่ใช่เราส์เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“เมี้ยว!”
บิบิร่ายเวทย์นิทราทันที วูจินยักไหล่
“จะทำไปทำไม?”
“เมี้ยว เถอะน่า”
วูจินมองรอบอุโมงค์ที่เต็มไปด้วยควัน กลิ่นดินปืนฉุนเฉียว มีประตูเหล็กเหลืออยู่อีกเพียงบานเดียว
“เฮ้ จองอึน ไม่คุยกันหน่อยเหรอ?”
“...”
ไม่มีเสียงตอบจากข้างใน เขาแน่ใจว่ามีคนอยู่ในนั้น เขารู้สึกถึงกาเกบิอยู่อีกด้านของประตู
หรือว่าไม่ได้ยินเสียงเขา
กึง กึง!
มันเป็นประตูเหล็กที่ทนแรงระเบิด วูจินใช้ค้อนทุบแต่มันไม่บุบสลาย
“ชิ โดลเซ”
วิ้ง
โดลเซเลเวล 27 แล้ว
แต่เดิมเขาใช้เศษดินสร้างร่างของตัวเอง ที่เลเวล 10 ใช้หินได้ ที่เลเวล 20 เขาใช้เหล็กสร้างร่างให้ตัวเอง
ประตูหลุดออกมาทั้งบาน จากนั้นก่อตัวเป็นรูปร่างโดลเซกำลังงอตัว เขาหลีกทางให้วูจินทันที หลุมหลบภัยสั่น เศษคอนกรีตร่วงจากเพดาน
“ว้าก!”
ประตูกลายเป็นโกเลม วูจินเห็นคิมจองอึนที่กำลังหวาดกลัวกับองครักษ์อยู่ข้างใน
วูจินยิ้ม
“คุยกันหน่อยไหม?”
เขายิ้มน่ากลัวกว่าปีศาจ
“นายกล้าฆ่าฉันเหรอ?”
“สหาย ผมไม่มีทางสั่งแบบนั้น”
คิมจองอึนตอบเสียงสั่น
สัตว์ประหลาด
เขาเป็นสัตว์ประหลาดท่ามกลางสัตว์ประหลาด เราส์จากหน่วยรบพลังพิเศษมาแสดงความสามารถให้คิมจองอึนดูหลายครั้ง แต่ไม่มีใครเหมือนวูจิน เขาเป็นศัตรูที่ไม่มีทางล้มได้ คิมจองอึนรู้สึกถึงภัยอันตรายกำลังคุกคามชีวิตเขาจริงๆ
เขาหลบ แต่วูจินรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และตามเขามาเหมือนวิญญาณร้าย
“อืม ฉันมีวิธีหาความจริง”
วูจินยิ้ม เงาบางเหมือนกระดาษออกจากเงาของจองอึน กาเกบิคืนกลับมาที่เงาวูจิน
‘อืม’
วูจินได้รู้ทุกอย่างที่เงาของคิมจองอึนรู้เห็นระหว่างอยู่ในดันเจี้ยน วูจินขมวดคิ้ว
‘ไม่ได้สั่งจริงแฮะ?’
บิบิส่ายหน้าอย่างอายแทน
‘เจ้านายทำเรื่องอีกแล้วเมี้ยว เคลียร์อย่างเป็นกันเองด้วยแล้วกันเมี้ยว’
วูจินคลั่งไปรอบหนึ่งแล้วจึงหายโกรธลงบ้าง แต่เขาไม่คิดจะยกโทษให้ใคร คิมจองอึนไม่ใช่คนเดียวที่ต้องถูกลงโทษ
“เฮ้ย จองอึน”
“พูดมาเถอะ สหาย”
“หาคนที่สั่งวางแผนระเบิดพลีชีพมาให้ฉัน ฉันไม่คิดปล่อยคนที่ลอบกัดฉันเอาไว้”
“ผมสัญญา สหาย ผมจะหาคนที่วางแผนอยู่เบื้องหลังมาให้ได้ ผมจะลงโทษให้เป็นเยี่ยงอย่าง”
ฟังแล้ววูจินยิ้มแล้วยกมือเตรียมจับมือ
“ฉันเข้าใจผิดเอง ขอโทษที”
เขาก่อกวนพย็องยังขนาดนี้ ไม่รู้ว่าขอโทษจะพอไหม แต่...
“ไม่ใช่ ผมต่างหากที่ผิดที่ควบคุมลูกน้องไม่ดี”
“ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้เราคงเป็นเพื่อนกันได้”
คิมจองอึนฟังคำของวูจินด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจ จากนั้นจับมือกับวูจิน
วูจินหัวเราะมองหน้าอ้วนๆของคิมจองอึน เผด็จการที่เป็นที่หวาดกลัวของเกาหลีใต้เป็นพวกคลั่งเราส์...
คลั่งขนาดตามสะสมอาร์ติแฟคจำนวนมากทั้งๆที่เขาใช้มันไม่ได้
ประหลาดดี
ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นแฟนวูจิน...
‘งั้นฉันจะรับของขวัญพวกนี้ไว้แล้วกันนะสหาย’
วูจินยิ้มกริ่ม เขารู้หมดว่าอาร์ติแฟคชิ้นไหนเก็บไว้ที่ไหนของวังอนุสรณ์ เขายังรู้ถึงห้องงานอดิเรกของคิมจองอึนที่ใช้เก็บอาร์ติแฟคอีกจำนวนมาก
‘สหายคังวูจินยิ้ม มองผมแล้วยิ้ม’
คิมจองอึนยิ้มตอบ
เราส์มีพลังเกินขีดจำกัดของมนุษย์ คิมจองอึนนับถือเราส์ยิ่งกว่าที่วูจินคาด
ขอบคุณครับ
ตอบลบติ่งเราส์ที่เเท้จริง
ตอบลบ