เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล บทที่ 21

บทที่ 21 - ดันเจี้ยนสามดาว

“ลูกพี่ ผมอยู่ทางนี้”

เช้าวันต่อมาซุงกูมารอตรงหน้าบ้านวูจินตามเวลาที่นัดหมายไว้

“รถใครน่ะ?”

“ของแม่ผมครับ เขาไม่ค่อยใช้เลยเป็นผมที่ใช้บ่อย”

วูจินพยักหน้ามองมาติสสีขาว ก็ดีกว่าไม่มีรถใช้ล่ะนะ

“ทำไมเปิดหน้าต่างไว้ล่ะ?”

“แอร์เสียครับ”

“...”

ใกล้จะหมดฤดูร้อนแล้ว ตอนเช้าอากาศจึงค่อนข้างเย็น ถึงไม่มีเครื่องปรับอากาศก็ไม่เป็นไร

วูจินเอียงคออย่างสงสัยมองซุงกูที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัย

“วันนี้เป็นวันแรกของการเป็นทาสแท้ๆแต่ทำไมนายอารมณ์ดีนัก?”

“ฮะๆๆ ทาสก็มีหลายระดับไม่ใช่เหรอครับ?”

วูจินยิ้มแล้วถาม

“นายบอกว่าวันนี้เราจะลงดันสามดาวใช่ไหม?”

“ครับ”

“ดันนั่นมีตัวอะไร?”

“ราควิครับ”

ราควิก็คือแมลงสาปยักษ์ดีๆนี่เอง ไม่ใช่ว่ามันมีโอกาสตกบลัดสโตนดีกว่ามอนสเตอร์ชนิดอื่น แต่ในดันเจี้ยนนี้มีราควิอยู่เป็นจำนวนมาก ดังนั้นที่นี่จึงมีบลัดสโตนมากตาม

ซุงกูอธิบายถึงดันเจี้ยนแห่งนี้คร่าวๆระหว่างขับรถ

“สถานีเมบงทางออกที่สามจำกัดจำนวนสูงสุดคือปาร์ตี้สิบคน ส่วนค่าเข้าก็ 300,000 วอนครับ

“แพงชิบ”

ถ้าจะเข้าคนเดียวก็ต้องจ่ายค่าเข้า 3,000,000 วอน

“ช่วยไม่ได้น่ะครับ อีกอย่าง พวกราควิมีเยอะมากแล้วรีเทิร์นสโตนก็ไม่ตกจนกว่าพวกมันจะถูกฆ่าหมด ปกติจะใช้เวลาเคลียร์ดันเจี้ยนนี้ 2 ชั่วโมง ถ้าดวงไม่ดีก็ 3 ชั่วโมง”

วูจินพยักหน้า

“นายหาดันเจี้ยนได้ตรงตามที่ฉันสั่งเป๊ะ”

สถานีเมบงทางออกที่สามถูกเลือกเป็นเป้าหมายถัดไปของพวกเขา แต่ไม่ใช่ซุงกูเป็นคนคิด วูจินสั่งให้เขาหาดันเจี้ยนที่เงื่อนไขตรงกับข้อๆหนึ่ง

ต้องมีมอนสเตอร์จำนวนมหาศาล

ซุงกูถูกบอกให้หาดันเจี้ยนโดยยึดจากจำนวนมอนสเตอร์ที่ถูกเรียกออกมาแทนที่จะเป็นจำนวนเงินที่ทำได้ เขาแปลกใจแต่ก็ทำตามคำสั่งอย่างแข็งขัน ในดันเจี้ยนสามดาวด้วยกัน ดันเจี้ยนนี้เรียกมอนสเตอร์ออกมามากที่สุด

รถบนถนนเทียบกับในความทรงจำของวูจินแล้วน้อยกว่ามาก ทำให้เขานึกถึงถนนในช่วงวันหยุดยาว (TN-ประมาณถนนกรุงเทพช่วงสงกรานต์)

ในโซล ที่เปลี่ยนไปมากที่สุดในห้าปีมานี้คือสถานีรถไฟใต้ดิน มันเคยเป็นสิ่งที่พาผู้คนไปทำงาน ตอนนี้มันกลายเป็นที่ทำงาน ธุรกิจเกี่ยวกับดันเจี้ยนสร้างเงินสร้างรายได้มากที่สุดในโซล

“ขนาดค่าที่จอดรถยังโคตรแพง”

ซุงกูหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินวูจินบ่น

“ผมว่าลูกพี่คงแปลกใจสุดๆถ้าตอนตีดันเจี้ยนนี่เสร็จแล้วมาบวกลบบัญชีดู ดันเจี้ยนสองกับสามดาวนี่ต่างกันมากครับ”

“อืม เดี๋ยวก็รู้”

สำหรับวูจินแล้วเงินสำคัญ เขาต้องมีบ้านหลังใหญ่เพื่อจะได้อยู่กับครอบครัว อย่างน้อยเขาอยากได้ห้องส่วนตัวเพื่อให้หลับได้โดยไม่ต้องกังวล

ที่นี่เป็นดันเจี้ยนที่ให้เงินดี ดังนั้นค่าเข้าจึงแพงและมีคนต่อแถวรออยู่หลายคน มีแต่ดันเจี้ยน 4 ดาวขึ้นไปเท่านั้นจึงจะจองล่วงหน้าได้

ดันเจี้ยนสี่ดาวยังห้ามไม่ให้เราส์ที่ต่ำกว่าแรงค์ D เข้า และถึงจะเข้าไปได้แต่เราส์แรงค์ D ก็ไม่มีโอกาสเป็นหัวหน้าทีม

ดันเจี้ยนตั้งแต่สามดาวลงมาไม่มีข้อห้ามไม่ต้องจอง ใครมาก่อนก็เข้าไปก่อน

ดังนั้นเวลาที่ใช้ในการต่อแถวจึงมากกว่าเมื่อเทียบกับดันเจี้ยนหนึ่งหรือสองดาว แต่การเข้าดันเจี้ยนสามดาวครั้งนี้ไม่เป็นอย่างที่ว่า เพราะพวกวูจินมากันแต่เช้า เพิ่งจะมีทีมมาต่อคิวรอก่อนหน้าพวกเขาเพียงสองทีม

ถ้าทั้งสองทีมใช้เวลาในการเคลียร์ดันเจี้ยนสองชั่วโมง พวกวูจินก็ต้องรอสี่ชั่วโมง

“ลูกพี่ไปนั่งพักในคาเฟ่ก่อนค่อยกลับมาก็ได้นะครับ”

หน้าที่หลักอีกอย่างของผู้จัดการคือการต่อแถวแทนเราส์ วูจินมองรอบๆและเห็นคาเฟ่กับสิ่งก่อสร้างสำหรับอำนวยความสะดวกอื่นๆ ทำเอาเขาสงสัยว่ารอบๆสถานีรถไฟใต้ดินนี่อันตรายจริงๆหรือ

ดูเหมือนที่อยู่อาศัยจะย้ายไปห่างๆแต่ร้านค้ายิ่งใกล้สถานีรถไฟจะยิ่งขายได้มากกว่า

อีกอย่าง ดันเจี้ยนเปิดตลอด พวกเราส์มาเคลียร์ดันเจี้ยนกันทั้งวันทั้งคืน แน่นอนว่าบริเวณที่มีคนมาอยู่รวมกันเยอะๆจะต้องขายดี

“ไม่เป็นไร ฉันจะรอกับนาย”

“ผมปลื้มเลยครับลูกพี่”

ซุงกูเยินยออย่างไม่ต้องหยุดคิด เขายังศึกษาเรื่องนี้มาเยอะเลยพูดถึงเราส์ สังคมของเราส์และดันเจี้ยนประเภทต่างๆอย่างไหลลื่น เขาไม่อยากให้วูจินเบื่อ

ฟิ้ว ฟิ้ว ปังย่า!

วูจินรู้แล้วว่าทำไมเครซี่เรดถึงเป็นที่นิยมในหมู่เราส์นัก เรื่องความทนทานไม่ต้องพูดถึง แถมยังสามารถใช้งานติดต่อกันได้ถึงครึ่งเดือนไม่ต้องชาร์จแบตเตอรี่ แบตเตอรี่ประสิทธิภาพสูงเว่อร์เช่นนี้ทำให้ผู้ใช้ไม่เบื่อเวลาต้องรอนานๆ

วูจินรอ 5 ชั่วโมงจึงได้เข้าดันเจี้ยน เขาจ่ายค่าเข้าไปสิบสองล้านวอนสำหรับใช้ดันเจี้ยนแห่งนี้ 4 ชั่วโมง

ซุงกูมองวูจินแล้วโพสท่าสู้ตายอย่างแข็งขัน ชายกล้ามบึ้กอย่างเขาพยายามทำท่าแอ๊บแบ๊วเต็มที่ ผลคือวูจินมองเขาอย่างสะท้อนใจ

“ลูกพี่สู้ๆ!”

“นายก็ต้องเข้าไปด้วยเจ้าบ้า”

“เอ๊ะ ผมด้วยเหรอ?”

“ไม่งั้นใครจะเป็นคนเก็บบลัดสโตน”

“ผมซึ้งสุดๆเลยครับลูกพี่”

ซุงกูตอบเซ็งๆแล้วรีบตามหลังวูจินไป

“นึกว่านายจงใจขอเป็นทาสเพราะจะได้ตามฉันลงดันเสียอีก”

“...”

วูจินหันกลับไปมองซุงกูเพราะไม่ได้ยินคำตอบ ซุงกูมีสีหน้าละอายใจ

“ลูกพี่คาดการณ์แม่นยำมากครับ”

ดูเหมือนซุงกูจะยอเขาจนชินแล้ว วูจินยิ้มเหยียด

“อย่ายอให้มากนัก แล้วก็เรียกฉันว่าพี่ก็พอ”

“ครับพี่”

ชีวิตคือการต่อสู้

ซุงกูผิดเองที่คิดมากไปนึกว่าตัวเองติดหนี้วูจินเป็นร้อยล้าน วูจินไม่เห็นว่าเขาต้องปฏิเสธสิ่งที่ซุงกูเสนอให้เขาไม่ใช่พ่อแม่ซุงกูเสียหน่อย

ได้เงินมาฟรีๆใครจะไม่เอา

แต่ถ้าซุงกูอยากมาอยู่ใต้อาณัติเขา วูจินก็จะคืนเงินให้ ในฐานะที่เขาเป็นถึงเนโครแมนเซอร์ขั้นเซียนอย่างน้อยความใจกว้างก็ยังมี

“ทำหน้าที่ของนายให้ดีๆ ฉันไม่ใช้งานนายฟรีๆแน่ ไว้เคลียร์ดันเจี้ยนนี่เสร็จนายก็เอาส่วนแบ่งไป 10%”

ส่วนแบ่ง 9:1 ที่จริงแล้วไม่ยุติธรรมเลย แต่สีหน้าของซุงกูเต็มเปี่ยมด้วยความยินดี สำหรับเขาการเคลียร์ดันเจี้ยนสามดาวเป็นเรื่องยาก และต่อให้เป็นส่วนแบ่งแค่ 10% แต่ก็ยังมากกว่าที่เขาหาได้จากการเข้าดันเจี้ยนหนึ่งดาวไม่รู้กี่รอบ

“ขอบคุณมากครับพี่”

ซุงกูรู้สึกสำนึกขอบคุณจริงๆ

วูจินท่าทางอยากเข้าดันเจี้ยนคนเดียวมากกว่า แต่ดูเหมือนซุงกูจะสามารถไปกับเขาได้ในฐานะผู้จัดการ ซุงกูสามารถหาประสบการณ์จากดันเจี้ยนสามดาวและใช้พลังของตัวเองอย่างค่อนข้างปลอดภัย

เขาจะได้ฝึกฝน ความสามารถของเขาอาจพัฒนาขึ้น ซุงกูตั้งเป้าจะเป็นเราส์แรงค์สูงดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสดี

วูจินรู้แต่ก็ยอมให้หลอก ซุงกูจึงรู้สึกขอบคุณเขา

“ไปเถอะ เวลาเป็นเงินเป็นทอง”

“ครับ!”

ซุงกูที่กลายเป็นทาสด้วยเงินเพียงสี่ล้านวอนรู้สึกสำนึกบุญคุณของวูจิน

***

เลเวลอัพ!

จังหวะที่วูจินได้เลเวลเพิ่มมาอีกเขาก็สะบัดศีรษะแรงๆ

“พวกมันมีเยอะเป็นบ้า”

บนพื้นมีซากศพของราควิกองสุมแน่นหนา เจ้าพวกนี้ถาโถมใส่ทุกสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ตัวพวกมัน พวกมันมีนิสัยใช้พวกมากเข้ารุม

ตั้งรับจนพวกมันตีไม่เข้า หรือไม่ก็ฆ่าก่อนที่พวกมันจะมารวมกันได้ วิธีจัดการกับราควิมีแค่สองอย่างนี้

วูจินใช้ทั้งสองวิธี

“กล้าสู้กับฉันเรื่องจำนวนงั้นเหรอ?”

“เคะๆๆๆ”

รุมมาเขาก็รุมกลับ

วูจินมีทหารโครงกระดูก 19 ตัวล้อมรอบ นี่เป็นเพราะทุกครั้งที่เขาอัพเลเวลเขาเอาแต้มที่ได้ไปเพิ่มค่าบงการ

วูจินใช้เวทย์ค้นหา เมื่อไหร่ที่จับพลังเวทย์ในซากศพของราควิได้เขาก็จะพ่นสเปรย์สีแดงเอาไว้ พวกมันมีมากจนต้องใช้เวลานานกว่าจะพ่นได้ครบ

ระหว่างนั้นซุงกูก็ลงบันไดมา

“ลูกพี่! ผมเก็บมาครบแล้วครับ”

ซุงกูลากถุงใบหนึ่งลงมาด้วย ตัวมีเหงื่อโชก ตั้งแต่เข้าดันเจี้ยนมาเขาไม่ได้ใช้ลูกไฟสักครั้ง ที่เขาทำมีแต่แงะบลัดสโตนออกจากศพราควิที่วูจินทิ้งไว้

วูจินทำสัญลักษณ์ไว้บนมอนสเตอร์ที่มีบลัดสโตนเท่านั้น เขาจึงไม่ต้องแงะเสียเที่ยว แต่มันก็ยังเยอะมากอยู่ดี

วูจินสังหารเร็วมากจนซุงกูตามไม่ทันทั้งๆที่เขามีหน้าที่แค่ตามเก็บบลัดสโตน

“อืม ทำได้ดีมาก เอาล่ะทีนี้ก็ตั้งใจทำต่อไป”

“เฮือก”

พอเห็นภาพสุดสยองที่วูจินทำไว้ที่ชั้นล่างสุดซุงกูก็สูดลมหายใจลึก แค่มองผ่านๆเขาก็เห็นศพเกินร้อย มีศพเกิน 60 ศพที่ถูกพ่นสี

‘เงินเท่าไหร่นี่’

อัตราการดรอปของบลัดสโตนที่นี่ดันเจี้ยนสองดาวเทียบไม่ติดเลย ซุงกูวางถุงที่เต็มแล้วลงแล้วดึงถุงใหม่ออกมา

“งั้นฉันพักสักหน่อยแล้วกัน”

วูจินปลีกตัวออกจากกองซากศพมานั่งบนม้านั่งตัวหนึ่ง

รีเทิร์นสโตนอยู่ในราควิตัวสุดท้ายที่วูจินฆ่าไป ระหว่างรอซุงกูแงะหิน วูจินเปิดหน้าต่างสถานะและใส่แต้มที่ได้มาจากการอัพเลเวลลงกับค่าบงการ

ค่าบงการขึ้นถึง 24 เขาเรียกทหารโครงกระดูกออกมาได้อีก 5 ตัว

‘เลเวล 6 แล้ว’

วูจินดูทักษะที่สามารถเรียนได้ตอนเลเวล 6 เขาสามารถเรียนเวทย์โจมตีระดับต่ำอย่างไฟกองเล็กๆหรือกระสุนน้ำ แต่อย่างอื่นเขาเรียนไม่ได้เพราะไม่ตรงกับอาชีพตัวเอง

วูจินซื้อเวทย์ระดับต่ำที่สำคัญๆทั้งหมด ราคาอยู่ระหว่าง 10 - 30 แต้มค่าความสำเร็จ เวทย์พวกนี้ใช้กับมอนสเตอร์ที่เขาจะเจอต่อไปไม่ได้ แต่เวทมนตร์ไม่ได้มีไว้ใช้สู้กับมอนสเตอร์อย่างเดียว มันใช้ทำอย่างอื่นได้ด้วย ดังนั้นเขาจึงเรียนมัน

‘อันนี้ใช้ 200 พ้อยท์’

[เรียกจอมเวทย์โครงกระดูก]

[เงื่อนไข : เลเวล 10,เวทย์ 20]

ใช้ซากศพหรือโครงกระดูกเรียกจอมเวทย์โครงกระดูกค่าสถานะ [โจมตี 5 ความเร็ว 5 ร่างกาย 5 เวทย์ 5] ระยะยิงเพิ่มขึ้นเมื่อโจมตีเพิ่ม ความถี่ในการยิงเพิ่มขึ้นเมื่อความเร็วเพิ่ม ความแรงของเวทย์เพิ่มขึ้นเวทย์เพิ่ม

ใช้เวทย์ : 1 ใช้บงการ : 1

ราควิหนึ่งตัวให้ค่าความสำเร็จ 3 แต้ม ที่นี่มีราควิล้นหลามดังนั้นวูจินจึงมีค่าความสำเร็จให้ใช้เยอะมาก เขาซื้อหนังสือทักษะได้แต่ยังเรียนไม่ได้เพราะเลเวลไม่ถึง

ปกติจะไม่มีการเปลี่ยนอาชีพจนถึงเลเวล 9 ทักษะระดับต่ำจึงไม่มีการจำกัดอาชีพและซื้อได้โดยใช้ค่าความสำเร็จไม่มากนักเป็นส่วนใหญ่ แต่เมื่อถึงเลเวล 10 จะมีการเปลี่ยนอาชีพ และทักษะส่วนมากก็แพงขึ้น

‘พอมาคิดดูฉันน่าจะเพิ่มสเตตัสตัวเองสักหน่อย’

วิธีเพิ่มค่าสถานะมีหลายวิธี เมื่อเลเวลอัพก็จะได้โบนัสมาเพิ่มค่าสถานะ

นอกจากการเพิ่มเลเวลก็ยังมีอีกสองวิธี

หนึ่งคือฝึกฝนซ้ำๆ วิธีนี้ไม่ค่อยได้ใช้บ่อยเพราะเทียบกับเวลาที่ใช้ไปแล้วค่าสถานะเพิ่มช้าเกินไป แต่ถ้าไม่หวังมากฝึกไปเรื่อยๆค่าสถานะก็จะเพิ่มขึ้นเอง

วิธีที่สองคือใช้ยา

มียาเพิ่มพลังที่ช่วยเพิ่มค่าสถานะทั้งแบบชั่วคราวและถาวร

วูจินมองหาในร้านและเปลี่ยนความสำเร็จแล้วขมวดคิ้วเมื่อเจอ มียาที่เพิ่มค่าสถานะ +1 แต่มีราคาถึง 2000 แต้ม

แพงเกินไป แต่เขาเจออย่างอื่นอีก

สูตรยาเพิ่มพลัง

วัตถุดิบ : เอ็นออร์ค 3 เส้น,หางแดรบบิท 5 อัน,เขี้ยวหนู 2 ชิ้น

ผลลัพธ์ : โจมตี + 2

วูจินคิดว่าตัวเองทำได้ดีที่ใช้ค่าความสำเร็จ 150 แต้มซื้อสูตรนี้มา วิธีผสมก็ง่าย แค่ใช้ทักษะกล่องผสมของ

“เสร็จแล้วครับลูกพี่ ผมเจอรีเทิร์นสโตนแล้ว”

วูจินยิ้มเมื่อเห็นถุงใส่บลัดสโตนไว้จนเต็ม เทียบกับตอนดันเจี้ยนสองดาวแล้วบลัดสโตนที่นี่มีมากกว่าอย่างน้อยก็ 5 เท่า อีกอย่างซุงกูก็บอกไว้ว่าบลัดสโตนจะยิ่งเข้มข้นขึ้นและแพงขึ้นเมื่อระดับของดันเจี้ยนสูงขึ้น

“เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว?”

“27 นาทีครับ”

วูจินหัวเราะพลางยืนขึ้น

“เราจะวิ่งอีก 7 รอบ เก็บข้าวของแล้วรีบเข้า”

“ฮ้า ครับผม”

ทหารโครงกระดูกขยับมาใกล้พวกเขาแล้วหยิบถุงขึ้น พวกวูจินต้องการประหยัดเวลาดังนั้นจึงวิ่งตรงไปยังทางออก

เจ้าหน้าที่ประจำดันเจี้ยนประหลาดใจเมื่อเห็นพวกเขาออกมาก่อนเวลา

ตอนที่เราส์แรงค์ F สองคนนี้เข้าดันเจี้ยน 3 ดาวซึ่งเป็นดันเจี้ยนสำหรับปาร์ตี้ 10 คน เจ้าหน้าที่คิดว่าพวกเขาบ้าไปแล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด

“ถึงพวกคุณจะเคลียร์เสร็จก่อนเวลาแต่เราไม่คืนเงินค่าเข้านะ”

วูจินหัวเราะหึ

“ฉันจะลงเรื่อยๆจนกว่าเวลาจะหมดเพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง”

“อะไรนะ?”

“ฉันไม่มีเวลา อย่าถาม”

วูจินซุงกูวิ่งเอาถุงตรงไปยังร้านรับซื้อขายบลัดสโตนเพื่อเปลี่ยนเป็นเงิน

54,300,000 วอน

คำนวณคร่าวๆหนึ่งวันพวกเขาจะหาได้ 400,000,000 วอน ซุงกูได้ส่วนแบ่ง 10% เขาแทบไม่อยากเชื่อ

‘5,430,000’

นี่เป็นเงินที่เขาหาได้ใน 30 นาที เท่ากับเข้าปาร์ตี้ปกติเคลียร์ดันเจี้ยน 3 ดาว เพียงแต่ซุงกูไม่เก่งพอจะเข้าดันเจี้ยนที่ว่าหรือแม้แต่ดันเจี้ยน 2 ดาว

“แจ็คพอตแตกครับลูกพี่”

“นายเรียกฉันว่าลูกพี่อีกแล้ว”

“ลูกพี่ยอดเกินไป ผมไม่กล้าเรียกว่าพี่เฉยๆ”

วูจินแค่นหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดเพี้ยนๆ

“ยังเหลืออีก 7 รอบ”

ถ้าเข้าไปอีก 7 รอบส่วนแบ่งของซุงกูก็จะประมาณ 40,000,000 วอน เขาเข้าดันเจี้ยนหนึ่งดาวอย่างแข็งขันมา 2 เดือนยังทำเงินได้แค่ 30,000,000

“วิ่ง”

“ครับ!”

ซุงกูวูจินวิ่งตรงไปทางดันเจี้ยนอย่างว่องไว

บทที่ 22