บทที่ 32 – โดจีวอน (2)
“...”
ซุงกูพูดไม่ออก วูจินก็ไม่พูด
แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ทำอะไร
เขาใช้ตะเกียบคีบเครื่องในขึ้นมา จุ่มซอส วางบนใบงา
วางกระเทียมจุ่มถั่วหมักไว้ข้างบน ดื่มโซจูหมดแก้ว
แล้วกินเครื่องในที่พันเตรียมไว้ตาม
“ฮ้า นี่กินแกล้มกับโซจูได้ดีเลย”
“...”
วูจินยกแก้วเปล่ามาทางซุงกู เขาได้แต่เติมเหล้าให้
“เฮ้ย คราวหลังไม่ต้องเล่นเกมแล้วนะ กินกันเงียบๆก็พอ”
“...”
ซุงกูไม่ตอบ วูจินเอาเหล้าขึ้นมาจ่อปาก
เมื่อทั้งสองสบตากัน ซุงกูก็พูดขึ้น
“ลูกพี่”
“อะไร?”
“ทำไมไม่พูดอะไรเลยครับ?”
“พูดอะไร?”
ซุงกูมองไปทางโดจีวอน
“อะไร? ที่หัวล้านเหรอ?”
“....”
หวา พูดออกมาดื้อๆเลย
“แล้วไง?”
“ครับ?”
“มันมีปัญหาตรงไหน?”
“...ลูกพี่ไม่ว่าเหรอครับ”
“ว่าอะไร?”
วูจินดื่มต่อ
“แผลแค่นั้นไม่ตายหรอก”
“...”
เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
“อะไร? นายสงสารเค้าเหรอ?”
“ก็ใช่สิครับ ใครๆก็ต้องสงสารทั้งนั้น”
วูจินยิ้มเหยียด
เขาอยู่ในอัลเฟนที่ซึ่งมีแต่สงครามกับสงคราม
เขาโตในโลกที่ถ้าอยากอยู่รอดก็ต้องรู้จักต่อสู้
ร่างกายพิกลพิการหรือ?
ถ้าสองขาวิ่งได้ ถ้าสองมือถืออาวุธไหว
ถ้าอย่างนั้นคนๆนั้นก็ถือว่าเป็นคนปกติ
ในสายตาของวูจิน จีวอนก็ยังเป็นผู้หญิงที่มีแผลบนศีรษะ
เป็นพี่สาวของเจมิน เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของเขา
ไม่มีอะไรเปลี่ยน
“รินเหล้าอีก กำลังครึ้มเลย”
ซุงกูนิ่ง วูจินขมวดคิ้ว
ใบหน้าเริ่มแดงคงเพราะดื่มไปเยอะ
ซุงกูรวบรวมความกล้าแล้วพูด
“บางทีผมก็กลัวลูกพี่นะ ลูกพี่เย็นชาเกินไป”
“หา?”
วูจินอึ้ง ซุงกูลุกขึ้นพรวด
“ในเกาหลี แผลบนใบหน้าผู้หญิงเลวร้ายกว่าความตายอีก!”
“ห๊ะ?”
ซุงกูผงะแล้วเดินทื่อๆออกไปจากร้าน วูจินถือแก้วค้าง
มองตามหลังซุงกูไปงงๆ
“เฮ้อ”
วูจินวางแก้วลง หยิบขวดโซจูมารินเอง
“เติมเองก็ได้วะ”
วูจินดื่มเหล้า กินเครื่องใน พลางมองจีวอน
“แล้วไง?”
เพราะเขาชินกับผู้หญิงที่อัลเฟนหรือเปล่านะ
ถ้าเป็นที่นั่น ผู้หญิงจะไม่ปิดแผลใหญ่แบบนี้ด้วยความอับอาย แต่จะโชว์ให้เห็น
มันหมายถึงเธอรอดตายจากมอนสเตอร์
มันเป็นตราเกียรติยศ
“มันเรื่องใหญ่ตรงไหน ก็ยังสวยอยู่นี่”
จีวอนหุ่นดี หน้าสวย แผลก็เป็นแค่แผล
“เฮ้อ โลกหนอโลก”
หรือเขาจะคุ้นเคยกับการอยู่ที่อัลเฟนเกินไป
วิธีคิดของคนในอัลเฟนกับคนบนโลกต่างกันมากเลยหรือ?
ถ้าเขาไปเช็คร่างกายในโรงพยาบาล
เขาจะต้องเป็นผู้ป่วยในเลยหรือเปล่า?
“ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไป...”
หลายอย่างเปลี่ยนไปมาก
เขากลายเป็นสัตว์ประหลาดด้วยความตั้งใจของตัวเอง แม้จะคิดถึงบ้านเกิดทุกวันตลอด 20
ปี เขาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องแปลกแยกไปจากเดิม
วูจินเติมเหล้าอีก มองจีวอน
“ไอ้เด็กเปรต ทีนี้ก็เลิกคิดไม่ได้อีก”
คำพูดของซุงกูกวนใจวูจิน เมื่อดื่มหมดแก้ว
เขาหยิบหมวกขึ้นมาใส่ให้จีวอน
เขารินเหล้าอีก
“อ๊ะ แก้วสุดท้ายแล้ว”
วูจินมองไปด้านหลังร้าน คุณย่าเจ้าของร้านเข้าไปนอนแล้ว
แปลว่าพวกเขากลับไปได้เลยเมื่อดื่มกินเสร็จ
“ฮ้า”
วูจินดื่มแก้วสุดท้ายหมด จากนั้นตบไหล่จีวอน
“กลับบ้านกัน”
“...”
“ชิ”
วูจินอุ้มจีวอนที่หลับไม่ได้สติขึ้นมา
***
“หะ ดูผู้หญิงคนนั้นสิ”
“ตายแล้วเหรอ คนๆนั้นทำอะไรกับเธอหรือเปล่า?”
“ยี้ น่าเกลียด”
“จะอ้วกแล้วว่ะ”
วูจินอุ้มจีวอนด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิง
ทุกครั้งที่หมวกของเธอเลื่อนออกพวกเขาจะกลายเป็นจุดสนใจ ทำเอาเขารำคาญ
หลังดื่มเหล้าสบายใจ ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้
วูจินวางหมวกคืนที่ แล้วนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้
เขาเดินไปหน้าร้านสะดวกซื้อ วางจีวอนลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วเดินเข้าร้านไป
****
“คงไม่เกิดเรื่องอะไรนะ”
ระหว่างทางกลับบ้าน เจมินถอนหายใจอย่างกังวล เมื่อก่อน
พี่สาวของเขาถูกชื่นชมยกย่อง แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากเกิดอุบัติเหตุ
เธอเคยสมบูรณ์พร้อม เคยสดใสร่าเริง และใบหน้าของเธอ...
แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือคนรอบตัวเธอเปลี่ยนไป
เธอทำงานหนักในโรงงานเพื่อหาเงินเลี้ยงเจมิน
สมาชิกครอบครัวคนเดียวที่เธอมีเหลือ เจมินรู้ว่าพี่สาวเขารู้สึกอย่างไร
ดังนั้นจึงตั้งใจเรียนไม่ออกนอกลู่นอกทาง
เมื่อเปิดประตู
เจมินเห็นลูกแมวนั่งบนเตียงกำลังดูโทรทัศน์
เอ๊ะ? มันแปลกๆนะ?
เจมินประหลาดใจ เขาถอดรองเท้า มองโทรทัศน์
มันกำลังฉายการ์ตูนเด็กชื่อ โปโรโร
“เอ๊ะ แกเปิดทีวีเหรอ?”
“เมี้ยว”
แมวตอบอย่างน่ารัก เจมินยิ้ม
แมวที่ไหนจะเก่งขนาดดูโทรทัศน์ได้ มันคงเผลอไปเหยียบรีโมทเข้า
“เฮ้อ พี่เอาแมวมาเลี้ยง แต่ไม่ได้ซื้อของใช้ให้มันเลย”
เจมินเปลี่ยนเสื้อแล้วไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์
หาข้อมูลเกี่ยวกับของใช้ของแมวเช่น ทรายแมว กระบะทราย อาหารแมว
จากนั้นก็นึกได้ว่าแมวถูกขังอยู่ในบ้านทั้งวัน
“มานี่มา”
“เมี้ยว”
แมวเหมือนเข้าใจที่พูด มันไม่หนีแม้เขาจะยื่นมือไปหามัน
เจมินมองตาแมว
“ฮิๆ น่ารักจัง หิวหรือเปล่าบิบิ”
เจมินวางแมวบนโต๊ะกินข้าว จากนั้นเปิดตู้เย็น
เขากำลังจะให้ไส้กรอกมันกิน
“อ้าว?”
เขาจำไม่ได้ว่ากินไป แต่ไส้กรอกหายไปแล้ว
เขามองไปที่ถังขยะ เห็นถุงใส่ไส้กรอกถูกทิ้งไว้
“เฮ้อ พี่คนนี้นี่...”
แมวไม่มีทางเปิดตู้เย็นเอาไส้กรอกมากินได้
ดังนั้นผู้ร้ายคือวูจิน
เมื่อกลายเป็นแบบนี้แล้วเจมินจึงรีบไปซื้อของใช้แมวที่ร้านสะดวกซื้อ
วูจินให้เงินเขาไว้เยอะ ดังนั้นเจมินจึงไม่ขัดสน
ซื้อของให้แมวก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนา
“ฮะๆ อร่อยไหม”
“เมี้ยว”
เจมินเปิดกระป๋องแล้วมองแมว
ลูกแมวบิบิดมๆแต่ดูเหมือนจะไม่อยากกิน
“เอ๊ะ ไม่กินเหรอ กินหน่อยน่า”
เจมินมองแมวอย่างคาดหวัง แมวถอนหายใจเบาๆ เอ๊ะ
แมวทำหน้าแบบนั้นได้ด้วยเหรอ ถึงอย่างนั้นมันก็เริ่มเลียอาหารในกระป๋อง
“ม้าว!”
พอลิ้นแตะอาหาร
เจ้าแมวก็ตาโต จากนั้นมันก็จัดการของในกระป๋องอย่างรวดเร็ว
“ฮะๆ กินเยอะๆนะ”
เจ้าแมวไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันคงหิวน่าดู
เจมินมองแมวอย่างพอใจจากนั้นไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ดูเว็บไซต์ต่างๆ
สักพักก็เหล่ไปทางประตูบ้าน
“ช่วงนี้เรา...”
เจมินคิดในใจ พี่ๆไปกินเหล้ากันคงไม่กลับมาสัก 2
ชั่วโมง ช่วงนั้นเจมินจะได้อยู่คนเดียว
“ตอนนี้ล่ะ”
เขาขยับเมาส์หาไฟล์ลับในคอมพิวเตอร์
***
“เฮ้ย ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ?”
เจมินไม่ยอมรับโทรศัพท์
วูจินได้แต่เปิดประตูทั้งๆที่กำลังอุ้มจีวอนอยู่
“เมี้ยว”
บิบิวิ่งมาหาแล้วคลอเคลียที่ขา เธอคิดถึงเจ้านายจริงๆ
“เจ้านาย ท่าทางแข็งแกร่งกว่าเดิมอีกเมี้ยว”
“ฉันเพิ่มเลเวลมานิดหน่อย ว่าแต่
ทำไมหมอนั่นถึงหลับล่ะ?”
วูจินชี้เจมินที่กำลังหลับไม่ได้สติบนเตียง
เขาหลับไปด้วยสีหน้าพึงใจมาก
“เมี้ยว เขากำลังดูมนุษย์ผสมพันธุ์กัน
แล้วก็ช่วยตัวเองไปด้วย เราเลยให้เขาฝันดีเมี้ยว”
อสูรระดับต่ำ ฝันร้าย ซัคคิวบัสบิบิ
ไม่ใช่แค่ฝันร้าย
ความสามารถพิเศษของบิบิอีกอย่างคือสร้างฝันชวนสยิว
“เชด ทำเรื่องไม่จำเป็นเลย...”
“เมี้ยว ตอนนี้เขาคงกำลังขึ้นสวรรค์อยู่นะเมี้ยว”
“เอาเหอะ เอาผ้าห่มมาวางที”
“เมี้ยว”
บิบิเปิดตู้เก็บของ หยิบผ้าห่มออกมา
เธอมีแรงเยอะจนไม่ยากจะคิดว่าเป็นแมว
วูจินวางโดจีวอนบนผ้าห่มแล้วหันไป
“เฮ้อ ฉันจะออกไปข้างนอก”
“เมี้ยว”
บิบิกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของวูจิน
วูจินกะจะไปพักที่โมเต็ล แต่แถวนี้ไม่มี
เขาคิดจะกลับบ้านแต่แล้วก็ตัดทางเลือกนั้นทิ้งไป
เขากลัวว่าแม่กับโซอาจะเห็นเขาทรมานจากฝันร้าย
โชคยังดี วูจินมีกุญแจที่เปิดประตูได้ทุกบาน
นั่นคือเงิน
เขาเดินไปทางโรงแรมใกล้ๆกับกิลด์แฮมเมอร์
พนักงานโรงแรมบอกว่าเขาเอาสัตว์เลี้ยงเข้าโรงแรมไม่ได้
วูจินบอกพนักงานว่าเขาจะเอาแมวไปไว้ที่อื่น เขาเดินออกมา ยกเลิกทักษะเรียกบิบิ
จากนั้นก็เปิดห้องได้ไม่มีปัญหา
“บิบิ ออกมา”
หลังจากเข้าห้องล็อคประตู วูจินก็เรียกบิบิใหม่ ควันสีดำรวมตัวกันแล้วสลายเป็นร่างของลูกแมว
“เหมียว นี่คือโรงแรมเหรอเมี้ยว”
“ใช่ ห้องนี้สามหมื่นวอน”
“เมี้ยว โลกนี่น่าอยู่จริงๆเลย อ้อ
แล้วของที่เรียกว่าอาหารแมวก็อร้อยอร่อยล่ะเหมียว แมวบนโลกได้กินอาหารอร่อยๆ
เป็นโลกที่มีความสุขจังเลยเมี้ยว คราวหน้าให้อาหารแมวเราเยอะๆนะเมี้ยว”
วูจินยิ้ม
“ว่าแต่ว่า บิบิ”
“เหมียว?”
“จำได้หรือเปล่าว่าก่อนทราเน็ตจะเข้ามา อัลเฟนเป็นยังไง”
“เหมียว? เจ้านายเป็นเจ้านายคนแรกที่เราทำสัญญาด้วย
เราเลยไม่รู้ ก่อนหน้านั้นเราอยู่แต่ในโลกปีศาจ”
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็มีแต่ต้องเพิ่มเลเวลเร็วๆแล้ว”
อย่างน้อยเขาต้องมีเลเวล 80 ถึงจะเรียกลิชออกมาได้
“นอนเถอะ”
“เมี้ยว”
วูจินนอนบนเตียง บิบิขดตัวข้างหมอน
เงียบไปครู่เธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของวูจิน ดวงตาของบิบิเปลี่ยนเป็นสีดำทั้งหมด
“ฮึ พวกปีศาจชั้นต่ำ”
วิญญาณร้ายที่ถูกวูจินควบคุมเริ่มวนรอบๆตัวเขา
พวกมันฉวยโอกาสตอนที่วูจินไม่ได้สติมาทรมานเขา
ซัคคิวบัสอสูรระดับต่ำ บิบิเป็นผู้เดียวที่ช่วยวูจินได้
เธอควบคุมความฝันของวูจินโดยเปลี่ยนมันเป็นฝันร้าย
***
สติของวูจินเลือนราง
เหมือนเขากำลังถูกดึงเข้าไปในความมืดมน
เหมือนเขากำลังจมลงไปไม่สิ้นสุด เขารู้สึกว่าแขนขากำลังสั่นเหมือนถูกน้ำเหนียวๆรัดตรึง
มันเป็นสีแดงข้น
เลือด เลือดและเลือด...
วูจินยืนบนบึงเลือด เลือดเป็นสีเข้มดำ มันสั่นไหวกลายเป็นวงคลื่น
แล้ววงคลื่นก็กลายเป็นมือจับเท้าเขา
[อย่าทิ้งพวกเรา]
มือสีดำโบกหาเขา ยื่นมาทางเขา ใบหน้าสิ้นหวังบิดเบี้ยว
[ช่วยด้วย]
พวกเขาถูกทอดทิ้ง ถูกวูจินทอดทิ้ง
[พวกเรา ท่านจ้าวของเรา
โปรดช่วยเราจากความเจ็บปวดนี้...]
บ้างมีแต่มือ บ้างมีแต่ร่างกายส่วนบน
ซากศพหลายขนาดหลายรูปร่างปีนป่ายบนตัววูจิน
วูจินสะบัดพวกมันออกไปไม่ได้
เขาขยับตัวไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว
เขาอดทนเงียบๆ
[โอ ท่านจ้าวแห่งอลันดาล...]
ดวงตาของวูจิน ที่เคยสดใส เริ่มหลั่งน้ำตา
มันเต็มไปด้วยความเสียใจและอาลัยอาวรณ์
“ขอโทษ...”
พวกเขาคือคนที่วูจินสังหารหรือ? ไม่ใช่
พวกเขาคือคนที่วูจินปกป้องไว้ไม่ได้
วิญญาณที่เขาปกป้องไม่ได้เปลี่ยนเป็นวิญญาณร้ายแล้วตามเขา
วิญญาณเหล่านี้ไม่มีที่ไป ละวางความแค้นไม่ได้
“...ขอโทษ ฉันปกป้องไม่ได้... ขอโทษ”
ก่อนที่วูจินจะจมบึงวิญญาณร้าย เสียงระเบิดก็ดังขึ้นไกลๆ
เพนกวินยักษ์ ไดโนเสาร์ ตัวบีเวอร์ หมี
กระทั่งหมาจิ้งจอกก็โผล่ออกมา
เพื่อนรุ่นใหญ่ของโปโรโรเตรียมโจมตี
‘คืนนี้ฉันจะโดนเจ้าพวกนี้วิ่งไล่เรอะ?’
วิญญาณร้ายหายไปก่อนวูจินจะทันสังเกต ถ้าเขาถูกผองเพื่อนของโปโรโรตัวใดตัวหนึ่งเหยียบคงเละเป็นโจ๊ก
วูจินยิ้มทั้งๆที่กำลังถูกไล่ตาม
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยล่วงหน้าค่ะ
ช่วงสงกรานต์คงลงได้แค่บทนี้ล่ะค่ะ ทำงานๆ
วูจินนายคิดได้หล่อมาก เสียโฉมแล้วไง
ตอบลบเจมินเอาหล่อความใสๆของนายคืนมา 55
#ขอบคุณค่ะ
เจมินยังซิงก็ใสๆอยู่ค่ะ :D
ตอบลบเจมินนนนนนนนน นายยยยย
ตอบลบความคิดวูจินดีมากเลย
ตอบลบขอบคุณที่แปลให้อ่านครับ
ขอบคุณ ที่แปลให้อ่านครับ
ตอบลบ