บทที่ 122 – ผู้มาเยือนจากจาคุ (2)
หลังกลุ่มของรีลิค วูจินไม่คิดว่าจะมีผู้มาเยือนอีกมากนัก เขาสามารถใช้อุโมงค์กลับได้สามครั้งจึงตัดสินใจไปเคลียร์ดันเจี้ยนระดับสูง
หลังจากดันเจี้ยนเสานีเซียถูกรีเซ็ท อลันดาลก็เชื่อมต่อกับโลกจาคุ วูจินกังวลว่าคนจากโลกจาคุจะแห่กันเข้ามาในดันเจี้ยนของเขา แต่แขกที่คาดไม่ถึงกลับมาหา
“นี่...”
วูจินส่ายหน้า
“มีวิธีแบบนี้ด้วยแฮะ”
คนจากโลกจาคุไม่ใช่พวกเดียวที่เข้ามาในดันเจี้ยนของวูจิน พูดให้ถูกคือโลกจาคุตกอยู่ใต้อิทธิพลของทราห์เน็ตไปแล้ว
คงมีลอร์ดมิติหลายร้อยคนที่ครอบครองดันเจี้ยนในโลกจาคุ เสานีเซียอยู่ในการครองครองของอลันดาลและลอร์ดมิติที่อยู่ดินแดนใกล้เคียงก็มุ่งเป้ามาที่อาณาเขตของเขา
<ลอร์ด ‘เดรด’ มาเยี่ยมเยือน>
“เขาอีกแล้ว”
ในสงครามระหว่างลอร์ด มีตัวเลือกให้เลือกหลายข้อ
ผู้มาเยือนคนล่าสุดที่เข้ามาในดันเจี้ยนของวูจินทำให้เขาเข้าใจข้อความที่โผล่ขึ้นมาตอนเข้าทุ่งของจูเลียล
ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
<คุณได้เข้าสู่ทุ่งจูเลียล>
<คุณไม่มีดินแดนในครอบครอง ไม่สามารถเลือกโหมด ต่อสู้ และ เรียนรู้>
<คุณสามารถเลือกระหว่าง เยี่ยมเยือน แทรกซึม และ พิชิต>
ตอนนั้นวูจินยังไม่มีฐานะเป็นลอร์ด เขาจึงไม่สามารถเลือกท้าดวลหรือสงครามมิติ นั่นเป็นตัวเลือกสำหรับลอร์ด
ถ้าเป็นผู้มาเยือนแบบเผ่าราทิค ทางเลือกเดียวคือพิชิตดันเจี้ยน วูจินเลือกพิชิตทุ่งจูเลียล ส่วนแขกไม่ได้รับเชิญเลือกเยี่ยมเยือน
ถ้าไม่อยากสู้ก็สามารถเลือกเข้ามาอย่างสันติ แต่ถ้าเจ้าของดินแดนปฏิเสธ ตัวเลือกเยี่ยมเยือนก็จะใช้ไม่ได้ ลอร์ดที่มาเยือนต้องเลือกแทรกซึมแทน
แต่อาณาเขตของวูจินมีคนน้อยเกินไป ต่อให้แทรกซึมเข้ามาก็จะถูกพบได้ทันที
“เจ้านาย! ปลาหมึกน่าเกลียดนั่นมาอีกแล้ว!”
“รู้แล้ว”
ปลาหมึกยักษ์ชื่อว่าเดรดปรากฏหน้าทางเข้าอาณาเขต บิบิโวยวายใหญ่
“พาเขามาที่นี่”
ไม่นานทหารออร์คก็นำเดรดเข้ามา ร่างกายของเดรดใหญ่เท่าวัว หนวดปลาหมึกยาวค้ำจุนร่าง หนวดปลาหมึกเต้นตุบๆ บิบิมองแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
“ทำไมกลับมาอีกแล้วล่ะ?”
“ครืด เพื่อนบ้านมาเยี่ยมทำไม? ก็เพราะต้องการจะสานไมตรีต่อกันใช่ไหม?”
“ถ้านายกลับมาอีก ฉันจะทำลายดันเจี้ยนนายตอนประตูเปิด”
ตัวของเดรดหงิกไปเมื่อได้ยินวูจินประกาศสงคราม
“ครืด อย่าโมโหสิ เกือบลืมว่ามีของขวัญให้เจ้า ข้ามาเพื่อมอบของนี่ให้”
นี่เป็นการเยี่ยมครั้งที่สาม ทุกครั้งที่เขามาเขาจะเอาของขวัญมาเป็นข้ออ้างไม่ให้ถูกปฏิเสธการเยี่ยม
ของขวัญที่เขาเอามามีประโยชน์ วูจินจึงไม่เห็นเหตุผลที่จะไม่รับ เรื่องที่เขาคุยกับลอร์ดคนอื่นได้โดยไม่สู้กันเป็นเรื่องน่าประหลาดทีเดียว
หนวดปลาหมึกของเดรดคลี่ออกและส่งของให้ มันเป็นตุ๊กตาไม้หน้าตาเหมือนโมอายบนเกาะอีสเตอร์
“นี่คืออะไร?”
“ครืด มันเป็นรูปสลัก เร่งการเติบโตของพลังงาน”
“ขอบใจ”
วูจินรับเสาแกะสลักมาและใช้เวทย์ส่อง
<พรของพอชคา>
เมื่อวางไว้ที่ปราสาทลอร์ด อัตราผลผลิตของต้นไม้เลือดจะเพิ่มขึ้น 1%
ความสามารถอาจจะน้อยไปบ้าง แต่วูจินพอใจที่รู้ว่ามีไอเทมแบบนี้อยู่ด้วย
“ครืด”
เดรดมองวูจินแปลกๆ นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว เดรดแสดงความเป็นมิตรแต่มนุษย์หน้าหนานี่รับของขวัญเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“อะไร? ให้เสร็จแล้วก็ไปสิ”
“...”
เดรดยืนอึ้งไปแล้วก็อดพูดออกมาไม่ได้
“ครืด เจ้าควรจะตอบแทนอะไรบ้างสิ?”
“...”
วูจินลูบคาง เขารู้ว่าเจ้านี่ให้ของขวัญเพื่อหวังผลอะไรบางอย่าง วูจินตัดสินใจว่าอย่างน้อยจะฟังเขาพูด
“ก็ได้ กินข้าวเย็นด้วยกันไหม?”
เดรดเต้นอย่างดีใจ ร่างของเขาเลื้อยขึ้นลง บิบิตกใจแล้วหลบไปข้างหลังวูจิน
“ยอดเยี่ยม”
“อืม รอเดี๋ยวนะ”
วูจินซื้อของจากร้านค้าของมิติ โต๊ะตัวใหญ่ไปปรากฏในปราสาท
“อยากกินอะไร?”
“ครืด เจ้าเป็นคนเชิญก็แล้วแต่เจ้าภาพเถอะ”
วูจินไม่ได้เชิญ แต่ในฐานะเจ้าของอาณาเขต วูจินจึงเลือกเมนูอาหาร อาหารเกาหลีดีไหมนะ?
มันมีทุกอย่างจากหลายมิติ... สมเป็นร้านค้าของมิติ เขาสามารถซื้ออาหารเกาหลีได้ตามต้องการ อยากกินของเผ็ดๆจัง... วูจินมองเมนูอาหารที่คุ้นเคยแล้วเผลอพูดที่คิดในใจออกมา
“นักจีบกกึม? (ปลาหมึกผัด)”
“มันคืออะไรหรือ? ครืด”
เดรดถามอย่างสนใจ
เดรดถือปลาหมึกเป็นสายพันธุ์เดียวกันหรือเปล่านะ? วูจินส่ายหน้า ถ้าเป็นเขา เขาคงรู้สึกแย่
“เปล่า ไม่มีอะไร”
วูจินเลือกอาหารในหมวดอาหารสำหรับงานเลี้ยง...
วิ้ง วิ้ง
วูจินยักไหล่เมื่อเห็นอาหารหลายจานปรากฏบนโต๊ะ ความสะดวกแบบนี้เห็นจะมีแต่ในนิทาน
มีอาหารที่เขาเคยกินที่โลก ผลไม้จากอัลเฟนและอาหารจากโลกไหนก็ไม่รู้
มีส้มอยู่ใกล้มือวูจิน เขาปอกเปลือกกิน
“ครืด เจ้าเป็นเจ้าภาพที่ใจกว้างนัก”
เดรดใช้หนวดหยิบอาหารเข้าปาก
วูจินกลืนส้มพลางมองเดรด เดรดเหลือบมองวูจิน
“ข้าอายจนปุ่มดูดของข้าหงายขึ้นหมดแล้ว ครืด”
“เลิกพูดอ้อมค้อมน่า นายต้องการอะไร”
“...”
เดรดหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก ท่าทางแบบนั้นดูตลกดี บิบิหันไปทางอื่นเหมือนกลัว
“ครืด เจ้ารู้เรื่องกลุ่มอำนาจบนโลกจาคุหรือไม่?”
“รู้”
“หืม?”
“มีเผ่าพื้นเมืองราทิค แล้วก็สหพันธ์หมวกดำ,สหพันธ์ค้อนแดงและสหพันธ์กิ้งก่าเหลือง”
“เจ้ารู้เรื่องนั้นได้ยังไง?ครืด”
เดรดประหลาดใจจริงๆ นี่คือลอร์ดใหม่ที่ไม่แม้แต่เชื่อมต่อประตูของเขากับโลกจาคุ
วูจินยิ้ม
“ฉันมีแหล่งข่าวดี”
“โอ้ ดูเหมือนจะมีคนมาที่นี่เร็วกว่าข้า”
เดรดเอียงศีรษะลง บนศีรษะเขามีรอยสักกิ้งก่าเหลืองเล็กๆ
“ข้าไม่รู้ว่าใครมาเยี่ยมเจ้า แต่ข้ามาจากสหพันธ์กิ้งก่าเหลือง ข้าติดตามเกรทลอร์ดราชาคอย”
“แล้ว?”
“มาเข้ากลุ่มของเราไหม? ครืด”
“ทำไม?”
“เจ้าจะปกป้องอาณาเขตตามลำพังได้ยังไง? เราต้องรวมพลังกัน”
“ฉันป้องกันคนเดียวได้ ทำไมต้องรวมพลังกับพวกนาย?”
“...”
“อีกอย่าง มีกลุ่มอำนาจ 4 กลุ่มไม่ใช่เหรอ?”
“ครืด เผ่าราทิคเป็นเหยื่อ”
ลอร์ดมิติคิดกับเผ่าพื้นเมืองแบบนั้นเหรอ? ตามที่เขาสังเกตจากลอร์ดของทราห์เน็ตบนอัลเฟน สหพันธ์ที่เหลืออยู่ของอัลเฟนคงถูกมองเป็นแค่เหยื่อ
ดูเหมือนลอร์ดมิติบนโลกจาคุจะแบ่งเป็นสามกลุ่มและกำลังแย่งอำนาจกันอย่างเข้มข้น คนพื้นเมืองถูกล่าตามใจและถูกเห็นเป็นแค่เกม
ที่ไม่สังหารหมดคงแค่เพื่อไม่ให้เหยื่อสูญพันธุ์
“ฉันไม่ชอบแฮะ”
วูจินมองตัวเองเป็นคนบนโลกไม่ใช่ลอร์ดมิติ เขาจึงรู้สึกรังเกียจคำพูดของเดรด
“ครืด สหพันธ์ของเราแข็งแกร่งที่สุด ข้ามาชวนเจ้าเพราะดันเจี้ยนของเราอยู่ใกล้กัน”
วูจินส่ายหน้า
“ดันเจี้ยนบนโลกจาคุมีเท่าไหร่?”
“172 แห่ง”
“หา?”
วูจินประหลาดใจ
“ทำไมน้อยนัก?”
“หา? หมายความว่ายังไงน้อย? โลกส่วนใหญ่ก็มีประมาณนี้”
“...”
วูจินขมวดคิ้วเอามือกดขมับ บนโลกมีดันเจี้ยนกี่แห่ง? สถานีรถไฟใต้ดินแต่ละแห่งมีสองดันเจี้ยน
บนโลกมีสถานีรถไฟใต้ดินกี่แห่ง...
ปัญหาคือจำนวนดันเจี้ยนบนโลกสูงผิดปกติ เขาคิดถึงดันเจี้ยนจำนวนมหาศาลที่มีลอร์ดมิติอยู่ยั้วเยี้ยแล้วผงะ
มาคิดดู อัลเฟนก็ไม่ได้มีดันเจี้ยนมากขนาดนี้เหมือนกัน
“ครืด ว่ายังไง? อยากเข้าร่วมกิ้งก่าเหลืองไหม? ถ้าเจ้าได้เห็นคุณราชาคอยเจ้าต้องมาเข้ากับเราแน่”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่มีทางเข้าร่วมกับพวกนาย”
เดรดตัวสั่นเมื่อวูจินปฏิเสธเด็ดขาด
“ครืด ดูเหมือนเจ้าคิดจะเข้าร่วมกลุ่มอื่นไปแล้ว”
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่คิดจะเข้าข้างไหน”
ตัวเดรดสั่นไหวๆ
“ครืดๆ เจ้าพูดตลก คิดจริงหรือว่าจะปกป้องอาณาเขตได้ด้วยตัวคนเดียว?”
“ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ?”
เขาแค่จัดการทุกคนที่บุกเข้ามา วูจินวางกองกำลังในดันเจี้ยนไว้มากมาย เขายังมีอสูรที่แข็งแกร่ง
“ครืด เจ้าคิดเหมือนลอร์ดมือใหม่ ถ้าเจ้ามีประตูสองบาน เจ้าก็ปกป้องได้แค่บานเดียว แล้วถ้าเจ้ามีสาม? สี่ล่ะ?”
“...”
วูจินขมวดคิ้ว ดันเจี้ยนของเขาบนโลกก็เหมือนดันเจี้ยนร้าง ไม่มีใครกล้าเข้าดันเจี้ยนของเขา แต่ถ้าเป็นดันเจี้ยนบนโลกอื่นเหมือนเสานีเซียล่ะ?
‘ฉันคงป้องกันได้แค่ที่เดียว’
ตอนนี้วูจินเข้าใจแล้ว เขาถามเดรด
“ถ้ามีคนเข้าดันเจี้ยนสองแห่งนายทำยังไง?”
“ครืด เจ้าเป็นลอร์ดมือใหม่จริงๆ ไม่รู้อะไรเลย”
ตัวเดรดสั่นครืดๆระหว่างจ้องวูจินเขม็ง
“ถือว่านี่เป็นน้ำใจครั้งสุดท้ายจากข้า ข้าจะตอบให้ อาณาเขตมีจำนวนเท่ากับดันเจี้ยน แต่ละดันเจี้ยนต้องการผู้ดูแลดันเจี้ยนที่เข้มแข็ง เจ้าต้องมอบหน้าที่จัดการดันเจี้ยนให้พวกเขา ถ้าพวกเขาตายเจ้าก็เสียดันเจี้ยนนั้นไป”
ระดับต่ำกว่าลอร์ดมิติคือเจ้าของดันเจี้ยน
พวกเขาถือเป็นข้ารับใช้ของลอร์ด มีหน้าที่ต่อต้านผู้บุกรุกที่เข้ามาในอาณาเขตมิติ
มอนสเตอร์ระดับบอสที่วูจินเจอล้วนแต่เป็นผู้ดูแลดันเจี้ยน เจ้าของดันเจี้ยน
“ครืด เพราะเจ้าเป็นลอร์ดใหม่ไม่รู้อะไรเลยถึงได้คิดแบบนี้ ครืด รอเจ้าตายสักสองสามครั้งเจ้าจะเปลี่ยนความคิด”
ถ้าตายในการดวลหรือแพ้ในสงครามมิติ เขาจะเสียพลังงาน สุดท้ายเขาจะเริ่มร้อนใจ
ถึงตอนนั้นเขาจะรู้ว่าสหพันธ์สำคัญ
“ครืด คิดให้ดี”
เดรดคิดว่าท่าทางมั่นใจของวูจินคงอยู่ได้ไม่นาน สุดท้ายเขาจะมาหาเดรดเพื่อขอให้แนะนำเขากับราชาคอย
เดรดขยับหนวดกลับไปยังอาณาเขตของตน
“ฮึ้ย ปลาหมึกน่าแหยงชะมัด”
บิบิพูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำตอนเดรดอยู่ แต่เมื่อเขาไปเธอก็ตะโกนออกมา
วูจินมองของเหลวเหนอะหนะจากร่างเดรดที่ติดบนพื้น
‘พวกลอร์ดมิติ’
พวกลอร์ดมิติกำลังทำสงครามไม่รู้จบ
เป้าหมายของทราห์เน็ตคืออะไร? ทำไมเขาจึงสร้างเกมแบบนี้?
ไม่ว่าจะคิดเท่าไหร่เขาก็ตอบไม่ได้
“หวังว่าจะไม่มาอีกสักพักนะ”
บิบิทำหน้าขยะแขยง ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบเดรดเอามากๆ ในเมื่อเขาบอกวูจินแล้วว่าต้องการอะไร เดรดคงไม่มาเยี่ยมวูจินอีก
“ต่อไปปฏิเสธคำขอเยี่ยมจากลอร์ดให้หมด”
“ถ้าพวกเขาแฝงตัวเข้ามาล่ะ”
“ฆ่า”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
เมื่ออาณาเขตมิติของวูจินประสานกับโลกจาคุผ่านทางเสานีเซีย ดันเจี้ยนจะทำหน้าที่เป็นประตู เขาเหลือเวลาอีก 30 วัน
วูจินต้องเตรียมตัวให้พร้อมสู้กับลอร์ดมากมายบนโลกจาคุ
“ฉันต้องเพิ่มเลเวลอีกหน่อย”
ลิชจานิซ จอมเวทย์ของโลกอัลเฟน
เขาคือพลังเวทย์แข็งแกร่งที่สุดที่วูจินมี เขายังเป็นครูคนแรกของวูจิน พวกเขาใกล้จะได้เจอกันแล้ว
อ่านตอนวูจินเลือกเมนูแล้วซึ้ง รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วยแฮะ :’)
บ้าน่า คนอย่างวูจินเนี่ยนะเห็นใจคน(ปลาหมึก)อื่นแต่ดูเหมือนความเด็ดขาดต่อศัตรูจะเหมือนเดิมเหะ
ตอบลบเติบโตไปอีกขั้นแล้ว :')
ลบนึกถึงตาลุนึกถึงตาลุงปลาหมึกที่ขายทาโกะยากิในวันพีช........
ตอบลบถ้าจำไม่ผิดชื่อฮาจิหรือเปล่าคะ ทางนั้นหล่อกว่านะ :D
ตอบลบฮาจิเมะปะ ผมขาวๆที่มีแฟนเป็นเจ้าหญิงเเวมไพร์
ลบ