บทที่ 120 – รบ (2)
<คุณวางเดิมพันขั้นต่ำเป็นแต้ม 10,000 หน่วย>
วูจินแค่อยากวางเดิมพันแต้ม 10% แต่ขั้นต่ำที่สุดที่เขาต้องวางเดิมพันคือ 10,000
<ศัตรูวางดันเจี้ยนเป็นเดิมพัน คุณต้องการรวม ‘สถานีโซล ทางออกที่ 1’ ในเดิมพันด้วยหรือไม่?>
“ไม่”
วูจินไม่อาจวางดันเจี้ยนเป็นเดิมพันในการต่อสู้ที่ไม่แน่ว่าจะชนะ เมื่อเขาปฏิเสธไป ศัตรูก็พยายามลงเดิมพันอย่างอื่นอีก ไอเทม เครื่องป้องกัน กระทั่งสิ่งก่อสร้างหลักในอาณาเขต วูจินปฏิเสธหมด
<สงครามมิติที่มีแต้ม 10,000 หน่วยเป็นเดิมพันกำลังเริ่มขึ้น>
สุดท้าย สงครามเริ่มโดยมีเดิมพันพื้นฐานที่สุด
วูจินนั่งบนบัลลังก์ เขามองการรบแบบสบายๆ
ในเวลาไม่มากเขาได้สร้างลานฝึกและแหล่งผลิตพลังงานขึ้นในอาณาเขต ดังนั้นจึงสร้างสิ่งก่อสร้างเหล่านี้ในสงครามมิติได้
บิบิศึกษาจากหนังสือมาอย่างเต็มที่ เธอขยายแคมป์และกองทหารอย่างดี แต่ยังขาดความสามารถในการคุมทัพเมื่อเทียบกับศัตรู ตอนนี้เธอยังต้านทานไว้ได้ แต่อย่างไรก็คงแพ้
วูจินรู้สึกเสียใจแทนบิบิ แต่เขาเห็นพอแล้ว วูจินดึงข้อมูลของลอร์ดฝ่ายศัตรูขึ้นมา
“เขาเป็นโทรล”
สามารถดูกลยุทธ์ของลอร์ดฝ่ายศัตรูเพื่อเข้าใจนิสัยได้ แต่ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับพลังความสามารถส่วนตัวของลอร์ด
สงครามมิติไม่เกี่ยวกับพลังของลอร์ดแต่เกี่ยวกับพลังของอาณาเขตมิติ เป็นอาณาเขตที่แข่งขันกัน
วูจินรู้ว่าลอร์ดนี้มีลำดับต่ำกว่าเขา 1 ลำดับ แต่คะแนนไม่กี่คะแนนสามารถเปลี่ยนลำดับไปได้หลายลำดับ เพราะฉะนั้นลำดับที่ต่ำกว่าไม่มีความหมายอะไรนัก
พลังส่วนตัวของวูจินเทียบเท่ากับแม่ทัพแห่งบัลลังก์ทั้ง 72 ถึงอย่างนั้นในลำดับต่ำกว่า 3,000 อาจมีลอร์ดที่มีพลังส่วนตัวเก่งกาจ เขาไม่อาจรู้ได้จนกว่าได้สู้จริงๆ
<คุณแพ้สงครามมิติ>
<คุณเสีย 10,000 แต้ม>
<โคโมดจะเริ่มการเรียกร้องสิทธิ์ของผู้ชนะ ห้องเก็บของของอาณาเขตถูกปล้น>
<คุณเสียหินเพิ่มพลัง คุณเสียหนังของรานิค>
“เฮอะ ดูมันทำ”
โคโมดไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปล้นอะไรไป แต่เขายังปล้นห้องเก็บของไปเรื่อยๆ
ห้องเก็บของของอาณาเขตเหมือนคลังของวูจิน เขาเสียวัตถุดิบและไอเทมไม่มีประโยชน์ ดูเหมือนการปล้นจะเป็นแบบสุ่ม
ถ้าโชคไม่ดี เขาอาจเสียไอเทมหายาก
“ฉันต้องเอามันออกมาก่อน”
ถ้าเสียของอย่างหัวใจมังกรไปจะน่าเสียดายขนาดไหน วูจินขโมยมันมาจากรัชโมด แต่เขาก็ยังเสียดายอยู่ดี
“ฉันจะเอาคืนเป็นสองเท่า”
ระหว่างเขาตรวจดูไอเทมที่เสียไป บิบิก็ได้สติคืนมา เธอนั่งบนที่นั่งของผู้บัญชาการ ดวงตาที่เหม่อลอยกลับมามีสติ แล้วมันก็เริ่มรื้น ตามมาด้วยน้ำตา
“อึก แง เจ้านาย”
บิบิลุกพรวดมากอดวูจิน
มันไม่แย่เท่าความรู้สึกว่างเปล่าตอนตาย แต่การแพ้ก็ไม่ทำให้รู้สึกดี วูจินไม่อยากเจอกับความรู้สึกพ่ายแพ้ บิบิจึงต้องมาเป็นตัวแทนเขาในสงครามมิติ
“ไม่เป็นไร”
“แง”
บิบิอยากชนะแต่เธอแพ้ น้ำตาเธอร่วงเพราะความโกรธ วูจินขยี้ผมเธอ
“อย่าร้อง”
“ฮึกๆ”
บิบิสูดน้ำมูกกลั้นน้ำตา จากนั้นเธอพูดเบาๆ
“ขอโทษ เราอยากชนะ...”
“ถึงเธอแพ้ก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ฮึก แต่ว่า...”
“ฉันจะล้างแค้น”
บิบิเช็ดน้ำตาแล้วทำแก้มป่อง
“อัดเจ้าบ้านั่นแรงๆเลยนะคะ”
“ได้”
วูจินบีบแก้มบิบิแล้วลงจากบัลลังก์
<คุณท้าดวลโคโมด>
<การแก้แค้นจากผู้แพ้จะเริ่มขึ้น>
ร่างของวูจินหายไปตามการเรียกตัวสู่สนามรบ
***
“ฮ่าๆๆ”
โคโมดหัวเราะลั่น
“อย่างน้อยเขาก็พอมีความรู้อยู่บ้าง”
ลอร์ดของอลันดาล คังวูจิน ส่งกุนซืออ่อนๆมาแทน คงนึกว่ากำลังใช้คนที่เชี่ยวชาญด้านสงครามมิติ แต่กุนซือคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโคโมด
พวกที่เก่งด้านสงครามมิตินั้นค่าตัวสูง
ลอร์ดลำดับสูงๆมีกุนซือ แต่อย่างพวกเขาเป็นแค่ลอร์ดลำดับต่ำเป็นพัน แน่นอนลอร์ดลำดับต่ำอย่างพวกเขาไม่มีกุนซือเก่งๆ
นั่นคงเป็นพวกหลอกลวงหรือไม่ก็เก่งแค่กลางๆ
โคโมดชนะสงครามมิติอย่างง่ายดายเพราะคังวูจินส่งกุนซือไร้ประโยชน์ออกมา
“ฮ่าๆ เพราะอย่างนี้ข้าถึงชอบพวกหน้าใหม่”
โอกาสชนะพวกหน้าใหม่มีสูงเสมอ น่าเสียดายที่คังวูจินขี้ขลาด เขาลงเดิมพันในอัตราต่ำที่สุด 10,000 แต้มนั้นน้อยกว่ารางวัลจากการชนะ
ยิ่งกว่านั้น ไอเทมที่เขาปล้นมาก็ไม่มีค่าอะไรนัก โชคไม่ดีแต่เขาไม่สนใจนัก เขาไม่ได้ชนะสงครามมานานแล้วจึงอารมณ์ดี หนำซ้ำ ยังมีเรื่องดีๆต่ออีก
<คังวูจินท้าดวลคุณ>
“หือ? ฮ่าๆๆ เพราะอย่างนี้ข้าถึงชอบพวกหน้าใหม่”
เขาแพ้ก็ควรยอมรับว่าแพ้ กลับไปเตรียมตัวใหม่ในช่วง 12 วัน มนุษย์นี่ท้าสู้เขาโดยไม่รู้อะไรเลย โคโมดชอบใจนัก
“กล้าท้าสู้กับข้า คึๆๆ”
อุปนิสัยลอร์ดแต่ละคนต่างกัน
มีคนที่สู้ไม่เก่งแต่เก่งด้านกลยุทธ์ ทำให้ได้ลำดับสูงๆในสงครามมิติ และมีคนที่ตรงกันข้าม
โคโมดมั่นใจในพลังของตัวเองมากกว่าความสามารถในสงครามมิติ เขาเคยเป็นผู้นำเผ่าที่เข้าร่วมการแย่งชิงตำแหน่งราชาโทรล พลังต่อสู้ของเขาย่อมไม่ต่ำต้อย
ถ้าเขาได้กุนซือเก่งๆมา โคโมดมั่นใจว่าเขาสามารถไปถึงลำดับเลข 3 ตัว
ปกติลอร์ดไม่ชอบการดวล ตัวแปรมีมากเกินไป ผลประโยชน์มากแต่ความเสี่ยงก็มากเหมือนกัน
ถ้าสงครามมิติคือหมากรุก การดวลก็เหมือนมวยปล้ำ
ลอร์ดบางคนชอบการดวลมากกว่าสงครามมิติ แต่พวกนั้นเป็นส่วนน้อย
“ฮ่าๆ คราวนี้ข้าจะปล้นให้หมด”
คังวูจินคงขอดวลเพราะความไม่รู้ แน่นอน นี่คือความผิดพลาด
ร่างของโคโมดถูกเรียกเข้าสู่สนามรบ
***
วูจินถูกเรียกมายังดินแดนที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง
<หากชนะ คุณสามารถเรียกร้องสิทธิ์ของผู้ชนะและการลงโทษจากผู้แก้แค้น>
<หากแพ้ คุณจะตาย คุณจะถูกชุบชีวิตหลังผ่านไป 12 วัน>
ฟังจากคำประกาศก็เข้าใจได้ว่าทำไมลอร์ดแห่งมิติเลือกทำสงครามมิติมากกว่าการดวล
ถ้าแพ้จะตาย ถ้าฟื้นคืนชีพหลังผ่านไป 12 วันก็เสียช่วงเวลาเตรียมตัวสำหรับสงครามมิติครั้งถัดไปและต้องรับคำท้ารบทันทีที่คืนชีพ
มีชีวิตตัวเองเป็นเดิมพัน เพราะอย่างนี้จึงรู้ได้ว่าทำไมพวกเขาถึงลังเล ทำไมถึงเอาแต่ใช้ลูกน้องในสงครามมิติ
“ตลก”
วูจินฆ่ารัชโมดกับจูเลียลไป แต่พวกมันถูกชุบชีวิตใหม่
พวกมันก็ลังเลไม่อยากตายเพราะสงครามมิติอย่างนั้นหรือ?
คงใช่
ถ้าพวกมันร่วมมือกัน อัลเฟนคงถูกยึดไปแทบทันที โลกนั้นเป็นแค่ลานล่าสำหรับรวบรวมพลังงาน
คราวนี้เขาเป็นลอร์ดมิติเขาถึงได้รู้ ว่ากฎพวกนี้มันน่าอึดอัดขนาดไหน
ต้องมีบางอย่างที่จุดสูงสุดของลำดับ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แต่มันเป็นสิ่งที่ลอร์ดทุกคนต้องการ
ถ้าเขาตั้งใจเข้าร่วมสงครามมิติ ลำดับเขาจะเพิ่มขึ้นใช่ไหม?
“เกมกระดานสร้างมาอย่างชุ่ยเลย”
เขาสู้มาอย่างเต็มที่เพื่อเอาชีวิตรอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเป็นปลาในอ่างเลี้ยงปลา
เขาโกรธ
นี่เป็นสมาคมที่อึดอัดซับซ้อน เตรียมไว้เพื่อพวกเขา...
ยิ่งกว่านั้น เขารู้สึกเหมือนเพิ่งอยู่ที่จุดเริ่มต้น
“ฉันจะล้มมันให้หมด”
นิสัยเขาไม่ยอมให้ตัวเองทำตามกฎอย่างว่าง่าย เขาจะทำลายมันเป็นชิ้นๆ เขาเป็นตัวแทนของเทพแห่งการทำลายมาก่อน
วูจินเหยียบบนดินแดนน้ำแข็ง หลังจากนั้นหัวหน้าเผ่าโทรล โคโมดก็มาปรากฏตรงหน้า
“ฮ่าๆๆ ฉันมีข้อเสนอ ลอร์ดใหม่”
“...?”
วูจินมองงงๆเมื่อเห็นโทรลอารมณ์ดีผิดวิสัยโทรล
“ถ้าการต่อสู้เป็นตายไม่มีเดิมพันด้วยก็แย่สิ ในเมื่อนี่เป็นการต่อสู้ของลูกผู้ชาย เราพนันกันด้วยดันเจี้ยนดีไหม”
อะไรของมัน?
เมื่อวูจินไม่ตอบ โคโมดก็เริ่มยั่วโมโห
“ว้าว หรือเจ้ากลัวแพ้ คิดแบบนี้จะไปถึงลำดับสูงไม่ได้นะ”
วูจินยิ้มแล้วพูด
“ก็ได้ ฉันพนันด้วยดันเจี้ยนฉัน ที่จริง มาเพิ่มเดิมพันอีกดีกว่า”
“หา?จริงเรอะ?ฮ่าๆๆ เจ้าใจกว้างดีนี่ งั้นเพิ่มเดิมพันอีก 20,000 แต้ม?”
“เอาสิ”
เมื่อวูจินยอมรับง่ายๆโคโมดก็หัวเราะชั่วร้าย ความกล้าของเจ้าโง่นี่จะทำให้เสียอาณาเขตไปในอีกไม่นาน อีกหน่อยเขาจะกลายเป็นผู้อพยพแน่นอน
‘ฮ่าๆ ได้มาเจอเจ้าคนอ่อนแอนี่’
โคโมดลงเดิมพันดันเจี้ยนเขาอย่างกระตือรือร้น
<คุณวางเดิมพันเป็น ‘สถานีโซลทางออกที่1’ ของโลก>
<คุณวางเดิมพันเป็น ‘เสานีเซีย’ ของจาคุ>
‘ถ้าดันเจี้ยนอยู่ที่อัลเฟนก็ดีสิ’
วูจินปลอบใจตัวเอง
ลอร์ดที่มีดันเจี้ยนอัลเฟนไม่ใช่ว่าจะเจอได้ง่ายๆ หาชิ้นส่วนมิติแล้วซื้อดันเจี้ยนเปล่าบนอัลเฟนน่าจะเร็วกว่า
“ฮ่าๆ เจ้ามือใหม่! เริ่มกันเลยไหม?”
โคโมดล้อคังวูจินที่หลงเดิมพันดันเจี้ยนตามคำยุ เขาล้วงกระบองติดหนามยาวออกมาจากอากาศว่างเปล่า
วูจินเป็นเผ่ามนุษย์อ่อนแอ
โคโมดเป็นโทรลที่วิวัฒนาการแล้ว ลอร์ดมือใหม่สูงแค่เอวเขาและคงไม่มีประสบการณ์ต่อสู้เท่าไหร่
“เจ้าโง่ มาเสียใจทีหลังก็สายไปแล้ว ฮ่าๆ”
กึง กึง
พื้นน้ำแข็งส่งเสียงตามการก้าวเท้าของโคโมด เศษน้ำแข็งปลิวว่อน
วูจินยิ้มเหี้ยมขณะมองโคโมดวิ่งตรงมาที่เขาแบบโง่ๆ
“อ่อนๆแบบเจ้านี่คงมีไม่มาก”
<โคโมด เลเวล 54 ลอร์ดแห่งบึง>
ถ้าลอร์ดเป็นแบบโคโมดกันหมด เขาคงไต่ลำดับได้ง่ายๆ
วูจินดึงไม้เท้าเหล็กออกมาและเปลี่ยนเป็นค้อนทันที จากนั้นเหวี่ยงไปยังกระบองของโคโมด
แก็ง!
“คึ”
มนุษย์สูงแค่เอวของโคโมด แต่มีแรงเยอะน่าประหลาด
‘มนุษย์จากโลกคนนี้มีพลังต่อสู้สูง’
แต่ โคโมดเคยเป็นหัวหน้าเผ่า!
แรงเขาเหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเทียบไม่ติด
โชคร้ายที่วูจินไม่ใช่คนธรรมดา
วูจินหลบกระบองแล้วเหวี่ยงค้อนไปที่เข่าของโคโมด โทรลร่างใหญ่เสียหลักล้ม วูจินเปลี่ยนรูปร่างอาวุธเป็นขวานทันทีแล้วฟาดลง
“อ๊าก!”
โคโมดฝืนความเจ็บเหวี่ยงกระบองใส่วูจิน แต่เกราะผีไปก่อตัวใกล้ศีรษะเขา กระบองกระเด้งออก และขวานของวูจินตรงไปที่ไหล่ของโคโมด
“หยุด...หยุดก่อน”
โคโมดตาเหลือกเหมือนหมดสติแล้ว เขาตะโกนแต่ขวานของวูจินฟันใส่คอโคโมดไม่รีรอ
“พวกโทรลค่อนข้างหนังเหนียว”
สู้กับโทรลไม่ควรยืดเยื้อ พวกมันอึดและมีความสามารถฟื้นฟูร่างกาย... แผลสาหัสแค่ไหนก็หายได้ในเวลาไม่นาน ฆ่ามันให้เร็วที่สุดจะดีที่สุด
<เลเวลอัพ!>
ศพโคโมดเปลี่ยนเป็นแสงสีเทาหายไป วูจินหัวเราะแห้งๆ
“EXP ขนาดนี้น่าดีใจชะมัด”
เพราะเป็นลอร์ดแห่งมิติหรือเปล่า เลเวลของโทรลสุดอนาถแต่ให้ค่าประสบการณ์มาก
<คุณชนะการดวลกับโคโมด>
<คุณล้างแค้นสำเร็จ>
“ได้เวลาปล้นแล้วสินะ”
วูจินไม่ได้กลับคืนมาเป็นผู้ไม่ตายนานแล้ว
เข้าทาง...
ตอบลบ