บทที่ 34 – ดันเจี้ยนรีเซ็ท (2)
“ใครๆก็เข้าได้งั้นเหรอ?”
“ฮะ? ไม่ใช่แล้ว การเข้าดันเจี้ยนใหม่มันอันตรายเกินไป
ปกติกิลด์จะเป็นคนจัดการ...”
“มีแต่กิลด์ที่มีสิทธิ์เหรอ?”
“ไม่เชิง บางทีก็มีทีมเราส์ที่ไม่ขึ้นกับกิลด์พิชิตได้ แต่ส่วนใหญ่ดันเจี้ยนจะถูกทีมเราส์ของกิลด์ที่ฝึกมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะพิชิต”
“ตกลงว่าฉันเข้าได้หรือเปล่า?”
“...”
มินชานคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็ตอบว่า
“คุณจะเข้าไปได้หรือเปล่า
ต้องดูหลังจากวัดพลังงานของดันเจี้ยนเสร็จแล้ว”
“ฮึ่ม อธิบายให้ชัดๆกว่านี้หน่อย”
มินชานได้แต่อธิบาย
“พอวัดพลังงานของดันเจี้ยนเสร็จก็จะรู้ระดับดาวของดันเจี้ยน
ซึ่งมันมีข้อจำกัดตรงนี้ไงคุณ ถ้าดันเจี้ยน 4 ดาวคุณต้องเป็นเราส์แรงค์ C ถึงจะเข้าไปได้ ถ้า 5 ดาวก็แรงค์ B ส่วน 6
ดาวมีแต่เราส์แรงค์ A ที่เข้าได้”
วูจินฟังอย่างสนใจ
“ฉันแรงค์ C
ใช่ไหม อย่างนั้นถ้าดันเจี้ยนเป็นสี่ดาวก็มีสิทธิ์ จากนั้นล่ะ?”
“ทีมแรกที่ได้เข้าไปคือทีมที่มาถึงก่อน
หลังจากทีมแรกพิชิตไม่ได้ ทีมต่อไปต้องเก่งกว่าทีมแรกถึงจะเข้าไปได้
ถ้ามีหลายทีมก็จับสลากเอา”
“โฮ่?”
วูจินฟังแล้วก็หันไปทางซุงกู
“ไปกันเถอะซุงกู!”
“ครับ?”
“มาก่อนได้ก่อน เอ้าวิ่ง”
“ครับผม!”
วูจินวิ่งข้ามถนนไป ซุงกูก็เร่งฝีเท้าตามไป
“ดะ เดี๋ยวก่อน”
ช่างกล้า ดันเจี้ยนไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ
คิดจะเข้าดันเจี้ยนทั้งๆที่ไม่มีข้อมูลเลยเหรอ...
“เอ๊ะ จะว่าไป...”
เมื่อวานก็แบบนี้หรือไม่ใช่?
เข้าดันเจี้ยนสี่ดาวทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลย
เวลาที่ใช้ในการเคลียร์ดันเจี้ยนของคนที่กำลังวิ่งอยู่นั่นเท่าๆกับเราส์คนอื่นที่เข้าดันเจี้ยนโดยมีข้อมูลพร้อม
“เฮ้อ ถึงงั้นก็เถอะ...”
วูจินท่าทางตื่นเต้นมาก
เหมือนคนซื้อของในช่วงสินค้าลดราคา
“ทำไมเขาถึงตื่นเต้นนักนะ”
จุงมินชานส่ายหน้า คิมเฮมินเดินมาข้างๆเขาพลางหัวเราะ
“ฮะๆๆ ดูคุณวูจินแล้วสนุกดีนะครับ”
“อืม ดูเขาไม่กลัวอะไรเลย”
“เขาอาจจะไม่รู้เรื่องดันเจี้ยนดาวสูงๆเท่าไหร่”
“นั่น...”
มินชานรู้สึกว่าเป็นตรงกันข้าม
แต่เขาตัดสินใจไม่พูดสิ่งที่คิดออกไป วูจินเพิ่งจะขึ้นทะเบียนเป็นเราส์แค่กี่วันเอง?
ไม่ถึงสัปดาห์เลยด้วยซ้ำ
แต่ลางสังหรณ์ของจุงมินชานบอกเขาว่าวูจินไม่ได้เข้าดันเจี้ยนไปโดยไม่รู้เรื่องอะไร
‘คนแบบเขาโผล่มาจากไหน?’
วูจินเหมือนสิ่งมีชีวิตจากต่างดาว สองสามวันมานี้
จุงมินชานคิดแต่เรื่องคนๆนี้ ขนาดไม่สนใจเราส์คนอื่น เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับการดึงตัวคังวูจินเพียงอย่างเดียว
***
สถานีมหาวิทยาลัยแห่งกรุงโซลทางออกที่ 6
มีคนเข้าออกพลุกพล่าน ดันเจี้ยนรีเซ็ทมาพร้อมกับใครบางคนตายเสมอ
“ฮือ ลูกพี่จุงกุก”
ตรงหน้าดันเจี้ยน
ผู้จัดการของทีมเราส์ทีมหนึ่งกำลังร่ำร้อง ดูเหมือนทีมของเขากำลังเข้าดันเจี้ยนแล้วตายเรียบ
ความเศร้าของเขาดูแปลกแยก รอบๆมีข้าราชการจากสำนักงานบริหารกำลังทำงานวุ่นวาย
รถบรรทุกที่ติดเครื่องหมายสำนักงานบริหารดันเจี้ยนแล่นเข้ามา
จอดฟังคำสั่งแล้วแล่นต่อไปยังทางเข้าดันเจี้ยน
มันจอดอีกครั้งแล้วหลังคารถก็เปิดออก เผยให้เห็นเครื่องจักรที่มองเหมือนจานรับสัญญาณดาวเทียม
“มันคือเครื่องตรวจวัดพลังงานดันเจี้ยน”
ไม่รู้ว่าจุงมินชานมาถึงเมื่อไหร่
แต่เขามายืนข้างวูจินและอธิบายให้ฟัง
“ถ้าเป็นสี่ดาวคุณก็เข้าไปได้ ลงชื่อแล้วยัง?”
“ลงแล้ว”
วูจินลงชื่อในแบบฟอร์มที่พนักงานของหน่วยงานบริหารดันเจี้ยนส่งให้
เขาเป็นคนแรก
“ถ้าเป็นดันสี่ดาวลงไปก็เสร็จฉัน”
“ฮะๆๆ คุณเข้าไปได้ถูกต้องตามกฎ
แต่ผมแนะนำให้ฟอร์มทีม... กิลด์เรามีเราส์เก่งๆที่น่าจะสู้ร่วมกับคุณไหวหลายคนนะ
ถ้าคุณเข้ากิลด์เราอาจจะได้เป็นหัวหน้าทีม...”
“ไม่เป็นไร ฉันมีลูกน้องอยู่คนแล้ว”
“...?”
วูจินจ้องจอเครื่องวัด
หมายเลขต่างๆเลื่อนขึ้นลงชวนตาลาย
“เดินเจ้าเครื่องนี้ครั้งนึงใช้บลัดสโตนรวม 50,000,000
วอน”
“ฮ้า ไม่น้อยเลยนะนั่น”
“ใช่ มีเครื่องแบบนี้ที่เล็กกว่าด้วย
มันใช้วัดระดับพลังของเราส์แรงค์สูงๆ”
วูจินหันไปมองมินชาน
“ตอนฉันไม่เห็นมีเครื่องแบบนั้นเลย”
“มันใช้กับเราส์ทุกคนไม่ได้หรอกคุณ
ใช้ครั้งหนึ่งก็ล่อบลัดสโตนไป 2,000,000 วอน”
“บลัดสโตนนี่ใช้กันเยอะเลยนะ”
“คราวหน้าขอวัดพลังคุณหน่อยสิ
แบบนั้นคุณวูจินจะได้แรงค์ที่เหมาะสมกับความสามารถของตัวเองด้วย”
“ไว้ทีหลังแล้วกัน”
ระหว่างพวกเขาคุยกัน
หมายเลขบนเครื่องวัดพลังงานก็หยุดนิ่ง
เครื่องจักรล้ำยุคส่งเสียงปี๊บๆ
5 ดาว
ดวงตาวูจินฉายแววผิดหวัง มินชานโล่งใจ
ถ้าเป็นสี่ดาวเป็นไปได้มากว่าวูจินจะพิชิตดันเจี้ยนได้ด้วยตัวคนเดียว
ถ้าเป็นอย่างนั้นความสามารถของวูจินย่อมไม่อาจปิดได้อีก ความยากของการเคลียร์ดันเจี้ยนที่เปลี่ยนเป็นเหมืองกับดันเจี้ยนที่ยังไม่เคยถูกพิชิตนั้นต่างกันเป็นคนละโลก
“โว้ว ทีมสีชาด”
“เอ๊ะ ไหน?”
หนึ่งในสี่ทีมรุกที่เก่งกาจของทีมฮวารางปรากฏตัว
ทุกคนเพ่งความสนใจไปที่พวกเขา นักข่าวเริ่มถ่ายรูปพวกเขา
ลียุนฮีเป็นหัวหน้าทีม เธอเป็นเราส์แรงค์ A
สมาชิกทีมอีก 10 คนเป็นแรงค์ B ทุกคน
“อือ ดูท่าดันเจี้ยนจะเป็นของฮวารางแล้ว”
“ชิ ช่วยไม่ได้”
การเข้าดันเจี้ยนที่รีเซ็ทใช้หลักมาก่อนก็เข้าไปก่อน
ด้วยเหตุนี้สำนักงานใหญ่ของกิลด์ต่างๆรวมทั้งพนักงานในกิลด์จึงมาประจำอยู่ใกล้ๆสถานีใต้ดิน
และอย่างที่เห็น ทีมสีชาดจากกิลด์ฮวารางอยู่ใกล้จึงมาถึงก่อน
รถจากสถานีโทรทัศน์มาถึง และบันทึกภาพของทีมสีชาดไว้
เรื่องของดันเจี้ยนใหม่และการพิชิตดันเจี้ยนเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าพิชิตไม่สำเร็จ
ไม่นานดันเจี้ยนจะกลายเป็นหายนะ
“ขณะนี้ดิฉันกำลังอยู่หน้าสถานีมหาวิทยาลัยกรุงโซลทางออกที่
6 ซึ่งได้กลายเป็นดันเจี้ยนที่ถูกรีเซ็ทไปแล้ว
ทีมสีชาดจากกิลด์ฮวารางกำลังเตรียมตัว...”
ผู้ประกาศข่าวเตรียมรายงานไปพร้อมกับกล้องบันทึกภาพ
ซุงกูมองพวกเขาแล้วหันกลับไปทางลูกพี่
“เอ๊ะ ลูกพี่วูจินไปไหนแล้ว?”
ซุงกูมองหา มินชานประหลาดใจแล้วเริ่มมองหาเช่นกัน
วูจินอยู่ไม่ไกล เขากำลังด้อมๆมองๆอย่างสนใจ
“โอ๊ะโอ นี่คือเครื่องวัดพลังเหรอ?”
“อย่าเข้าไปใกล้มันนักนะครับ”
“ช่วยหลบไปด้วยครับ”
“อ๊ะ ฉันแค่จะดูสักหน่อย ขอดูหน่อย”
เจ้าหน้าที่ประจำเครื่องวัดพลังงานถูกวูจินก่อกวน
พนักงานรักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามาแยกวูจินออกจากเครื่อง
“เอ๊ะ อย่าผลักสิ”
พนักงานรักษาความปลอดภัยผลักวูจิน
และเขาไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย เขาสะดุด ล้ม กลิ้งๆลงบันไดทางเข้าสถานีไป (…TN-…เนียนมาก)
“เฮ้ย?”
คนอื่นๆนิ่งไปด้วยคาดไม่ถึง ส่วนวูจินกลิ้งต่อไปจนหายเข้าไปในสถานี
ความเร็วในการกลิ้งนั้นเร็วเกินจะบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ...
‘ลูก...ลูกพี่จงใจ?’
แม้แต่ซุงกูก็ไม่แน่ใจ นี่เป็นดันเจี้ยน 5 ดาว
ต่อให้วูจินมั่นใจในตัวเองขนาดไหนก็ไม่น่าจะบ้าพอเข้าดันเจี้ยน 5 ดาวเพียงลำพัง
“เกิดเรื่องแล้ว มีคนหลุดเข้าไป”
“ข่าวใหญ่!”
นักข่าวถ่ายหน้าทางเข้าดันเจี้ยนทันที
“แย่แล้วค่ะ เกิดอุบัติเหตุเราส์คนหนึ่งตกเข้าไปในดันเจี้ยน
ขณะนี้เรากำลังหาข้อมูลของเราส์คนนั้น คาดว่าอีกไม่นาน...”
ซุงกู มินชานและเฮมินต่างตกใจตัวแข็งทื่อ พวกเขามองทางเข้าดันเจี้ยนอย่างหมดหวัง
“หา...”
ซุงกูร้อง มินชานกับเฮมินก็ถอนหายใจ
“หัวหน้าทีม คุณวูจินจะโซโล่ดันเจี้ยน 5 ดาวไหวไหม?”
“เฮ้อ ขนาดเราส์แรงค์ A
ยังไม่ค่อยจะไหว...”
ปัจจุบันระดับของดันเจี้ยนสูงสุดที่ 6 ดาว
ดันเจี้ยนระดับนั้นรีเซ็ทไม่บ่อย และถึงรีเซ็ท
กิลด์ต่างๆและรัฐบาลจะร่วมมือกันจัดทีมเราส์ที่ดีที่สุดในประเทศขึ้นมาพิชิตมัน
เพราะมันไม่ใช่แค่การพิชิตดันเจี้ยน
แต่เป็นการต่อสู้เพื่อป้องกันภัยพิบัติ กระนั้นก็ตาม มีหลายครั้งที่ไม่สามารถพิชิตดันเจี้ยน
6 ดาวได้จนมันระเบิด
ดังนั้นตามจริงแล้ว
ดันเจี้ยนห้าดาวเป็นดันเจี้ยนระดับสูงสุดที่กิลด์จะครอบครองได้
ดันเจี้ยนที่มีอาร์ติแฟคมีระดับอันตรายต่างไป
ในการพิชิตดันเจี้ยนขั้นห้าหรือหกดาว
ระดับของเราส์ควรต่ำสุดที่แรงค์ B ปกติจะมีแรงค์ A
หนึ่งคนเป็นหัวหน้า นำทีมเราส์แรงค์ B พูดง่ายๆคือทีมระดับหัวกะทิของกิลด์จะเป็นผู้ทำหน้าที่พิชิตดันเจี้ยน
ในโซล ดันเจี้ยนหกดาวที่ถูกพิชิตมีเพียงสองแห่ง
แม้แต่ดันเจี้ยนห้าดาวเองก็มีเพียงแปดแห่ง
ขนาดทีมสีชาดเองยังรู้สึกกดดัน
นับประสาอะไรกับเราส์คนหนึ่งซึ่งพลัดเข้าไปในดันเจี้ยน?
ตายร้อยเปอร์เซ็นต์
ลียุนฮี หัวหน้าทีมสีชาดขมวดคิ้ว
“ชิ ก็แค่เลื่อนเวลาไปหน่อย เราจะเข้าไปในอีกไม่นาน
เตรียมตัวให้พร้อม”
“ครับหัวหน้า”
เหตุผลหนึ่งเดียวที่บาเรียของกิลด์จะสลายไป
คือเราส์ที่อยู่ในดันเจี้ยนเสียชีวิต
ลียุนฮีเชื่อว่าจะใช้เวลาไม่นาน
ซุงกูรู้สึกเหมือนโลกถล่มเมื่อคิดว่าลูกพี่ของเขากำลังจะตาย
“ลูกพี่...”
ทุกคนคาดว่าอีกไม่นานบาเรียจะสลายไป แต่มันยังอยู่ที่เดิม
มื้อเที่ยงผ่านไปจนมื้อเย็น จนตะวันตกดิน บาเรียก็ยังอยู่ที่เดิม
***
“เอ๊ะ นั่นมันพี่วูจิน”
ซุงมีดูโทรทัศน์อยู่
เธอทำตาโตเมื่ออยู่ๆหน้าของวูจินก็โผล่มาในข่าว
“ฮิๆ หล่อจัง เอ๊ะ?”
ซุงมีกรี๊ดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจเนื้อหาของข่าว
เธอวิ่งเข้าไปในครัว
“แม่คะ!
แย่แล้ว พี่วูจินหล่นเข้าไปในดันเจี้ยน”
“เรื่องอะไรกันคะ?”
“เอ๊ะ? ลูกชายคุณลีหล่นเข้าไปในดันเจี้ยน?”
บรรดาแม่ครัวรีบวิ่งออกมาจ้องโทรทัศน์เขม็ง
ข่าวกำลังฉายวิดีโอที่มือถือเครื่องหนึ่งบันทึกไว้
วูจินกำลังถกเถียงอะไรอยู่ตรงหน้าทางเข้าดันเจี้ยน
เขาถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยผลักจนล้มกลิ้งลงบันไดสถานีลงไป
ข่าวฉายวิดีโอนี้ซ้ำๆ
[ผู้ประสบเหตุ คุณคัง เป็นเราส์แรงค์ C
เขาเข้าดันเจี้ยนเพียง 4 ครั้ง... แต่เวลาได้ผ่านไป 8
ชั่วโมงแล้วนับจากเกิดเหตุ ซึ่งหมายถึงเขาอยู่ในดันเจี้ยนมาได้ 32 ชั่วโมงแล้ว
ผู้เชี่ยวชาญเห็นตรงกันว่านี่นับเป็นปาฏิหาริย์แล้ว... คุณคังคงถึงขีดจำกัดของเขาในอีกไม่นาน...]
ลีซูกยุนเข่าอ่อน ล้มพับลงกับพื้น
“วูจิน...”
“ไอ้หยา ทำไงดีล่ะคุณลี”
“ทำไมเขาต้องไปที่อันตรายขนาดนั้น...”
นางไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนร่วมงาน เสียงสะอื้นของซุงมี
ความเศร้าท่วมท้นตัวนางจะหายใจแทบไม่ออก
“พ่อ คุ้มครองวูจินของเราด้วย ได้โปรด”
ลีซูกยุนหลั่งน้ำตา
บรรยากาศในร้านอาหารมีแต่ความโศกเศร้า
***
ณ สถานีมหาวิทยาลัยโซลทางออกที่ 6
บาเรียปรากฏขึ้นมา 9 ชั่วโมง 12 นาทีแล้ว ทีมสีชาด
คนจากกิลฮวาราง นักข่าวและเกาหลีมุงยังไม่ไปจากที่นี่
มินชาน ซุงกูและเฮมินถือเป็นคนรู้จักของวูจิน จึงเข้ามารอใกล้ๆทางเข้าได้
“เฮ้อ แม่งรอดนานไปแล้วเว้ย น่าจะรีบๆตายไปได้แล้ว”
คนจากทีมสีชาดพูดขึ้น ซุงกูโกรธ
“ไม่ใช่แค่เอาตัวรอดนะ ลูกพี่ของผมกำลังพิชิตมันต่างหาก!”
“หา ไอ้ห่านั่นมันแรงค์ C
จะพิชิตอะไรวะ? แม่งซุกหัวหลบอยู่ที่ไหนมากกว่า”
ซุงกูจะลุกขึ้น แต่มินชานรั้งไว้
“อดทนไว้คุณซุงกู”
“เขาไม่รู้อะไรก็ปล่อยเขาพูดไป”
“เราต้องเชื่อมั่นในตัวคุณวูจิน”
“เฮ้อ”
“คุณซุงกูเห็นคุณวูจินสู้มาแล้วน่าจะรู้ คุณว่าเขาจะพิชิตได้ไหม?”
“แน่นอนครับ”
ซุงกูแน่ใจ ดันเจี้ยนสี่ดาวไม่ลำบากสำหรับวูจินเลย
เขาเข้าไปในดันเจี้ยนโดยไม่ได้เตรียมตัวก็จริง แต่เขามีทักษะใช้มิติทับซ้อน
“บอกหน่อยได้ไหมว่าคุณวูจินมีความสามารถอะไร? ในข้อมูลบอกว่าเขาเรียกโครงกระดูกมาได้ร่างเดียว...”
“ผมบอกไม่ได้ครับ”
ซุงกูปิดปากแน่น มินชานแอบเซ็ง
เจ้าหนุ่มนี่หัวดื้อจริงๆ เขาหลอกถามโน่นนี่แต่ซุงกูไม่บอกอะไรเลย
“กินข้าวเย็นกันเถอะ”
ค่ำแล้ว พวกเขาต่างหิว จาจังเมียนส่งมาให้พวกเขา ดวงตาของซุงกูพร่ามัว
‘ลูกพี่ลำบากอยู่ข้างในนั่น
แต่เรากลับ...’
“คุณซุงกู กินเถอะ กินแล้วก็รอ
เวลาเฉลี่ยในการพิชิตดันเจี้ยน 5 ดาวครั้งแรกจะประมาณ 12 ชั่วโมง”
เท่ากับสองวันในดันเจี้ยน
และวูจินอาจจะใช้เวลามากกว่าเวลาเฉลี่ย ถ้าพลาด พวกเขาจะไม่ได้เจอวูจินอีก...
ซุงกูรู้สึกผิดแต่เขาก็หิว เขาฉีกห่อจาจังเมียนออกแล้วเอาตะเกียบคน
มันเกิดขึ้นตอนที่เขาคีบหมี่เข้าปาก
บาเรียสลาย วูจินโผล่ออกมา กำลังเดินขึ้นบันไดมา
“อู้กอี้”
วูจินเห็นซุงกูอมหมี่ไว้เต็มปากแล้วก็ยิ้ม
“สั่งเผื่อฉันด้วยหรือเปล่า?”
ซุงกูรีบกลืนจาจัง จากนั้นวิ่งไปหาวูจิน
กล้องทุกตัวโฟกัสไปที่วูจิน
คือว่า จนถึงสิ้นเดือนมิถุนางานจะเยอะมากเลยค่ะ เราแปลได้อาทิตย์นึงเต็มที่ก็หนึ่งตอน
(รู้สึกมันชักจะขัดๆกับชื่อชิลไทม์ทรานสเลท) เห็นมีเจ้าที่แปลเรื่องนี้ไปไกลมากแล้ว
ใครค้างลองไปหาอ่านดูนะคะ
คำผิดเยอะมาก เช็คไม่ไหวแล้วตาลาย@-@
คำผิดเยอะมาก เช็คไม่ไหวแล้วตาลาย
