เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 112

บทที่ 112 – ได้ยิน


วูจินนั่งบนบัลลังก์และสำรวจสิ่งก่อสร้างที่เขาสร้างได้

เขาสามารถสร้างที่นากับเหมืองเพื่อรวบรวมบลัดสโตน ยังมีร้านของชำ ร้านอาหารและร้านกาแฟสำหรับผู้อาศัยในอาณาเขต... มีร้านค้าหลายอย่าง มีหอคอย หอสังเกตการณ์ มีกระทั่งลานฝึกซ้อมกำลังรบ

“นึกว่ากำลังรบได้มาด้วยการซื้ออย่างเดียวซะอีก?”

<ค่ายทหาร – สิ่งก่อสร้างด้านกองรบ> - 1000p – รวมและฝึกฝนกองทหารตามที่ต้องการ

เมื่อสร้างค่ายทหาร เขาแค่ต้องหาครูฝึกมาฝึกหัดทหาร จากนั้นส่งประกาศรับสมัครไปทั่วอาณาเขตเพื่อรวมสมาชิกมาฝึก

ไม่ได้มีแต่สิ่งก่อสร้างสำหรับฝึกทหารเท่านั้น ยังมีสิ่งก่อสร้างสำหรับฝึกมอนสเตอร์และเผ่าต่างๆ เช่น ศูนย์ฝึกหมาป่า ลานฝึกยิงธนูของเอลฟ์ ยิ่งกว่านั้น...

“ฮะๆ แบบนี้ก็มีแฮะ”

<รังไวเวิร์น – สิ่งก่อสร้างด้านกองรบ> - 3000p – ไวเวิร์นวางไข่และเลี้ยงตัวลูก
ระยะเติบโต : 90 วัน, จำนวน : 1

ซื้อไวเวิร์น 1 ตัว ราคา 300p รังไวเวิร์นแพงกว่า 10 เท่า แต่มันได้เปรียบตรงที่จะได้ไวเวิร์นเพิ่ม 1 ตัวทุก 90 วันโดยไม่ต้องเสียพลังงานเพิ่มอีก

“หือ? จะว่าไป...”

วูจินเปิดหน้าต่างจัดการอาณาเขตเพื่อตรวจดูสิ่งก่อสร้างที่เขามีอยู่ ปราสาทมีสิ่งก่อสร้างหลายอย่างที่บิบิสร้าง แต่สิ่งหนึ่งดึงดูดสายตาเขา

รังไวเวิร์น (12)

“ฮะ ฉันได้มาฟรี”

ชื่อเดิมของอาณาเขตมิตินี้คือรังไวเวิร์น ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยของพวกมัน เมื่ออาณาเขตส่งมาที่วูจินเขาก็ได้รับมอบรังไวเวิร์น 12 รัง

ค่าความเข้ากันได้ของเขาตัดบางส่วนของอาณาเขตเดิมไปดังนั้นเขาคงเสียรังไวเวิร์นไปบ้าง เขาโชคดีทีเดียวที่ได้มา 12 รังโดยไม่ต้องเสียพลังงานเลย

“งั้นนี่ก็คือวิธีดูแลรักษาที่นี่”

ถ้ามองว่าสงครามจะมีไปไม่จบสิ้น อย่างนั้นพลังงานก็จะถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว สุดท้ายอาณาเขตที่มีพลังงานไม่พอใช้ก็จะล่มสลายไป ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วอาณาเขตมิติหลายพันแห่งอยู่มาได้อย่างไร?

“สรุปว่าการใช้พลังงานซื้อกำลังรบควรเป็นเฉพาะตอนฉุกเฉิน”

วูจินเข้าใจระบบขึ้นมาทันที

พลังงานไม่ควรเอาไปใช้ผิดๆด้วยการซื้อกำลังรบ

จำนวนพลังงานที่อาณาเขตมีควรสำรองไว้เท่ากับจำนวนกำลังรบที่ควรมี

พลังงานยิ่งน้อยหมายถึงกำลังรบจะอ่อนแอลง

“ซื้อพวกนี้ก่อน”

เผ่าพันธุ์ของประชากรขึ้นอยู่กับว่าเขาจะสร้างที่ฝึกกำลังพลแบบไหน

“จะเอามนุษย์มาก็เสี่ยงไปหน่อย”

วูจินไม่ได้ใส่ใจ แต่เขาเป็นห่วงเรื่องเจมินที่หมกตัวอยู่ในบ้าน เจมินไม่มีความมั่นใจที่จะเจอกับมนุษย์จึงไม่กลับไปที่โลก ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่ควรปล่อยมนุษย์เข้ามาในอาณาเขต

คิดแล้ววูจินก็ตัดสินใจซื้อค่ายทหารอันเป็นปัจจัยพื้นฐาน

<ลานฝึกนักรบออร์ค> - 1000p

ที่ในปราสาทไม่ได้กว้างขวางนักจึงต้องวางผังเมืองเพื่อรองรับแผนงานในอนาคต ปราสาทสร้างบนภูเขาที่ยอดถูกปรับให้เรียบ ด้านหลังปราสาทเป็นภูเขายอดแหลม รังไวเวิร์นอยู่บนภูเขาเหล่านั้น

เมื่อภาพแผนที่แผ่ออกตรงหน้า วูจินตัดสินใจวางลานฝึกตรงเชิงเขาที่ตั้งปราสาท

เสียงสร้างสิ่งก่อสร้างดังขึ้น และในเนื่องจากมันเป็นสิ่งก่อสร้างพื้นฐานเวลาที่ใช้จึงค่อนข้างสั้น

“อืม เลือกอะไรดีล่ะ?”

เขาสร้างลานฝึกแต่ไม่ได้หมายความว่ากำลังรบจะแห่เข้าไปทันที วูจินมองรายชื่อผู้ฝึกที่จะมารับผิดชอบการสอน เขาไม่มีทางเลือกนอกจากใช้พลังงานซื้อผู้ฝึก

ถ้าคิดถึงกำลังพลที่จะได้จากการสอนของผู้ฝึกก็ถือว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า

<อารัค เผ่าศิลาดำ>
<ริทิน เผ่าปีกเดียวดาย>
<โตรูอา เผ่าปีกแสงเทา>

“หือ?”

วูจินคุ้นเคยกับชื่อเผ่าของโตรูอาจึงเลือกมัน

<โตรูอา> 900p
นักรบออร์คแห่งเผ่าปีกแสงเทา
เชี่ยวชาญในการฝึก : ทหารออร์ค (3 วัน), นักรบออร์ค (30 วัน)
จำนวนการฝึกต่อเนื่อง : 10

อุโมงค์สีแดงเกิดขึ้นตรงหน้าบัลลังก์ ออร์คเทาร่างใหญ่เดินออกมาจากอุโมงค์  เหนือดวงตามีสันหนา เขี้ยวงอกออกมาจากปาก ออร์คท่าทางน่าเกรงขามมองลอร์ดเจ้าของอาณาเขต

“ถ้าเจ้าต้องการจ้างข้า ต้องให้บลัดสโตนข้าเท่ากับ 70 แต้มทุกสัปดาห์”

วูจินยิ้มกับคำพูดก้าวร้าวของโตรูอา เผ่าปีกแสงเทาคือเผ่าของมหาราชาคิบะ เขาดีใจที่เห็นชื่อนี้จึงเลือกโตรูอา

“นายรู้จักคิบะไหม?”

“ลอร์ดใหม่อย่างเจ้ารู้จักชื่ออันทรงเกียรตินั้นได้ยังไง? ข้าเป็นหนึ่งในสมุนของเขา”

พวกเขายังไม่ทำสัญญาจ้างงานกัน โตรูอาจึงตอบอย่างไม่เป็นมิตร

วูจินเรียกคิบะ

‘มานี่หน่อย’

เมื่อคิบะได้ยินเสียงเรียกในใจของวูจิน คิบะกลายเป็นควันดำแล้วมาปรากฏตรงหน้าวูจิน

[ท่านเรียกข้า]

“ฉันคิดว่าเขาเป็นลูกน้องเก่านาย รู้จักไหม?”

คิบะเดินไปทางโตรูอา คิบะตายแล้วจึงไม่มีเนื้อหนังติดอยู่ แต่เขาสูงกว่าโตรูอาหนึ่งช่วงศีรษะ ร่างใหญ่โตของคิบะส่งพลังงานอันตรายมีอำนาจไม่ต่างจากก่อนตาย

หรืออาจจะรุนแรงกว่าเพราะมีพลังความตายเข้ามาด้วย...

[เจ้ารู้ไหมข้าคือใคร?]

“จ...เจ้าคือหัวหน้าเผ่าคิบะจริงๆเหรอ?”

โตรูอากลืนน้ำลายแล้วจ้องอัศวินมรณะตรงหน้า ทำให้คิบะสะบัดเท้า

หน้าแข้งของคิบะกระแทกหลังเข่าของโตรูอา แล้วผลักหัวโตรูอากระแทกพื้น

“คึ ทำไมทำแบบนี้...”

ทำเหมือนไม่ได้ยินโตรูอา คิบะหันไปทางบัลลังก์มองวูจิน

[เขาคงเป็นเด็กใหม่]

“รู้ได้ยังไง?”

[ไม่มีสมุนคนไหนกล้ามองหน้าข้า]

“ฮะ”

วูจินหัวเราะ ท่าทางแบบนี้สมเป็นคิบะ โตรูอาตัวสั่นเมื่อวูจินถามเขา

“นายอยากทำสัญญากับฉันไหม?”

“น...แน่นอน ท่านไม่ต้องจ่ายค่าจ้างให้ข้า”

แสงพุ่งจากบัลลังก์ไปล้อมรอบตัวโตรูอา มันกลายเป็นตราบนไหล่เขา เป็นรูปแมวกำลังหาว...

<ท่านได้เพิ่มรายการอาชีพที่สามารถฝึกได้! ‘ทหารออร์ค’ ‘นักรบออร์ค’>

“ข้าจะรับใช้ท่านอย่างซื่อสัตย์”

หลังจากได้รับตรา โตรูอาก็คำนับวูจินอย่างนอบน้อมเหมือนเป็นลอร์ดของเขา จากนั้นไปที่ลานฝึกเพื่อติดป้ายรับสมัคร ถ้าออร์คร่อนเร่ตอบรับก็จะถูกฝึกเป็นทหารในเวลาไม่นาน

เขาสามารถฝึกทหารได้ 10 รายพร้อมกัน ดังนั้นอีก 3 วันวูจินจะได้ทหารออร์ค 10 ตน

หลังหมดช่วงคุ้มครอง 30 วันเขาจะมีทหารออร์ค 300 ตน

เขาลงทุนเบื้องต้นไป 1900p จึงไม่ขาดทุนถ้าได้กองพลนี้มา นอกจากลานฝึกจะถูกทำลายหรือโตรูอาตาย จำนวนทหารของเขาจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“แล้วตราพิลึกนี่คืออะไร?”

วูจินเปิดดูข้อมูลของตราแมวหาว

<สัญลักษณ์ของอลันดาล>

เขานึกได้ว่าเห็นธงบนกำแพงปราสาทแวบๆ มันมีรูปเหมือนแมวกำลังหาว... นึกว่าบิบิแค่ใช้ประดับ แต่เธอทำสัญลักษณ์ของอาณาเขตเป็นแบบนั้น...

“เฮ้อ”

วูจินเปิดร้านค้ามิติเพื่อดูตราต่างๆแล้วต้องตาถลน

“ทำไมแพงขนาดนี้?”

แค่ภาพธรรมดาแต่อันที่ถูกที่สุดราคา 5000p ราคาเฉลี่ยอยู่มากกว่า 10000p และแพงกว่านั้นอีกมาก

“เฮ้อ เธอใช้พลังงานไปกับอันนี้”

เขาสงสัยว่าบิบิใช้พลังงานไปกับอะไร แน่ใจแล้วว่าใช้ไปกับการเลือกสัญลักษณ์ เขาอ่านแคตตาล็อกแล้วส่ายหน้า

“มีแต่ของฟุ่มเฟือย”

พวกนี้คือของฟุ่มเฟือยสำหรับตกแต่งปราสาท ราคาแพงเหลือเชื่อเทียบกับประโยชน์ของมัน ใช้พลังงานไปกับของพวกนี้เป็นเรื่องสิ้นเปลือง วูจินเห็นภาพลอร์ดที่มีพลังงานมากซื้อของพวกนี้มาตกแต่งปราสาทให้ดูอลังการ

หลังจากนั้น พวกเขาจะทำสงครามปล้นอาณาเขตอื่นเพื่อเอาพลังงานที่จ่ายไปคืนมา ลอร์ดพวกนี้คงซื้อของฟุ่มเฟือยก่อนแล้วนึกถึงราคาของมันทีหลัง

“ทำโรงผลิตสักหน่อยก่อนดีไหมนะ?”

วูจินมองสิ่งก่อสร้างที่อยู่ในหมวดโรงผลิต

มีสิ่งก่อสร้างหลายประเภทที่ล่อมอนสเตอร์เข้ามาได้ เหยื่อล่อ กับดัก ต้นไม้ที่ส่งฟีโรโมนดึงดูดเหยื่อ

ลอร์ดต้องเลือกสิ่งก่อสร้างแบบต่างๆขึ้นอยู่กับว่าอยากล่อมอนสเตอร์แบบไหน

วูจินปลูกต้นไม้ล่อเหยื่อไปทั่วอาณาเขต ต้นไม้พวกนี้ดึงดูดหมูป่าเหล็กและหมาป่าเทา จากนั้นเขาซื้อต้นไม้เลือดมากองหนึ่ง

<ต้นไม้เลือด> -30p
พืชที่ให้ผลเป็นบลัดสโตน มันออกผลวันละครั้ง ถ้าไม่เด็ดผลไม้จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ถ้าสัตว์กินมันบ่อยๆจะสร้างบลัดสโตนขึ้นมาในร่าง เมื่อหมดวัน +1p

ถ้าเขาเก็บผลไม้ทุกวันเขาจะได้ 1p และเขาไม่รู้ว่าสัตว์จะกินเท่าไหร่...

และเขาไม่แน่ใจกับราคา 30p เขาจะได้ทุนคืนมาหลังจากเก็บผลไม้ 30 วัน แต่เขาไม่มีความอดทนพอจะฟาร์มต้นไม้เลือด มันไม่ใช่นิสัยเขา

<ต้นไม้เลือดเริ่มโตในอาณาเขต>

ต้นไม้เลือดที่ซื้อมาจะเติบโตในอาณาเขตแบบสุ่มๆ จึงเก็บเกี่ยวยาก เขาจะทำงานนี้เองก็ได้หรือให้แรงงานมาทำ แต่ตอนนี้เขาขาดจำนวนคน...

“เพราะอย่างนี้คนอื่นเลยเลือกทำสงคราม”

เพราะมันดีกว่าเก็บบลัดสโตนจากโรงผลิต อีกอย่างต้นไม้เลือดซื้อได้ในจำนวนจำกัด

<ท่านมีที่ดินไม่เพียงพอสำหรับปลูกต้นไม้เลือดมากไปกว่านี้>

วูจินปลูกต้นไม้เลือดไป 1000 ต้น

เขาใช้ไป 30,000p แต่เขาถือว่าเป็นการลงทุนและไม่เสียดาย หลังผ่านไป 30 วันเขาจะได้ทุนคืนมา หลังจากนั้นเขาจะได้วันละ 1,000 แต้มฟรีๆ

“พอเริ่มใช้ก็ใช้พลังงานไปอย่างเร็วเลยแฮะ”

เขาเหลือพลังงานในอาณาเขตมิติแค่ 70,000 แต้ม

พลังงานเป็นตัวกำหนดลำดับ เขาร่วงจากลำดับ 1317 เป็น 3212 แค่ 30,000 แต้มทำให้ลำดับเขาลดลงขนาดนี้ นั่นหมายความว่าในแต่ละช่วงอันดับมีหลายๆอาณาเขตเบียดกันแน่น

“อืม แบบนี้ก็แย่เหมือนกัน”

ไม่ได้มีแต่เกรทลอร์ด 72 คนที่ต้องการโลก ยังมีลอร์ดลำดับต่ำลงมา ทุกคนพยายามเจาะดันเจี้ยนเข้ามาที่โลกและใช้เป็นพื้นที่ล่า ตอนนี้โลกยังมีกองทัพมีอารยธรรมของตัวเอง สามารถหยุดดันเจี้ยนเบรกได้ แต่สุดท้ายลอร์ดคนใดคนหนึ่งก็จะฝ่าเข้ามาได้ เมื่อฝ่าเข้ามาได้ครั้งหนึ่งแล้วโลกก็จะหยุดยั้งดันเจี้ยนเบรกไม่ได้อีกต่อไป ไม่ช้าก็เร็วมนุษย์จะกลายเป็นเหยื่อ

“ฉันไม่น่าทิ้งอัลเฟนเลย...”

โลกกำลังเดินตามรอยอัลเฟนไม่ใช่เหรอ? วูจินเสียดายที่ไม่ได้ฆ่ามอนสเตอร์ของทราห์เน็ตให้มากกว่านี้ ถ้าทำให้อัลเฟนถูกยึดช้าลง ดันเจี้ยนต่างๆบนโลกคงระเบิดช้าลง

แต่เรื่องมันเกิดไปแล้ว เสียใจไปก็ไม่ได้อะไร

วูจินสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง เขามองรายการสิ่งก่อสร้างต่างๆในร้านค้ามิติด้วยตาวาววับ

“เอาล่ะ ต้องวางแผนกันจริงๆแล้วใช่ไหม?”

วูจินดึงแผนที่ออกมาและเริ่มวางแผนพัฒนาเมือง ในระหว่างนั้นก็มีผู้อพยพเข้ามาในอาณาเขตเขาทีละหนึ่งหรือสองกลุ่ม

***

ยี่สิบวันผ่านไป

อาณาเขตมิติอลันดาลเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“เท่านี้น่าจะพอ”

วูจินเก็บแผนที่แล้วลุกขึ้น เขาใช้เวลา 20 วันในดันเจี้ยน แต่ข้างนอกเวลาผ่านไปแค่ 5 วัน

วูจินออกไปหาครอบครัวทุกๆ 4 วันหรือ 1 วันตามเวลาข้างนอก และต้องไปหาจีวอนเพื่ออธิบายเรื่องเจมิน

กิลด์อลันดาลย้ายที่อย่างราบรื่นและกำลังซื้อตึกทั้งหมดใกล้สถานีโซล

“เห็นบอกว่าเมโลดี้มาแล้วใช่ไหม?”

วันที่ 5 เขาได้ข่าวว่าเมโลดี้มาพร้อมกับ ‘เอกสาร’ วูจินกำลังมุ่งหน้าไปทางดันเจี้ยนแต่แล้วก็เปลี่ยนเส้นทาง

“ไปที่สภาสักหน่อยดีกว่าไหม?”

วูจินหัวเราะเมื่อคิดว่าจะได้แก้แค้นเสียที

เขาหวังให้เมโลดี้มาถึงสำนักงานของเขาเร็วๆ

สารบัญ                                          บทที่ 113