บทที่ 40 – ดันเจี้ยน 5 ดาว (3)
ซุงกูมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากบนหลังคาของอาคารหลังหนึ่ง
“เทพโคตร”
วูจินเรียกกำแพงกระดูกออกมาขังพวกนาค
จากนั้นพุ่งเข้าไปใจกลางวง เมฆพิษร้ายกาจกระจายออกมาพร้อมกับคลื่นกระแทก
จากนั้นการสังหารอยู่ฝ่ายเดียวก็เริ่มขึ้น
พิษไม่มีผลกับวูจิน
วูจินขยับตัวผ่านนาคพร้อมกับช่วงชิงชีวิตของพวกมัน
เมื่อนาคตัวสุดท้ายขาดใจตายกำแพงกระดูกก็ลดลง
เมฆพิษสีเขียวที่ลอยเต็มพื้นที่ในกำแพงกระดูก ลอยไปรวมตัวยังที่ๆหนึ่ง
วูจินอยู่ตรงกลางเมฆนั้น พิษถูกเขาดูดเข้าไปจนหมด
“บ้าไปแล้ว...”
ลูกพี่แข็งแกร่งแบบบ้าไปแล้ว เราส์แรงค์ A
เก่งขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกพี่ไปทำอะไรมา?
ทำไมถึงต้องปิดบังความสามารถแล้วทำตัวเป็นเราส์แรงค์ F?
ซุงกูรู้สึกเหมือนวูจินเป็นคนจากโลกอื่น
และเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับคนระดับนี้ได้ ซุงกูรู้สึกทั้งประหลาดใจและหวาดกลัว
“เฮ้ย ซุงกู”
“ครับลูกพี่”
ซุงกูรีบเข้าไปหา วูจินก็เดินออกมาจากลานรบไม่น่ามอง
“เก็บของดรอปด้วย”
“ครับลูกพี่”
วูจินใช้คาถาทำสัญลักษณ์ไว้แล้วว่าไอเทมอันไหนมีค่า
“เอ๊ะ ไม่มีบลัดสโตนล่ะครับ ลูกพี่?”
ปกติวูจินจะทำเครื่องหมายบนตัวมอนสเตอร์ที่มีบลัดสโตน
แต่ครั้งนี้ไม่
“เผ่าที่มีรูปร่างเหมือนคนจะไม่มีบลัดสโตน”
“อ้าว?”
“รีบๆเก็บอันที่ทำเครื่องหมายไว้เถอะน่ะ”
“ครับลูกพี่”
ซุงกูเริ่มเก็บหอก เกราะ ฯลฯ จากศพนาคเกือบร้อยร่าง
นี่เป็นครั้งแรกที่ทักษะเร่งความเร็วของเขาได้ใช้จริงจัง
ระหว่างนั้น วูจินมุ่งหน้าไปทางวิหารของเผ่านาค
วิหารนี้ออกแบบเป็นทรงกลม แท่นบูชาตั้งอยู่ตรงกลาง
ข้างแท่นมีรูปปั้นนักรบนาคประทับอยู่ทางขวาและรูปปั้นนักเวทย์นาคประทับอยู่ทางซ้ายด้วยท่าทางข่มขวัญราวกับกำลังพิทักษ์แท่นนี้
รีเทิร์นสโตนกำลังลอยเหนือแท่นบูชา
วูจินเดินเข้าไปรับหินรีเทิร์นสโตน
ทันใดนั้นกล่องใบหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนแท่น เขาเปิดและเห็นแหวนวงหนึ่ง
“สงสัยเพราะเป็นดันเจี้ยนธรรมดาเลยมีแค่วงเดียว”
ครั้งแรกที่เขาพิชิตดันเจี้ยนนี้ เขาได้แหวนมา 3 วง
แต่ครั้งนี้เป็นดันเจี้ยนเข้าวนเลยได้แค่วงเดียว
วูจินหยิบแหวนแล้วงัดพลอยสีแดงที่ฝังในด้ามดาบที่รูปปั้นนักรบนาคถือไว้ออกมา
จากนั้นก็งัดพลอยสีน้ำเงินที่ฝังในหน้าผากของรูปปั้นนักเวทย์นาคออกมา
เขาใช้เวทย์ตรวจสอบสถานะของไอเทมทั้ง 3 ชิ้น
แหวนแต่งงานจากเจ้าหญิงนาค เมื่อสวมใส่ เพิ่มฮีล + 10
ตราแห่งนักรบนาค เพิ่มค่าโจมตี + 3
ตราแห่งนักเวทย์นาค เพิ่มค่าเวทย์ + 3
“ไม่เลว”
อันหนึ่งเป็นเครื่องมือเวทย์ที่เพิ่มค่าสถานะ
อีกสองเป็นไอเทมประเภทใช้แล้วหมดไป
ถึงเป็นดันเจี้ยนธรรมดา
แต่รางวัลที่ได้จากที่นี่ก็ดีทีเดียว
แน่นอนย่อมไม่ดีเท่าครั้งแรกที่เขาได้เครื่องมือเวทย์ 3 ชิ้น
ไอเทมประเภทใช้แล้วหมดไป 7 ชิ้น
“จะว่าไปก็น่าจะเรียนสกิลของนักรบเพิ่มอีกนะ”
ทักษะใหม่จะเพิ่มทุกสิบเลเวล เมื่อวูจินถึงเลเวล 30
เขาเรียนทักษะหลักของเนโครแมนเซอร์ สามารถเรียกโกเลมกับพอยซั่นโนวา
ทักษะของอาชีพนักรบก็เช่นเดียวกัน
วูจินเปิดร้านแลกเปลี่ยนค่าความสำเร็จแล้วซื้อทักษะเลเวล
30 ของนักรบทั้งหมดที่เห็น
[พสุธากัมปนาท] – โจมตีศัตรูรอบๆด้วยการใช้ค้อนขนาดใหญ่ทุบพื้น
– ใช้พลัง : 3
[พายุหมุน] – โจมตีศัตรูรอบๆด้วยการควงอาวุธ
– ใช้พลัง : 1 หน่วยต่อการควงหนึ่งรอบ
ประสิทธิภาพจะเพิ่มขึ้นถ้าผู้ใช้ฝึกอาวุธไม่มีคม
วูจินซื้อทักษะอื่นๆมาด้วย แต่ที่สำคัญที่สุดคือสองอย่างนี้ซึ่งเป็นทักษะโจมตีกลุ่มของอาชีพนักรบ
วูจินเรียกอาวุธของนักรบออกมาทันที
จากนั้นก็อ่านข้อมูลของไม้เท้าเหล็ก
อาวุธของนักรบถือเป็นชีพและมิตร
อาวุธของนักรบเติบโตไปพร้อมกับเจ้าของ อยู่ด้วยกันทุกเวลา ตอบรับเสียงเรียกหาเสมอ –
(TN-xxxประกันภัย?)
ผล : แรง + 15
เมื่อเก็บจะซ่อมแซมค่าความทนทานอัตโนมัติ
ทักษะ :
เรียก, เก็บ, เปลี่ยน (หอก,ค้อน)
ไม้เท้าเหล็กพัฒนาไปอีกขั้น เพิ่มแรง + 5
และสามารถเปลี่ยนเป็นค้อนได้ วูจินลองทันที
“ชิ้ง”
หัวไม้เท้าขยายใหญ่เท่าศีรษะมนุษย์และเปลี่ยนเป็นค้อนอันใหญ่
แม้วูจินจะได้ค่าแรงเพิ่มก็ยังรู้สึกหนักอยู่ดี ครั้งแรกที่ใช้เขาเหวี่ยงค้อนสะเปะสะปะ
วู่ม วู่ม
วูจินเหวี่ยงค้อน แต่ศูนย์เหวี่ยงเอียงไปทางปลายค้อน
เป็นอาวุธที่ใช้ไม่ง่ายเลย วูจินเหวี่ยงอีกหลายทีจนเริ่มจับจังหวะได้
ทักษะติดตัว ‘อาวุธไม่มีคม’ ช่วยได้มากทีเดียว
“เป็นนักรบก็สะดวกดีแฮะ”
ถ้าคิดจะใช้ในการต่อสู้จริง
วูจินต้องฝึกไปเรื่อยๆให้เลเวลของทักษะเพิ่มมากกว่านี้ก่อน
ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ดูใช้การได้ดีทีเดียว
วูจินเก็บอาวุธแล้วเก็บไอเทมที่เพิ่งได้มาเข้าคลัง
จากนั้นเดินออกไปนอกวิหาร
“หืม?”
ซุงกูที่ควรจะกำลังเก็บของอยู่หายไปแล้ว
วูจินมองหาแล้วก็พบเขากำลังนอนอยู่ระหว่างศพนาค
“อู้เรอะ?”
วูจินยิ้มพลางเดินเข้าไปหาซุงกู แต่ซุงกูกลับเงียบ วูจินรู้สึกผิดปกติจึงวิ่งไปหา
เห็นซุงกูนอนบนพื้น ปากซีดจนเป็นสีน้ำเงิน
ดวงตาเหลือกและตัวสั่นกระตุก
ดูเหมือนชีวิตของซุงกูกำลังดับ
“ถูกพิษ?”
วูจินรีบสกัดพลังงานจากวิญญาณนาคใส่เข้าไปในร่างซุงกู
“อึก ละ...ลูกพี่”
ซุงกูฟื้นพลังขึ้นมาเล็กน้อย เขามองวูจินด้วยดวงตามัวและเปล่งเสียงแทบไม่ไหว
“เกิดอะไรขึ้น”
“อึก มือผมไปบาดกับหอก”
หอกของนาคเคลือบพิษเอาไว้ วูจินมองซุงกูอย่างเหลือเชื่อ
“เฮ้อ”
วูจินยืนขึ้น รวบรวมวิญญาณนาคมาสกัดพลังส่งให้ซุงกู
สีหน้าของซุงกูดีขึ้น เรี่ยวแรงคืนมา แต่สถานะติดพิษยังไม่หายไป
“ลูกพี่ ผมจะทำยังไงดีครับ?”
“ทำไงล่ะ นายก็ได้แต่ตายแล้ว”
“ลูกพี่!”
ซุงกูทรุด อา เขาจะตายไปทั้งๆอย่างนี้หรือ? ตายงี่เง่าแบบนี้หรือ?
วูจินมองซุงกูที่หมดหวังแล้วเดาะลิ้นอย่างหงุดหงิด
“เวทย์แก้พิษจะใช้ได้ไหม?”
เวทย์แก้พิษหรือคาถาฟื้นฟูระดับสูงต้องเป็นอาชีพนักบวชถึงจะใช้ได้
วูจินซื้อเวทย์แก้พิษระดับที่สามารถเรียนได้ก่อนเลเวล 10 ออกมาในราคา 30 แต้ม
“มาตรงนี้”
แสงปรากฏตรงฝ่ามือของวูจินแล้วไหลไปทางซุงกู
แต่สถานะติดพิษก็ยังไม่หายไป
“ชิ ไม่ได้ว่ะ”
เพราะเป็นเวทย์ระดับต่ำเลยแก้ได้แต่พิษอ่อนๆประมาณพิษที่ทำให้ท้องเสีย
วูจินเปิดร้านซื้อยาแก้พิษแล้วส่งให้ซุงกู
“ลองกินดู ถ้าไม่ได้ผลอีกฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว”
“อึก ครับ”
ซุงกูเปิดฝาขวดพลางภาวนา จากนั้นก็จิบ
“อึก”
“เป็นไง?”
“เอ่อ เหมือนโค้กที่ไม่ซ่าแล้วมั้งครับ”
“เฮ้ย ไม่ได้ถามเรื่องนั้น หายติดพิษยัง”
“อ่า ไม่น่านะครับ”
วูจินถอนหายใจ เขาหยิบยาถอนพิษคืนมาแล้วอ่านข้อมูลของมัน
รักษาสถานะติดพิษได้ ให้คนอื่นไม่ได้
“สงสัยจะไม่ได้ผลกับนาย”
“ลูกพี่...”
วูจินมองซุงกูที่กำลังร้องไห้แล้วส่ายหน้าเศร้าๆ
เขาชอบซุงกูอยู่เหมือนกัน ปล่อยไปอย่างนี้น่าเสียดายจริงๆ
ถ้าซุงกูตาย คงกลายเป็นวิญญาณแค้นตามหลอกหลอนเขาอีก...
สีหน้าวูจินมืดครึ้ม
เขาซื้อเวทย์แก้พิษระดับสูงได้
แต่เขาไม่ใช่นักเวทย์หรือนักบวช ซื้อมาก็ใช้ไม่ได้อยู่ดี
“จะสั่งเสียอะไรก็บอกมา จะทำให้”
“ลูกพี่! ช่วยผมด้วยยยย ฮือๆ”
ซุงกูร้องไห้แล้วคว้าขากางเกงของวูจิน
“เฮ้ย? ฉันไม่ใช่พระเจ้านะ จะไปช่วยนายได้ยังไง?”
วูจินผงะ ยาในขวดกระฉอกออกมา
ฉ่า
ยาแก้พิษหกใส่หอกนาคที่หล่นใกล้ๆ
มีเสียงและควันพลุ่งขึ้น
“หืม?”
วูจินเบิกตาโต
หรือว่า ถ้าใช้แบบนั้นล่ะ?
“ฮือๆ ลูกพี่ ถ้าช่วยผม ผมจะไม่มีวันค้านลูกพี่อีก ฮือๆ”
ซุงกูสำนึกเสียใจเสมอที่โกรธวูจินตอนที่เขาเมาตอนนั้น
เขามันบ้า ที่ไปโกรธใส่ลูกพี่
วูจินผลักซุงกูที่เกาะเขาไม่ยอมปล่อย
“เฮ้ย ปล่อยฉันแป๊บ”
“ไอ้หยา ลูกพี่”
ซุงกูเกาะขาวูจินแน่นเหมือนเป็นทางรอดสุดท้าย
“เฮ้ย? ฉันอาจช่วยนายได้ ปล่อยก่อนสิ”
“จริงเหรอครับ? ถ้าลูกพี่ช่วยผมได้ ให้ทำอะไรผมก็ยอม”
“งั้นปล่อยก่อน”
“ไม่ครับ ผมไม่ปล่อยจนกว่าลูกพี่จะช่วยผม”
“วะ”
วูจินเดาะลิ้น
“งั้นอ้าปาก”
“ครับ?”
ซุงกูเงยหน้าอย่างประหลาดใจ สบตากับวูจิน
ซุงกูถูกบอกให้ทำตามวูจินสั่ง แล้วเขาจะรอด
ซุงกูขดตัวอยู่หว่างขาของวูจิน
แล้วสายตาเขาก็เลื่อนไปตรงนั้น... เขาบอกให้อ้าปาก หรือว่า... (TN-เหงื่อตก)
‘ง่า’
ซุงกูคราง
เขามีทางเลือกคือตายอย่างชายแท้หรืออยู่อย่างเกย์
“อึก ลูกพี่ ชอบแบบนั้นเหรอ ทำไมไม่เคยบอกผมเลย”
“นายใกล้ตายเลยเพี้ยนไปแล้วเรอะ? หน้าเป็นสีม่วงแล้ว
รีบๆอ้าปาก”
เรี่ยวแรงที่กลับมาของซุงกูหายไปอย่างรวดเร็วเพราะกำลังติดพิษ
เขารู้สึกมึน เขาร้องแล้วจับเข็มขัดของวูจิน
“ทะ...ทำอะไร? บอกให้อ้าปากไม่ใช่เรอะ?”
“ฮึกๆ ก็ผมต้องล้วงมันออกมาก่อนไม่ใช่เหรอครับ? ฮือ” (TN-ปาดเหงื่อ)
ซุงกูร้องพลางพยายามแกะเข็มขัดของวูจินออก
“โว้ย กูล่ะปวดหัวกับมึง”
วูจินกระชากศีรษะซุงกูให้เงยหน้าขึ้น
“อ๊าก!”
ซุงกูถูกกระชากจนร้องออกมา
วูจินเทน้ำยาถอนพิษเข้าไปในปากของซุงกู
“อั้ก อึกๆ”
ยาถอนพิษหายเข้าไปในคอหอยของซุงกูพร้อมกับเสียงร้องและสำลัก
“แค่กๆ”
ดูเหมือนจะมีส่วนที่เข้าไปในหลอดอาหารด้วยซุงกูเลยทั้งร้องทั้งไอ
“ถ้าไม่อยากโดนอัดก็หุบปาก”
“อุ๊บ”
“นายหายติดพิษแล้ว”
“อะไรนะครับ?”
ซุงกูประหลาดใจ เขาแตะหน้าตัวเอง ไม่มีไข้แล้ว
ภาพที่เห็นกลับมาเป็นปกติ อาการปวดหัวหายไป
เขาแน่ใจแล้วว่าตัวเองหลุดจากสถานะติดพิษ
วูจินยิ้ม
‘คราวนี้ก็รู้วิธีใช้ของพวกยาแล้ว’
ไอเทมที่ซื้อจากร้านแลกเปลี่ยนค่าความสำเร็จจะสูญเสียลักษณะทางเวทย์มนตร์ทันทีที่ถูกมอบให้คนอื่น
ตอนที่ซุงกูดื่มยาถอนพิษเองมันก็เปลี่ยนเป็นน้ำธรรมดา
มีแต่วูจินที่ใช้ได้
ถ้าเขาส่งต่อให้คนอื่นไม่ได้เขาก็แค่ต้องใช้เอง
เขาต้องเป็นคนป้อนให้คนอื่น
ซุงกูแสนดีใจที่ตัวเองรอดชีวิต
แล้วคำถามก็โผล่ขึ้นในหัวเขา เป็นคำถามที่สำคัญต่อชีวิตเขามาก
“งั้นผมก็ไม่ต้องทำแล้ว?”
“ทำอะไร?”
ไอ้เวรนี่โดนพิษทำลายสมองไปแล้วเหรอ? พูดอะไรไร้สาระมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว
“ลูกพี่ไม่ใช่เกย์เหรอครับ?”
“...”
[ความเกรี้ยวกราดของนักรบทำงาน]
วูจินเรียกหอกกระดูกออกมา
เขาช่วยไอ้เด็กนี่ไปทำไม?
วูจินสะกดความโกรธไว้ไม่ได้แล้ว
“นายคงต้องโดนอัดสักหน่อย”
“ฮือๆ ว่าแล้ว ลูกพี่เป็น S...”
น้ำตาไหลอาบแก้มซุงกู เขายื่นก้นให้วูจิน
“ฮู่ว”
วูจินขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม
-----
ซุงกูเป็นตัวอย่างของที่เขาว่า ถ้าไม่ถึงที่ตายวายชีวาตม์ ใครพิฆาตเข่นฆ่าไม่อาสัญ ถ้าจะถึงที่ตายวายชีวัน ไม้จิ้มฟันแทงเหงือกยังเสือกตาย จริงๆค่ะ
สู้ก็ไม่สู้ ยังจะอุตส่าห์... ดีนะลูกพี่วูจินช่วย
/ ตอนนี้วูจินโดนปั่นหัวมากมาย ใจดีกว่าที่คิดแฮะ แต่ตอนจบนี่ คงไม่ตายเพราะปากนะ...
XD
ตอนที่แล้วแปลเผ่านาคไปว่าเป็นเผ่าสัตว์เลื้อยคลาน
ตอนแปลเน็ตเสียเลยไม่ได้เปิดดิคอะค่ะ ด้นสดไป แก้แล้วนะคะเป็นเผ่ารูปร่างเหมือนมนุษย์
และเพิ่มระบบ sponsor
chapter แล้วค่า XD จากนี้ไปความถี่ในการอัพจะเป็น
regular chapter อาทิตย์ละตอน sponsor chapter ขึ้นอยู่กับอารมณ์คนอ่าน teaser chapter ขึ้นอยู่กับอารมณ์คนแปล
ใครๆก็สงสัย
ตอบลบWTF???
ตอบลบจะกินติมกันซะละ
ตอบลบเผ่านาคน่าจะประมาณลาเมีย นะ
ตอบลบผมไม่ลาเมียนะ ผมรักเมียจะอยู่กะเมียตลอดไป
ลบพวกเรา ชมรมเกาะเมีย คิคิ
ลบกลับมาอ่านตอนนี้กี่รอบๆก็ขำ555555
ตอบลบ