เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 27

บทที่ 27 – ดันเจี้ยน 4 ดาว (2)

“อุโมงค์?”

สีไม่เหมือน แต่อุโมงค์ที่สร้างโดยผู้พิทักษ์มิติมีรูปร่างแบบนี้... ไม่สิ ขนาดก็เล็กกว่า...

ทันใดนั้นซุงกูก็คุกเข่าลงตรงหน้าวูจิน

“ลูกพี่ ผมขอโทษ”

“ฮะ? ทำไม?”

“ผมผิดเอง เมื่อวานผมตื่นเต้นกับการซื้อรถมากเกินไป เลยไม่ได้สนใจหาข้อมูลของดันเจี้ยน”

วูจินหัวเราะหึ

“ไม่เป็นไรน่า ลุกขึ้น”

ซุงกูลุกขึ้นด้วยความซาบซึ้งในความใจกว้างของวูจิน เขาโยนความตื่นเต้นในใจทิ้งไป ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มั่นคงยิ่งขึ้น

‘เราลืมตัวไป’

ซุงกูมองย้อนไป สองวันมานี้ต้องยอมรับว่าเขาตื่นเต้นเกินไป

ปกติเขาเข้าแต่ดันเจี้ยนหนึ่งดาว ครั้งแรกที่เข้าดันเจี้ยนสองดาวเขาก็เกือบตาย แต่เขากลับลืมเรื่องนั้นไป

ถ้าไม่เพราะวูจินช่วยไว้ เขาก็ตายไปแล้ว ลำพังตัวเขาไม่มีทางได้เข้าดันเจี้ยนสี่ดาวหรือแม้แต่สามดาว สำหรับเขาแล้วดันเจี้ยนสี่ดาวก็คือที่ตายดีๆนี่เอง

เขามายังที่นี้แต่กลับไม่หาข้อมูลมาให้ละเอียดก่อน มาตัวเปล่าเหมือนไปปิกนิก... บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วชัดๆ

ยิ่งกว่านั้น ข้อมูลที่เขาหามาไม่มากก็เป็นข้อมูลของดันเจี้ยนอื่น เมื่อพวกเขาเปลี่ยนมาเข้าดันเจี้ยนนี้แทนก็น่าจะหาข้อมูลใหม่ คิดแผนใหม่ เขาเลินเล่อไปจริงๆ

“คิดๆดูแล้วนี่มันแปลกไปหน่อยนะครับ ถึงพวกนั้นจะบอกว่าตั้งใจดี แต่เหมือนบังคับให้พวกเราเข้ามาเลย”

“นั่นสิ”

วูจินนิ่งคิด แต่แล้วก็เลิกสนใจเพราะมาคิดตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์

“ถ้าไม่ใช่ว่าอยากจะก่อกวนก็คงมองฉันในแง่บวกมาก”

วูจินเริ่มวางแผนรับมือเฉพาะหน้า

อุโมงค์

เข้าหรือไม่เข้าดี?

เขาหาจนทั่วแล้วแต่ไม่เจอรีเทิร์นสโตน ก็เหลือทางเดียว เขาจะเลือกทางนี้อย่างไม่ลังเล

“เข้าไปกันเถอะ”

“ครับลูกพี่”

ซุงกูตัดสินใจ ต่อให้เป็นนรกเขาก็จะตามลูกพี่ไป วูจินเป็นแสงนำทาง เป็นเชือกช่วยชีวิตของเขา

วูจินผ่านอุโมงค์เข้าไป เขาไม่รู้สึกเจ็บแบบที่รู้สึกตอนเปลี่ยนจากโลกอัลเฟนกลับมายังโลก ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวไปครู่หนึ่งแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ความรู้สึกไม่เหมือนตอนเปลี่ยนโลก ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนเดินผ่านน้ำเหนียวๆ เป็นความรู้สึกไม่สบายและทำให้เขารู้สึกวิงเวียน แต่ร่างกายเขาไม่มีอะไรแปลกไป

“หืม?”

วูจินแปลกใจกับภาพเบื้องหน้า ป่าดงดิบที่มีพงไม้หนา ต้นไม้ใหญ่โตปรากฏต่อหน้า

“ละ...ลูกพี่ครับ”

วูจินหันไปเห็นซุงกูที่ร่างกายเปลือยเปล่า เห็นสีหน้าของซุงกูแล้ววูจินก็ยกมือขึ้นสำรวจตัวเอง เขาไม่ได้ใส่อะไรเช่นกัน

“แปลว่ามีแต่ร่างกายที่เคลื่อนผ่านมิติเข้ามาได้”

พวกเขาถูกโยนเข้ามาในป่าดงดิบด้วยตัวเปล่า วูจินเปิดร้านแลกเปลี่ยนค่าความสำเร็จแล้วมองหาเสื้อผ้า โชคดีที่เสื้อผ้าธรรมดาไม่มีค่าสถานะพิเศษนั้นราคาถูกกว่า 4 แต้ม ถือว่าถูกทีเดียว

“อะแฮ่ม”

ซุงกูกระแอมด้วยความรู้สึกอาย เขาเหล่มองท่อนล่างของวูจิน

‘ลูกพี่สมเป็นลูกพี่จริงๆ’

เขารู้สึกว่าตัวเองแพ้ แต่ไม่สนใจ ลูกพี่ที่เขานับถือต้องใหญ่อยู่แล้ว

“เอ้า ใส่ซะ”

“เอ๊ะ เอามาจากไหน...”

ชั่วขณะที่ซุงกูเผอลมองไปทางอื่น วูจินก็โยนเสื้อผ้ามาให้ ซุงกูแปลกใจ

สมเป็นลูกพี่ ใหญ่ไม่พอ ยังหาเสื้อผ้ามาจากไหนก็ไม่รู้ได้อีก

วูจินใส่เสื้อแล้วมองรอบๆตัวอย่างระมัดระวัง อุโมงค์ตั้งอยู่บนแท่นหิน รัศมีประมาณ 5 เมตรรอบมันเป็นที่ว่าง

เขามองเหนือใต้ออกตก แต่ที่เห็นมีแต่ต้นไม้กับต้นไม้

“สงสัยเราจะเข้ามาในดันเจี้ยนสี่ดาวของจริงแล้ว”

วูจินยิ้มกริ่ม

ซุงกูใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็มองวูจินอย่างกังวล เขาต้องตั้งใจตามลูกพี่ให้ดี พลาดเพียงนิดเดียวอาจถึงตายได้

“ฉันจะเตรียมตัวก่อน เฝ้าให้ดี”

ซุงกูจับตามองรอบตัวตามคำสั่งทันที

วูจินเปิดร้านแลกเปลี่ยนค่าความสำเร็จและซื้อของเตรียมรับมือกับสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น เขาเลเวล 10 แต่มีโบนัสจากการเปลี่ยนเป็นอาชีพขั้นพัฒนาแล้วจึงมีความสามารถมากกว่าเลเวล 10 ธรรมดา อย่างไรก็ตาม นี่เป็นดันเจี้ยนสี่ดาวดังนั้นแม้แต่เขาก็อาจตกอยู่ในอันตราย

ลักษณะของอาชีพเนโครแมนเซอร์คือสู้กับมอนสเตอร์ระดับต่ำจำนวนมหาศาลได้สบาย แต่จะมีปัญหากับการสู้กับมอนสเตอร์เก่งๆตัวเดียว

วูจินไม่รู้ว่าจะเจอกับมอนสเตอร์แบบไหน เขาจึงต้องเตรียมตัวเอาไว้ โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาล่าราควิมาอย่างบ้าคลั่ง ได้บลัดสโตนมาเท่าไหร่ไม่รู้แน่ แต่ค่าความสำเร็จนั้นมีเหลือใช้ทีเดียว

วูจินซื้อคาถาระดับต่ำที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวัน จากนั้นเขาซื้อทักษะของอาชีพนักรบ

[ประสาทสัมผัสของนักรบ] – หยั่งคาดความแข็งแกร่งของศัตรูได้

[ความเกรี้ยวกราดของนักรบ] – อย่าทำให้นักรบโกรธ ความเกรี้ยวกราดของนักรบจะเปลี่ยนเป็นพลังมหาศาล ศัตรูจะถูกทำลาย

ค่าสถานะ กำลัง,ความเร็ว,ความอึด เพิ่มขึ้น 50%

ระยะเวลา 30 วินาที,คูลดาวน์ 60 นาที

[กระโดด] – นักรบมีพลังกระโดดสูงเหลือเชื่อ

ใช้ค่าพลัง : 1

[พุ่งชน] – การพุ่งชนของนักรบนั้นบ้าบิ่น เมื่ออยากพุ่งไปที่ใดเขาก็ไปในทันใด

ใช้ค่าพลัง : 1

[ฟาด] – การฟาดฟันอันทรงพลังของนักรบ

บวกดาเมจพื้นฐาน 100%

ใช้ค่าพลัง : 1

ประสาทสัมผัสของนักรบกับความเกรี้ยวกราดของนักรับเป็นทักษะติดตัว และเขายังซื้อกระโดด พุ่งชน และฟาด ซึ่งเป็นทักษะเรียกใช้ ทั้งหมดเป็นทักษะเฉพาะของอาชีพนักรบที่สามารถเรียนได้ตอนเลเวล 10

‘เอาล่ะ เท่านี้คงพอ ต่อไปก็เพิ่มสเตตัส...’

[ค่าสถานะ]

โจมตี 30 ความเร็ว 30 ความอึด 30 ความรู้ 30

เวทย์ 25 กาย 0 ฟื้นฟูเวทย์ 10 ฟื้นฟูกาย 10

บงการ 34

แต้มที่เหลืออยู่ 0

วูจินมีแต้มเพิ่มค่าสถานะที่เก็บไว้จนถึงเลเวล 10 อยู่ 20 แต้ม เขาเอาไปเพิ่มเวทย์กับบงการ เสร็จแล้วก็ซื้อยาเพิ่มพลังต่างๆจากร้านเผื่อเวทย์หมดระหว่างต่อสู้

‘ถ้าจะเน้นเพิ่มสถานะก็ต้องขยายคลัง’

วูจินตั้งใจจะเพิ่มค่าสถานะด้วยการกินยา ซึ่งต้องการส่วนผสมหลายอย่าง ช่องเก็บของในคลังมีเพียง 3 ชั้น เขาซื้อกระเป๋ามิติเพิ่มอีก 3 อัน แต่ละอันให้ช่องเก็บของเพิ่มอีก 3 ชั้น ทำให้ตอนนี้คลังเขามีช่องเก็บของ 12 ชั้น

[ไม่สามารถซื้อได้อีก]

ดูเหมือนกระเป๋าแบบเดียวกันจะซื้อซ้ำได้แค่ 3 อัน เขาต้องซื้อกระเป๋าแบบอื่น

‘กระเป๋าแบบ 6 ชั้นราคา 10,000 แต้ม’

ราคาแพงเกินไปสำหรับเขาในตอนนี้ จากนั้นเขาซื้อสูตรยาที่ราคาไม่แพงทั้งหมดเพื่อดูว่าต้องหาส่วนผสมอะไรบ้าง

‘เท่านี้น่าจะพอแล้วมั้ง?’

เนโครแมนเซอร์เรียกวิญญาณมาสู้ ไม่ให้ความสำคัญกับเครื่องสวมใส่ ทักษะต่างหากที่สำคัญกว่า

วูจินยังมีแต้มโบนัสเหลือ (น่าจะหมายถึงแต้มที่ใช้เพิ่มเลเวลสกิล-TN) แต่เขาตัดสินใจเก็บไว้ก่อน ถ้าการต่อสู้ยากเกินไป แต้มโบนัสจะสำคัญมาก เป็นไพ่ตายของวูจิน

วูจินใช้ค่าความสำเร็จที่เหลือทั้งหมดซื้อไปไอเทมทั่วๆไป เก็บมันไว้ในคลัง จากนั้นก็ยืนขึ้น วูจินคิดเรียกไม้เท้าเหล็กออกมาแล้วมันก็โผล่มาใกล้มือคว้าทันที

“ไปเถอะ”

“ครับลูกพี่ ว่าแต่...”

“อะไร?”

“ลูกพี่ใช้มิติทับซ้อนได้ด้วยหรือครับ?”

จู่ๆวูจินก็เสกเสื้อผ้าออกมา แล้วยังมีไม้เท้าอีก ซุงกูเลยถามเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมิติทับซ้อนเขาก็ไม่รู้แล้วว่าวูจินทำได้อย่างไร

“ได้”

“เฮือก!”

อาร์ติแฟคเกี่ยวกับการควบคุมมิตินั้นแพงมาก วูจินไม่ได้ใช้อาร์ติแฟค ดังนั้นจึงหมายความว่าเขาใช้เวทมนตร์ แค่ใช้เวทย์ขั้นนี้ได้ก็ถือว่าเป็นระดับเราส์แรงค์ B แล้ว

ในเกาหลีมีเราส์แรงค์ B อยู่ไม่กี่คนหรอก

“ลูกพี่... ลูกพี่สุดยอดจริงๆ ผมนับถือ”

“เลิกเล่นได้แล้ว ลบกระแสจิตซะ”

“ครับ!”

วูจินก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ต่อไปนี้พวกเขาจะอยู่ในดันเจี้ยนสี่ดาวของจริงแล้ว ทักษะตรวจจับของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนถึงเลเวล 3 ตอนนี้เขาสามารถตรวจจับสัญญาณชีวิตของมอนสเตอร์ได้จากระยะไกล

“มีมอนสเตอร์สามตัวข้างหน้า ไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร”

“เรา...เราทำยังไงดีครับ?”

“นายโจมตี พอพวกมันจะสู้กลับก็หนีมาทางฉัน ระวังอย่าพลาดจนฉันต้องเรียกนายกลับมาเป็นทหารโครงกระดูกล่ะ”

“เฮือก”

ซุงกูเห็นภาพศพตัวเองระเบิดกลายเป็นทหารโครงกระดูกได้ชัดเจน ถึงเขาตาย เขาก็ไม่อยากตายแบบนั้นนะ”

“ไอ้หนู ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น ฉันแค่บอกให้นายระวังให้มากไว้”

ในการต่อสู้ ความประหม่ากลัวไม่ต่างจากยาพิษ แต่ว่า วันใดที่เราไม่รู้สึกกลัวยามอยู่ในสนามรบอาจเป็นวันที่เรากำลังจะตาย นี่ยิ่งจริงเมื่อเป็นการต่อสู้กับมอนสเตอร์

จะล่าหรือถูกล่า จะอ่อนเป็นน้ำหรือจะแข็งเป็นน้ำแข็ง...

มองภายนอกวูจินดูสบายอารมณ์เสมอ แต่ที่จริงประสาทสัมผัสของเขาตื่นตัวเต็มที่

“โยนไฟ”

ฟู่ว

ซุงกูขว้างบอลไฟตามคำสั่ง พลังของเขาไม่ใช่ชั่ว ถ้าเทียบกับเวทย์ระยะไกลอื่นๆ บอลไฟของซุงกูรุนแรงกว่าเวทย์ระยะไกลที่วูจินมี

ปึก!

บอลไฟกระแทกกับบางสิ่ง จากนั้นปล่อยประกายไฟไปเกาะรอบๆ

“เหอ?”

เกิดปัญหาที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเมื่อตอนอยู่ในสถานีใต้ดิน ไฟป่าเริ่มไหม้ลาม พร้อมๆกับ...

“โฮก!”

เสียงร้องน่าหวั่น มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายจระเข้ปรากฏตัว มันพุ่งใส่พวกเขา

ปึงๆ

มันขยับตีนสั้นๆพลางสะบัดตัวไปมา ต้นไม้เล็กๆถูกกำลังมหาศาลของมันโค่นล้มเป็นทาง

มันใหญ่เท่ากระทิง

มันมีฟันหยักเหมือนเลื่อยแวววับเหมือนมีดทำครัว

‘ซวยแล้วกู’

ซุงกูไม่แม้แต่คิดหนี ตอนนั้นเองวูจินก้าวมายืนตรงหน้าเขา

[ครอคโคไดล์ เลเวล 31]

‘ประสาทสัมผัสของนักรบสินะ’

ฟู่ม!

พริบตาเดียววูจินก็พุ่งฝ่าพงไม้ไป มองเหมือนนักวิ่งระยะสั้นในกีฬาโอลิมปิกตอนปล่อยตัว ไม่ใช่สิ เทคนิคก้าวพริบตาในนิยายกำลังภายในคงเป็นแบบนี้

จระเข้อ้าปากขู่ วูจินกระโดดสูงสามเมตรหลบ ซุงกูอ้าปากค้าง

คนเราเคลื่อนไหวแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?

ขณะร่วงลงมา วูจินกระชับไม้เท้าเหล็กด้วยสองมือ แล้วปักลงบนหัวจระเข้อย่างแม่นยำ

การเคลื่อนไหวต่อๆกันไร้ที่ติจนซุงกูได้แต่นับถือ ถ้าวูจินแข่งยิมนาสติกต้องได้คะแนนเต็มแน่

ซุงกูมองความเคลื่อนไหวของวูจิน มันงดงาม

แล้วก็...

“เฮอะ หนังเหนียวนักใช่ไหม”

ปึก ปึก!

“โฮก!”

ก้าวร้าว รุนแรง

****

บริเวณหน้าสถานีศาลากลางเมืองกวาชุน ทางออกที่ 11

มินชานและเฮมินยังจ้องบาเรียของดันเจี้ยนตาค้าง บาเรียยังไม่สลายไปแสดงว่าคนข้างในยังไม่ตาย

“พวกนั้นจะรอดได้นานแค่ไหน?”

“อย่างน้อยก็น่าจะฆ่าครอคโคไดล์ได้สักตัวหรือเปล่า?”

“น่าจะไหวนะ”

“ถ้าเจอพร้อมกันสามตัวล่ะ? มันจะยากไปไหม?”

“...”

ครอคโคไดล์เป็นมอนสเตอร์ที่ฆ่ายาก การโจมตีกายภาพส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีผลเพราะมันมีหนังเหนียว แถมมันยังต้านทานเวทย์ได้ดีเสียด้วย

ถ้ามีของอย่างหอกคมๆก็อาจแทงใส่ข้างในปากซึ่งเป็นจุดอ่อนของมัน แต่ดันเจี้ยนสี่ดาวไม่ยอมให้ของจากโลกภายนอกผ่านเข้าไป มีแต่เราส์กับไอเทมที่ได้จากดันเจี้ยนต่างๆจึงจะผ่านอุโมงค์เข้าไปได้ ของในชุดเอาตัวรอดในดันเจี้ยนล้วนแต่ทำจากของที่ได้มาจากดันเจี้ยน

“ฮืม พวกนั้นสู้มือเปล่าๆ ครอคโคไดล์ตัวเดียวก็ยากแล้ว”

“ต่อให้ฆ่ามอนได้ ยังมีปัญหาเรื่องอาหารกับน้ำอีก”

ในดันเจี้ยนไม่ได้มีแต่มอนสเตอร์อย่างเดียวที่เป็นปัญหา ต่อให้ไม่มีมอนสเตอร์ ใครที่ถูกทิ้งไว้กลางป่าดงดิบตัวเปล่าๆก็แทบไม่เหลือโอกาสรอด

“เฮ้อ”

มินชานกับเฮมินทอดถอนใจด้วยความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนบริสุทธิ์ตายไป

***

ฉ่าๆ

ซุงกูกินเนื้อเสียบไม้ย่างแล้วก็เบิกตาโต

“ลูกพี่ อร่อยสุดยอด!”

“เนื้อจระเข้จะอร่อยมากถ้าทุบเนื้อให้นุ่ม”

“ลูกพี่เทพสุดๆ!”

ในสายตาซุงกู วูจินไม่ต่างจากเทพเซียน

ไม่รู้วูจินไปเอาเวลาเตรียมของมาจากไหน แต่เขาล้วงมีดทำครัวออกมาจากมิติทับซ้อน ล้วงหม้อไหจานชามช้อนส้อมออกมา วูจินเฉือนเนื้อ เสียบเข้ากับไม้เสียบ โรยเกลือเล็กน้อยแล้วเอาไปย่างไฟ แล้วรสชาติก็ออกมาเลิศล้ำ

ความสามารถของวูจินนั้นไม่มีที่สิ้นสุด

แล้วเขาก็ล้วงเหยือกไม้ออกมา เทเบียร์ลงไปด้วยอีกต่างหาก

ลูกพี่เอาเหล้ามาดื่มในดันเจี้ยน!

“ไอ้หนู ลองนี่ด้วย ครอคโคไดล์ย่างกินแกล้มกับเบียร์ได้ดีเลย”

“ฮ้า อร่อย”

ซุงกูยกนิ้วหัวแม่โป้งทั้งสองมือ เบียร์นี่มีรสชาติเข้มข้นกว่าเบียร์นำเข้า ขนาดซุงกูที่ไม่ค่อยชอบเหล้านักยังอดหลงรักมันไม่ได้ วูจินอารมณ์ดีที่ได้ดื่มเบียร์ของโลกอัลเฟนซึ่งเขาซื้อมาจากร้านแลกเปลี่ยนค่าความสำเร็จ

นึกว่าจะไม่ได้ดื่มอีกแล้วเสียอีก

“กินเยอะๆ ที่นี่กว้างแล้วเราต้องเดินหาให้ทั่ว”

“ครับลูกพี่”

พวกเขาไม่มีข้อมูลว่าหินรีเทิร์นสโตนอยู่ที่ไหนดังนั้นจึงต้องหาไปเรื่อยๆ แต่วูจินอารมณ์ดีเพราะครอคโคไดล์หนึ่งตัวให้ค่าความสำเร็จ 30 แต้ม สิบเท่าของราควิทีเดียว

‘น่าจะได้เพิ่มเลเวลอีกหน่อย’

วูจินยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงป่ากว้าง

บทที่28

อิๆ โดดโอทีมาแปลนิยาย พนักงานดีเด่นคร่า / ช่วงนี้งานเยอะมาก (กไก่พันตัว) ลงช้าหน่อยนะคะ (ถ้าวันไหนลงแปลว่าเราโดดโอที XD)