“ฮ้า เหนื่อยจริงๆ”
วูซุงฮุนขับรถกลับจากเดกูไปส่งโดจีวอนที่ซาดาง
เหนื่อยขับรถไม่พอ ผู้โดยสารที่มาด้วยยังทำให้เขากังวล
ผู้หญิงของคังวูจิน
ขนาดวูซุงฮุนที่เห็นคนสวยมาเยอะยังไม่เคยเห็นคนสวยขนาดนี้ ทำให้เขาไม่สบายใจตลอดเวลาที่อยู่ในรถคันเดียวกัน
วูซุงฮุนนวดไหล่ หลังอาบน้ำเขาเปิดเบียร์กระป๋องพลางนั่งที่โซฟา
“เฮ้อ ทีวีมีอะไรน่าดูมั่ง?”
ซุงฮุนเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ หยุดเมื่อเห็นงานแถลงข่าวที่กิลด์อลันดาลกับกิลด์ฮวารางจัดขึ้น
เขาให้ความสนใจเพราะมันเกี่ยวกับกิลด์ของเขา
“ฮะ รุมกัดอย่างกับหมา”
ซุงฮุนเห็นบรรดานักข่าวถามคำถามไม่ขาดสายและวูจินมองพวกเขานิ่ง ความขัดแย้งบางอย่างทำให้เขารู้สึกทะแม่งๆ
“อารมณ์เฮียโคตรร้าย...”
ขนาดพระราชายังถูกนินทาลับหลัง ซุงฮุนรู้ดีกว่าใครว่าวูจินไม่ใช่คนใจเย็น
เขาอุตส่าห์จัดฉากหาคู่ให้ ขอบใจสักคำก็ไม่มี กลับลงโทษเขาเสียนี่...
“ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อจะไม่ฟิวส์ขาดเร้อ?”
ซุงฮุนกังวล แต่เขาไม่เชื่อว่าวูจินจะฟิวส์ขาดต่อหน้ากล้อง เขาเป็นคนอารมณ์ร้ายแต่คงไม่โอหังขนาดนั้น...
ซุงฮุนดื่มเบียร์ได้หนึ่งอึก วูจินในจอก็ลุกขึ้น เห็นท่าไม่ดี
“มีเรื่องแน่ นิสัยเฮียบ้าเหมือนม้าป่า”
สีหน้าของวูจินแสดงว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ ซุงฮุนเป็นคนขายของมา 8 ปี แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าใครคิดอะไร
แล้วก็จริง วูจินเตะประธานของกิลด์ฮวารางผู้กำลังทุกข์ทรมานจากการสูญเสียน้องสาว
“ว้าว เท่โคตร”
วูซุงฮุนตะโกนขึ้นโดยไม่ทันคิด
เขารู้ว่าประธานของเขามือไวใจร้อน แต่นึกไม่ถึงว่าจะเผยนิสัยด้านนี้ออกมาต่อหน้าสาธารณชน
“หวา เชี่ย คิดถึงตอนตูโดนอัดน่วมเลยว่ะ”
จนเดี๋ยวนี้เขายังหนาววูบๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น ที่เคยขายกาแล็กซี่ห่วยๆให้คนนิสัยแบบนี้ นึกแล้วแก้มเขายังเจ็บตุบๆไม่หาย เหงื่อซึมหลังเมื่อเห็นวูจินเตะลีซังโฮที่พยายามจะลุกขึ้น ทำให้ซุงฮุนเห็นใจลีซังโฮขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“หวาๆ...หวา”
เขาประหลาดใจและช็อกมากจนพูดไม่ออก
หวา
คนๆหนึ่งทำตัวแบบนั้นได้ด้วย อยู่อย่างไม่แคร์ว่าใครจะคิดยังไง
เขาเป็นคนที่อยู่อย่างตามใจตัวเอง
[ฉาด!]
กล้องบันทึกเสียงไว้ ร่างซุงฮุนสะท้านเมื่อได้ยินเสียงตบ เขาไม่อาจละสายตาจากจอโทรทัศน์ วูจินจะทำเรื่องใหญ่กว่านี้อีกหรือไม่?
“หรือ...ว่านี่แหละเรื่องใหญ่แล้ว?”
หัวหน้ากิลด์ฮวาราง หนึ่งในสามกิลด์ใหญ่ของเกาหลี
บุคคลที่ว่าถูกคว้าคอ ถูกตบ ซุงฮุนรู้นิสัยวูจินดีว่าไม่มีทางตบทีเดียวแล้วจบแน่...
[กาเซลล์ตัวผู้เข้าหาตัวเมียเพื่อผสมพันธ์ กาเซลล์ตัวเมีย...]
หน้าจอเปลี่ยนเป็นกวางกาเซลล์สองตัวกำลังจีบกัน โดยมีเสียงสุขุมนุ่มลึกบรรยายประกอบ ซุงฮุนกระพริบตาปริบ
“อะไรวะ?”
ละครหลังข่าวถูกขัดด้วยข่าวด่วน ตอนนี้ข่าวด่วนก็เปลี่ยนเป็นสารคดีสัตว์โลก
อย่างที่คิดเลย ท่านประธาน...
“พนันได้เลยว่าทุกคนต้องตื่นเต้นกันใหญ่”
นี่ต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ ซุงฮุนหยิบมือถือแล้วเปิดหน้าเว็บไซต์ และอย่างที่คิด อันดับคำที่ค้นหามากที่สุดถูกคังวูจินเหมาไป
1. คังวูจินทำร้ายร่างกาย
2. งานแถลงข่าว
3. ตบหน้า
ใหม่ สตรีศักดิ์สิทธิ์
5. ผู้หญิงของคังวูจิน
ใหม่ ปาฏิหาริย์สตรีศักดิ์สิทธิ์
7. เรื่องใหญ่ระหว่างถ่ายทอดสด
8. ขจัดปัญหาผมร่วง
....
“หืม นี่อะไร?”
วูซุงฮุนคลิกลิงค์ของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ผลการค้นหาเพิ่มมากกว่าเดิม เขาคลิกที่วิดีโอแรก
ผู้ประกาศข่าวของสถานี BBS กำลังพูดอยู่แต่เป็นภาษาอังกฤษ วูซุงฮุนจึงฟังไม่เข้าใจว่ากำลังพูดอะไร ไม่นานวิดีโอก็เปลี่ยนเป็นผู้หญิงผมบลอนด์คนหนึ่งเดินออกมา
“ฮ้า เอลฟ์ เอลฟ์เว้ยเฮ้ย”
เขาว่าโดจีวอนสวยแล้วนะ แต่นี่... เป็นความสวยแบบที่ทำให้คนสงสัยว่าจริงหรือเปล่า เหมือนเขากำลังมองภาพ CG เขารู้สึกขัดๆ
ที่เหลือเชื่อกว่าคือคนที่อยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น
เอลฟ์สาวทำท่าเหมือนภาวนาไปทางคนบนรถเข็น แสงหมุนรอบตัวผู้ป่วย จากนั้นผู้ป่วยคนนั้นก็ยืนขึ้นทันที
“อะไรวะ?”
ไม่แค่นั้น ชายคนหนึ่งซึ่งมีแขนเพียงข้างเดียวยืนตรงหน้าเอลฟ์สาว เธอภาวนาอีก แสงหมุนรอบตัวเขาแล้วแขนก็งอกออกมา
“บ้าแล้ว ปลอมหรือเปล่า?”
โลกนี้มีเราส์หลายคนที่หาผลประโยชน์ด้วยการขายยามหัศจรรย์ ยาฟื้นฟูสภาพสามารถฟื้นฟูได้กระทั่งส่วนของร่างกายที่ขาดไป
แต่ไม่มียาตัวใดหรือทักษะแบบไหนที่สามารถรักษาความพิกลพิการที่เป็นมาแต่เกิด
หากว่ามีมันก็มีค่ามาก แม้มีเงินก็ไม่ได้หมายความว่าจะซื้อได้
ผู้หญิงคนนี้มีทักษะที่เหนือกว่ามหัศจรรย์อีก
“โฮ่”
ลำดับคำค้นหาที่เดิมมีแต่ชื่อคังวูจินถูกแทนที่ด้วยคำอย่าง สตรีศักดิ์สิทธิ์ เมโลดี้ BBS การรักษามหัศจรรย์ และ กิลด์ไททัน
ผู้สร้างปาฏิหาริย์ เมโลดี้สตรีศักดิ์สิทธิ์
การปรากฏตัวของเธอในอเมริกาช็อกคนทั้งโลก
***
การรักษาที่ก้าวล้ำกว่าศาสตร์การแพทย์
การรักษาที่สามารถรักษาได้แม้แต่โรคที่รักษาไม่หายได้สร้างผลกระทบขนาดใหญ่ไปทั้งโลก
มิสซิสแฮมิลตันมีขาที่ไม่สามารถขยับได้มาตั้งแต่เกิด การรักษาผู้ป่วยที่มีชื่อเสียงคนนี้เป็นเพียงแค่จุดเริ่ม
เธอรักษาชายผู้เสียแขนข้างหนึ่งไปในสงครามตั้งแต่ 20 ปีก่อน เธอทำให้ผู้ป่วยที่ไม่สามารถเดินได้มาก่อนเลยให้ยืนขึ้นได้
ปาฏิหาริย์ที่น่าตื่นตะลึง และฝูงชนขนาดใหญ่รวมตัวกันหน้ากิลด์ไททันเพื่อหวังให้เกิดปาฏิหาริย์อีก คนนับไม่ถ้วนจากหลายๆประเทศมารวมกันที่นี่ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ได้รับปาฏิหาริย์
มีแต่คนที่เชื่อเท่านั้นที่ได้รับ
ซึ่งก็คือคนที่ต้องการเป็นสาวกของเทพีอาเรีย
ขณะที่สตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งวิหารอาเรีย เมโลดี้สร้างปาฏิหาริย์ เธอได้เผยการมีอยู่ของเทพีอาเรียให้โลกรู้
เมื่อมีคนเชื่อมากขึ้น การชวนคนเข้ามาเป็นสาวกก็เริ่มขึ้น
“หยุดเธอตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”
เดคอน หัวหน้ากิลด์ไททันตามหาเมโลดี้ สำนักงานใหญ่ของกิลด์ไททันมอบพื้นที่ทั้งชั้นของตึกให้เมโลดี้กับสาวกของเธอใช้
“ท่านประธานจะตกลงตามคำขอของเธอจริงๆหรือครับ?”
“ดูนั่นสิ...”
เดคอนชี้ไปที่คนทั้งหลายที่กำลังบูชาเทพีอาเรีย ข้อแม้แรกของการรับการรักษาปาฏิหาริย์จากสตรีศักดิ์สิทธิ์คือต้องเปลี่ยนมาศรัทธาเทพีอาเรีย เมโลดี้รักษาได้แต่กับคนที่เชื่อในเทพีของเธอ คนจำนวนมากเปลี่ยนมาศรัทธาเทพีอาเรียแล้ว
“เธอมีสาวกไปแล้ว... เราจะชอบหรือไม่ก็ไม่สำคัญ กิลด์ของเราต้องยอมรับคำขอนั้นถ้าอยากมีสัมพันธ์ที่ดีกับเธอต่อ”
เลขานุการของเดคอนเห็นด้วย เขาไม่ถามต่อ
“เราจำเป็นต้องใช้ทักษะเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าของเธอ”
ทักษะมองเห็นอนาคตของเธอทำให้ไททันได้ครอบครองดันเจี้ยน 5 ดาว 5 แห่ง และดันเจี้ยน 6 ดาว 2 แห่งด้วยเวลาเพียงสัปดาห์เดียว
และที่เธอร้องขอก็มีเพียงสิ่งเดียว
กองกำลังศักดิ์สิทธิ์ของเทพีอาเรีย
“มีคนสมัครเยอะแล้วนี่ ใช่ไหม?”
“นั่นล่ะครับที่ผมกังวล”
เดคอนเข้าใจเรื่องที่เลขานุการของเขากังวล ในกิลด์ไททันมีเราส์หลายคนที่เข้าเป็นสาวกของเทพีอาเรีย พวกเขาและครอบครัวได้ประโยชน์จากการรักษาของเธอ
“เราไม่มีทางเลือก ในเมื่อห้ามไม่ได้ ก็ต้องหาประโยชน์จากเธอให้ได้มากที่สุด”
“...”
เดคอนพูดเสียงบูด เขารู้สึกขมขื่นเหมือนตำแหน่งผู้นำของเขาถูกส่งไปที่เธอ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากทำให้เสียหายน้อยที่สุด เขาต้องหาทางได้ผลประโยชน์บ้าง
ถึงอย่างไรเธอก็เป็นเราส์ที่เก่งที่สุดในขณะนี้
เธอมีความสามารถขั้น SS
***
“ลียุนฮีจะฆ่าฉัน อย่าถามฉันว่าทำไม ถามไอ้เวรนี่ที่พยายามจะลอบสังหารฉัน”
คังวูจินประกาศก้องต่อหน้านักข่าว จากนั้นออกไปจากงานแถลงข่าว พวกนักข่าวทำงานกันวุ่นวาย ส่วนลีซังโฮนอนนิ่งบนพื้น
ไม่มีใครถาม ไม่มีใครพูด มีแต่ความเงียบ
วูจินทิ้งระเบิดไว้แล้วก็ไป ลีซังโฮที่นอนนิ่งพลันลุกขึ้น ใบหน้าเขาบวมดูตลก
‘ห่า’
นึกไม่ถึงว่าวูจินจะบ้าขนาดนี้
“ท่านประธาน คิดอย่างไรกับเรื่องที่เขาพูดครับ?”
“คิดอะไร! เขาพูดไร้สาระน่ะสิ!”
ลีซังโฮตอบเสียงโกรธพลางเดินออกจากห้องแถลงข่าว ห่า เขาต้องมาเจอเรื่องน่าขายหน้าแบบนี้
ลีซังโฮถุยน้ำลายผสมเลือดใส่พื้นโรงแรม ปากเขาชาไม่รู้สึกอะไร ตาพร่า ดูเหมือนเส้นเลือดในตาเขาจะแตก
“เหี้ย แม่งมันตบกูกี่รอบ?”
ลีซังโฮสลบไปกลางคัน บ้าชะมัด เขาเป็นเราส์ที่มีความสามารถด้านกายภาพ แรงค์ B แต่เขาสลบไปเพราะถูกตบ
“จะ...เจ็ดครั้งครับ...”
“ไอ้เหี้ย”
ลีซังโฮพ่นคำด่าติดๆกัน ต่อให้เอาคำด่าทั้งหมดมาด่าวูจินก็ยังไม่พอ
“เตรียมรถ เรียกทนายทั้งหมดมาที่กิลด์”
“ครับ”
ลีซังโฮออกจากโรงแรมไปเงียบๆทางประตูหลัง
***
“คุณทำเกินไป”
“...”
“นี่มันเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ คนอื่นๆจะกลายเป็นศัตรูของคุณ”
เมื่อฟังคำของจุงมินชาน วูจินหยุดเดินแล้วมองไปที่จุงมินชานตรงๆ
“เฮ้ มินชาน”
“ครับท่านประธาน”
จุงมินชานไม่ได้มองว่าวูจินอายุน้อยกว่าเขา สำหรับจุงมินชานแล้วคังวูจินดูผ่านโลกมามากกว่าเขา
“ไอ้เวรพวกนั้นพยายามต้อนฉัน ใส่ความฉันว่าเป็นฆาตกร”
“แต่นั่นไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?”
“มันจริง”
“...!”
จุงมินชานประหลาดใจมากจนได้แต่กระพริบตา เฮมินกับซุงกูที่เดินตามหลังก็อึ้ง
“ยัยนั่นพยายามจะฆ่าฉัน ฉันเลยฆ่าซะ ฉันแข็งแกร่งกว่า มีปัญหาไหม?”
“...”
ปัญหาน่ะมีแน่ แต่มินชานไม่รู้จะตอบยังไง ถ้ากำลังจะถูกฆ่า การอยู่เฉยๆปล่อยให้ตัวเองถูกฆ่าจะไม่ยิ่งแปลกกว่าเหรอ?
“นายรู้ไหมว่าพวกที่ชอบวางแผนลับหลังกลัวอะไรที่สุด?”
“...”
“คือการทำให้เป็นเรื่องใหญ่ในที่สาธารณะไงล่ะ”
“...”
“มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ พวกนั้นจะวางแผนลับหลังไม่ได้ง่ายๆแล้ว”
จุงมินชานกำลังจะตอบโต้คำพูดของคังวูจินแต่แล้วก็เงียบไป
จากนี้ไปจะเป็นอย่างไรนะ?
คำถามจะเปลี่ยนจาก ‘ทำไมคังวูจินช่วยลียุนฮีไว้ไม่ได้?’ เป็น ‘กิลด์ฮวารางเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารคังวูจินจริงหรือ?’
ไม่มีหลักฐานอะไรเลย มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยน
เขานึกว่าวูจินทำอะไรไม่คิดเสียอีก แต่ดูเหมือนวูจินจะวางแผนบางอย่างไว้แล้ว จุงมินชานมองวูจินอย่างนับถือ
“สมแล้วที่เป็นท่านประธาน แล้วคิดจะจัดการเรื่องนี้ยังไงต่อ?”
“ทำไมฉันต้องคิด?”
คังวูจินยักไหล่
“นั่นงานนาย”
“...”
สุดท้ายก็ทำไม่คิดนี่หว่า! ไอ้ประธานบ้า
“ถ้าคิดว่าเงินเดือนน้อยไป ก็ขอเพิ่มได้นะ...”
อย่างน้อยวูจินก็มีมโนธรรมอยู่บ้าง
“เอ่อ ฉันจะลงดันแล้ว นายก็วางแผนไป ขอดูฝีมือกรรมการจุงหน่อย ไปกันเถอะซุงกู”
“ครับลูกพี่”
วูจินกำลังชนแล้วหนีชัดๆ
คิมเฮมินจับไหล่จุงมินชานที่กำลังท้อแท้ พวกเขาสบตากัน ความเห็นอกเห็นใจกันอย่างลึกซึ้งได้ก่อตัวขึ้น
คังวูจินกับซุงกูออกจากโรงแรมแต่ไม่ได้หมายความว่าจะเข้าดันเจี้ยนได้ทันที
“เฮ้ย นั่นคังวูจิน!"
ถนนตรงหน้าโรงแรมเต็มไปด้วยผู้คน
คนเยอะขนาดนี้คงเห็นได้แต่ในงานแจกลายเซ็นของดาราดังเท่านั้น
นักข่าวที่ไม่ได้รับเชิญเข้าไปในงานแถลงกำลังยุ่งกับการบันทึกภาพ
“อะไรเนี่ย”
ทำไมคนเยอะขนาดนี้มารวมกันกลางดึก? เมื่อคังวูจินเดินต่อ ฝูงชนก็หลีกทางให้ เขาเป็นเราส์ที่เก่งมากจนทุกคนได้แต่มองไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้
ดวงตาพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ ดีใจและแปลกใหม่ผสมกัน
“ขอบคุณ ขอบคุณมากที่ปกป้องบ้านของพวกเรา จากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะเป็นกำลังใจให้คุณ”
“พี่ชาย เท่มาก ขอบคุณนะ”
“ฉันอยู่ที่นี่มา 70 ปี ขอบคุณจริงๆ”
“ฮือๆ ขอบคุณมากๆค่ะ”
ผู้เฒ่าผู้แก่ คู่แต่งงานใหม่ นักเรียนใส่ชุดเครื่องแบบ แม้แต่หนุ่มใหญ่หน้าเคร่งขรึม
ดันเจี้ยน 6 ดาวจะระเบิด
ผู้ที่อาศัยที่นี่ต้องทิ้งบ้านเรือน ต้องอพยพออกไป มาตอนนี้พวกเขามาที่นี่เพื่อขอบคุณคังวูจิน ไม่ได้มาดูดารา
พวกเขามาพบผู้มีพระคุณที่ปกป้องบ้านของพวกเขา
คังวูจินยิ้ม
เขาได้เพิ่มเลเวลและยังได้ปกป้องบ้านของคนเหล่านี้
ทุกก้าวที่คังวูจินเดิน ฝูงชนก็หลีกทางให้ ฮงซุงกูที่เดินตามวูจินยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ
“คุณลุง ขอบคุณมากๆค่ะ”
เด็กคนหนึ่งวิ่งออกมาแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้วูจิน คังวูจินหยุด เขาสบตาเด็กคนนั้น ดวงตาของเด็กคนนั้นกำลังหัวเราะ
เป็นรอยยิ้มที่ใสกระจ่าง
‘อืม นี่มัน...’
คังวูจินรับช่อดอกไม้มา เขาอุ้มเด็กคนนั้นขึ้น มืออีกข้างชูช่อดอกไม้ขึ้นเหนือศีรษะ
‘ไม่เลวแฮะ’
ท่าทางของคังวูจินเรียกเสียงเชียร์จากฝูงชน
“เฮ!”
“คังวูจิน!”
จุงมินชานออกมาเพราะได้ยินเสียงดัง เขาส่ายหน้า บางทีการจัดการเก็บกวาดเรื่องที่เกิดขึ้นอาจไม่ยากอย่างที่คิด
ประธานกิลด์อลันดาลนี่เป็นเทพเจนัสชัดๆ... (TN- เทพโรมัน มีสองหน้า)
มินชานกับเฮมินมองประธานกิลด์อลันดาลที่เข้าดันเจี้ยนไปพร้อมกับเสียงเชียร์
คังวูจินเป็นวีรบุรุษผู้ช่วยเมืองนี้เอาไว้
