เนโครแมนเซอร์แห่งสถานีกรุงโซล - บทที่ 130

บทที่ 130 – ลีอาห์ (2)

หน่วยกองโจรออร์คที่บังคับโดยบิบิเริ่มโจมตีฐานของศัตรู สถานการณ์เปลี่ยนไปเข้าข้างบิบิเหมือนละคร แม้แต่รังไวเวิร์นก็มีสร้างขึ้น วิทยาการถูกอัพเกรด พริบตาเดียวฐานทัพของศัตรูก็ถูกยึด

<คุณชนะสงครามมิติ>

<คุณได้รับรางวัล 10,000 แต้ม>

<เริ่มใช้สิทธิ์ของผู้ชนะ>

<กรุณาเลือกข้อใดข้อหนึ่งจากปล้นห้องเก็บของหรือปล้นอาณาเขต>

“หา?”

วูจินครางแล้วมองบิบิ เธอลุกจากเก้าอี้บัญชาการและชูนิ้วเป็นตัว V เธอหัวเราะเบาๆ

“ฮิๆๆ เจ้านายเคยบอกว่าจะให้เรา 10,000 แต้ม?”

“อ...เออ ใครสอนเธอ?”

“ความลับ ฮิๆ”

“เจมินล่ะสิ?”

“เฮือก!”

วูจินรู้ว่าเดาถูกเมื่อเห็นบิบิตกใจ

‘ว่าแล้ว วิธีสร้างฐานแบบนั้นมันคุ้นๆ’

นี่อาจเรียกได้ว่าเป็นความสามารถพิเศษของคนเกาหลี

ไม่ใช่ว่านักเรียนม.ปลายของเกาหลีเก่งน้อยกว่านักเล่นเกมมืออาชีพต่างประเทศแค่ไม่กี่ขั้นเท่านั้นเหรอ? เจมินสนใจแต่เรื่องเรียนจึงไม่เล่นเกมมากเท่าเด็กคนอื่น ถึงอย่างนั้นก็ยังเก่งกว่าบิบิมาก

เขารู้คอนเซ็ปต์พื้นฐานของเกมวางแผน

“ฮะๆ เราฝึกรบกับเจมินเรื่อยๆน่ะ”

ขณะที่วูจินใช้เวลา 3 วันบนโลก บิบิฝึกในอาณาเขตมิติตลอด 12 วัน

“เรายังไม่ถึงขั้นเจมิน แต่ฝึกอีกหน่อยก็จะชนะเขาได้แล้วล่ะ”

“หืม งั้นให้เจมินมาสู้แทนดีไหม?”

สงครามมิติไม่สำคัญสำหรับเขา ใครจะเป็นคนสู้ก็ช่าง

“ไม่น้า! แต้มพวกนี้เป็นของเรา!”

ขณะที่บิบิกับวูจินเถียงกันอยู่นั้น หน้าต่างประกาศก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าวูจิน

<สุ่มเลือก ปล้นอาณาเขตถูกเลือกตามสิทธิของผู้ชนะ>

<คุณขโมยทรัพย์สินของฐานลีอาห์ไป 7% >

<คุณได้รับบลัดสโตนเป็นจำนวน 850 แต้ม>

<คุณยึดสิ่งก่อสร้าง อาคารวิจัยกอบลินและกิลด์ทหารรับจ้าง>

<คุณจับกุมประชากรของอาณาเขต มนุษย์ 14 คน กอบลิน 3 ตัวและเอลฟ์ 1 ตัว>

“ฮืม ไว้คิดเรื่องจะเลือกเธอหรือเจมินทีหลังแล้วกัน”

“ฮึ อีกหน่อยเราก็จะชนะเจมินแล้ว”

วูจินเริ่มจัดการอาณาเขตของตัวเองไประหว่างได้คำสัญญามั่นเหมาะจากบิบิ

เขาได้ช่วงคุ้มครอง 4 วัน ตามเวลาโลกเท่ากับแค่วันเดียว น้อยไปหน่อยแต่ไม่ใช่เรื่องแย่

วูจินต้องเพิ่มเลเวล เขาจึงต้องการเวลา

เขาแค่ต้องแวะมาที่อาณาเขตมิติทุกวันเว้นวันเพื่อรับคำท้ารบ ต่อให้สู้แพ้เขาก็จะได้ทุกอย่างคืนมาจากการแก้แค้น

<คุณลีอาห์ขอท้าดวล>

<การแก้แค้นถูกกระตุ้น บังคับให้เกิดการดวล>

“น่าสนใจ”

มีลอร์ดมิติที่มั่นใจในการต่อสู้แบบเดียวกับวูจิน

<คุณจะถูกเชิญไปที่สนามรบ ‘ทุ่งร้าง’>

<หากชนะ คุณจะสามารถใช้สิทธิ์ของผู้ชนะหรือการแก้แค้นจากผู้แก้แค้น>

<ถ้าคุณแพ้ คุณจะประสบกับความตาย คุณจะคืนชีพหลังผ่านไป 12 วัน>

วูจินถูกทิ้งไว้ตรงใจกลางทุ่งร้างที่ฝุ่นลอยไปตามลม เขามองรอบๆเห็นหญิงงามผมแดงยืนนิ่งด้วยสีหน้าโกรธเคือง

‘ปืน?’

วูจินมองอาวุธในมือเธออย่างสงสัย มันดูต่างจากปืนบนโลกหน่อยแต่ดูเหมือนจะใช้เหมือนกัน

เธอมีดาบบางเหน็บที่เอว แต่อาวุธหลักดูจะเป็นปืนพกที่คาดตรงสะโพกและปืนไรเฟิลในมือ

“ชิ ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะแพ้ให้ลอร์ดหน้าใหม่ แถมยังเป็นแค่มนุษย์อีก”

“...”

วูจินจ้องลีอาห์อย่างพูดไม่ออก เธอก็เป็นมนุษย์แต่กลับพูดดูถูกมนุษย์

“ดาวโลก? นายมาจากดาวที่กำลังเป็นที่ต้องการมาก ชื่อคังวูจิน? ต้องแลกเปลี่ยนคำทักทายกันไหม?”

วูจินขมวดคิ้ว

“อะไร? นายไม่เย็นชากับมนุษย์แบบเดียวกันไปหน่อยเหรอ?”

ลีอาห์พาดไรเฟิลไว้ข้างๆ เธอล้วงบุหรี่ออกจากกระเป๋าแล้วจุดไฟ

เปลวไฟลุกพรึ่บจากปลายนิ้วของเธอ เธอเป็นผู้ใช้เวทและใช้อาวุธปืนกับดาบ วูจินกอดอก เขาตัดสินใจสังเกตท่าทีของเธอต่ออีกหน่อย

“เธอคิดจะทำอะไร?”

“เห ไม่ได้เป็นใบ้นี่”

ลีอาห์ดูดบุหรี่ยาว พ่นควันออกมาพลางพูด

“ต่อไปเราอาจได้เจอกันบ่อย ฉันแค่กำลังบอกว่ามาสนิทกันไว้เถอะ”

“แค่ฆ่ากับถูกฆ่า จำเป็นต้องเป็นเพื่อนด้วยเหรอ?”

วูจินหัวเราะกับคำพูดไร้สาระของเธอ สุดท้ายถ้าพวกเขาเจอกันในสงครามมิติก็เป็นศัตรูกัน เขาไม่มีเหตุผลและไม่สนใจจะเป็นเพื่อนกับคนที่เขาต้องฆ่า ลีอาห์หัวเราะเสียงดังเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก

“ฮะ นายเป็นลอร์ดมือใหม่จริงด้วย ฮ่าๆ โลกเป็นไง? ล่าง่ายไหม? ฉันควรจะเชื่อมต่อกับที่นั่นไหม?”

“อย่าดีกว่า”

ลีอาห์ยิ้มกว้างกว่าเดิม

“โฮ่? นายเป็นผู้พิทักษ์ดาวดวงนั้นหรือยังไง?”

ทุกคนต้องการปกป้องดาวบ้านเกิดของตัวเอง นั่นเป็นของแน่

แต่ โลกเป็นดาวสะอาด ไม่มีลอร์ดมิติคนไหนปักธงเป็นเจ้าของ

“ยอมแพ้เสียเถอะ นายปกป้องไม่ได้หรอก”

“...?”

“พี่สาวคนนี้กำลังเตือนนายอยู่นะ เหนื่อยเปล่าๆ”

วูจินขมวดคิ้ว ลีอาห์ไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เธอดูดบุหรี่อีกอึกแล้วโยนมันทิ้ง

“เฮ้อ เริ่มเลยไหม?”

ลีอาห์หยิบปืนไรเฟิลข้างตัว ปลายกระบอกปืนแตะก้นบุหรี่ ลีอาห์เหยียดยิ้มเมื่อมองวูจิน

“นายซื่อขนาดนี้จริงๆเหรอ? ปล่อยให้ฉันเตรียมอาวุธ”

“...”

วูจินรู้อยู่แล้วว่าทำไมเธอจึงพูดมากนัก

ลีอาห์ไม่ได้พูดเพราะเจอลอร์ดมิติที่เป็นมนุษย์เหมือนกัน เธอไม่ได้อยากรู้เรื่องโลกด้วย เธอแค่ถ่วงเวลาเพื่อเตรียมพร้อมต่อสู้

เขาตกหลุมพรางเธอง่ายดายจนไม่น่าแปลกใจที่เธอคิดว่าเขาซื่อบื้อ

ลีอาห์บรรจุกระสุนแล้วเล็งไปที่วูจิน เขายืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว

“อะไร? นายซื่อ บื้อ หรือกำลังแกล้งโง่กันแน่?”

เสียงเบาๆดังขึ้นจากปืน แต่ผลลัพธ์น่าประหลาดใจ

ไม่มีกระสุนออกมา ควันเริ่มไหลออกมาจากปืน

กลุ่มควันเรืองแสง และทำให้มองอะไรไปไกลได้แทบไม่เกินหนึ่งนิ้ว ควันปิดกั้นทัศนวิสัย ยิ่งกว่านั้นยังดูเหมือนจะมีพิษ มันทิ่มแทงผิวหนังและทำให้การเคลื่อนไหวเชื่องช้าลง

“ฮ่าๆๆ นายรบในสงครามมิติได้ดี แต่ดวลตัวต่อตัวห่วยนะ ยอมแพ้เร็วไปหน่อยหรือเปล่า?”

วูจินไม่รู้ว่าลีอาห์อยู่ที่ไหนเพราะควันอำพรางตัวเธอไว้ เสียงของเธอเหมือนดังมาจากทุกทิศทาง เขารู้สึกเหมือนการมองเห็นและการฟังของเขาถูกผนึกไว้

“ใครบอกฉันยอมแพ้?”

“โฮ่ ตอนนี้ฉันปล่อยเมฆแห่งความตายออกมาแล้ว นายไม่มีทางชนะ”

เสียงยิงกระสุนดังขึ้นหนึ่งนัด

วูจินกันกระสุนด้วยไม้เท้าเหล็ก เขาได้ยินเสียงของลีอาห์และฟังเหมือนเธอกำลังสนุก

“นายคิดว่าจะปัดการโจมตีของฉันไปได้นานแค่ไหน? รู้สึกเหมือนกำลังสู้กับคนหลายสิบคนอยู่เลยใช่ไหมล่ะ?”

เมฆแห่งความตายซ่อนตัวเธอ เธอกำลังยิงจากทุกทิศทางพลางพูดเยาะเย้ยวูจิน สุดท้ายเขาจะบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆและเธอจะฆ่าเขาได้

เมฆแห่งความตายใช้เวลาเตรียมการนานมาก แต่ถ้าเธอใช้มันได้สำเร็จจะมีอัตราชนะ 90% มันเป็นวิธีที่น่ากลัวมาก

“เหมือนกำลังสู้กับคนหลายสิบคน...”

ลีอาห์จู่โจมวูจินด้วยดาบ เขาปัดการโจมตีไป เขาเห็นเธอครู่หนึ่งแต่เธอกระโดดหนีไปทันที เธอซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มควันอีกครั้ง

“ก็สนุกดี”

วูจินเรียกอัศวินมรณะออกมา

ควันดำมารวมตัวกันเมื่ออัศวินมรณะถูกเรียกออกมา วูจินไม่เห็นพวกมันเพราะควัน แต่สามารถรู้สึกได้ว่าอยู่ตรงไหน

“แทนที่จะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนสู้กับคนหลายสิบคน ทำไมเธอไม่สู้เองล่ะ?”

“ฮึ! ฉันก็แค่ต้องฆ่าพวกมันทีละคน”

ลีอาห์ไม่มีข้อมูลของศัตรูเธอมากนัก จึงไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้อัญเชิญ ลีอาห์แค่นเสียงขณะวูจินยิ้มกว้าง

ยิ้มของวูจินออกจะชั่วนิดๆ

“ถ้าหลายสิบไม่พอใจ เอาสักหลายร้อยไหม? หรือหลายพัน?”

อัศวินมรณะแปลคำพูดของวูจินอย่างถูกต้อง พวกมันเรียกทหารโครงกระดูกในสังกัดออกมา

“อ...อะไรกัน?”

เสียงของลีอาห์ฟังตกใจ ทัพผีดิบถูกเรียกออกมาจนเต็มควันแห่งความตาย วูจินออกคำสั่ง

“จับยัยบ้านั่น”

[เราจะมอบพรแห่งความตายให้ศัตรูของราชาของพวกเรา!]

อัศวินมรณะวิ่งออกไป เสียงต่อสู้ดังอยู่เพียงครู่หนึ่ง ไม่นานควันก็เริ่มบางลง

หอกของอัศวินมรณะแทงทะลุร่างกายหลายๆส่วนของลีอาห์ เธออยู่ในท่าประหลาดกึ่งยืนกึ่งคุกเข่า วูจินเข้าไปใกล้ลีอาห์

“เตือนเหรอ?”

“...”

วูจินเปลี่ยนไม้เท้าเหล็กเป็นขวาน

“ห่วงแต่เรื่องตัวเองเถอะ”

ขวานของวูจินฝังเข้าไปในศีรษะลีอาห์

มนุษย์เหมือนกัน? ผู้พิทักษ์โลก? เธอรู้เพราะเคยทำมาแล้วหรือไง?”

ลอร์ดมิติที่ไร้ความหมายแบบนี้กล้าเตือนเขา?

<คุณชนะการดวล>

<การแก้แค้นของลีอาห์ล้มเหลว ผู้ชนะเริ่มการใช้สิทธิ์>

<กรุณาเลือกข้อใดข้อหนึ่งจากปล้นห้องเก็บของหรือปล้นอาณาเขต>

วูจินเลือกปล้นห้องเก็บของ ไอเทมที่เก็บในห้องเก็บของในอาณาเขตมิติของลีอาห์เลื่อนผ่านสายตาเขาและไอเทมบางชิ้นถูกสุ่มเลือกออกมา ในนั้นมีไอเทมหนึ่งที่สะดุดตาวูจิน

<รองเท้าบูทของสเกีย>

นี่คือรองเท้าของสเกีย เทพผู้คุ้มครองนักผจญภัย

“โชคฉันดีแฮะ”

รองเท้าโดยตัวมันเองแล้วเป็นของดี แต่มันเป็นของจำเป็นในการสร้างไอเทม ‘หน้ากากทราช’ ไอเทมชิ้นหนึ่งในเซ็ทไอเทมของทราช

วัตถุดิบอื่นๆหาได้จากโลก แต่ไอเทมบางอย่างหาได้แต่ในอัลเฟน บูทของสเกียเป็นหนึ่งในนั้น

เทพคุ้มครองนักผจญภัย สเกีย เป็นหนึ่งในทวยเทพของอัลเฟน

วูจินวางแผนไว้ว่าจะไปอัลเฟน แต่เขาอาจจะได้เซ็ทไอเทมสักชิ้นก่อน

“เดี๋ยวนะ... ถ้าฉันทำได้ดีในสงครามมิติอาจจะดีกว่าก็ได้?”

ถ้าเขาชนะไปเรื่อยๆ เขาจะได้แต้มไปซื้อวัตถุดิบที่เขาต้องการ...

วูจินมีร้านค้าสองแห่งที่สามารถใช้ได้ ร้านแลกเปลี่ยนค่าความสำเร็จ กับร้านค้าของมิติ

ค่าความสำเร็จหาได้จากการล่า แต่พลังงานมิติได้แต่จากผู้อาศัยในอาณาเขตมิติ

“เจมินทำอะไรอยู่นะ?”

วูจินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาจัดเก็บไอเทมที่ปล้นมาแล้วออกจากปราสาท ทำไมวันนี้เจมินถึงได้หล่อนัก

***

<คุณแพ้ดวล การแก้แค้นล้มเหลว>

<คุณจะคืนชีพหลังผ่านไป 12 วัน>

ความตายของลีอาห์ไม่ใช่สิ่งสำคัญ เธอเคยตายมาหลายร้อยครั้งแล้ว เธอชินกับมันแต่ไม่ได้หมายความว่าชอบ

ความกลัวและกดดันถูกแสดงออกมาเป็นความโกรธ

‘ไอ้สัตว์!’

ในหมู่ลอร์ดมิติรู้จักลีอาห์ในฐานะสุนัขบ้า

เธอชอบการดวลมากกว่าสงครามมิติ ถ้าเธอแพ้ เธอจะเรียกร้องสิทธิ์แก้แค้นเสมอ

ยิ่งกว่านั้นเธอยังท้าสู้ศัตรูไปเรื่อยๆจนกว่าจะชนะ

ตอนนี้เอง เป้าหมายของเธอถูกกำหนดไว้แล้ว

‘ดาวโลก? คอยดูไปเถอะ’

การปกป้องดาวสักดวงเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์

สุดท้าย สิ่งเดียวที่ลอร์ดสามารถปกป้องได้คืออาณาเขตมิติของตัวเอง สุดท้ายแล้วทุกคนจะฝังดาวบ้านเกิดของตัวเองไว้แค่ในใจ

มันเป็นแบบนี้เสมอ ดาวบ้านเกิดไม่เคยถูกทำลายจากผู้รุกราน มันถูกทำลายเพราะคนใน...

โลกเป็นเรือที่กำลังล่ม

การซ่อมเรือขณะคนอื่นๆพยายามจะเอาชีวิตรอดเป็นเรื่องบ้า ทุกคนต้องหาทางรอดให้ตัวเอง

อาจจะเป็นการว่ายน้ำ หรือไปขึ้นเรือที่ล่มเรือของตัวเอง...

สติของลีอาห์เลือนหายไปและร่างของเธอถูกความว่างเปล่าห่อหุ้ม



                                สารบัญ                                                      ตอนที่ 131


หือ? จาก 16 หน้าแปลไปแปลมาเหลือ 9 หน้า - -? อ้อใช่ เราตัดซาวด์เอฟเฟคท์ออก XD