บทที่ 48 – การสอบเข้า (12)
ลิสบอนเผชิญหน้ากับคู่สอบของเขา พวกเขาทำความเคารพอีกฝ่าย
สำหรับโรงเรียนอัศวินขั้นกลาง ปกตินักเรียนจะเลื่อนมาจากโรงเรียนอัศวินขั้นต่ำ แต่ในกรณีที่ไม่ได้เข้าโรงเรียนอัศวินขั้นต่ำเพราะเหตุผลจำเป็นอย่างลิสบอนก็สามารถสอบเข้าได้ เพราะว่าไม่ใช่เรื่องปกติ การสอบจึงเข้มงวด เหตุผลเพราะผู้เข้าสอบไม่ได้เรียนการทหารจากโรงเรียนอัศวินขั้นต่ำ ต่อให้ผู้เข้าสอบอ้างว่าเรียนมาแล้วก็ไม่สามารถวัดระดับได้ในเวลาสั้นๆ เพราะเหตุนี้จึงเน้นดูที่ความสามารถด้านการต่อสู้เหนือกว่าความรู้เกี่ยวกับอัศวิน
เพื่อดึงความสามารถของผู้สอบโรงเรียนอัศวินขั้นกลาง โรงเรียนจัดอัศวินจากกองอัศวินของเมืองหลวงมาเป็นคู่ต่อสู้ทุกปี ที่จริงผู้ฝึกสอนก็ทำหน้าที่เป็นคู่ต่อสู้ได้ แต่เพราะการสอบซ้อนกับการสอบของโรงเรียนอัศวินขั้นต่ำและพวกเขาต้องคุมสอบจึงขาดกำลังคน
อัศวินที่มาเป็นคู่ต่อสู้คืออัศวินขั้นกลางที่มุ่งหมายจะเป็นอัศวินขั้นสูง ด้วยเหตุนั้น ถ้าใครสอบอัศวินขั้นต่ำไม่ผ่านสองครั้งก็จะเลิกล้มความตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนอัศวินขั้นกลางไปด้วย ถึงอย่างนั้นก็ยังมีการสอบเพราะยังมีคนส่วนน้อยที่ไม่ยอมแพ้อย่างลิสบอน
อัศวินร่างใหญ่ คางเหลี่ยม หนวดเคราโกนเกลี้ยง ชักดาบและแนะนำตัว “ข้าคือมอล์คจากอัศวินควายดำ”
ลิสบอนกลืนน้ำลาย อัศวินควายดำขึ้นตรงต่อนายพลบลัดดี้แห่งเผ่ากา เป็นกองอัศวินที่ถ้าไม่เก่งที่สุดก็เข้าไม่ได้
มีนิทานที่เป็นที่นิยมพอดูเกี่ยวกับอัศวินคนหนึ่งที่เก่งระดับหัวหน้ากองอัศวินและเรื่องเล่าของเขาที่พยายามเข้ากองอัศวินควายดำ
“ข้าคือลิสบอนแห่งคาร์เตอร์ เป็นเกียรติที่ได้สู้กับท่าน” ลิสบอนแนะนำตัวเองและชักดาบ
ในเสียงของเขามีความตื่นเต้นกังวลอยู่มาก มอล์คมองลิสบอนและหัวเราะ “ฮ่าๆ! มาสนุกกันเถอะ!”
มอล์คตั้งท่าและแผ่รัศมีซึ่งลิสบอนแผ่กลับเป็นการตอบโต้ มอล์ค,พอใจที่คู่ต่อสู้ต้านทานรัศมีของเขา,พุ่งใส่อย่างรวดเร็ว ลิสบอนสลัดแรงกดดันของคู่ต่อสู้ กระโดดกลิ้งไปด้านข้าง
“ตัดสินใจได้ดี!”
มอล์คชมที่ลิสบอนไม่ถอยหรือลังเล
การกลิ้งตัวเป็นเรื่องน่าอาย บ่อยครั้งจึงเลือกสกัดดาบหรือถอย ถ้าลิสบอนตัดสินใจสู้กลับคงตายได้ง่ายๆดูจากทักษะของเขาที่ต่ำกว่ามอล์คมาก
มอล์คถีบพื้นเพื่อหยุด เปลี่ยนทาง จากนั้นพุ่งมาทางลิสบอนพร้อมกับเหวี่ยงดาบลงอย่างแรง ลิสบอนเพิ่งกลิ้งบนพื้น ยังตั้งท่าไม่ได้ เขาตัดสินใจเลือกวิธีที่ดีที่สุดทันที
ในสถานการณ์ที่มอล์คกระโจนเข้ามาพร้อมเหวี่ยงดาบลง ลิสบอนไม่ตื่นตกใจ เขาเล็งช่องว่างที่เกิดจากการเหวี่ยงดาบลงแทงดาบใส่ท้องอีกฝ่าย
มอล์คหัวเราะ คนปกติจะกลิ้งต่อหรือป้องกันตัวเอง แต่ลิสบอนตอบโต้ แม้จะเป็นวิธีที่ให้ผลดีแต่ถ้าพลาดก็หมายถึงตาย จึงไม่ใช่สิ่งที่คนมีความกล้าระดับธรรมดาทำได้
“นั่นคือคำตอบ!”
ขณะอยู่กลางอากาศ มอล์คเปลี่ยนทางดาบของเขาและใช้แรงสะท้อนหลบดาบของลิสบอน เขาเหมือนจะกระแทกพื้นด้วยท่าที่ยุ่งเหยิง แต่เขาใช้เท้าซ้ายเตะพื้นเพื่อหมุนตัว จัดท่าใหม่กลางอากาศและลงพื้นอย่างปลอดภัย แม้จะเพิ่งเล่นกายกรรมกลางอากาศไปมอล์คก็ยังยิ้มโดยไม่มีเหงื่อสักหยด ตรงข้ามกับลิสบอนที่โจมตีตอบโต้ เขาจัดท่าพร้อมกับเหงื่อเย็นๆท่วมใบหน้ากังวล
ลิสบอนรู้ตัวว่ามอล์คตั้งใจกระโดดเพื่อดูการตัดสินใจของเขา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อ การเคลื่อนไหวของเขาจะถูกคู่ต่อสู้ควบคุม ลิสบอนเล็งดาบไปที่มอล์คและเข้าประชิดตัว
มอร์คนับถือความกล้าของลิสบอนที่เลือกย่นระยะห่าง เขาปล่อยรัศมี ทำให้คนระดับนักเรียนของโรงเรียนอัศวินขั้นกลางไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ลิสบอนข่มความกลัวและยังคงขยับเข้าไป
“ดี! มา!”
“ครับ!”
ลิสบอนแทงแขนขวา มอล์คขยับดาบไปสกัด ลิสบอนไม่ยอมแพ้ ดึงดาบกลับมาและแทงใส่คอ
มอล์คยิ้มเหมือนเดิม บิดตัวท่อนบนหลบดาบ จากนั้นปัดดาบลิสบอนออกและเตะสีข้างเขาอย่างแรง
ลิสบอนคราง เขาโดนเตะแรงจนร้องไม่ออกและหายใจลำบาก แค่การเตะครั้งเดียวเขาก็ล้มลง
“อัศวินต้องพร้อมรับมือการต่อสู้ประชิดตัวเสมอ!” มอล์คให้คำแนะนำแล้วถาม “ต่อไหม?”
ลิสบอนยืนขึ้นอย่างลำบาก รู้รสเลือดที่ขึ้นมาจากคอ เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือดาบแตะสีข้างที่ถูกเตะ โชคดีที่ซี่โครงไม่หัก ดูเหมือนจะไม่มีอาการบาดเจ็บภายใน เมื่อเห็นว่าแผลเล็กน้อยเทียบกับความเจ็บแล้วลิสบอนก็ตัวสั่นกับความสามารถของมอล์ค นี่คืออัศวินของจริง!
“เฮะๆ” ลิสบอนหัวเราะแทนที่จะยอมแพ้ให้กับความเจ็บ เขายกดาบขึ้นใหม่
“ดี! นั่นแหละที่อัศวินควรเป็น! ผู้ที่ยอมแพ้ไม่สมควรได้ชื่อว่าอัศวิน!”
มอล์คพอใจกับใจสู้ของลิสบอน เขาหัวเราะอย่างยินดีที่เจอกับรุ่นน้องที่มีแวว “ฮ่าๆๆ ดี เอาล่ะนะ!”
อีกครั้ง ดาบของพวกเขาปะทะกัน
มอล์คฟันจากซ้ายบนและโจมตีศีรษะและหน้าอก ลิสบอนสกัด รู้สึกข้อมือชาจากแรงดาบอันทรงพลัง การต่อสู้ยืดเยื้อไม่ดีแน่ เขายอมรับอย่างหงุดหงิดว่าไม่เก่งถึงขั้นจะทนได้นาน ลิสบอนกัดฟันและเหวี่ยงดาบลง
แก๊ง!
ลิสบอนทุ่มสุดแรง แต่ดาบถูกกันอย่างเรียบง่าย ความต่างชั้นที่เหมือนไร้ความหวังเหมือนจะกดดันลงบนตัวเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมแพ้ การต่อสู้ครั้งนี้เขาเดิมพันด้วยทุกอย่างเพื่อความฝันของเขา ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ เขาก็รู้สึกละอายใจต่อความพยายามของเขาที่ผ่านมา!
“โอ้ว!”
ลิสบอนเหวี่ยงดาบอย่างบ้าคลั่ง
แก๊ง!
ดาบที่ฟันไปซ้ายบนถูกสกัด
แก๊ง!
ดาบที่ฟันไปขวาบนถูกสกัด
แก๊ง!
ดาบที่แทงถูกสกัด แม้จะถูกสกัด เขายังคงเหวี่ยงดาบต่อ
มอล์คขมวดคิ้ว ใจสู้ของลิสบอนดี แต่เลือดวิ่งขึ้นหัวเขามากเกินไป เป็นสภาพที่เหมาะกับการถูกฆ่าตายในสนามรบ เขาเหวี่ยงดาบใส่ดาบของลิสบอน ทำลายท่าร่างของเขา แล้วเตะท้องอย่างแรง
“อุ๊บ!”
อีกครั้ง ลิสบอนกลิ้ง ลุกขึ้น และตั้งท่าใหม่ ดูเหมือนอดรีนาลีนทำให้รู้สึกเจ็บน้อยลง
“สงบสติลงหน่อย! คนที่ใจเย็นและแทงท้องข้าแทนที่จะหลบหายไปไหนแล้ว!”
ลิสบอนถูกเสียงตะโกนทำให้ปั่นป่วน จากนั้นก็รู้สึกตัว ที่จริงแล้วก็ไม่แย่นัก เขาแค่ตื่นเต้นเกินไปและสูญเสียความมีเหตุผลไปครึ่งหนึ่ง สาเหตุส่วนใหญ่มาจากมอล์คที่กดดันลิสบอนด้วยรัศมีและสร้างสถานการณ์เหมือนสนามรบ
ลิสบอนตกสู่สภาพบ้าคลั่งเหมือนอัศวินที่เข้าสู่สนามรบครั้งแรก มอล์ครู้จึงดึงรัศมีกลับมาและตะโกนเรียกสติ ถ้าเป็นการรบจริง ลิสบอนคงไม่มีโอกาสสงบสติอารมณ์ แต่ตอนนี้มันเป็นการฝึกซ้อม แม้จะเป็นการสอบแต่ก็เหมือนเป็นการสอนด้วย นี่เป็นประสบการณ์ล้ำค่าสำหรับลิสบอน การที่เขาได้สู้กับอัศวินเก่งๆ ได้ประสบการณ์เหมือนอยู่ในสนามรบโดยไม่ต้องเสี่ยงชีวิตให้โอกาสเขาได้เติบโต
“โอ้ว!”
ลิสบอนตะโกนเพื่อให้อารมณ์เย็นลง เมื่อเห็นว่าสายตาของเขา มอล์คเร่งรัศมีขึ้นอีก ถ้าลิสบอนกลัวรัศมีของเขาคงแพ้ไปก่อนเข้าสู่สภาพบ้าคลั่งแล้ว เพราะเขามีความกล้าที่จะสู้ตอบ ตอนนี้จึงสามารถถือดาบเผชิญหน้ากับมอล์คได้
ลิสบอนขยับก่อนเช่นเดิม เขาแทงไปที่แขนขวา
มอล์คเอียงดาบไปทางขวาเพื่อสกัดเช่นเดิม แต่แทนที่จะดึงดาบกลับ ลิสบอนบิดมันไปทางหน้าอกของเขา ขณะประหลาดใจกับการโจมตีไม่ธรรมดา มือซ้ายของมอล์คปล่อยดาบและเบนตัวหลบ
แต่เขาหลบไม่พ้นดีและเสื้อขาดไปหน่อย มอล์คแอบเศร้าใจที่เสื้อตัวสำคัญถูกทำลาย จากนั้นเหวี่ยงดาบด้วยข้อมือขวาเหมือนเหวี่ยงคันเบ็ด แต่ลิสบอนถอยห่างอย่างรวดเร็วและตั้งรับ
“ฮ่าๆๆ! ดี! เมื่อใจเย็นลงดาบของอัศวินก็คมขึ้น! คราวนี้มาตั้งใจสู้กว่าเดิมอีกนิดกันเถอะ!”
มอล์คหัวเราะเหมือนสนุกมาก ในเวลาเดียวกัน ลิสบอนครางเมื่อรัศมีระเบิดออก
“ไม่ ไม่ต้องก็ได้ครับ”
มอล์คส่ายหน้าให้กับคำขอร้องจริงจังของลิสบอน
“อย่าปฏิเสธ!”
มอล์คร่นระยะห่างลง เขาดันดาบใส่หน้าอกลิสบอน
ไม่เหมือนมอล์คที่สกัดดาบเบาๆ ลิสบอนฟาดดาบใส่ดาบที่พุ่งเข้ามาอย่างแรง ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เบี่ยงนักเพียงแต่เปลี่ยนทางจากหน้าอกไปที่ไหล่ของเขา
ลิสบอนเอียงตัวหลบและตามด้วยฟันไปที่สีข้างของมอล์ค แทนที่จะป้องกัน มอล์คฟันใส่คอลิสบอน
เพื่อหลบดาบของมอล์คที่จู่ๆก็พุ่งใส่หน้า ลิสบอนทิ้งน้ำหนักตัวไปด้านหลังและหลบได้ แต่มอล์คเตะหน้าแข้งทำให้เขาเสียการทรงตัว
“บอกแล้วนี่! นึกถึงหมัดเท้าไว้เสมอ!”
มอล์คเล็งดาบใส่ลิสบอนที่ล้มอยู่ เขายิ้มหดหู่และยกมือสองข้างขึ้น
“ข้าแพ้แล้ว”
เมื่อลิสบอนประกาศยอมแพ้ มอล์คเก็บดาบเข้าฝักและยื่นมือให้
“ยินดีด้วย! เจ้าหนุ่ม! เรียนจบเมื่อไหร่ก็มาที่อัศวินควายดำ! ยินดีต้อนรับสหายที่มีแววทุกเมื่อ!”
ผู้คุมสอบตะโกนใส่มอล์คที่บอกผลการสอบ
“รุ่นพี่! พูดแบบนั้นไม่ได้นะ!”
“หนวกหู! กล้าดียังไงมาขัดจังหวะตอนรุ่นพี่ผู้สูงส่งเท่าฟ้าพูด!”
ลิสบอนจับมือมอล์คและยืนขึ้น
“ขอบคุณครับ!”
แม้จะเต็มไปด้วยฝุ่นและเหงื่อ เขาส่งยิ้มเจิดจ้า
สุดยอดลิดสะบ้อน
ตอบลบ