บทที่ 191 – ลอร์ดแห่งน้ำแข็ง (3)
สถานีโซล
โชคดีที่แห่งนี้ยังไม่ถูกคนอื่นเคลียร์ คังวูจินจึงโผล่มาที่นี่ได้
“หา ปล่อยที่นี่ไว้แบบนี้ไม่เป็นไรเหรอ?”
หลังเกิดดันเจี้ยนระเบิดครั้งแรก พื้นที่แถบนี้ก็เปลี่ยนไปมาก
ตอนนี้มันผ่านการเปลี่ยนแปลงอีกหน
สำนักงานกิลด์อลันดาลเก่ากลายเป็นซาก สนามฝึกถูกทำลายย่อยยับ 5
ปีที่ผ่านมานี้
มนุษย์ชาติผ่านดันเจี้ยนเบรกหลายครั้งจึงพัฒนาเทคนิคการใช้เครื่องมือซ่อมสร้างอย่างรวดเร็ว
แต่ว่าพื้นที่รอบสถานีโซลดูเวิ้งว้างว่างเปล่า
ถ้ามอนสเตอร์ยังโจมตีอยู่ก็ยังเข้าใจได้ แต่วูจินเห็นถนนถูกเก็บกวาด
เครื่องจักรอื่นกำลังซ่อมอาคารสถานที่อื่น เขาพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“กำลังบอกว่าจะไม่ซ่อมอะไรที่ไม่ใช่ของในประเทศตัวเองล่ะสิ”
พื้นที่ใกล้สถานีโซลเป็นเขตแดนของอลันดาล
ที่นี่เป็นที่เดียวที่ไม่ได้รับการซ่อมแซม
วูจินเดินไปทางอาคารที่พังเสียหาย
เขาเดินไปทางที่ได้ยินเสียงคนกำลังทำงาน
วูจินมาถึงพื้นที่ว่างที่เครื่องขุดกำลังเคลียร์ซากปรักหักพัง
มีเต็นท์กางเป็นการชั่วคราวอยู่ตรงกลาง และเขาเห็นคนคุ้นหน้าใต้เต็นท์นั้น
“เขาใช้ชีวิตสำราญดีนะ”
โลกกำลังลงนรก แต่วูซุงฮุนนอนฟังวิทยุใต้เต็นท์อย่างเอื่อยเฉื่อย
[เรื่องต่อไปของเรา ส่งมาโดยย่าโอมิซูนจากคย็องจู...]
“เฮ้ ตื่น”
“อ๋า? หา? ประธาน... ไม่ใช่สิ พระราชา”
วูซุงฮุนโงหัวขึ้นแล้วรีบลุกอย่างตกใจ
พวกคนงานมองอย่างสงสัยว่ามีเรื่องอะไร เมื่อเห็นหน้าวูจิน พวกเขาก็วิ่งมาหา
“นายซ่อมที่นี่ใหม่ทำไม?”
“อ๋า? ก็ อะไรที่พอกู้คืนได้พวกเราก็เอา
อีกอย่างเราควรจะมีฐานใกล้ๆดันเจี้ยนไม่ใช่เหรอครับ?”
“ไม่เป็นไร ให้ทุกคนกลับไปที่ป้อมลอยฟ้า นายไปรวบรวมทุกคนมา”
“ประทานโทษ? ผมต้องอยู่เชื่อมสัมพันธ์กับรัฐบาลเกาหลีนะครับ...”
“จากที่ฉันเห็น นายไม่เหมือนมีอะไรให้ต้องทำเท่าไหร่ที่นี่นะ”
“ไม่มีทาง แค่ตัวตนของผม...”
วูจินเลิกคิ้วเมื่อซุงฮุนเถียงกลับ
ซุงฮุนรีบอธิบายให้วูจินเข้าใจง่ายขึ้น
“อย่างน้อยก็ต้องมีตัวประกันใช่ไหมล่ะครับ?
ไม่ใช่ว่าอลันดาลจะตัดขาดจากเกาหลีแล้วสักหน่อย”
“ตัวประกัน? นาย?”
“...ครับ อย่างน้อย หัวหน้าเลขานุการของพระราชาควรจะอยู่ข้างหลัง
เอ่อ ผมมีประโยชน์น้อยที่สุดก็ควรเป็นคนอยู่
วูซุงฮุนไม่ใช่เราส์
เขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำแหน่งสูงที่สุดถัดจากจุงมินชานและคิมเฮมิน แต่
สิ่งที่เขามีให้น้อยมากเมื่อเทียบกับตำแหน่งของเขาในอลันดาล
เพราะเขาพยายามหาบทบาทให้ตัวเองเขาจึงทำงานจิปาถะหลายๆอย่าง
ไม่มีใครเป็นคนสั่งแต่วูซุงฮุนอาสาทำเองเสมอ มันเป็นเรื่องน่าชื่นชม
“ไม่เป็นไรน่า ไปเก็บของ”
วูจินไม่สนเรื่องเปิดช่องทางเชื่อมสัมพันธ์
ให้ทุกคนไปรวมกันที่ปราการลอยฟ้าสะดวกกับเขามากกว่า ตอนทำงานเขาจะได้วางใจ
พนักงานที่เหลืออยู่ในสถานีโซลมารวมกันตามคำสั่งวูจิน มีทั้งหมด 25
คน ไม่มีใครเป็นเราส์
พนักงานทั่วไปมาจากการคัดสรรของจุงมินชาน
และวูจินตัดสินใจรับหน้าที่เลือกเราส์เอง
แต่เมื่อได้สมาชิกหน่วยแฟนธ่อมมาก็ไม่ได้จ้างเราส์ใหม่อีก
มีเราส์อื่นบนปราการลอยฟ้า แต่พวกนั้นไม่ใช่เผ่ามนุษย์ พูดให้ชัดเจนขึ้นอีกคือพวกเขาเป็นผู้อพยพระหว่างมิติ
ไม่ใช่คนของโลก
“แล้วเราจะไปยังไงครับ?”
“เราไปโดย...”
วูจินพูดเหมือนไม่ใช่ปัญหาแต่แล้วก็ต้องถอนหายใจ
พวกเขาไม่ใช่เราส์จึงผ่านอุโมงค์มิติไม่ได้ วูจินต้องใช้วิธีส่งไปตรงๆ
“เราจะบินไป”
“หา? เที่ยวบินถูกยกเลิกไปเกือบหมดแล้ว...”
เมื่อมอนสเตอร์บินได้เพิ่มขึ้น การโดยสารเครื่องบินก็อันตรายเกินไป
ด้วยเหตุนี้สายการบินส่วนใหญ่จึงหยุดให้บริการ
“รงรง”
วูจินเรียก ควันดำรวมตัวกันบนเศษซากปรักหักพัง
[เจ้าปรารถนาอะไร?]
มังกรกระดูกตัวใหญ่ออกมาพร้อมเสียงชวนให้หัวใจวาย
มันเหมือนฟอซซิลในพิพิธภัณธ์ มันทำจากกระดูกและไม่มีทางจะบินได้
“มัน...มันบินได้จริงเหรอ?”
วูจินยิ้มเมื่อมองรงรง ที่เหลือบมองลงมาอย่างอวดดี
“วิธีน่ะมีเสมอ”
เมื่อวูจินเข้าไปใกล้รงรง มันผงกหัวขึ้นมองฟ้า
[กรร]
มันมองท้องฟ้า ทุกคนมองตามแต่ไม่เห็นอะไร โลกกำลังตกนรกแต่ท้องฟ้าสดใส
บนฟ้ามีเมฆแค่ก้อนเดียว
“โฮ่?”
วูจินมองไม่เห็น แต่เขารู้สึกถึงพลังงานชัดเจน สถานการณ์กำลังย่ำแย่
[มันคือไอบริต]
“ใช่เหรอ?”
รงรงยืนยัน วูจินหน้าตึงขึ้นเหมือนไม่ยินดีกับเรื่องนี้
“ไอ้ตัวน่ารำคาญมาแล้ว”
มันคือราชาฝูงกาปากมีด
ไอบริต กาอมตะ
เคี้ย!
ร่างใหญ่มาถึงพร้อมกับเสียงหวีดแหลม
มันปกคลุมด้วยขนนกสีดำกระเพื่อมเหมือนน้ำ
“พอฉันกลับมาถึงโลกปุ๊บก็เจอบัลลังก์ที่ 70 เลย...”
มันคือตัวตนที่ถูกบูชาเป็นเทพในมิติ 70 แห่ง
วูจินหยิบเครื่องป้องกันทั้งหมดในคลังเก็บของออกมาใส่
***
ถ้ำมานจังเกาะเชจู
“ถึงเวลาแล้ว”
หลังจากรอมานาน มันได้ร่างกายชัดเจนบนโลกและใกล้เวลาแห่งชัยชนะ
เพราะเหตุนี้เวลาที่มันซ่อนตัวในถ้ำจึงรู้สึกช้าเหมือนชั่วกาลนาน
วันที่ทุกอย่างมาถึงจุดสูงสุดมาถึงแล้ว
ลีซังโฮดูโทรศัพท์มือถือแล้วรายงาน
“นกดำปริศนาปรากฏตัวเหนือโซล”
“เอามาให้ข้า...”
โทรศัพท์ถูกส่งไปให้อิเอลโล มันยิ้มเมื่อเห็นรูป
“ไอบริต”
ไอบริตแห่งบัลลังก์ที่ 70 มันเป็นศัตรูที่ยุ่งยาก
ในหมู่เกรทลอร์ดที่มีบัลลังก์ ลำดับไม่ได้จัดตามพลังต่อสู้
แต่วัดว่าใครมีความสามารถในการจัดการดีกว่า มันเป็นเพียงตัวเลข
ศัตรูแข็งแกร่งอาจมีเลขน้อย ศัตรูอ่อนแออาจมีเลขมาก
ถ้ามองแต่ความสามารถต่อสู้ ไอบริตเป็นลำดับหนึ่งในห้า
อิเอลโลเป็นบัลลังก์ที่ 25
แต่เขาก็เป็นเกรทลอร์ดระดับท็อปในด้านความสามารถต่อสู้เช่นกัน
อิเอลโลออกจากถ้ำด้วยสีหน้ามั่นใจ
“ฉันจะเริ่มล่าไปเรื่อยๆ”
ในหมู่ดาว โลกเป็นดาวที่พิเศษ
เมื่อการประสานเสร็จสมบูรณ์
ลอร์ดนับร้อยจะมารวมกันที่นี่เพื่อเอารหัสหลัก
ถ้ามันต้องการเป็นที่หนึ่ง มันต้องเป็นฝ่ายเดียวกับคนบนโลก
ใช้พวกมันแบบกองทัพฝ่ายเดียวกัน
มันจะล้มตัวร้ายและกลายเป็นวีรบุรุษ
“นี่ดีพอแล้ว”
ไอบริตเหมาะกับบทตัวร้ายที่สุด
กองทหารของโลกจะทนการโจมตีของมันได้ไหม?
ความพยายามของพวกมันจะทำได้แค่ลดพลังชีวิตของไอบริต เมื่อถึงเวลา
เขาจะล้มไอบริทและกลายเป็นวีรบุรุษของโลก
มันจะแสดงตัวเหมือนเป็นมนุษย์โลก ลีซังโฮเตรียมการไว้พร้อมแล้ว
***
กา!
ไอบริทไม่ได้ลงมาตัวเดียว ฝูงกานับพันมาพร้อมกับมัน นกสีดำครอบครองท้องฟ้าและบินผ่านตึกรามบ้านช่อง
จิกกินหัวใจมนุษย์ พวกมันยังโจมตียานพาหนะและท่อส่งแก๊สทำให้เกิดการระเบิด
กาหลายตัวถูกระเบิดแต่ตายไปเพียงเล็กน้อย
กาเหมือนพายุสีดำ และมาเกาะที่เกาะเล็กๆแห่งหนึ่งในแม่น้ำฮัน
ขนาดตัวกาอมตะเทียบได้กับมังกรตัวหนึ่ง
ไอบริทลงมาเกาะทำให้สะพานพังไป มันปลูกต้นไม้มีหนามขึ้นมาต้นหนึ่ง
ต้นไม้โตขึ้นเรื่อยๆเหมือนจะท้าทายท้องฟ้า
หลังการประสานก็ไม่มีข้อจำกัดในการวางสัญลักษณ์อีก
ต้นไม้หนาขึ้นจนครอบครองครึ่งหนึ่งของเกาะ กิ่งก้านยาวจนถึงตลิ่ง
ไอบริทเกาะเหนือต้นไม้หนามไร้ใบ
เป็นไปไม่ได้ว่าต้นไม้ใหญ่ขนาดนี้มีในโลก แต่มันโตเต็มที่ภายใน 10
นาที
จากยอดไม้ มันมองเห็นทั้งเมืองโซลในปราดเดียว
มีทางเข้าดันเจี้ยนหลายร้อยแห่งอยู่ใกล้ๆ
มันสามารถบอกได้จากพลังงานว่ามีคนเป็นล้านรวมตัวกันในที่ต่างๆ...
ไอบริตส่งเสียงร้อง
[ข้าประกาศให้ที่นี่เป็นเขตแดนของท่านไอบริต!]
คำประกาศของมันไม่ใช่ภาษาที่ใช้บนโลก เสียงร้องดังไปถึงโซล
มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจคำพูดของมัน
“พูดบ้าๆ”
วูจินกระโดดลงจากหลังม้าปีศาจมายืนตรงยอดไม้หนาม
หนามมีขนาดเท่าผู้ใหญ่จึงไม่มีที่ว่างอื่นให้เขายืน
[เนโครแมนเซอร์...]
ไอบริตกระพริบตาสีแดง สายตาวางอำนาจของมันมองวูจิน
[เจ้ามายอมแพ้ต่อข้า? หรืออยากถูกข้าล่า?]
“ฉันเลือกล่า”
[ข้าจะตอบแทนความกล้าหาญของเจ้า]
ไอบริตกางปีกกว้าง ขนปีกของมันลุกชันคมเหมือนมีด
ถ้าถูกขนนกของมันปัดผ่านคงกลายเป็นเศษเนื้อ
มันเป็นภาพเสี่ยงอันตราย วูจินจึงลับประสาทสัมผัสให้แหลมคม
“น่าตื่นเต้นดี”
นี่เป็นครั้งแรกที่วูจินสู้กับไอบริต
เขาแค่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับมันจากเจนิสและรงรง ตอนนี้เขามาอยู่ต่อหน้ามัน
ความทรงพลังของมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย
วูจินสู้กับมันเป็นครั้งแรก แต่เขามีความมั่นใจ เขาไม่ได้สู้คนเดียว
ไอบริตพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหลือเชื่อไม่เข้ากับร่างกายใหญ่โต
ปีกข้างหนึ่งกวาดผ่านวูจิน
วูจินกระโดดหลบการโจมตี เพราะไม่มีปีกเขาจึงหล่นไปทางพื้น
แต่ม้าปีศาจชิงชิงโผล่มารับเขาไว้
ขนนกคมเหมือนมีด แต่เกราะผีของวูจินป้องกันที่ลอยมาได้ทั้งหมด
เมื่อมันเห็นวูจินมุ่งไปด้านล่าง ไอบริตกลับตัวแล้วเตรียมพุ่งลงพื้น
ขนนกซึมไปด้วยพลังงานเข้มข้น มันจกใส่วูจินเหมือนฝน
คราวนี้เกราะผีหยุดพวกมันไม่ได้หมด
ใบมีดบาดผ่านวูจินเป็นแผลหลายแห่ง วิญญาณที่เก็บไว้ถูกเอามารักษาแผลทันที
เขาไม่ได้เจอกับศัตรูระดับนี้มานานแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกหลังจากเขามาถึงจุดสูงสุดของเนโครแมนเซอร์
“ตอนนี้แหละ”
ขณะเขาลงสู่พื้น เจนิสและนักเวทโครงกระดูกยิงเวทใส่ไอบริต
ไฟนรกเผาขนนกสีดำแต่มันไม่ไหม้ อัศวินมรณะถูกเรียกออกมา
พวกมันกระโจนไปเกาะร่างของไอบริต
[แมลงเล็กจ้อย]
ไอบริตเขย่าตัวแล้วส่งเสียงแหลมดัง
ความกลัวไม่มีผลกับผีดิบ แต่เสียงไม่ได้เล็งมาที่พวกมันอยู่แล้ว
กา!
กาหลายพันตัวบินขึ้นฟ้า พวกมันมีจำนวนเยอะจนมองแทบไม่เห็นขณะที่โจมตีใส่กองทัพผีดิบ
“ตกลงจะเอาแบบนี้เหรอ?”
วูจินไม่มีทางแพ้เรื่องจำนวน เขาเรียกกองทัพผีดิบออกมาทันที
ทหารโครงกระดูกกับกาดำสู้กันกลายเป็นภาพโกลาหล
และเมื่อไอบริตลงมาใกล้พื้น มังกรกระดูกตัวใหญ่กระโดดใส่มัน
มันอ้าปากกว้างแล้วกัดคอไอบริต
ร่างกายอันมหึมาสองร่างกลิ้งไปบนพื้น ต้นไม้ถูกถอนโค่น เกาะเริ่มจม
เมื่อรงรงกัดคอไอบริตไม่ปล่อยวูจินก็ตะโกนใส่มัน
“ดี อย่าให้มันขยับแบบนั้นแหละ”
ไอบริตถูกกดหัวกับพื้น สิ่งที่เหมือนหุ่นเชิดเหล็กวิ่งข้ามกิ่งไม้หัก
กระโดดขึ้นสูงแล้วต่อยลงใส่มงกุฎบนหัวไอบริต
แรงกระแทกมากจนเกิดคลื่นบนแม่น้ำฮัน
แต่ไม่แรงพอจะส่งไอบริตกลับมิติมัน
[กล้าดียังไง!]
กาสะบัดปีกพุ่งขึ้นฟ้า
กากับมังกรกระแทกใส่ต้นไม้หนามขณะบินขึ้นฟ้า
สุดท้ายรงรงก็ถูกสะบัดหล่นพื้น...
ไอบริตบินสูงกว่าต้นไม้หนามแล้วส่งเสียงร้อง
ท่ามกลางดันเจี้ยนที่รีเซ็ทติดต่อกัน สถานีใต้ดินบางแห่งตอบรับเสียงร้องนั้น
