บทที่ 183 – ทายาทมังกร (1)
ร้อน
นับจากที่เขาเริ่มทำงานร่วมกับไฟ
เขานึกว่าตัวเองลืมความรู้สึกนี้ไปแล้ว
แต่ความร้อนที่เขารู้สึกผ่านมือสองข้างไม่อาจเรียกว่ามาจากไฟ
เขาเป็นคนที่เคยรับไฟนรกมาแล้ว
เขาไม่แพ้ให้กับลมหายใจมังกรแค่นี้หรอก
ลมหายใจของมังกรแดงทำจากไฟ เขาสามารถดูดซับมันได้
‘ฉันกำลังละลาย’
มือของเขากำลังสลายเป็นควัน เมื่อเห็นภาพนี้ ความมั่นใจก็หายไป
‘ฉัน...กำลังจะตาย’
ขณะที่เขากลัวเขาก็ไม่อาจต้านทานลมหายใจมังกรได้อีกต่อไป
ไฟกำลังกลืนกินตัวเขาและรู้สึกเหมือนมือเท้าและผมกำลังถูกเผาหมด ไม่สิ
มันอาจจะเป็นแบบนั้นไปแล้ว
สิ่งเดียวที่เขาเห็นคือไฟสีแดง...
‘อา...’
ไฟแรงจนเหมือนวิญญาณกำลังละลายไป เขาไม่สามารถรวบรวมสมาธิคิดอะไรได้
ความทรงจำในอดีตผ่านเข้ามาในหัวเมื่อเขาได้ยินเสียงหนึ่ง
‘ซุงกู’
เสียงของพ่อแม่เหรอ? เสียงของเทวดา?
‘เฮ้ย ซุงกู!’
เขาไม่รู้ว่าได้ยินจริงๆ หรือหลอนไปเอง
สติของซุงกูกำลังเลือนหายไป และสุดท้ายสติของเขาก็ดับวูบ
***
ความร้อนกระจายไปรอบด้าน อากาศร้อนจัดจนคนส่วนใหญ่เข้าไปใกล้แหล่งความร้อนไม่ไหว
[หลีก!]
ลิชเจนิสสร้างบาเรียกันลมหายใจมังกรไว้
“ซุงกู!”
วูจินมาถึงอย่างเร่งร้อนและเห็นร่างเละๆของซุงกูที่กำลังละลาย
เจ้าบ้านี่โง่แต่น่ารัก ซุงกูเป็นคนที่ทำตามคำสั่งวูจินอย่างที่สุด...
ทำไมต้องทำอะไรบุ่มบ่ามขนาดนี้ด้วย?
วูจินมองต้นไม้โลกที่กำลังแกว่งกิ่งก้านตามลม
เขาเห็นอุโมงค์ตรงหน้ามัน วันนี้แสงของมันดูล้ำลึกลึกลับ
อาณานิคมปลอดภัย
“เฮ้ย ซุงกู”
“...”
วิญญาณของซุงกูสั่นเหมือนกำลังเศร้า ไม่มีเสียงตอบ
วูจินสงบใจลง 20
ปีที่อยู่บนอัลเฟนเขากลัวว่าจะต้องตายที่นี่ไม่ได้กลับโลก
ความทรงจำนี้ไหลเข้ามาในหัว
คนแรกจากโลกที่ตายบนอัลเฟนต้องไม่ใช่ซุงกู เขาไม่มีทางปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่
“อย่ากลัว”
วูจินนั่งใกล้ไฟ
มือยื่นไปทางร่างที่กำลังหลอมละลายเหมือนกำลังจะหลอมรวมเข้ากับกองไฟ
“เจนิส บังคับอสูรทั้งหมดของฉัน”
[ลอร์ด...ต้องการให้ข้าทำอะไร?]
ร่างของลิชตอนนี้เป็นดวงไฟ มันลอยผ่านซุงกูมาหยุดตรงหน้าเจ้านาย ปกติน้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความขี้เล่นแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
“ฉันอยากให้นายกำจัดลอร์ดมิติกับมอนสเตอร์ให้หมดไปจากอัลเฟน”
[รับบัญชา...]
เจนิสหันจากไป
ขณะมันข้ามกำแพง ชุดคลุมของมันสั่นด้วยความยินดี
ในที่สุดมันก็จะช่วยอัลเฟนได้
และมันจะปลดปล่อยชีวิตของทุกสิ่งที่ขวางทางผู้ไม่ตาย...
“พี่...”
เจมินมาหาพวกเขาด้วยความกังวล วูจินสั่งสั้นๆ
“ฉันจะช่วยซุงกู นายกลับโลกไปก่อน”
“ให้ผมไปคนเดียวได้ยังไง...”
“ดูจากที่นี่แล้ว ที่โลกก็คงท่าไม่ดีเหมือนกัน ไปปกป้องพวกเขา”
“พี่...พี่อยากให้ผมปกป้องพวกเขา?”
โดเจมินผงะ เขาได้เลือดของลอร์ดแวมไพร์แต่เขาไม่ถึงขั้นคังวูจิน
เขาไม่มีพลังหรือความกล้าในการปกป้องโลก
วูจินมองเจมินด้วยสายตาจริงจัง
“โซอา... นายต้องปกป้องโซอาให้ได้”
“...ครับ”
“เดี๋ยวฉันตามไป นายช่วยอดทนจนกว่าจะถึงตอนนั้น”
“ครับพี่”
โดเจมินเดินไปทางอุโมงค์อย่างรวดเร็ว วูจินอนุญาตและร่างของเจมินก็ถูกส่งผ่านอุโมงค์ไปยังปราสาทของบิบิ
“ฮู่ว...”
วูจินอยากไปที่โลกทันทีเพื่อดูว่าลอร์ดมิติวางแผนอะไรไว้
แต่เขาทำไม่ได้
ไฟที่ท่วมร่างซุงกูยังไม่ยอมดับ ตอนนี้เขาเหมาะกับชื่อภูติไฟจริงๆ
ร่างเขาหลอมละลาย... วิญญาณเดือดพร่าเหมือนลูกบอลไฟ
“อย่าตายนะ”
ถ้าคนๆเดียวยังช่วยไม่ได้ เขาจะพูดว่าจะปกป้องโลกได้ยังไง?
วิญญาณแค้นที่ลอยรอบวูจินเริ่มคลานเข้ามา
วิญญาณสีดำล้อมรอบซุงกู
พวกมันจำกัดความเคลื่อนไหวของวิญญาณซุงกูเหมือนกำลังห้ามไม่ให้วิญญาณของเขาหนีไป
“...”
วูจินกางแขนออกและนิ่งอยู่อย่างนั้น เขาตั้งสมาธิและตั้งสมาธิ
เขากำลังทำให้แน่ใจว่าวิญญาณแค้นจะทำร้ายวิญญาณของซุงกูไม่ได้
วูจินกำลังล่ามซุงกูที่ยังไม่สมควรจากโลกนี้ไปเอาไว้
ตอนนั้นเอง มังกรทองฟาทูธส่งเสียงคำราม
มังกรแดงเลียตายจากการโจมตีของผู้ไม่ตาย
ฟาทูธคำรามและบินลงมาตรงกำแพงด้านนอก ทันใดนั้นมอนสเตอร์ที่กำลังวุ่นวายสับสนก็ชะงักก่อนจะเริ่มมารวมกันรอบมังกร
ดูเหมือนมังกรต้องการตีปราสาทต่อ จนกว่าต้นไม้โลกจะถูกทำลาย
[มังกรต่ำต้อยบังอาจมาเห่าต่อหน้าราชา!]
เจนิสเดินออกมา
มันปล่อยพลังงานสีดำออกมา จิตสังหารทะลักออกจากร่างอย่างไม่เก็บรั้ง
เจนิสเดินออกมาและเหล่าผู้กล้าของสหพันธ์รีบถอยห่างจากการต่อสู้
ควันสีดำรวมตัวกันเป็นอัศวินมรณะทีละตนด้านหลังเจนิส
[ลอร์ดของพวกเราได้บัญชาไว้]
แรมสันรับคำของเจนิส
[อา ทุกคนได้ยินแล้วใช่ไหม?]
[นั่นรงรงหรือ?]
[เราจะได้สู้จนพอใจ]
อัศวินมรณะพูดสิ่งที่คิดก่อนจะเรียกทหารโครงกระดูก
ทหารโครงกระดูกนับพันแหวกความมืดสีดำออกมา
[ฆ่ามังกรก่อน]
ฟึ่บ
นักเวทโครงกระดูกนับพันปรากฏตัวด้านหลังลิช
เวทต่างๆยิงใส่มังกรทอง
มังกรมีโล่เวทกันไว้ การโจมตีจึงทำร้ายมันไม่ได้
แต่มอนสเตอร์รอบๆถูกโจมตีและดิ้นอย่างเจ็บปวด
“ข้าไม่ให้อภัยเจ้า ผู้ไม่ตาย!”
กี่สิบหรือกี่ร้อยครั้ง...
ลอร์ดมิติที่มีชีวิตยาวนาน จะตายสักกี่ครั้งก็ไม่มีความหมายนัก...
เลียกับฟาทูธ
แต่มันมีความหมายสำหรับตัวตนทั้งสองนี้
ผู้อ่อนแอตายเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง แต่พวกมันเป็นมังกรก่อนจะกลายเป็นลอร์ดมิติ
พวกมันเจอกับความตายเพียงไม่กี่ครั้ง แน่นอน ฟาทูธย่อมโกรธ
ฟาทูธสูดหายใจลึก ท้องของมันบวมขึ้น
มันต้องการใช้ลมหายใจเผาผลาญเหล่าโครงกระดูกให้หมด
ปากของมันกำลังหันไปทางยอดเขาเซารุสเมื่อแผ่นดินเกิดสั่นไหว
ร่างใหญ่กำลังวิ่งขึ้นภูเขา
[มันเป็นเผ่าเดียวกับข้า!]
รงรงฝ่าภูเขาแล้วกระโดดลงบนหลังฟาทูธก่อนมันจะปล่อยลมหายใจ
รงรงดูผอมแต่ตัวไม่เบาเลย ตีนที่เหมือนตะขอของมันกดหัวฟาทูธไว้กับพื้น
[ฮื่อ...ความปรารถนาของเจ้าคืออะไร?]
นี่คงเป็นความรู้สึกของเหยื่อที่กำลังจะถูกผู้ล่ากิน...
มังกรทั้งสองสบตากัน
“มังกรดึกดำบรรพ์...”
[ความปรารถนาของเจ้า?]
“ออกไป...”
หัวของฟาทูธถูกกรงเล็บของรงรงบีบแหลก
ลมหายใจและพลังเวทผสมกันในร่างและระเบิดออกเหมือนเขื่อนแตก
แต่มันแรงแค่ทำให้ร่างรงรงลอยขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อมังกรกระดูกตกลงบนพื้นดินที่ถูกทำลายยับเยิน มันมองมอนสเตอร์มากมายรอบตัว
[ความปรารถนาของเจ้าสำเร็จผลแล้ว]
ถ้าความปรารถนาของพวกมันคือความตาย มันจะมอบให้
[โอ]
รงรงคำราม มอนสเตอร์วิ่งหนีด้วยความกลัว
[ได้เวลาล่าแล้ว!]
อัศวินมรณะเรียกม้าปีศาจออกมาแล้วกวาดล้างสนามรบ
***
“มันจบแล้ว”
ใครคนหนึ่งพึมพำออกมา มันเป็นเหมือนสัญญาณ
ความกังวลที่กดดันพวกเขาถูกชะล้างไป
มอนสเตอร์กำลังวิ่งหนี... เสียงร้องของพวกมันห่างออกไป
และสหายร่วมรบของพวกเขากำลังบาดเจ็บ...
“พวกเราเก็บกวาดสนามรบเถอะ! ช่วยพาคนเจ็บมารวมกันด้วย!”
ทัวริค พระของสเกียตะโกนออกคำสั่ง คนเริ่มได้สติและเริ่มช่วยเหลือคนบาดเจ็บที่กำลังร้องครวญคราง
“...สุดท้าย พวกเราก็ปกป้องที่นี่ไว้ได้”
ลาตาชาพูดพลางมายืนข้างทัวริค เขาถอนหายใจ
“เขาปกป้องมัน”
ผู้ไม่ตายมาทันเวลา ไม่ใช่ เขามาช้าไปแต่สุดท้ายก็ปกป้องที่นี่ไว้ได้
“ราชาภูติไฟ... เขาจะรอดตายไหม?”
“ข้าไม่แน่ใจ”
วูจินกำลังนั่งหน้าต้นไม้โลกเหมือนกำลังนั่งสมาธิ ตรงหน้าเขามีเปลวไฟ
เปลวไฟค่อยๆเล็กลง เหมือนเป็นสัญญาณบอกความตายของภูติไฟ น่าเสียดาย
‘เขาอาจตายไปแล้ว...’
ผู้ไม่ตายกำลังพยายามช่วยภูติไฟ
สีหน้าเขาเคร่งเครียดจนเธอไม่อาจพูดสิ่งที่คิดออกมาได้
ลาตาชามองรอบๆตัวแล้วแปลกใจ
“สตรีศักดิ์สิทธิ์ยังไม่กลับมาเหรอ?”
“นั่น...”
ทัวริคกลืนคำที่จะพูดลงไป
เมโลดี้ไปกับวูจินแต่เขากลับมาคนเดียว เขาถามผู้ไม่ตายตอนนี้ไม่ได้...
ในเมื่อถามไม่ได้ ทัวริคตัดสินใจรอจนกว่าผู้ไม่ตายเสร็จธุระของเขา
***
‘ยังไม่ถึงเวลา’
‘เขาเรียกอยู่นะ’
‘เข้มแข็งไว้’
เสียงแตะหูเขา ซุงกูลืมตา
ไม่ เขาบอกไม่ได้ว่าเขากำลังลืมตาอยู่หรือเปล่า
ที่แน่คือสติของเขากลับมาแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ?”
[พ...พี่]
“ใช่ ไม่เป็นไร”
ซุงกูพยายามลุก
“อ๊ะ นายอยู่นิ่งๆ แค่มองขึ้นมาตรงๆ”
วูจินรีบบอก ซุงกูจึงแค่มองหน้าวูจิน
เขาเห็นได้ว่าวูจินเป็นห่วงเขาจริงๆ
[พี่ ผมยังไม่ตายเหรอ?]
“ตอนนี้ยัง แต่นายกำลังจะตาย”
[...]
“ให้ฉันวางหลักประกันก่อน”
ระหว่างที่ซุงกูยังมีสติ วูจินทำให้เขาเป็นข้ารับใช้ของอาณาเขตมิติอย่างรวดเร็ว
ซุงกูเป็นคนจากโลกคนที่สองต่อจากโดเจมินที่เป็นข้ารับใช้ของอาณาเขตมิติ
<ฮงซุงกูได้ตำแหน่งอัศวินของอลันดาล>
[ผมกลายเป็นอัศวินเหรอ?]
“ใช่ ถึงอย่างนั้นนายก็พยายามอย่าตายล่ะ”
อย่างที่เขาบอก นี่เป็นแค่หลักประกัน ถ้ามีอะไรผิดพลาด
ซุงกูสามารถคืนชีพได้ด้วยแต้ม
แต่มันรับประกันไม่ได้ว่าซุงกูจะเป็นคนเดิม ยิ่งกว่านั้น ถ้าซุงกูตายเขาจะเสียรหัสประจำตัวของโลก
เมื่อเขาเกิด เขาได้รับรหัสประจำตัวของโลก
นี่ทำให้เขากลับโลกได้ทันทีไม่ต้องรอการประสาน ถ้าเขาเสียรหัสไป
โลกจะถือเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวและมอนสเตอร์
“ฉันจะช่วยนาย นายมีทางเลือกสองทาง”
[อะไรครับ?]
“ก่อนวิญญาณนายจะสลายไป ฉันคืนชีพนายให้เป็นลิชได้”
ทำไมลูกพี่พูดเรื่องนั้นได้อย่างซีเรียสขนาดนั้นนะ?
[...มีทางอื่นไหมครับ?]
“เอาชนะมันให้ได้ ร่างกายของนายต้องเอาชนะลมหายใจมังกรและคำสาปที่ภาษามังกรทิ้งไว้”
[ทางนั้นดีกว่านี่นา?]
“แต่มันจะเจ็บ เจ็บมาก และโอกาสสำเร็จก็น้อยมาก”
[…]
ทางเลือกอะไรกันนี่?
ทำไมชีวิตเขาต้องพาเขามาตรงที่ตัดสินใจลำบากทุกทีนะ?
[พี่ ผมยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ...]
“อืม”
วูจินที่มีหน้าเครียดจนถึงตอนนี้ยิ้มเป็นครั้งแรก
มาพูดเล่นตอนศพตัวเองกำลังละลายได้ก็แสดงว่าสงบใจได้แล้ว
“ถ้านายเป็นลิชก็จะไม่เสียรหัส มันปลอดภัยกว่า...”
[ไม่เอาอ่ะ]
“...”
[ผมจะเอาชนะมันให้ได้]
“...”
[ผมจะตายก็ต่อเมื่อหาแฟนได้แล้ว ถ้าผมกลายเป็นโครงกระดูกจะมีแฟนได้ยังไง?]
“...”
วูจินหน้าเครียดขึ้น
ซุงกู... ไม่ได้พูดเล่นแฮะ
“ก็ได้”
วูจินเอาหัวใจมังกรออกมาจากคลัง
มันเป็นสมบัติที่เขาโชคดีได้มาจากห้องทดลองของมิวิช
“ก็แค่คำสาปมังกร นายผ่านมันได้”
มันก็แค่คำสาปกิ้งก่า
[ครับ]
วูจินวางหัวใจมังกรบนวิญญาณของซุงกู
“นายทำได้”
นายต้องทำให้ได้
ถ้าไม่อยากกลายเป็นผู้อพยพของมิติ คอยหารหัสดาวบ้านเกิด
เขาต้องทำให้ได้
เขาจะต้องเอาชนะคำสาปมังกรให้ได้แม้จะต้องกลายเป็นเผ่าพันธุ์มังกร...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น